Κὺριε, δος μοι ὓδωρ πιεῖν 

υριακή της Σαμαρείτιδος σήμερα, ἀδελφοί μου, καί ὅλο τό Εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιά μία δίψα, γιά μία αἰώνια ἔλλειψη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναζήτηση αὐτή, ἀλλά καί ἡ ἱκανοποίησή της ἦταν ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα αἰτήματα τοῦ ἀνθρώπου ὅλα τού  τά χρόνια. Ἡ γυναίκα ἀπό τή Σαμάρεια προσφέρει νερό στό Χριστό μας χωρίς νά ξέρει ποιός εἶναι καί ὅτι τελικά Ἐκεῖνος θά τήν ξεδιψάσει. Τό πηγάδι εἶναι βαθύ καί ὁπωσδήποτε μπορεῖ νά καλύψει τό ἐσωτερικό κενό πού δημιούργησε ἡ προσκόλλησή μας σέ ἄλλου εἴδους «νερά», ἄσχετα μέ τήν ψυχική μας δίψα.

Αἰῶνες τώρα ἀντλοῦμε συμβουλές καί ἰδέες ἀπό ἀκατάλληλους ἀνθρώπους χωρίς πίστη καί μεταφυσικές ἀνησυχίες. Οἱ διάφοροι «Μεσσίες» μᾶς ἔχουν κουράσει, ἀλλά καί ἡ διάθεσή μας νά βροῦμε τό νερό τῆς ζωῆς ἔχει ἐπικίνδυνα ἀλλοτριωθεῖ. Ὁ Χριστός ξεδιψᾶ σήμερα τήν γυναίκα πού Τόν πλησίασε μέ τόν λόγο καί τήν παρηγοριά Του πού εἶναι βάλσαμο, διότι ἀναφέρονται στήν ἀγάπη, τή συγχώρεση, τήν καθαρότητα καρδιᾶς, ψυχῆς καί σώματος καί δίνουν ταυτόχρονα καί τίς ἀνάλογες ἐμπειρίες σ’ αὐτόν πού τίς ψάχνει.

Ὁ ἅγιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ σου προσφέρει γαλήνη καί δύναμη ἐνῶ ὁ σατανικός ἄνθρωπος σέ γεμίζει μέ ταραχή, πονηριά καί σού δημιουργεῖ διάθεση γιά ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς ζωῆς. Σ’ αὐτή τή βάση ἐπάνω ἄς κρίνουμε καί ὅλες ἐκεῖνες τίς μορφές πού πέρασαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ἀλλά καί  τίς τεχνολογικές προόδους καί τ’ ἀποτελέσματά τους.

Τό δέντρο φαίνεται ἀπό τούς καρπούς του, ἀδελφοί μου, καί δυστυχῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ εὐτυχία δέν βρίσκεται στά γλέντια, τίς σαρκικές ἀπολαύσεις, τήν κακῶς ἐννοούμενη ἀνεξαρτησία ἀκόμα καί στή σύγχυση τοῦ ρόλου τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας. Εἴμαστε ἀνικανοποίητοι οἱ ἄνθρωποι καί χρειαζόμαστε κάποιον ἄλλον γιά νά συμπληρώσουμε τήν ἀδυναμία μας.

ε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή  ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού.

Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό.

Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»

ρόσωπο θλίψεως κι αφόρητου πόνου αγαπητοί μου αδελφοί, μπορεί να χα­ρακτηρισθεί ο παράλυτος της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έλιωνε πάνω στο κρεβάτι της εγκατά­λειψης. Εξουθενωμένος από το βάρος της δοκιμασίας, δεν είχε χάσει την ελπίδα του. Περίμενε την επέμβαση τού Θεού. Και να, ήλθε ό Ιησούς! Τον πλησίασε με αγάπη και με τον δεσποτικό Του λόγο νεύρωσε τα παράλυ­τα μέλη του. «Καί ευθέως εγένετο υγιής ό άνθρωπος». Με την εντολή τού Θεού ή πολυχρόνια νόσος υποχώρη­σε και τα νεκρά νευρικά κύτταρα πήραν ζωή. Ό πόνος με την επέμβαση τού Θεού έδωσε τη θέση του στην χαρά. Πολλοί άνθρωποι αγανακτισμένοι από το βάρος δοκι­μασιών και θλίψεων, διερωτώνται γιατί να υπάρχει στον κόσμο τόσος πόνος.

