Τη Μεγάλη Τρίτη η Εκκλησία θυμάται την παραβολή του Ιησού για τις δέκα παρθένες, που διδάσκει τη σημασία της προνοητικότητας στη ζωή μας. Η Μεγάλη Τρίτη είναι αφιερωμένη επίσης στη δριμύτατη καταγγελία του Ιησού κατά των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ, των Γραμματέων και των Φαρισαίων. (Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο 22, 15- 23, 39).

Οι δύο παραβολές της ημέρας. Η πρώτη είναι η παραβολή των δέκα παρθένων. «Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι» και είχαν πάρει μαζί με τα λυχνάρια τους και αρκετό λάδι, «πέντε ήσαν μωραί», τα λυχνάρια τους έσβησαν και δεν έγιναν δεκτές στο γαμήλιο δείπνο. Η άλλη παραβολή είναι των ταλάντων που μας διδάσκει να είμαστε εργατικοί και να καλλιεργούμε και να αυξήσουμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.

Η παραβολή των 10 παρθένων: Πέντε φρόνιμες και πέντε μωρές παρθένες περιμένουν το Νυμφίο (γαμπρό) να έλθει να παραλάβει τη νύφη. Οι φρόνιμες, που είχαν προνοήσει φρόντισαν να πάρουν μαζί τους λάδι ώστε να έχουν για να φωτίζουν τα λυχνάρια τους. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για τις μωρές, οι οποίες λόγω της αργοπορίας του Νυμφίου αποκοιμήθηκαν. Έτσι όταν ακούγεται η φωνή «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται», ψάχνουν να βρουν λάδι για να ανάψουν τα σβησμένα λυχνάρια τους, με αποτέλεσμα να μένουν «εκτός νυμφώνος».

Το βράδυ ψάλλεται στις Εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης στην υμνολογία του οποίου κεντρικό γεγονός είναι η μεταστροφή της πόρνης που μετάνοιωσε πραγματικά για τη ζωή που έκανε και ήρθε και άλειψε με τα μαλλιά της τα πόδια του Ιησού, ζητώντας και παίρνοντας άφεση αμαρτιών. Το γεγονός αυτό περιλαμβάνει και έναν από τα πλέον όμορφα τροπάρια, αυτό της Κασσιανής.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΚΑΣΣΙΑΝΗ

Η Κασσιανή ήταν βυζαντινή ποιήτρια που έζησε τον 9ο αιώνα μ.Χ. Επειδή δεν την επέλεξε ως σύζυγό του ο αυτοκράτωρ Θεόφιλος, έγινε μοναχή και αφιερώθηκε στη λατρεία του Θεού και την ποίηση.

Το ιστορικό, όπως περιγράφεται από τους βυζαντινούς χρονικογράφους Συμεών Μάγιστρο, Ιωάννη Ζωναρά και Λέοντα Γραμματικό: Η Ευφροσύνη, μητέρα του αυτοκράτορα Θεόφιλου, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση για την εκλογή νύφης, προσκάλεσε το 820 μ.Χ. στην Αυλή τις ωραιότερες και επιφανέστερες κόρες της αυτοκρατορίας. Δώδεκα «κάλλιστοι παρθέναι» ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και πήγαν στο Παλάτι. Η Ευφροσύνη, αφού τις δεξιώθηκε, διαμήνυσε στο Θεόφιλο να προσέλθει και να δώσει το χρυσό μήλο σ' εκείνη που θα επέλεγε για σύζυγό του.

Ο νεαρός αυτοκράτωρ θαμπώθηκε από την ομορφιά της Κασσιανής και θέλοντας να δοκιμάσει την ευφυΐα της τη ρώτησε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» («Από τη γυναίκα ξεκινούν τα κακά πράγματα», υπονοώντας την Εύα). Η Κασσιανή έδωσε δείγματα του πνεύματός της, ανταπαντώντας «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττω» («Και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, τα ευγενέστερα», υπονοώντας την Παναγία). Αυτό ήταν! Ο αυτοκράτωρ, είτε γιατί η απάντηση του εφάνη προπετής, είτε γιατί η ευφυΐα της γυναικός τον τρόμαξε, έδωσε το χρυσό μήλο στην ωραία, αλλά σεμνή Θεοδώρα.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

Με την παραβολή των ταλάντων ο Χριστίος θέλει να μας παρουσιάσει τα δώρα και τα χαρίσματα, που ο Θεός έχει δώσει στον άνθρωπο. Ο καθένας, πρέπει να καλλιεργήσει και να αναδείξει τα χαρίσματα του. Δηλαδή, να προσφέρει με πολλή αγάπη τις υπηρεσίες του στους συνανθρώπους του. Έτσι θα είναι έτοιμος να υποδεχτεί στην καρδιά του την αγάπη και την επιβράβευση του Ιησού Χριστού.

