«Ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑµῶν»

ύσκολα πράγµατα µας ζητάει ο Χριστός, ίσως θα πει κανείς, όταν ακούσει αυτόν τον λόγο του Χριστού στο σημερινό Ευαγγέλιο. Δύσκολα, ναι, αλλά όχι και ακατόρθωτα. Δύσκολος είναι ο δρόµος του Χριστού, αγαπητοί µου αδελφοί, ανηφορικός, πετρώδης. Το είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιµµένη ἡ ὁδός ἡ ἁπάγουσα εἰς τήν ἄνω ζωήν»

Και όσα µας λέει ο Χριστός και Θεός µας, µπορεί να µας φαίνονται δύσκολα στην αρχή, αλλά αυτά είναι, που θα µας οδηγήσουν στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή. «Αγαπάτε τους εχθρούς σας» µας φωνάζει η εντολή του Χριστού σήµερα. Δύσκολο πράγµα να αγαπήσεις τους εχθρού σου. Δύσκολο, διότι χρειάζεται να παλέψεις και να νικήσεις το φοβερό πάθος της εκδικήσεως, της μνησικακίας και της οργής. Δύσκολο, διότι χρειάζεται να παλέψεις και να νικήσεις το δαίµονα του µίσους. Και όχι µόνο αυτό. Να βάλεις στην καρδιά σου, εκεί που πρώτα ήταν η εκδίκηση, η µνησικακία, και η οργή, την συγγνώµη και την καλοσύνη.

Εκεί, που πρώτα ήταν το µίσος, να βάλεις την αγάπη. Να αγαπήσεις τους εχθρούς σου µε αγάπη πραγματική, σαν αυτή, που έδειξε ο Χριστός µας στους δικούς Του εχθρούς, αγάπη όχι υποκριτική, όχι ψεύτικη, όχι επιφανειακή. Δύσκολο πράγµα αυτό βέβαια, αλλά γίνεται εύκολο µε την βοήθεια του Θεού και µε την Θεία Χάρη. Διότι σε αυτή την µεγάλη νίκη, που λέγεται «αγάπη στόν εχθρό σου» θα προσευχηθείς να νικήσεις. Να νικήσεις τον κακό εαυτό σου, το πάθος, τον δαίµονα. Και ο Χριστός θα σε ενισχύσει, θα κάνη εύκολο εκείνο, που σου φαίνεται δύσκολο, θα κάνη δυνατό, εκείνο που σου φαίνεται αδύνατο.

«Ἐπιστάτα, δι’  ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον»

τη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας μεταφέρει σε μια όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, στην οποία ο Ιησούς πραγματοποιεί ένα μεγάλο θαύμα. Εκεί ο Ιησούς συναντά τον Σίμωνα, τον μετέπειτα Απόστολο Πέτρο, και τους αδελφούς Ιάκωβο και Ιωάννη, να πλένουν τα δίχτυα. Και επιλέγει να εισέλθει στο πλοιάριο του Σίμωνα, να το χρησιμοποιήσει ως άμβωνα, για να διδάξει τα πλήθη του λαού. Θέλοντας ο Ιησούς να ευχαριστήσει το Σίμωνα για την εγκάρδια φιλοξενία του
στο πλοιάριο, του υπέδειξε να ξαναρίξει τα δίχτυά του στη θάλασσα.

«Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι’  ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον». Ο Σίμων έκανε υπακοή στον λόγο Του Κυρίου και το θαύμα έγινε. Έπιασαν πλήθος ιχθύων, τόσο πολύ που τα δίχτυα είχαν αρχίσει να σχίζονται.

Αντικρύζοντας ο Σίμων το θαύμα, κυριευμένος από δέος, παρακαλεί τον Ιησού να εξέλθει από το πλοιάριο, γιατί δεν ήταν άνθρωπος που μπορούσε να φιλοξενεί τον Διδάσκαλο Χριστό. Αναγνώρισε ο Πέτρος ότι ο Χριστός δεν ήταν ένας απλός προφήτης, αλλά ήταν ο ίδιος ο Θεός. Τότε ο Ιησούς τον καθησύχασε και του είπε: «Μη φοβάσαι. Από τώρα θα σαγηνεύεις ανθρώπους, τους οποίους με το κήρυγμά σου θα οδηγείς στη σωτηρία». Κατόπιν αφού όλοι μαζί οι ψαράδες επανάφεραν τα πλοία στη στεριά, άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν.