Διαφωτιστική άπάντηση δίνουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δοκιμασμένοι στο κα­μίνι τού πόνου, συγχρόνως σκεπασμένοι από τη χάρη τού Θεού, μπορούνε να διακρίνουν αντικειμενικά την προέλευση και τη σημασία τού πόνου στη ζωή τού πι­στού. Λένε λοιπόν οι θεοφώτιστοι άγιοι της Εκκλησίας μας, ότι από τη στιγμή πού για πρώτη φορά ό άνθρω­πος γεύθηκε την αμαρτία και την ηδονή πού τη συνο­δεύει, γεύθηκε ταυτόχρονα την πίκρα τού πόνου και της οδύνης. Επέτρεψε ό Θεός τον πόνο για να θεραπευθεί με την οδύνη ή πληγή που άνοιξε στον άνθρωπο η αμαρτία. Δεν ήταν τιμωρία ό πόνος, αλλά φάρμακο θερα­πείας. Αυτό πού σε μας φαίνεται τιμωρία, στην πραγμα­τικότητα είναι θεραπεία, θεϊκή ευεργεσία.

«Ἠγόρασαν ἀρώματα και λίαν πρωΐ ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον»

γαπητοί μου αδελφοί. Όλη τη νύχτα άγρυπνες οι άγιες γυναίκες, με την ψυχή πλημμυρισμένη από αγωνία και πόνο. Απέ­ραντη οδύνη και βαθειά ή πληγή στην καρδιά τους, για τον άδικο, θάνατο του αγαπημένoυ τους δασκάλου. Ολόκληρη ή σκέ­ψη είναι κοντά του και από τα μάτια τους θερμά κυλούν δά­κρυα. Πέρασε ή δραματική εκείνη ημέρα του Σαββάτου. Ετοίμασαν τα αρώματά τους για να έλθουν στον τάφο να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και «νά ἀλείψωσι τόν Ἰησοῦν». Ήταν βαθειά ξημερώματα, «ὄρθρου βαθέως», σαν ξεκίνησαν, με απέραντη θλίψη, αλλά και με ανυποχώρητη απόφαση. Τίποτε άλλο δεν συλλογίζονται πα­ρά την άπειρη αγάπη πού σταυρώθηκε με τόσο μίσος.

Σκιές αμίλητες προχωρούν προς το μνημείο και μονάχα μια δυ­σκολία έρχεται να διακόψει τη σιωπή τους και συζητούν ποιος θα βηθήση να «ἀποκυλίσουν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου». Με αυτή την ανησυχία έφτασαν στον τάφο και διαπίστωσαν πώς ό λίθος ήταν αποκεκυλισμένος, και ο τάφος κενός, ενώ την ίδια στιγμή ασπροντυμένοι άγγελoι μηνούσαν την Ανάσταση του Κυρίου. Οι στρατιώτες της κoυστω­δίας είχαν φύγει και οι άγγελοι παράγγελναν στις Μυροφό­ρες να τρέξουν πίσω και να ειδοποιήσουν τους Μαθητές ότι «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν».

 ο πιο σπουδαίο όμως, είναι ότι δεν προσέχουμε καθόλου εκείνο το, «ότι εώρακάς Με πεπίστευκας», με το οποίο ο Χριστός απορρίπτει ουσιαστικά τον τύπο αυτό της πίστης του Θωμά, συνακόλουθα και των άλλων δέκα. Όπως επίσης δεν προσέχουμε τη θαυμάσια συνέχεια του λόγου Του,«μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» με την οποία εγκαινιάζει μια πίστη άλλης μορφής, μια πίστη που θα κάλυπτε σε λίγο και τους Μαθητές και όσους θα Τον ακολουθούσαν στο πέρασμα των αιώνων.

