Συμεών ἦταν ἄνθρωπος δίκαιος καί εὐλαβής, «προσδεχόμενος παράκλησιν τοῦ Ἰσραήλ». Ἦταν ἄνθρωπος κατά τήν φύση, ἀλλά στήν ἀρετή ἄγγελος, ἄνθρωπος συναναστρεφόμενος μέ ἀνθρώπους, ἀλλά συμπολιτευόμενος μέ ἀγγέλους. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ εἶχε ἀποκαλύψει ὅτι δέν θά πεθάνει προτοῦ ἀξιωθεῖ νά δεῖ τόν Χριστό καί νά Τόν κρατήσει στήν ἀγκαλιά του.
Ἡ Θεοτόκος κατά τόν Ἅγιο Ἀθανάσιο, τοῦ εἶπε: «Δέξαι γεραρώτατε ἄνθρωπε, τόν πρός σέ μᾶλλον ἢ πρός ἐμέ τήν τεκοῦσαν νῦν ἐπειγόμενον· δέξαι τόν σέ ποθοῦντα μᾶλλον ἢ Ἰωσήφ· δέξαι τόν δευτέραν τῆς σῆς φιλίας τήν πρός ἐμέ τήν μητέραν στοργήν, ὡς ἔοικε λογιζόμενον· δέξαι, καί, ὡς βούλει, τοῦ ποθουμένου καταπόλαυε». Καί ἀμέσως μετά ἀπέθεσε στά χέρια τοῦ Πρεσβύτου Συμεών τόν Κύριο.
Ὁ Συμεών «σκιρτᾷ καί ἀγγαλιᾷ, καί λαμπρᾷ καί διαπρυσίῳ φωνή περί αὐτοῦ ἀνακέκραγε λέγων· οὗτός ἐστιν ὁ ὢν καί προών καί ἀεί τῷ Πατρί συμπαρών, ὁμοούσιος, ὁμόθρονος, ὁμόδοξος, ὁμοδύναμος, ἰσοδύναμος, παντοδύναμος, ἄναρχος, ἄκτιστος, ἀναλλοίωτος, ἀπερίγραπτος, ἀόρατος, ἄῤῥητος, ἀκατάληπτος, ἀψηλάφητος, ἀκατανόητος, ἀτέκμαρτος. Οὗτός ἐστι τῆς πατρικῆς δόξης τό ἀπαύγασμα, οὗτός ἐστιν ὁ χαρακτήρ τῆς πάντως συστάσεως, τοῦτο τό φῶς τῶν φώτων, ἐκ πατρικῶν ἀνατέλλον κόλπων».
«Εἶδε δέ ὁ Συμεών καί τόν Δεσπότην ἐπέγνω καί τήν ἑαυτοῦ ἀπόλυσιν. Τί λέγων; Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου δέσποτα κατά τό ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ἐπειδή προώρισε πρό τῶν αἰώνων ὁ νῦν γαλακτοτροφούμενος, ὁ ὑπό τῶν χειρῶν μου βασταζόμενος τοῦ μή ἰδείν με θάνατον πρίν ἴδω τόν Χριστόν Κυρίου».
Ὁ Συμεών προεῖπε στή Θεοτόκο ὅσες ἔμελλε νά ὑποστεῖ πικρίες καί ὅτι ὁ Κύριος θά ἦταν «εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Στό σημεῖο αὐτό γράφει ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος, Ἐπίσκοπος Ἰκονίου: «Τοῦ Συμεῶνος εἰρηκότος περί τοῦ Κυρίου εἰς ἐξάκουστον τῶν παρθενικῶν ἀκοῶν τό· ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί, ἠγανάκτησεν εἰκός ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου κατά τοῦ Συμεῶνος λέγουσα πρός αὐτόν· Οὐκ οἶδας τί διαγορεύεις ἄνθρωπε. Ἐπί τόν Χριστόν σκυθρωπά καταγγέλλεις; Οὐκ οἶδας τήν σύλληψιν τοῦ παιδίου καί ὡς περί κοινοῦ τόκου σημεῖον ἀντιλογίας μηνύεις. Οὐδεμία πτῶσις ἐν αὐτῷ, ὕψωσις δέ πολλή καί συγκατάβασις τοῖς εὐεργετουμένοις. Τί οὖν οὐκ εὐλογεῖς φάσκων· ἰδού οὗτος κεῖται οὐκ εἰς πτῶσιν, ἀλλ’ εἰς ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ· διά τί δέ καί λέγεις σημεῖον ἀντιλεγόμενον; Ὁ δέ Συμεών πρός τήν παρθένον· ἀρκεῖ σοι, παρθένε, τό μητέρα σε κληθῆναι· ἱκανόν σοι τό τροφόν εὑρεθῆναι τοῦ τρέφοντος τόν κόσμον· μέγα σοι τό σαρκί βαστάσαι τόν τά πάντα βαστάζοντα. Ὁ ἐν σοί νῦν Χριστός κατοικήσας καί ἐν ἐμοί νῦν ὁ αὐτός τά περί αὐτοῦ λαληθῆναι παρεσκεύασεν ὅτι οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ· εἰς πτῶσιν τῶν ἀπίστων Ἰουδαίων, εἰς ἀνάστασιν δέ τῶν πιστευόντων ἐθνῶν… σημεῖον ἀντιλεγόμενον τόν σταυρόν προσαγορεύσας».
Ὁ Συμεών ὁ Θεοδόχος κοιμήθηκε εἰρηνικά. Ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο, μαζί μέ τῆς Προφήτιδος Ἄννας στό Ἀποστολεῖο Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, πού ἦταν παρεκκλήσιο τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου Εὐουρανιωτίσσης.