"Κάποιος άνθρωπος που ήταν έτοιμος για ταξίδι κάλεσε τους δούλους του και τους παράδωσε την περιουσία του. Και σ' άλλον μεν έδωσε πέντε τάλαντα σ' άλλον δύο και σ' άλλον ένα σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός και αμέσως αναχώρησε. Εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα πήγε και δούλεψε και μ' αυτά κέρδισε και άλλα πέντε. Έτσι έκανε και αυτός που πήρε τα δύο και κέρδισε άλλα δύο. Εκείνος όμως που πήρε το ένα, πήγε και έσκαψε στη γη και έθαψε το χρήμα του κυρίου του. Ύστερα από πολύ χρονικό διάστημα φτάνει ο κύριος των δούλων και λογαριάζεται μαζί τους. Και αφού ήλθε εκείνος που πήρε τα πέντε τάλαντα, έφερε και άλλα πέντε και λέγει στον κύριο· πέντε τάλαντα μου παράδωσες, να, εγώ κέρδισα και άλλα πέντε.

Του είπε ο κύριος του· μπράβο καλέ μου δούλε και πιστέ· ήσουν πιστός στα λίγα, εγώ θα σε εγκαταστήσω στα πολλά. Έμπα λοιπόν στη χαρά του κυρίου σου. Ήλθε και εκείνος που είχε πάρει τα δύο τάλαντα, και είπε. Κύριε, δύο τάλαντα μου παράδωσες· να που εγώ κέρδισα άλλα δύο τάλαντα. Τότε ο κύριος του είπε· Μπράβο δούλε καλέ και πιστέ. Φάνηκες πιστός στα λίγα, εγώ θα σε εγκαταστήσω πολλά. Τότε ήλθε και εκείνος που είχε πάρει το ένα τάλαντο, και είπε: Κύριε, ήξερα που είσαι ένας σκληρός άνθρωπος, θερίζεις εκεί που δεν έσπειρες και μαζεύεις από κει που σκόρπισες. Επειδή φοβήθηκα, πήγα και έκρυψα το τάλαντο σου στη γη, να, λοιπόν, παρ' το γιατί είναι δικό σου. Και ο κύριος του αποκρίθηκε: δούλε πονηρέ και οκνηρέ, ήξερες πως θερίζω από κει που δεν έσπειρα και μαζεύω απ' εκεί που δε σκόρπισα. Έπρεπε λοιπόν να βάλεις τα λεφτά σου στους τραπεζίτες και εγώ, όταν θα επέστρεφα θα τα έπαιρνα πίσω με τόκο. Πάρτε απ' αυτόν το τάλαντο και δώστε το σε κείνον, που έχει τα δέκα τάλαντα.

Γιατί στον καθένα που έχει, θα δοθούν και άλλα και θα περισσέψουν. Από κείνον όμως που δεν έχει, θα του αφαιρεθεί και κείνο που έχει. Πάρτε και ρίξτε αυτόν τον άθλιο δούλο έξω στο σκοτάδι, εκεί που ακούγεται το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. Και λέγοντας αυτά τόνιζε· όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει."

θες, αγαπητοί μου, μιλήσαμε για το θαύμα της ξηρανθείσης συκής, πού είναι σύμβολο του ανθρώπου ή του λαού πού δεν έχει να παρουσίαση καρπούς. Συνεχίζουμε τώρα.  Ο Χριστός τη νύχτα της Μεγάλης Δευτέρας βγήκε πάλι έξω από τα Ιεροσόλυμα, βρήκε ένα τόπο έρημο, και εκεί διανυκτέρευσε με τους μαθητές του. Το πρωΐ της Τρίτης επέστρεψε στην πόλη.