Συγκλονισμένος ο Απόστολος Πέτρος κατάλαβε μέσα στην ευλογία του θαύματος ότι δεν είχε μπροστά του ένα απλό άνθρωπο, αλλά ένα μοναδικό διδάσκαλο με θεϊκή δύναμη. Αισθανόμενος το μεγαλείο του δεν αντέχει να ατενίσει το πρόσωπο του Ιησού, αλλά συντετριμμένος κλίνει το γόνυ της ψυχής και του σώματος και Τον προσκυνά. Αισθάνεται την αμαρτωλότητά του και το μεγαλείο της αγιότητος του Διδασκάλου.

«Θάρσει τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»

ετά τη θεραπεία, αδελφοί μου, των δύο διαμονισμένων, της περασμένης Κυριακής, στη χώρα των Γεργεσηνών, ο Κύριος με πλοιάριο μαζί με τους μαθητές Του επέστρεψε εις την Καπερναούμ, «εις την ιδίαν πόλιν» όπως την χαρακτηρίζει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Όταν έφθασε εκεί, έφεραν μπροστά Του έναν παράλυτο σε φορείο, έναν ζωντανό νεκρό! Μία αξιοδάκρυτη ύπαρξη!

Με τα βογγητά του και τη θλιμμένη όψη του ήταν μία τραγική αντίθεση, μία πένθιμη και μελαγχολική παραφωνία στην ατμόσφαιρα του ενθουσιασμού και της χαράς του πλήθους, που υποδέχοταν τον Κύριο. Εναγωνίως, αλλά και με προσδοκία και ελπίδα, κοιτάζει ο παράλυτος τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων και περιμένει να ακούσει τον θεραπευτικό Του λόγο. Και αντ’ αυτού ακούει: «Θάρσει τέκνον αφεώνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ο Κύριος, αδελφοί μου, ως καρδιογνώστης που είναι, δε βλέπει μόνον τον πόνον του ασθενούς. Βλέπει και την αιτία της ασθενείας του, που ήταν η αμαρτία. Και θέλει πρώτα – πρώτα να θεραπεύσει την ψυχή του παραλύτου.

Και τούτο γιατί, ο Κύριος θεωρεί πρώτιστη ανάγκη για τον παράλυτο, αλλά και για κάθε άνθρωπο, την υγεία της ψυχής και τη σωτηρία της. Η δε απαλλαγή της από την ενοχή της αμαρτίας είναι ο,τι απαραίτητο για τη σωτηρία την αιώνια. Γι’ αυτή τη λύτρωση των ψυχών από το κράτος και τις συνέπειες της αμαρτίας ήλθε στον κόσμο ο Υιός του Θεού. Και οφείλει κάθε Χριστιανός να συνειδητοποιήσει το «τι ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;».

«Ἐλέησόν με, Κύριε, υἰέ Δαυϊδ. Ἠ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»

το σημερινό ευαγγέλιο που διαβάσαμε αγαπητοί μου αδελφοί, βλέπουμε και ένα άλλο θαύμα του Κυρίου, το οποίο έγινε έξω από την Ιουδαία, στα περίχωρα της Τιβεριάδος θαλάσσης, στη Τύρο και στην Σιδώνα. Μόλις έμαθε εκεί μια δυστυχισμένη γυναίκα της οποίας η κόρη της ήταν δαιμονισμένη, ότι περνούσε από τα μέρη της ο Χριστός δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Βγήκε να συναντήσει το Χριστό και να τον παρακαλέσει να θεραπεύσει το παιδί της.

Ήθελε να βγάλει ο Χριστός τα δαιμόνια από τη κόρη της και να ελευθερωθεί από αυτά. Αυτός ήταν ο πόνος της δυστυχισμένης αυτής μάνας. Αλλά, τι παράξενο! Ο Χριστός φαίνεται να μένει ασυγκίνητος, ο Χριστός φαίνεται να μην ακούει και να είναι απαθής στο πόνο και στη θλίψη της μητέρας. Όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για να φανερώσει μια μεγάλη αρετή που κρυβόταν μέσα στη ψυχή αυτής της γυναίκας. Και αυτή είναι η ταπεινοφροσύνη. Ναι, η ταπεινοφροσύνη. Γιατί η γυναίκα αυτή, αν και μη Ιουδαία, αν και ειδωλολάτρισσα, αφού ήταν Χαναναία, εν τούτοις ήταν πολύ ταπεινόφρων γυναίκα.