Για τούτο και δεν καταπιανόμαστε με την πίστη αυτής της μορφής, ούτε και εξετάζουμε πού θα τη βρούμε. Το πρωταρχικό, κυρίαρχο και απόλυτο γεγονός της παρουσίας του Αναστημένου που αλλάζει όλα τα δεδομένα. Και η αλλαγή αυτή φαίνεται καθαρά από εκείνο το: «εωράκαμεν τον Κύριον» με το οποίο «οι άλλοι μαθηταί» πληροφορούν το Θωμά για την συνάντησή τους με τον Αναστάντα Κύριο από την οποία έλειπε αυτός και του μεταφέρουν τη χαρά τους.

Και που με όλα κατά βάθος είναι σαν να του λένε, «ξαναπήγε στον τόπο της η καρδιά μας», σαν να τον κοινωνούν με μια τέτοια αίσθηση. Κάποιοι θα έλεγαν ότι τους είχε δοθεί προτύπωση, όχι μόνο απλή ενημέρωση, των συνταρακτικά δραματικών όσο και θαυμαστών και παράδοξων, ότι θα έβρισκαν το Χριστό.

 Και ήταν τότε που «ην εναντίος ο άνεμος», κι αυτοί παράδερναν στα ανοιχτά τις λίμνης Γεννησαρέτ, «σταδίους πολλούς από γης», σε δεινή θαλασσοταραχή πάνω σ' ένα καραδότσουφλο πλοιάριο, «βασανιζομένων υπό των κυμάτων». Και «την τέταρτη φυλακή της νυκτός», ένας περίπατος του Χριστού πάνω στα αφρισμένα κύματα της θύελλας στάθηκε αρκετός να κοπάσει τον άνεμο και να γαληνέψει μαζί με τη θάλασσα και τη ψυχή τους.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΜΟΥ

Σεβαστοί μου Πατέρες, Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Με βαθειά επίγνωση, για το ύψος της τιμής και το μέγεθος της ευθύνης, προσέρχομαι σήμερα για να λάβω το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης, απεσταλμένος της Εκκλησίας, προς λαόν ευσεβή. Γνωρίζω ότι η οδός προς την ιερωσύνη οδηγεί στο Γολγοθά και ότι η ιερατική διακονία θα είναι κατ’ εξοχήν «Σταυρώσιμος». Το δέ επιτραχήλιον, το οποίον θα τεθεί  μετ’ ολίγον επ’ εμού, αν και υφασμάτινον, εν τούτοις συμβολίζει την ευθύνην της σωτηρίας των ψυχών, των οποίων θα μου αναθέσει η Εκκλησία και θα καταστεί δι’ εμέ αιτία πολλών δοκιμασιών.

Γνωρίζω επίσης ότι κατά τους χρόνους που διερχόμεθα όπου η αμαρτία έχει πλεονάσει και «οἰ ἀρχές καὶ οὶ ἐξουσίες τοῦ σκότους τοῦ αἰώνος τοῦτου» επιβάλλουν όσο ποτέ άλλοτε την κακία και την πονηρία στους ανθρώπους. Σε χρόνους όπου η ύλη και το χρήμα έχουν κυριεύσει τον άνθρωπο και τον έχουν απομακρύνει απ’ τα πολύτιμα πνευματικά αγαθά, σε ημέρες κρίσεως της θρησκευτικής πίστεως και ανατροπής των αξιών, ο ιερεύς είναι ομολογητής και μάρτυς.

Σ’ αυτούς όμως τους χρόνους αξιώνομαι σήμερα, να συμετάσχω στην μαρτυρική ιερωσύνη της εκκλησίας του Χριστού. Όχι για να διακονηθώ αλλά για να διακονίσω. Όχι για να δοξασθώ αλλά για να δοξάσω. Γίνομαι ιερεύς όχι για να διαπρέψω, αλλά για να διακονίσω τις ψυχές  τις οποίες μου εμπιστεύεται από σήμερα η εκκλησία η οποίες είναι «Σώμα Χριστοῦ» και να σηκώσω τον Σταυρό μου για να ξεκινήσω την πορεία μου προς το Γολγοθά. Σταυρός ο οποίος θα είναι για μ’ ένα καύχημα. Γνωρίζω επίσης, ότι ο λαός του Θεού, θα ζητήσει από τον ιερέα την γνησιότητα της ορθοδόξου πίστεως και της ζωντανής μαρτυρίας της αγάπης του Χριστού.