Ανέβηκε στο ναό του Σολομώντος και στάθηκε στο προαύλιο. Εκεί τον περίμενε λαός, που διψούσε να ακούσει τα θεϊκά του λόγια. Τον περίμεναν όμως και εχθροί. Εχθροί του Χριστού ήταν τα τρία μεγάλα κόμματα που κυριαρχούσαν τότε στην δημοσία ζωή. Το ένα κόμμα ήταν οι Ηρωδιανοί, το δεύτερο οι Σαδδουκαίοι, και το τρίτο οι Φαρισαίοι. Όπως σήμερα έχουμε κόμματα που διαιρούν το λαό, έτσι και την εποχή εκείνη. Και δυστυχώς τα κόμματα δεν θα εκλείψουν όσο διαρκεί αυτή ή ζωή.

Οι Ηρωδιανοί ήταν οι άνθρωποι του Ηρώδου, του βασιλέως της Ιουδαίας τον οποίο είχε εγκαταστήσει η ρωμαϊκή εξουσία ήταν φίλοι του Καίσαρα. Οι Σαδδουκαίοι ήταν τρόπον τινά οι υλιστές της εποχής εκείνης δεν παρεδεχόντουσαν  την αθανασία της ψυχής και την ανάσταση των νεκρών, και έλεγαν ότι ό άνθρωπος ψοφάει όπως το ζώο. Οι δε Φαρισαίοι καυχόντουσαν για τις αρετές τους θεωρούσαν τον εαυτό τους ως την αφρόκρεμα της κοινωνίας, και περιφρονούσαν τους άλλους ως αμαρτωλούς.

ήμερα Κυριακή των Βαΐων, παίρνουμε τα βάγια στα χέρια μας και εορτάζουμε την ένδοξη και θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Έχουμε όμως κατανοήσει τί είναι και τί έκανε για εμάς ο Χριστός; Γιατί η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί το εγκόσμιο τέλος και την κορύφωση του έργου Του, του σωτηρίου έργου Του για εμάς; Ο Χριστός πορεύεται προς το θάνατο, θυσιάζοντας τον εαυτό Του και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του.

Βιώνοντας αυτή την πραγματικότητα, αναλογιζόμαστε τί θα μπορούσε να κάνει περισσότερο για εμάς απ’ αυτή τη θυσία; Τί άλλο τρόπο θα εύρισκε, για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είναι η σωτηρία μας; Γιατί ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας και ο λυτρωτής μας. Αυτός που έδωσε ολόκληρη την ύπαρξή Του για τον άνθρωπο. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον επιπόλαιο και χαζό να  αφήσουμε όλη αυτή τη θυσία να πάει χαμένη.

Μιλώντας για το δικό Του Σώμα, δηλαδή για την ύπαρξή Του, εννοούμε τη θεία Ευχαριστία, όπου εκτελείται το μυστήριο της μεγάλης δωρεάς Του και καλεί όλους μας να μετέχουμε. Είναι η θεία κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του, και παρέχεται για συγχώρηση των αμαρτιών και για την αιώνια ζωή. Έτσι, καθώς αρχίζει η Mεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, καλούμαστε να πορευτούμε μαζί Του με καθαρότητα και ετοιμότητα. Και αυτή είναι η ιερά εξομολόγηση, δηλαδή η απεμπλοκή του εαυτού μας από  ότι κακό και αισχρό υπάρχει μέσα μας.

Η Ανάσταση συνεχίζεται! Αυτό δείχνει και η γιορτή της Αποδόσεως του Πάσχα. Τα ίδια γράμματα της νύχτας της Αναστάσεως, ακούγονται και κατά την Απόδοση του Πάσχα. Τελείται μια μέρα πριν απ’ τη γιορτή της Αναλήψεως.

Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στη ζωή της Εκκλησίας, στη ζωή του πιστού.

Αλλά και για άλλο λόγο γίνεται ο επανεορτασμός μιας εορτής, δηλαδή η απόδοσή της. Για ν’ απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γιορτής.