Γιατί όταν ο Χριστός δεν απαντούσε στα αιτήματά της αυτή επέμενε περισσότερο. Και αυτό μας διδάσκει, αγαπητοί μου αδελφοί, μας διδάσκει ότι και εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να επιμένουμε στη προσευχή μας. Να μη λέμε γιατί ο Θεός δεν μας ακούει αλλά να επιμένουμε. Η προσευχή μας πρέπει να συνδέεται με την ταπείνωση και να είναι εκτενής και επίμονη, όπως μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Γιατί ο Θεός μπορεί πολλές φορές να αργεί αλλά ποτέ δεν ξεχνά τα αιτήματά μας.

«Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε»

Ο νοικοκύρης φυτεύει και περιφράζει αμπέλι, σκάβει στον βράχο ληνό, πατητήρι, ανεγείρει οίκημα για να κατοικήσουν οι καλλιεργητές, νοικιάζει το αμπέλι του σε κάποιους γεωργούς και πηγαίνει στην πόλη που μένει συνήθως. Περιμένει τον καιρό της συγκομιδής, όπου θα λάβη, θα εισπράξη το συμφωνηθέν με τους γεωργούς μερίδιό του. Γι’ αυτὸ το σκοπό στέλνει προς τους συνεταίρους του απεσταλμένους «λαβεῖν» το ενοίκιο και «τοὺς καρποὺς αὐτοῦ».

Οι γεωργοί όμως ποικιλοτρόπως κακοποίησαν τους απεσταλμένους. Αντί να τηρήσουν αυτά που είχαν συμφωνήσει, τους λιθοβολούν, τους φονεύουν. Ο νοικοκύρης όμως, αγαπητοί μου αδελφοί, επιμένει, γι’ αυτό στέλνει περισσότερους υπηρέτες τούτη τη φορά, για να εισπράξουν τα οφειλόμενα. Και έτυχαν και αυτοί της ίδιας εχθρικής συμπεριφοράς και αντιμετωπίσεως.

Ο νοικοκύρης, ο οικοδεσπότης, παρά ταύτα, μακροθυμεί. Δεν οργίζεται, δεν αγανακτεί αλλά και δεν υποχωρεί. Στέλνει αυτή τη φορά «τὸν υἱὸν αὐτοῦ, λέγων ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου». Και η κακοπιστία των γεωργών, των ενοίκων, γίνεται θράσος μεγάλο, ώστε «ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς.

Δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ» και εφόνευσαν αυτόν. Αμπελώνας εικόνα γνωστή, που δηλώνει τον περιούσιο λαό του Θεού, τον Ισραήλ. Γεωργοί ομάδα ανθρώπων, που είναι οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και οι άρχοντες αυτού, που αποτελεί το θείο αμπελώνα.

«Τί ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Άρωμα πνευματικής ανησυχίας αγαπητοί μου αδελφοί, αποπνέει το ερώτημα του «νεανίσκου» της σημερινής ευαγγελικής περικοπής και συγχρόνως μεταφυσική αναζήτηση, αλλά και της ελπίδος επιβεβαίωση. Θέλει, ποθεί να εισέλθη στην ζωή. Ο πόθος της τελειότητας και της εισόδου στην αιώνιο ζωή ταιριάζει, αρμόζει στο νέο αυτό άνθρωπο, ο οποίος τα έχει όλα. «Ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά». Με αγαθή προαίρεση και καλοπροαίρετη διάθεση απευθύνεται στον Ιησού «γονυπετῶν» αφήνοντας την επιθυμία του για την άλλη ζωή να εκφρασθεί.

Ο Ιησούς έχει μπροστά του την περίπτωση ενός συμπαθέστατου νέου ανθρώπου, που εκτελεί επακριβώς τα θρησκευτικά του καθήκοντα σύμφωνα με το νόμο, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει την απόλυτη και καθολική απαίτηση του Θεού για τον όλο άνθρωπο και όχι για ορισμένες μόνο εκδηλώσεις του. «Τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; » Ερώτημα που προϋποθέτει την αντίληψη των Ιουδαίων ότι η αιώνιος ζωή αποκτάται με τα έργα που κάνει ο άνθρωπος, αντίληψη που απέχει πολύ από την αλήθεια που αποκαλύπτεται δια του Χριστού, ότι η ζωή αποτελεί δώρο του Θεού που προσφέρεται σε όσους πιστεύουν στο Χριστό. «Ζωὴ αἰώνιος» σύμφωνα με την ιουδαϊκή αντίληψη είναι η ζωή του μέλλοντος αιώνος που αρχίζει δια της αναστάσεως.