Ο ιερεύς πρέπει να είναι μιμητής του λόγου του Αποστόλου Παύλου «τοῖς πάσι γέγονα τὰ πάντα, ἴνα πάντας τινάς σῶσω». Θέλω να γνωρίζετε αγαπητοί μου, ότι ως ιερεύς έρχομαι ουχί «ἴνα θύσω και ἀπολέσω» αλλά για να αφοσιωθώ εις έργον διακονίας, αφού εις την Εκκλησίαν «ος εάν θέλει ἔν ὑμίν μέγας γενέσθαι, ἔσται πάντων διάκονος», θα διαφυλάξω την ορθόδοξον πίστη. Όχι μόνο προσευχόμενος αλλά και αγωνιζόμενος. Κάτω από την σκέπη του Πανάγαθου Θεού και  Πατρός, και του Υιού, και του Αγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος.

Σήμερον αγαπητοί μου «Πεντηκοστήν ἐορτάζομεν καὶ Πνεύματος ἐπιδημίαν». Και όχι μονο σήμερα, αλλά και κάθε φορά που η Αγία μας Εκκλησία δια χειρών του Επισκόπου τελεί το μυστήριο της ιερωσύνης και χρίει λειτουργούς των του Χριστού αγίων και αχράντων μυστηρίων εις έργον διακονίας εις την Εκκλησία και τον κόσμο. Σήμερον αγαπητοί μου είναι η προσωπική μου Πεντηκοστή, η οποία όμως δεν είναι ιδιωτική μου υπόθεση αλλά γεγονός όλης της Εκκλησίας. Και τούτο, διότι οι ιερείς δεν χειροτονούνται για να εξυπηρετήσουν προσωπικά τους καθήκοντα, αλλά για να δοθούν εις την Εκκλησίαν για την οποία ο Χριστός «καὶ ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ… μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῤυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων ἀλλ’ ἵνα ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος».

Ευχαριστώ τον Πανάγαθο και Ελεήμονα  Θεό που με εξέλεξε και με τοποθετεί σ’ αυτή τη θέση. Η εκλογή είναι του Θεού. «Οὐχ ὐμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὐμᾶς, καὶ ἔθηκα ὐμᾶς, ἴνα ὐμεῖς  ὐπάγεται καὶ καρπόν φέρητε καὶ ὀ καρπός ὐμῶν μένει». Η ιερωσύνη κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο «τελείται μὲν ἐπὶ τὴς γῆς, τάξιν δὲ ἔχει ἐπουρανίων ταγμάτων». Δια τούτο οι ιερείς πρέπει να είναι πάντοτε αγνοί, έχοντες καθαρά την καρδία, να βλέπουν το Χριστό, το σώμα του και το αίμα του.

«Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ  ὅτι αὐτοὶ  τὸν Θεὸν ὄψονται». Βλέποντας η εμή ελαχιστότης το μεγαλείο της ιερωσύνης έρχονται στο νού μου τα λόγια της Θείας Λειτουργίας  «Οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικές ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἢ προσεγγίζειν ἢ λειτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης». Μ’ αυτά τα λόγια τονίζετε η αναξιότητα των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι είναι προσκολλημένοι στα γήϊνα στα υλικά και φθαρτά «ὤν πρώτος εἰμὶ ἐγὼ» να γίνονται λειτουργοί του υψίστου. Παρά ταύτα «ἀμαρτωλός ὤν», «Πρὸ τῶν θυρῶν τοῦ ναοῦ σοὺ παρέστηκα, καὶ τῶν δεινῶν λογισμῶν οὐκ ἀφίσταμαι».