Όταν ένα θέαμα είναι ωραίο, ποθούμε να το ξαναδούμε. Όταν ένα φαγητό είναι νόστιμο, θέλουμε να το ξαναγευτούμε. Ο εορτασμός κάποιου γεγονότος της ζωής του Χριστού ή της Θεοτόκου, προξενεί γλυκύτητα στη ψυχή, που θέλει να το ξαναγιορτάσει.

Τη γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την αισθανόμαστε για τη γιορτή του Πάσχα. Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανη­γύρεων». Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο τη νύχτα της Αναστάσεως. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.

Θρίαμβος της ζωής κατά του θανάτου. Του Χριστού κατά του Άδη. Της χαράς κατά της λύπης. Της αλήθειας κατά του ψεύδους. Αυτή η ευφροσύνη για την Ανάσταση του Χριστού είναι καθολική και αιώνια. Ουρανός και γη συγχορεύουν. Όχι μια φορά. Πάντοτε, αιώνια. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώ­νιος» (κανόνας Πάσχα).

Η Ανάσταση συνεχίζεται. Κάθε φορά, που τελούμε τη θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία ξαναζωντανεύει μπροστά μας όλα τα στάδια της ζωής του Χριστού. «Οδεύωμεν διά πασών των ηλικιών του Χριστού», όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος.

Ο Εσπερινός της Πεντηκοστής.
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν...»

ατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδος, του Ενός και Μοναδικού Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ' εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητος, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν. ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».
Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, κι αφού ψαλεϊ το «Φως ίλαρόν» και το πανηγυρικό
Μέγα Προκείμενο «Τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, ο Διάκονος μάς καλεί, κλήρο και λαό. να γονατίσουμε και ν' απευθύνουμε στον Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας: «'Έτι και έτι. κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα, η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, και για να υπογραμμίζεται το χαρούμενο και σωτήριο μήνυμα των αναστάσιμων βιωμάτων της Εκκλησίας, η προσευχή των Ορθοδόξων γίνεται «ορθοστάδην».

ήν σημερινή Κυριακή, Κυριακή μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καί πρίν ἀπό τήν Πεντηκοστή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων 318 πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν μέρος στήν πρώτη Οἰκουμενική Συνοδο στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ. Χ. Ἡ Σύνοδος αὐτή εἶναι γνωστή γιά τούς ἀγῶνες τῶν ἁγίων πατέρων ἐναντίον τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό πρῶτο κτίσμα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι πατέρες καθοδηγήθηκαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα καί ἔδειξαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι κτίσμα, ἀλλά γέννημα τοῦ Θεοῦ Πατρός δηλαδή ἀληθινός καί τέλειος Θεός.

Αὐτήν τήν σωτήρια ἀλήθεια τήν διατύπωσαν στό γνωστό μας Σύμβολο τῆς Πίστεως μέ τίς φράσεις: «τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων... γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοοούσιον τῷ Πατρί ...» καί τήν ἄφησαν ἀνεκτίμητη κληρονομιά στήν Ἐκκλησία. Μ' αὐτήν τήν ἀλήθεια ἔχει σχέση ἡ εὐαγγελική περικοπή, τήν ὁποία ὤρισαν οἱ ἅγιοι πατέρες νά διαβάζεται αὐτή τήν Κυριακή. Ἡ περικοπή περιλαμβάνει τήν προσευχή τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι γνωστή ὡς ἀρχιερατική προσευχή καί τήν ἔκανε ὁ Χριστός λίγο πρίν ἀπό τό πάθος του στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ.

Εἶναι ἡ προσευχή, πού ἄκουσε καί κατέγραψε ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ ὁ Ἰωάννης. Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο, κατάλαβαν ὅτι ὁ Διδάσκαλός τους κινδυνεύει καί ταράχθηκαν. Ὡς ἄνθρωποι, πού ἀκόμη δέν εἶχαν λάβει πλήρως τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχασαν τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θέλησε νά ἀναπτερώσει τό φρόνημά τους καί νά τούς ἑτοιμάσει γιά τίς δύσκολες ὧρες πού θά ἀκολουθοῦσαν. Αὐτό τό ἐπιχείρησε μέ δύο τρόπους μέσα ἀπό τήν προσευχή. Πρῶτον μέ τό νά τούς ἀποκαλύψει ποιός εἶναι ὁ ἴδιος καί δεύτερον μέ τό νά τούς δείξει τήν ἀμέτρητη θεϊκή του ἀγάπη.