«Δοῦλε πονηρέ, οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγὼ σὲ ἐλέησα;»

γαπητοί μου αδελφοί μου, συγχώρησις και ανεξικακία αναδεικνύονται σήμερα από την σχετική ευαγγελική διήγηση. Ο Κύριος φιλάνθρωπος και πολυέλεος, μακρόθυμος και συμπαθής απλόχερα παρέχει την συγχώρηση και επισφραγίζει την άφεση σε όσους το ζητούν με ειλικρίνεια. Και επειδή ακριβώς συγχωρεί τόσο πολύ και τόσους πολλούς, απαιτεί από μας να μιμούμεθα την δική Του μακροθυμία και συγχωρητικότητα και να επιδικνύουμε προς όσους μας έχουν πταίση ανοχή, ανεξικακία και συγχώρηση. Είναι Θεός αγάπης, ευσπλαγχνίας και οικτιρμών, ο γλυκύς Ιησούς και απέραντος ωκεανός του θείου ελέους. Αρκεί σ Αυτόν η αναγνώριση της αστοχίας μας, της αμαρτίας μας και η επίκλιση της αγαθότητός Του, για να σβήση το χρέος και να μας απαλλάξη από την ευθύνη και την ενοχή. Όσοι τολμήσουν να γευθούν τους καρπούς της ανεξικακίας και συγχωρητικότητος, όσοι έκαναν αυτή τη θεάρεστη υπέρβαση, έγιναν Ναός του Θεού και μέτοχοι της αγάπης και της ειρήνης του Χριστού. Όπλα ακαταμάχητα η αγάπη και η ειρήνη του Χριστού, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος και ως συνέπεια της συγχωρητικότητος και της ανεξικακίας.

Ο Απόστολοςς Παύλος μας πληροφορεῖ «λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν», και τούτο το δύσκολο με το ανθρώπινο κριτήριο γίνεται κατορθωτό ως αποτέλεσμα της ανεξικακίας και της συγχωρητικότητος. Ακούσατε την ευαγγελική διήγηση, ακούσατε την παραβολή του σκληρού και αχάριστου δούλου. Μήπως τάχα δεν καταλάβατε ότι η παραβολή δείχνει την μεγάλη φιλανθρωπία του Θεού μα και την εξίσου μεγάλη απανθρωπία του ανθρώπου; Ο Θεός χαρίζει χρέος μεγάλο, ο άνθρωπος «πνίγει» τον συνάνθρωπό του για ασήμαντη οφειλή.

Ο αχάριστος και σκληροκάρδιος οφειλέτης καθόλου δεν συγκινείται από την δωρεά του Θεού, την διαγραφή του δανείου, το χάρισμα της οφειλής. Καθόλου δεν τον ευαισθητοποιεί η ευσπλαγχνία του Θεού προς αυτόν και γι αὐτὸ δεν επιδεικνύει συμπεριφορά επιεικείας και ανοχής, συγχωρητικότητος και ανεξικακίας στον συνάνθρωπό του και κινδυνεύει να γνωρίση την οργήν του Θεού. Εις την του «Δεσπότου φιλανθρωπία» απαντά προκλητικά η του «δούλου απανθρωπία» γι αὐτὸ παραδίδεται εις τους «βασανιστάς» προς τιμωρία.

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, μπορεί να χωρισθεί σε δυο μέρη. Στο πρώτο περιλαμβάνεται η περιγραφή του θαύματος της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου, ενώ στο δεύτερο που είναι συνέχεια του προηγουμένου, γίνεται διάλογος μεταξύ του Κυρίου και των μαθητών Του περί της δυνάμεως της πίστεως. Αφού ο Κύριος μίλησε γι’ αυτή, εξειδίκευσε το λόγο Του στα δαιμόνια που είχαν κυριεύσει το νέο εκείνο και είπε. «Τοῦτο δέ τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχή καί νηστεία». Δηλαδή, αυτό το είδος των δαιμονίων δεν βγαίνει από τον άνθρωπο, παρά με προσευχή, και νηστεία.