Γνωρίζοντας λοιπόν το μεγαλείο και το ύψος της ιερωσύνης και έχοντας επίγνωση της αναξιότητος και αμαρτωλότητός μου, «τρέμω»∙ βλέποντας ότι εντός ολίγου θα λάβω το δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης και θα είμαι αυτός που θα διαμελίζω «τὸν μελιζόμενον καὶ μὴ διαιρούμενον, τον ἐσθιόμενον καὶ μηδέποτε δαπανόμενον». Πώς τα χέρια μου τα αμαρτωλά, θα κρατήσουν το σώμα και το αίμα του Χριστού; Πώς τα ακάθαρτά μου χείλη και βέβηλα και η ακαθαρτωτέρα μου γλώσσα θα αναπέμψουν ύμνους στον Θεό; Πώς οι οφθαλμοί μου οι εστραμένοι εις την γή θα ιδούν τα μεγαλεία του Θεού; Πώς τα ώτα μου όπου με περιέργεια στρέφονται στα κοσμικά ακούσματα, θα ακούσουν άρρητα ρήματα; Πώς τα πόδια μου που πατούν στη γή, θα σταθούν στο θυσιαστήριο το οποίο είναι εις τύπον του επουρανίου θυσιαστηρίου; Πώς το ανάξιο σώμα μου θα δέχεται τον Κύριον της δόξης ο οποίος είναι «πύρ γὰρ τοὺς ἀναξίους φλέγων» Δια τούτο κράζω σοι Κύριε∙ «Δέξε με ὤς τὸν ληστήν, ὤς τὸν τελώνην καὶ ὤς τὸν ἄσωτον».

Σας παρακαλώ Θεοφιλέστατε Άγιε Επίσκοπε Κνωσού κ. Μακάριε, Σεβαστοί Πατέρες και Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, μή με εγκαταλείψετε τούτη τη στιγμή, αλλά δεηθείτε για μ’ ένα, να δεχθεί τις ικεσίες μου ο Θεός, και να με αξιώσει ως ιερέα, δια πρεσβειών «Τῆς ὐπερευλογημένης ἐνδόξου δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου και ἀειπαρθένου Μαρίας της γλυκητάτης μητέρας μας και μητέρας του Θεού ημών∙ Τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Προφήτου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἱωάνου∙ Τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καὶ Θαυματουργοῦ Μηνά και  Πάντων των Αγίων και Ιεραρχών».

Ευχηθήτε ο Παράκλητος «τὸ πνεῦμα τῆς ἀληθεῖας ὀ παρά τοῦ πατρός ἐκπορεύεται» αυτός που «ἰερέας τελιεῖ, ἀγραμμάτους σοφίας ἐδίδαξε, ἀλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν» και «ὄλον συγκροτεί το θεσμόν τὴς ἐκκλησίας» να με φωτίζει, να γίνει ποδηγέτης μου οδηγώντας τα βήματά μου στη νέα μου πορεία της οποίας αφετηρία είναι η σημερινή ημέρα. Ε

υχαριστίες πολλές εκφράζω τούτη την ώρα  προς το Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Τιμόθεο ο οποίος από μικρό παιδί με αγκάλιασε σαν στοργικός  Πατέρας, με αγάπησε και με ανέθρεψε, μεγαλώνοντάς με στο  Ορφανοτροφείο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου και Ποιμενάρχου μας κ.κ. Τιμοθέου εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ την Αγία μας Εκκλησία για την στήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση που μου έδειξε αγκαλιάζοντάς με από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα.

Ευχαριστίες πολλές εκφράζω  και σε σας Θεοφιλέστατε Άγιε Επίσκοπε Κνωσού κ. Μακάριε για την αγάπη την στήριξη και την αμέριστη συμπαράσταση που μου δείξατε όσο διάστημα η Αγία μας Εκκλησία με αξίωσε να την υπηρετήσω ως ελάχιστος διάκονος. Η ευχαριστίες μου προς το πρόσωπό σας είναι αναρίθμητες. Για όλα  σας ευχαριστώ. Σε κάθε μου λειτουργία θα προσεύχομαι να σας δίνει ο Θεός δύναμη να σας στηρίζει και να σας ενισχύει στο δύσκολο έργο το οποίο ως ελάχιστος επίσκοπος επιτελείτε, πάντοτε θα σας είμαι ευγνώμων.