εκκλησία μας, αγαπητοί μου αδελφοί, προσεύχεται διαρκώς, ανά πάσαν ώρα. Δεν υπάρχει μόνο το κοσμικό ωρολόγιο, Δεν υπάρχει μόνο το ωράριο εργασίας του κόσμου υπάρχει και το ωράριο προσευχής στο Θεό, η ώρα του Θεού. Προσεύχεται η Εκκλησία το πρωί στον όρθρο, προσεύχεται το μεσημέρι στις ώρες, προσεύχεται το απόγευμα στον εσπερινό, προσεύχεται το βράδυ στο απόδειπνο, προσεύχεται τα μεσάνυχτα στο μεσονυκτικό.

Προσεύχεται όλες τις ημέρες. Κάθε ημέρα της εβδομάδος είναι αφιερωμένη σε κάποια μνήμη. H Δευτέρα λόγου χάριν είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. H Τρίτη στη μνήμη του τιμίου Προδρόμου. H Τετάρτη στην ανάμνηση της προδοσίας. H Πέμπτη στη μνήμη των αγίων Αποστόλων. H Παρασκευή στην ανάμνηση της σταυρώσεως του Χριστού μας. Το Σάββατο; Κάθε Σάββατο, που χτυπάει η καμπάνα, ο ιερεύς προσεύχεται υπέρ των νεκρών το Σάββατο είναι ημέρα των νεκρών.

Και τέλος η Κυριακή, η επίσημος και μεγαλοπρεπής ημέρα, είναι αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος την ημέρα αυτή ανέστη εκ νεκρών και ζει εις τους αιώνας των αιώνων. Σήμερα όμως είναι Σάββατο, ημέρα των νεκρών. Αλλά το σημερινό Σάββατο διαφέρει από όλα τα Σάββατα του έτους. Γι αυτό ονομάζεται Ψυχοσάββατο. Τι σημαίνει ψυχοσάββατο; H Εκκλησία μας στρέφεται με ιερά συγκίνηση στους τάφους και ενθυμείται τους νεκρούς. Ποιούς νεκρούς;

«Πὰς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»

γαπητοὶ  μου  ἀδελφοί, Η  Ὀρθοδοξος  Ἐκκλησίας  μας ἑορτάζει σήμερα πανήγυρη ἱερὰ καὶ μεγαλοπρεπῆ, ἐορτάζει  τὴν ἐορτὴ  τῶν ἁγίων Πάντων, οἱ ὁποῖοι ὁμολογησαν  τὴν καλὴ ὁμολογία, ἀγωνίστηκαν γενναία κατὰ τῆς κακίας τοῦ κόσμου  τούτου καὶ ἀγωνίστηκαν με  τὴν χάρη   του  Χριστοὺ  τὸν ἀγώνα  τὸν καλὸ  καὶ ἐπετυχαν   διὰ της  κατὰ  Χριστὸ ζωῆς τοὺς να  γίνου μέτοχοι της  αἰωνίου  βασιλείας. Οἱ ἅγιοι, που  ἀγωνιστηκαν  ὑπέρ  Χριστοὺ  στην ζωὴ  τους   τα  ὀνόματα τους  γραφτηκαν  στο  βιβλίο  της  ζωῆς, εἴναι  οὐρανοπολίτες και  μετοχοι  τῆς θριαμβευούσης  ἐκκλησίας καὶ ἔχουν τα  προνόμοια  της  αἰωνίας  μακαριότητα.

Χαίρει, λοιπόν,  σήμερα ὁ οὐρανὸς εὐφραίνεται ἡ γῆ καὶ ἡ στρατευομένη ,ἐπὶ γης  τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, εὐφραινομενη   τιμᾷ με  ὕμνους  καὶ ὠδές  πνευματικὲς τὰ πανάξια  τέκνα τῆς, τους  ἁγίους τῆς καὶ προβάλλει  τούτους  προς  μιμήσῃ. Εἲναι ὄντως  ἀναρίθμητοι οἱ ἅγιοι ,οἱ ὁποῖοι ὡς εὔοσμα ἄνθη, ὠς  ἀστέρες  πολυφωτοι τοῦ νοητοὺ  της  Ἐκκλησίας  στερεώματος ἔλαμψαν καὶ διαλάμπουν στο διηνεκὲς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ. Εἲναι ἀναρίθμητοι οἱ ἅγιοι οἱ ὁποίοι  πληρῶσαν τὴν οἰκουμένη ἐν λόγοι καὶ ἔργοις. ἐν διδαχαῖς, ἐν θαύμασι .καὶ δίκαια σήμερα  τους  τιμὰ  ἠ  Ἐκκλησία καὶ γεραίρει  με  ᾄσματα, με  ψαλμοὺς καὶ ὕμνους  τὴν μνήμη  τούς.