Στην κορυφή των ιδιαιτέρων χαρισμάτων με τα οποία ευεργετήθηκε ο άνθρωπος από το Θεό είναι η προσευχή. Τιμή και δόξα θεωρείται να συνομιλήσει ένας απλός πολίτης με κάποιον από τους μεγάλους κοσμικούς άρχοντας. Τι είναι τότε η συνομιλία που γίνεται οποτεδήποτε μεταξύ του Χριστιανού και του απείρου και πανάγαθου Θεού; Ο άπειρος, ο αιώνιος, ο πάνσοφος και παντοδύναμος Θεός στρέφεται προς την ανθρώπινη εκείνη φωνή που του φωνάζει και τον αναζητεί, και την ακούει και απαντά όσο και όταν πρέπει για τη δική μας ωφέλεια.

Μεγαλειώδης πράγματι και σωτήρια είναι η ώρα αυτή της επικοινωνίας του θείου και του ανθρώπινου. Δεν υπάρχει ωραιότερη, ιερώτερη και ωφελιμότερη στιγμή από εκείνη της προσευχής μας. Είτε είναι κρυφή φωνή της ψυχής μας, ή εξωτερική φραστική εκδήλωση, είτε αλάλητος στεναγμός στην ώρα του πόνου της δοκιμασίας, είτε είναι ψαλμικό τραγούδι ευγνωμοσύνης, είτε είναι ύμνος δοξολογίας για το άπειρο μεγαλείο του Θεού, είτε θερμή ευχαριστία για το πλήθος των ευεργεσιών του Κυρίου προς τον άνθρωπο.

Οποιαδήποτε κίνηση αναφοράς στο Θεό, αδελφοί μου, είναι χρυσός στολισμός της ψυχής μας, είναι ώρα εξοπλισμού και δυνάμεως. Μην παραλείπουμε, λοιπόν, ποτέ. Προσευχή με πίστη, με αγάπη για τους άλλους, με ταπείνωση, χωρίς διακοπή, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε». Το δεύτερο ισχυρό όπλο, για το οποίο μίλησε σήμερα ο Κύριος είναι η νηστεία. Και βρισκόμαστε επικαίρως στην περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου. Είναι κάτι που δεν έχουμε δικαίωμα ούτε να το αγνοήσουμε, ούτε να το αμελήσουμε.

Ας αδιαφορούν, ή άς έχουν άλλη γνώμη πολλοί «ἐκσυγχρονιστές», Χριστιανοί. Δεν είναι η νηστεία ούτε αναχρονισμός, ούτε άχρηστη άσκηση. Η πρώτη εντολή που δόθηκε από το Θεό στους Πρωτόπλαστους ήταν η εντολή της νηστείας. Στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης η νηστεία είναι η βασική πνευματική άσκηση. Ο ίδιος ο Κύριος άλλωστε έδωσε το παράδειγμα με τη νηστεία Του στην έρημο επί σαράντα ημέρες. Τη νηστεία ευσεβείς Χριστιανοί, την επιβάλλουν λόγοι οικονομικοί, και λόγοι υγείας. Ο σπουδαιότερος όμως σκοπός αυτής είναι πνευματικός.

Η Εκκλησία ζητά να συνηθίσει τους πιστούς της στην υπακοή και τη πειθαρχία. Επί πλέον η αποχή από τις υλικές απολαύσεις καθιστά ευκολότερο τον αγώνα στη μάχη εναντίον του κακού εαυτού μας και διευκολύνει τη ψυχή μας στην προσευχή. Πολλοί Χριστιανοί, παραμελούν την πνευματική ζωή το καλοκαίρι. Εσείς αδελφοί μου, μη θεωρήσετε περιττά και άχρηστα τα όσα λέγονται και γράφονται σήμερα εδώ. Η ζωή των Χριστιανών δεν είναι εποχική. Είναι μόνιμος αγώνας και επαγρύπνηση. Όπου και άν βρισκόμαστε, άς σκεφθούμε.