Ευχαριστίες πολλές εκφράζω τούτη την ώρα  προς τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Μεθόδιο Βερνιδάκη ο οποίος είναι  για μ’ ένα πνευματικός οδηγός και λαμπρός προϊστάμενος. Καθώς και όλους τους συνεργάτες του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου μας οι οποίοι με αγάπη και ταπείνωση προσφέρουν της υπηρεσίες τους στα Γραφεία της Ιερά Αρχιεπισκοπής.

Ευχαριστίες πολλές, εκφράζω τούτη την ώρα  προς τον ιερατικό προϊστάμενο και πνευματικό μου Πατέρα, τον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο Πατέρα Ματθαίο Γιαλιαδάκη για την αγάπη την στήριξη και την πνευματική καθοδήγηση που είχα όσο διάστημα τάχθηκα να υπηρετήσω την Ενορία του Αγίου Ιωάννου Προαστίου Ηρακλείου, ως διάκονος. Πατέρα Ματθαίε, για όλα σας  ευχαριστώ. Σας ζητώ ταπεινά να με συγχωρέσετε για όσες φορές σας επίκρανα είτε εν λόγω είτε εν έργο. Για όλα σας ευχαριστώ και πάντοτε θα σας είμαι ευγνώμων. Ευχαριστώ τον συνεφημέριο μου Πατέρα Ανδρέα Κασωτάκη, για την αγάπη τον σεβασμό και την συμπαράστασή του καθώς και τους ευλαβείς ενορίτας μου για την αγάπη την στήριξη την καταδεκτικότητα και την αμέριστη συμπαράσταση που έδειξαν προς το πρόσωπό μου.

Εκ βάθους καρδίας ευχαριστώ όλους τους σεβαστούς Πατέρες  που ήρθαν σήμερα εδώ  να με τιμήσουν και να συμπροσευχηθούν μαζί μου. Ευχαριστώ πολύ  τους συγγενείς της συζύγου μου οι οποίοι με δέχτηκαν στην οικογένειά τους με αγάπη, και με στήριξαν στο να εκπληρώσω τις επιθυμίες μου. Ευχαριστώ τους προγόνους μου και τους κατά σάρκα συγγενείς τόσο τους δικούς μου όσο και της συζύγου μου καθώς και τους αναδόχους μου.

Ευχαριστώ πολύ  τους ανθρώπους που με ευεργέτησαν κατά τους χρόνους των σπουδών μου. Ευχαριστώ τους Διευθυντές και Καθηγητές των Σχολών μου στην Μεγαλόχαρη Παναγία της Τήνου, και στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή της Κρήτης. Είμαι σε όλους ευγνώμων, όσους με παρηγόρησαν δίνοντάς μου δύναμη να συνεχίσω τον αγώνα μου. Περισσοτέρως  δε, τυγχάνω ευγνώμων και ευχαριστώ τη σύζυγό μου Αικατερίνη, η οποία στέκεται δίπλα μου φύλακας άγγελός μου και με στηρίζει ως «στύλος ἀκλόνητος» με βοηθά στο να εκπληρώνω τα όνειρά και τις επιθυμίες μου, με φροντίζει και με δέχεται με τα ελαττώματά μου και στην οποία οφείλω τα πάντα. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο και Πανηκτήρμονα Θεό που με αξίωσε πρίν γίνω Πατήρ ως ιερεύς να γίνω πατέρας δικών μου τέκτων.

Τελευταία όμως Θεοφιλέστατε επιτρέψτε μου τούτη την ώρα να μνημονεύσω τον Μακαριστό Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο Μουντοκαλάκη,  τον τότε Εφημέριο του  Ιερού Ιδρυματικού Ναού της Αγίας Σκέπης ο οποίος ήταν για μ’ ένα η αρχή και η αιτία να ανέβω από μικρό παιδί στο αναλόγιο μόλις 10 ετών, ώστε να μάθω να υμνώ και να δοξάζω τον Θεό την Παναγία και όλους μας τους Αγίους.

Τελειώνοντας ευχαριστώ πολύ και τον Αιδεσομολογιότατο Πρωτοπρεσβύτερο  Πατέρα Νεκτάριο Μαρκάκη για την αδελφική του αγάπη και συμπαράσταση που μου έδειξε από τα παιδικά  μου χρόνια μέχρι σήμερα, καθώς υπήρξε και ο πρώτος διδάσκαλος ο οποίος μου έμαθε να διαβάζω και να μελετώ την Πατρώα μας Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική. Και τώρα σε ευχαριστώ Αγία μου Σκέπη που με διαφύλαξες όλα αυτά τα χρόνια.

