παραβολή του Σπορέως, που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας. Ο Κύριος μιλά για το γεωργό εκείνο που πήγε στο χωράφι του για τη σπορά, και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και πήγαν χαμένοι, αφού καταπατήθηκαν από τους περαστικούς και έγιναν τροφή των πουλιών, άλλοι έπεσαν επάνω στις πέτρες, και μόλις φύτρωσαν λίγο, αμέσως ξεράθηκαν, επειδή δεν υπήρχε ούτε χώμα ούτε υγρασία. Άλλοι πάλι έπεσαν σε μέρος γεμάτο αγκάθια, τα οποία έπνιξαν τα νεόφυτα βλαστάρια, και εκείνοι τέλος που έπεσαν στην εύφορη γη, και αναπτύχθηκαν τα φυτά και απέδωσαν καρπό εκατονταπλάσιο.

Την ερμηνεία αυτής της παραβολής την δίνει ο ίδιος ο Χριστός στη συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής. Μας λέει ότι ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και ο γεωργός επομένως είναι ο ίδιος ο Θεός. Τα δε διάφορα είδη της γης στα οποία έπεσε ο σπόρος, είναι οι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, οι οποίοι ανάλογα με την προαίρεση και την πνευματική τους κατάσταση, δέχονται τον λόγο του Θεού και είτε αυτός καρποφορεί στην ζωή τους, είτε μένει άκαρπος και ατελέσφορος.

Έτσι, ο δρόμος της παραβολής αντιστοιχεί στους ανθρώπους εκείνους που ακούν μεν τον λόγο του Θεού, αλλά ευθύς αμέσως έρχεται ο διάβολος και παίρνει από την καρδιά τους τα θεϊκά λόγια, ώστε να μην πιστέψουν και να μην σωθούν. Οι πέτρες πάλι, είναι εκείνοι οι άνθρωποι μου με χαρά ακούν και δέχονται τον λόγο του Θεού, αλλά δεν έχουν πνευματικές ρίζες και με τον πρώτο πειρασμό εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια και μαραζώνουν πνευματικά. Τα αγκάθια, μάς λέει ο Χριστός, είναι οι βιοτικές μέριμνες, οι ηδονές και ο πλούτος, που απασχολούν την καθημερινότητά μας και αντλούν όλη την ενεργητικότητά μας, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε και να παραθεωρούμε το λόγο του Θεού, ο οποίος τελικά καταπνίγεται μέσα μας και δεν καρποφορεί.

έσα στα πολλά θαυμαστά γεγονότα που τέλεσε ο Χριστός στους ανθρώπους, εξαιρετική θέση έχουν οι αναστάσεις των νεκρών. Είναι ο υιός της χήρας του σημερινού Ευαγγελίου, η κόρη του Ιαείρου, ο φίλος Του Λάζαρος, οι νεκροί κατά την σταύρωση του Χριστού, όταν «πολλὰ σώματα τῶν κεκοιμημένων, μετὰ τὴν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν καὶ ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς» και τέλος η ανάσταση του Ιδίου του εαυτού Του. Και είναι σημαντικές αυτές οι αναστάσεις, γιατί ακριβώς εκφράζουν την εξουσία του Χριστού ως Θεού, επάνω στη ζωή και το θάνατο.

Αυτός άλλωστε έχει στα χέρια Του την ζωή μας και Αυτός έχει την εξουσία να την δίνει και να την παίρνει. Μιλώντας δε για το γεγονός του θανάτου, έτσι καθώς τον αντικρύζουμε στον υιό της χήρας στην πόλη Ναΐν, κατανοούμε πως πρόκειται για ένα μεγάλο μυστήριο. Ο θάνατος είναι το μεγάλο μυστήριο! Μονάχα που αυτό μας φοβίζει και, σαν κάποιες φορές το σκεπτόμαστε, μας παγώνει το αίμα και νεκρώνει την ύπαρξή μας. Και παρ ότι καθημερινά τονίζουμε στο σύμβολο της πίστεώς μας «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών», εντούτοις μοιάζουμε με αυτούς που πέραν του θανάτου και της πλάκας του τάφου, «δεν ελπίζουμε πια σε τίποτε». Νομίζουμε πως όλα τελειώνουν εδώ και δεν περιμένουμε τίποτε. Γι αυτό «πολλοί κλαίνε και σκοτώνονται και χάνουν τα λογικά τους και το χειρότερο είναι ότι τα βάζουν με το Θεό».

«Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑµῶν»

ύσκολα πράγµατα µας ζητάει ο Χριστός, ίσως θα πει κανείς, όταν ακούσει αυτόν τον λόγο του Χριστού στο σημερινό Ευαγγέλιο. Δύσκολα, ναι, αλλά όχι και ακατόρθωτα. Δύσκολος είναι ο δρόµος του Χριστού, αγαπητοί µου αδελφοί, ανηφορικός, πετρώδης. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιµµένη ἡ ὁδός ἡ ἁπάγουσα εἰς τήν ἄνω ζωήν»

Και όσα µας λέει ο Χριστός και Θεός µας, µπορεί να µας φαίνονται δύσκολα στην αρχή, αλλά αυτά είναι, που θα µας οδηγήσουν στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή. «Αγαπάτε τους εχθρούς σας» µας φωνάζει η εντολή του Χριστού σήµερα. Δύσκολο πράγµα να αγαπήσεις τους εχθρού σου. Δύσκολο, διότι χρειάζεται να παλέψεις και να νικήσεις το φοβερό πάθος της εκδικήσεως, της μνησικακίας και της οργής. Δύσκολο, διότι χρειάζεται να παλέψεις και να νικήσεις το δαίµονα του µίσους. Και όχι µόνο αυτό. Να βάλεις στην καρδιά σου, εκεί που πρώτα ήταν η εκδίκηση, η µνησικακία, και η οργή, την συγγνώµη και την καλοσύνη.

Εκεί, που πρώτα ήταν το µίσος, να βάλεις την αγάπη. Να αγαπήσεις τους εχθρούς σου µε αγάπη πραγματική, σαν αυτή, που έδειξε ο Χριστός µας στους δικούς Του εχθρούς, αγάπη όχι υποκριτική, όχι ψεύτικη, όχι επιφανειακή. Δύσκολο πράγµα αυτό βέβαια, αλλά γίνεται εύκολο µε την βοήθεια του Θεού και µε την Θεία Χάρη. Διότι σε αυτή την µεγάλη νίκη, που λέγεται «αγάπη στόν εχθρό σου» θα προσευχηθείς να νικήσεις. Να νικήσεις τον κακό εαυτό σου, το πάθος, τον δαίµονα. Και ο Χριστός θα σε ενισχύσει, θα κάνη εύκολο εκείνο, που σου φαίνεται δύσκολο, θα κάνη δυνατό, εκείνο που σου φαίνεται αδύνατο.

«Ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε»

ον τρόπο µε τον οποίο πρέπει να πλησιάζουµε τον Χριστό, αν θέλουµε να αποσπάσουµε πλούσια την Θεία χάρη Του, µας δείχνει το σηµερινό Ευαγγελικό ανάγνωσµα αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Χριστός µας κατέβηκε στην παραλία της λίµνης της Τιβεριάδος εκεί που ήταν ο Πέτρος και οι συνεργάτες του συµµαζεύοντας τα δίχτυα τους µετά από το αποτυχηµένο ψάρεµα όλης της νύχτας. Επειδή συγκεντρώθηκε πολύς κόσµος για να ακούσει τη διδασκαλία του, ο Χριστός ζήτησε από τον Πέτρο να χρησιµοποιήσει το ψαράδικο καΐκι του σαν άµβωνα, για να τον βλέπει και να τον ακούει καλύτερα ο κόσµος.

Όταν τελείωσε τη διδασκαλία του ο Χριστός, φώναξε τον Πέτρο και του είπε να βάλει τα δίχτυα στο καΐκι και να πάνε µαζί να τα ρίξουν στα βαθειά νερά της λίµνης Γεννησαρέτ. Ο Πέτρος έκανε υπακοή, αν και ήξερε σαν έµπειρος ψαράς ότι την ηµέρα δεν πιάνονται τα ψάρια. Και το θαύµα έγινε! Όταν άρχισαν να σηκώνουν τα δίχτυα, διαπίστωσαν ότι ήταν γεµάτα ψάρια, τόσα που δεν άντεχε το καΐκι και αναγκάστηκαν να φωνάξουν και το άλλο ψαράδικο για να µπορέσουν να τα πάρουν όλα!

Βλέποντας το µεγάλο θαύµα ο Πέτρος γονάτισε µπροστά στο Χριστό και του είπε «Αποµακρύσου από µένα Κύριε, γιατί είµαι αµαρτωλός άνθρωπος», «ἰδων δε Σίµων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ' ἐµοῦ, ὅτι ἀνήρ ἀµαρτωλός εἰµι, Κύριε». Ντροπιάστηκε ο Πέτρος που µπήκε στο καΐκι του ο Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί αισθάνθηκε ότι ήταν ακάθαρτος, βρόµικος, αµαρτωλός. Μόλις είδε το θαύµα κατάλαβε πως αυτός που ήταν µπροστά του ήταν ο Μεσσίας. Ο Υιός του Θεού. Ο Σωτήρας του κόσµου. Και ένοιωσε ανάξιος να είναι µέσα στο ψαράδικό του ο Θεός! Θυµήθηκε τότε όλη τη ζωή του.