«Δεῦτε πιστοί, σήμερον χορείαν  ἐπικροτήσαντες, εὐσεβώς  πανηγυρίσωμεν, καὶ τῶν ἁγίων Πάντων τὴν ἐνδοξον  καὶ σεβάσμιον μνήμην ἐνδοξως  τιμήσωμεν, λέγοντες, Χαίρετε Ἀπόστολοι ἔνδοξοι, Προφῆται καὶ Μάρτυρες, καὶ Ἱεράρχαι,. Χαίρετε ὁσίων ὁ δῆμος καὶ τῶν δικαίων, Χαίρετε  τιμίων γυναικὼν ὁ χορὸς» Ἡ τιμὴ τοὺς ὑπὸ της  στρατευομένης τοῦ Χριστοὺ  Ἐκκλησίας εἲναι δόξα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποίος  γνωρίζει καὶ θέλει  να  ἀμείβει  τους  ἐναρετους  καὶ ἁγίους. Ἡ τιμὴ τῶν ἁγίων εἴναι  δόξα  τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἁγίασε αὐτοὺς μὲ τὴν χαρῇ τοῦ Παναγίου  Πνεύματος ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ὁμολογῆσαν τὸν Μονογενὴ  Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ.

ις ανάμνηση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος σε όλο τον κόσμο γιορτάζουμε πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την εορτή της Αγίας Πεντηκοστής κατά την οποία γίνεται πράξη η υπόσχεση Του προς τους Μαθητές, ότι θα στείλει τον Παράκλητο, το Πνεύμα της αληθείας. Και επειδή το Άγιο Πνεύμα με την ενέργειά και τα χαρίσματά Του επανακινεί θα λέγαμε την Εκκλησία, γι' αυτό και θεωρείται ως γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας η ημέρα της Πεντηκοστής. Γενέθλιος, όχι με την έννοια της γέννησης αλλά της αναγέννησης.

Διότι από την πρώτη στιγμή υπήρχε η Εκκλησία στη θεία σοφία ως κοινωνία δημιουργημάτων και κοινωνικής σχέσης με τον Τριαδικό Θεό. Επιβεβαιώνει δηλαδή η Εκκλησία τη λειτουργία και την κοινωνία κτιστού και άκτιστου, δημιουργίας και δημιουργού. Επομένως υπήρχε προπτωτικά, πριν από την πτώση δηλαδή με το προπατορικό αμάρτημα. Με την Πεντηκοστή έχουμε μια επανασύνδεση και επαναλειτουργία του μέρους εκείνου της Εκκλησίας που είχε πέσει και την επαναφορά του στην προπτωτική κατάσταση. Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, όπως πάντα υπήρχε ο Χριστός και σε δεδομένη στιγμή με τη Γέννησή του εμφανίστηκε στη γη και έγινε ορατός στους ανθρώπους, έτσι και η Εκκλησία υπήρχε πάντα και σε δεδομένη ιστορική στιγμή εμφανίστηκε και έγινε ορατή στους ανθρώπους που πιστεύουν.

Ο ιερός Αυγουστίνος λέει ότι, Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία μας, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως είναι "αγία". Την αγιότητα μάλιστα αυτή μπορούμε να τη διακρίνουμε σε μεταφυσική αγιότητα και εμπειρική αγιότητα. Μεταφυσική αγιότητα έχουμε στη θεία πλευρά της Εκκλησίας και εμπειρική, αγιότητα, δηλαδή που έχει να κάνει με την πείρα, έχουμε στην ανθρώπινη πλευρά. Η μεταφυσική αγιότητα της Εκκλησίας είναι απόλυτη και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.