Και νυν «Υπεραγία Θεοτόκε» δέξε τις ικεσίες μου και συνέχισε να είσαι για εμέ «Σκέπη Ἀγία». «Σκέπη Θεία». «Σκέπασόν με ἐν τῇ Σκέπη τῶν πτερύγων Σου». Εκ βάθους καρδίας, όλους, σας ευχαριστώ που προσήλθατε εις την Θείαν Λειτουργίαν ταύτην, συνμπροσεύχεσθαι μαζί μου και με τιμάται με την παρουσία σας. «Μνῆσθητι Κύριε καὶ τῶν συνελθόντων εἰς την χαράν ταῦτην». Και νυν Θεοφιλέστατε Άγιε Επίσκοπε Κνωσού κ. Μακάριε έτοιμος κατ’ άνθρωπον προσέρχομαι προσευχόμενος: «Δέσποτα Κύριε, ὀ Θεός ἡμῶν, ὁ καταστήσας ἐν οὐρανοῖς τάγματα καὶ στρατιὰς ἀγγέλων καὶ ἀρχαγγέλων, εἰς λειτουργίαν τῆς σῆς δόξης, ποίησον σὺν τῇ εἴσόδῳ ἡμῶν, εἴσοδον ἀγίων ἀγγέλων γενέσθαι συλλειτουργοῦντων ἡμῖν, καὶ συνδοξολογοῦντων τὴν σὴν ἂγαθότητα». ΑΜΗΝ.

Ηράκλειο 9 Απριλίου 2005

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΜΟΥ

Με κάθε Εκκλησιαστική λαμπρότητα και τάξη, έγινε πανηγυρικά η χειροτονία του Διακόνου του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Ιωάννου Προαστίου Ηρακλείου Κρήτης. Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας το Σαββάτο 9/5/2005, ιερουργούντος του Θεοφιλεστάτου Κνωσού, και νυν Μητροπολίτου Γορτύνης και Αρκαδίας κ.ΜΑΚΑΡΙΟΥ.

Κατά την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας , και μετά την Μεγάλη Είσοδο, σύμφωνα με την Εκκλησιαστική τάξη, έλαβε χώρα η εις Πρεσβύτερον Χειροτονία του μέχρι τότε Διακόνου του Ιερού Ενοριαού Ναού Αγίου Ιωάννου Προαστίου Ηρακλείου Κρήτης, π.Χρήστου Πυτιρίνη. Στον χειροτονητήριο λόγο του, ο νεοχειροτονηθείς, τόνισε την αναξιότητά του να μιλήσει για την Ιερωσύνη. Υπογράμμισε την απαξίωση της Εκκλησίας και ιδιαίτερα των κληρικών ιδιαίτερα στις μέρες μας και ότι θα είναι στόχος του η μεταστροφή αυτής της κατάστασης με τα έργα του, παρά με τα λόγια του.

Ευχαρίστησε όλους που συνέβαλαν με τις προσευχές και με την ηθική στηριξή τους, για να αξιωθεί να ζήσει αυτή τη στιγμή (Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, Θεοεφιλέστατο Επίσκοπο Κνωσού, Πρωτοσύγκελλο, Πνευματικό, Πατέρες Ιεράς Αρχιεισκοπής, Συνεφημερίους, Συγγενείς, Φίλους και Ενορίτες και ιδιαιτέρως την πρεσβυτέρα) και ζήτησε συγνώμη για τα τυχόν λάθη και παραλήψεις του.