Η ζωή και η δράση δεν σταματά ποτέ. Πώς είναι δυνατό να σταματήσουμε εμείς τον αγώνα μας; Λοιπόν, αδελφοί μου, η μόνη λύση είναι ο Χριστός. Και όλοι εμείς άς απευθυνθούμε με θέρμη σ΄Αυτόν, λέγοντάς Του. Πιστεύουμε Κύριε, στην παντοδυναμία στην αλήθεια του ευαγγελίου και της Εκκλησίας Σου. Κι άν προς στιγμή ολιγοπιστούμε, μας αρκεί ένας σεισμός, ένας κατακλυσμός, ή μια ασθένεια για να αποκαλυφθεί η γύμνια και η αδυναμία μας. Φώτιζέ μας και κράτησέ μας κοντά Σου, μέσα στην Ορθοδοξία μας.

Κι άν Κύριε, ο αιώνιος εχθρός μας ο διάβολος, από μίσος μας παρασύρει πολλές φορές στα δεσμά της αμαρτίας, βοήθησέ μας να απαλλαγούμε από το φορτίο αυτό. Η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσευχή και η άσκηση μέσα από τη νηστεία, αποτελούν και σήμερα, που όλα γύρω μας κλονίζονται και τείνουν να καταρρεύσουν, τα εχέγγυα της πνευματικής μας ανόρθωσης. Η ζωή μας είναι καρπός γλυκύτατος, όταν την αφήνουμε να αναπτύσσεται σταθερά μέσα στο ευαγγέλιο και την Χάρη του Κυρίου Μέσα σε αυτή να ζούμε και εμείς, να κινούμαστε, να προσευχόμαστε και θα είμαστε πάντοτε ευλογημένα παιδιά του Θεού. Αμήν.

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε»

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αδελφοί μου, ακούσαμε για το θαύμα της καταπαύσεως της τρικυμίας της θαλάσσης, καθώς επίσης βλέπουμε και την ειρηνική κατάπαυση της τρικυμίας των λογισμών των μαθητών του Χριστού που ήταν φοβερότερη. Έτσι την αξιολόγησε ο Κύριος, γι αὐτὸ πρώτα κατέπαυσε την τρικυμία της ολιγοπιστίας του Αποστόλου Πέτρου λέγοντας: «Ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;». Έπειτα ανέβηκε στο πλοίο και αμέσως εκόπασε ο άνεμος. Ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου που, ενώ βάδιζε πάνω στα κύματα όσο είχε τα μάτια του εστραμμένα προς τον Ιησού, έπειτα βυθιζόταν, λέγει ότι «ο Κύριος την στιγμή εκείνη δεν κατέπαυσε τον άνεμο αλλά άπλωσε το χέρι Του και τον έπιασε λέγοντας; «ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας».

Με τον τρόπο αυτό ο Κύριος έδειξε ότι την μεταβολή στον Πέτρο δεν την έκανε η δύναμη του ανέμου αλλά η ολιγοπιστία του. Αν η πίστη του δεν ασθενούσε, τότε εύκολα θα μπορούσε να αντιμετωπίση τον άνεμο. Γι αὐτὸ ο Κύριος τον έπιασε από το χέρι και αφήνει τον αέρα να πνέη, δείχνοντας ότι ο άνεμος δεν μπορεί να κάνη κανένα κακό, όταν η πίστη είναι σταθερή. Αδελφοί μου, τα στοιχεία της φύσεως «ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος» σε κίνδυνο μεγάλο το πλοίο και τους επιβαίνοντες μαθητές υποβάλλουν. Ο Χριστός όμως δεν αφήνει για πολύ μόνους τους μαθητές και χωρίς βοήθεια.

Εμφανίζεται σε αυτούς περιπατών επί της θαλάσσης, διαλύει την ταραχή και την υποψία τους ότι βλέπουν φάντασμα και τους ενθαρρύνει λέγοντας «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι μὴ φοβεῖσθε». Η ενθαρρυντική αυτή προσφώνηση του Ιησού δημιουργεί βαθειά αίσθηση και συγκίνηση στους μαθητές και το βίωμα αυτό μας οδηγεί στη βεβαιότητα ότι ο Κύριός μας ευρίσκεται συνεχώς στο πλευρό του σκάφους η καλύτερα επάνω σε αυτό, τόσο μεν της Εκκλησίας όσο και στο σκάφος ενός εκάστου μέλους της Εκκλησίας, και δεν πρέπει να φοβούμαστε η να χάνουμε το θάρρος μας, όταν τα κύματα και οι τρικυμίες της ζωής μας ταράζουν και θέλουν να μας κλονίσουν.