«Ἐζήτει ἰδεῖν τον Ἰησοῦν»
Είναι πράγματι, αγαπητοί μου αδελφοί, θαυμαστό το έργο της Θείας Χάριτος. Πώς κυνηγάει τους ανθρώπους να τους λύτρωση από τα δεσμά των παθών και του διαβόλου, πως τους παρακολουθεί με συμπάθεια και αγάπη μάνας. Και αυτούς, που τα δικά μας ανθρώπινα μάτια, τους βλέπουν ασώτους, αμαρτωλούς και τελώνες. Ένα τέτοιο αμαρτωλό τελώνη, αρχιτελώνη μάλιστα, τον κέρδισε η Θεία Χάρις, ο Χριστός. Αυτό μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο. Ζακχαίος ονομαζόταν. Κάτοικος Ιεριχούς. Βαρκελώνης. Μεγάλο αξίωμα είχε. Μεγάλος πλούσιος, μεγάλος αμαρτωλός. Αλλά η Θεία Χάρις είναι μεγαλύτερη και από την πιο μεγάλη αμαρτία.
Και «όπου πλεόνασαν ἡ αμαρτία - κατά τον Απόστολο Παύλο - ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις». Είχε ακούσει πολλά για τον Χριστό. Αλλά είχε μεγάλη επιθυμία να Τον δή, να Τον γνωρίση. Τώρα, λοιπόν, που ο Κύριος ήλθε στην πόλη του, δεν χάνει την ευκαιρία. Και επειδή ήταν κοντούλης στο ανάστημα, παίρνει μία πρωτότυπη απόφαση. Πηδάει σαν μικρό παιδί πάνω σε ένα δένδρο, που το έλεγαν συκομουριά, χωρίς να λογαριάσει τις κρίσεις και τις επικρίσεις και τα σχόλια του κόσμου (που πολλές φορές τόσο τα λογαριάζουμε εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί). Και περιμένει να πέραση από τον δρόμο εκείνον ο Ιησούς.
Πράγματι, σε λίγο φθάνει ό αναμενόμενος. Ό Ζακχαίος εκπληρώνει τον πόθο του. Τον βλέπει από κοντά, Τον γνωρίζει, Τον κοιτάζει αχόρταγα. Ξαφνικά, ό Χριστός σταματάει κάτω από την συκομουριά. Ανασηκώνει το βλέμμα και τον, φωνάζει με το όνομά του: Ζακχαίε, κα-τέβα γρήγορα κάτω. Σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου. Ό Ζακχαίος κατεβαίνει με μιας από το δένδρο. Ή χαρά του ήταν απερίγραπτη. Θα είχε την τιμή να φιλοξενήσει στο σπίτι του τον Ιησού. Όσοι άκουσαν και είδαν τα γεγονότα, κατά το πλείστον Φαρισαίοι, άρχισαν να γογγύζουν και να κατακρίνουν τον Κύριο, πού πήγε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού.
Αλλά ό Ζακχαίος, τώρα πια, είναι ένας αμαρτωλός μετανοημένος. Μάλιστα μπροστά στον Χριστό κάνει μία επίσημη ανακοίνωση: Να, Κύριε - είπε - την μισή περιουσία μου την δίνω στους πτωχούς, και όποιον συκοφάντησα και τον αδίκησα του επιστρέφω το τετραπλάσιο. Φαντάζεται κανείς την χαρά του Χριστού μας, τού Καλού Βοσκού, ο Οποίος ήλθε να ζητήση και να σώσει το απολωλός πρόβατο. Ο Ζακχαίος, αγαπητοί μου, εζήτησε να γνωρίσει τον Χριστό. Και τον γνώρισε. Δεν Τον γνώρισε μόνον εξωτερικά. Αλλά απέκτησε μία γνωριμία εσωτερική, μία μυστική εμπειρία, μία αγία γνώση και γεύση του Θεανθρώπου.
Απέκτησε την αληθινή Θεογνωσία. Και ή γνώση αυτή για τον Χριστό δεν ήταν κάτι το κρύο και παγωμένο, αλλά άναψε μέσα του φλόγα Αγάπης, ζωής και μετανοίας. Ο Ζακχαίος γνώρισε τον Χριστό και αγάπησε τον Χριστό. Ο Ιερός Αυγουστίνος μας λέει: «Κύριέ μου όσο περισσότερο Σε γνωρίζω τόσο πιο πολύ Σε αγαπώ κι' όσο περισσότερο Σέ αγαπώ τόσο πιο πολύ Σε γνωρίζω. Έτσι είναι, αδελφοί μου. Γι’ αυτό ας φροντίσουμε και εμείς να γνωρίσουμε τον Χριστό μετέχοντας τακτικά στα άγια μυστήρια, προσευχόμενοι αδιάλειπτα να μάς αποκαλυφθεί στην καρδιά μας, μελετώντας επιμελώς τον Θείο λόγο Του.
Αυτή ή Θεογνωσία θα φέρει σιγά σιγά και την αλαγή στη ζωή μας. Αυτή ή Θεογνωσία θα μάς οδηγήσει στην αυτογνωσία, όπως οδήγησε και τον Ζακχαίο. Και όσο περισσότερο γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τόσο περισσότερο θα γνωρίζουμε και τον Θεό, διότι «ἐντός ἡμῶν ἐστίν ἡ Βασιλεία Του». Αμήν