Ο Θεοεφιλέστατος με την σειρά του, ήταν συγκινημένος. Υπογράμμισε την ευθύνη που έχει ο ιερεύς, ότι σε καμία απολύτος περίπτωση δεν είναι επαγγελματίας αλλά διάκονος πάντων. Και η μόνη περιουσία του είναι η ιερά παρακαταθήκη (το σώμα και το αίμα του Χριστού μας) που λαμβάνει ο ιερέυς κατά την φρικτή εκείνη ώρα της χεροτονίας του  και για αυτήν θα δώσει λόγο κατά την δευτέρα παρουσία «Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην καὶ φύλαξον αὐτὴν μέχρι τῆς δευτέρας τοῦ Κυρίου παρουσίας, ὄτε παρ' αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτὴν» το σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Στη συνέχεια τελέσθηκε η χειροτονία και όλος ο κόσμος κληρικοί και λαϊκοί που είχαν κατακλύσει τον Παλαιό Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά Ηρακλείου Κρήτης αναφώνησαν  το «Άξιος»!

Μετά το δι' ευχών και κατά την τάξη της εκκλησίας μας ο νέος Πρεσβύτερος π.Χρήστος Πυτιρίνης μοίρασε το αντίδωρο και όλοι οι Ενορίτες και επισκέπτες, ευχήθηκαν τα δέοντα για να έχει μια καρποφόρα Ιερατική πορεία.

«Απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν...»

να θαύμα, αγαπητοί μου αδελφοί, ένα θαύμα βλέπουμε στο Ευαγγέλιο της ΙΒ' Κυριακής του Λουκά που διαβάσαμε σήμερα. Βλέπουμε ένα θαύμα, πούνε συγχρόνως και μία διδασκαλία. Είναι το θαύμα της θεραπείας των 10 λεπρών. Αλλά προς αυτούς τους 10 λεπρούς παραβάλλονται όλοι οι άνθρωποι. Πραγματικά λεπροί εκείνοι οι 10 δυστυχισμένοι άνθρωποι. Συμβολικά λεπροί όλοι οι άνθρωποι, ή μάλλον ψυχικά λεπροί. Λεπροί με λέπρα χειρότερη απ’ τη λέπρα τη σωματική, που είχαν οι άνδρες του σημερινού Ευαγγελίου και όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών. Οι δέκα λεπροί και ο Χριστός είναι τα πρόσωπα του θαύματος.

Ας δούμε όμως τη στάση των 10 λεπρών μπροστά στο Χριστό! Ποια ήταν αυτή η στάση; Δεν ήταν μία η στάση. Τέσσερις στάσεις βλέπουμε να αλλάζουν οι λεπροί. Αλλά και όλοι οι άνθρωποι μπροστά στο Χριστό παίρνουν, πρέπει να παίρνουν, αυτές τις στάσεις των 10 λεπρών. Ας δούμε αυτές τις τέσσερις στάσεις, όπως φωτογραφίζονται μέσα στο Ιερό Ευαγγέλιο. Η πρώτη στάση: Πού στέκουν οι 10 λεπροί; Στέκουν μακριά, πολύ μακριά. «Έστησαν πόρρωθεν». Βλέπουν το Χριστό από μακριά, απ’ τον έρημο τόπο που μένουν. Θέλουν να τον πλησιάσουν, να τον δουν από κοντά. Αλλά δεν μπορούν. Δεν τολμούν να πλησιάσουν κανένα άνθρωπο της κοινωνίας. Καταραμένη και κολλητική τότε η αρρώστια της λέπρας, τους υποχρέωνε να μένουν μακριά από τις πόλεις και τα χωριά, μακριά από τους υγιείς ανθρώπους.

Νόμοι αυστηροί τους καθήλωναν στην ερημιά. Αλλά και οι ίδιοι, ευγενικές υπάρξεις, αισθάνονται την αρρώστιά τους, έχουν συναίσθηση της καταστάσεως τους, και δεν θέλουν να κάνουν κακό στους άλλους ανθρώπους. Δεν θέλουν να μεταδώσουν την αρρώστια τους και στους υπολοίπους. Αυτοί είναι ακάθαρτοι. Δεν πρέπει να γίνουν και οι άλλοι άνθρωποι λεπροί και ακάθαρτοι. Αυτοί είναι ακάθαρτοι. Δεν θέλουν να πλησιάσουν τους καθαρούς. Ακάθαρτοι οι 10 λεπροί την εποχή εκείνη. Αλλά και σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, υπάρχουν οι ακάθαρτοι.