Ἅγιος Ἰορδάνης, καταγόταν ἀπό τήν Καππαδοκία καί μετά τόν γάμο του ἐγκαταστάθηκε στό Γαλατᾶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Σέ κάποια διασκέδασή του μέ Ὀθωμανούς συμπατριῶτες του καί κατά τήν διάρκεια ἑνός παιχνιδιοῦ, κάποιος συμπαίκτης βλασφήμησε τόν Ἅγιο Νικόλαο. Ἀμέσως ὁ Ἰορδάνης ἀπάντησε τό ἴδιο κοροϊδευτικά εἰς βάρος τοῦ Μωάμεθ. Τήν ἑπόμενη ἡμέρα, καταγγέλθηκε ὡς ὑβριστής τῆς μουσουλμανικῆς θρησκείας καί ὁδηγήθηκε στόν βεζίρη, ὁ ὁποῖος τόν πίεσε νά ἀλλαξοπιστήσει γιά νά ἀποφύγει τήν τιμωρία. Παρά τίς ἀπειλές καί τίς δελεαστικές προτάσεις, ἀκόμη καί νά ὁμολογήσει μέν φανερά ὅτι ἀσπάζεται τόν Μουσουλμανισμό καί στή συνέχεια νά ζήσει χριστιανικά ὅπου ἐκεῖνος ἤθελε, ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε θαρραλέα. Ἔτσι ὑπέστη τόν δι’ αποκεφαλισμοῦ θάνατο, τό ἔτος 1650 μ.Χ.
Βίοι Αγίων Φεβρουαρίου
Ἅγιος Ὁσιομάρτυρας Γαβριήλ καταγόταν ἀπό τήν Ἀλλώνη τῆς Προικονήσου. Σέ νεαρή ἡλικία ἔγινε μοναχός καί διακονοῦσε ὡς «κράκτης» τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μετά ἀπό λογομαχία πού εἶχε μέ κάποιον Τοῦρκο, κατηγορήθηκε ὡς ὑβριστής τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκείας, φυλακίσθηκε καί βασανίσθηκε. Παραμένοντας σταθερός καί ἀκλόνητος στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀποκεφαλίσθηκε τό ἔτος 1676 μ.Χ. Τό τίμιο λείψανό του οἱ Τοῦρκοι τό ἔριξαν στή θάλασσα.
Παραμονή τῆς μεγάλης ἑορτῆς.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Χορός Ἀγγελικός.
Οὐράνιος χορός, οὐρανίων ἁψίδων, προκύψας ἐπί γῆς καί φερόμενον βλέπων, ὡς βρέφος ὑπομάζιον, πρός ναόν τόν πρωτότοκον, πάσης κτίσεως, ὑπό Μητρός ἀπειράνδρου, προεόρτιον, νῦν σύν ἡμῖν μελῳδοῦσι, φρικτῶς ἐξιστάμενοι.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν ἀγκάλαις δέξασθαι καθάπερ βρέφος, Συμεών ἐπείγεται, τόν νομοδότην καί Θεόν· ᾧ καί βοήσει γηθόμενος· ἀπόλυσόν με· σέ γάρ εἶδον, Δέσποτα.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροι ὁ πρεσβύτατος Συμεών, ἐγγίζοντα βλέπων, τόν Δεσπότην ἐν τῷ Ναῷ· ὅθεν ἐπισπεύδει, αὐτόν ὑποδεχθῆναι, προεορτίως ᾄδων ὕμνον ἐπάξιον.
Ἅγιος Τρύφων καταγόταν ἀπό τή Λάμψακο τῆς ἐπαρχίας Φρυγίας καί ἔζησε στά χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Γορδιανοῦ Γ’ (238 – 244 μ.Χ.), Φιλίππου (244 – 249 μ.Χ.) καί Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.). Προερχόταν ἀπό πτωχή οἰκογένεια καί στήν παιδική του ἡλικία, ἔβοσκε χῆνες γιά νά ζήσει. Συγχρόνως ὅμως μελετοῦσε μέ ζῆλο τήν Ἁγία Γραφή καί ἦταν πολύ φιλακόλουθος. Ἔτσι, σιγά – σιγά ὁ Ἅγιος, μέ τήν εὐσεβή φιλομάθειά του, κατόρθωσε ὄχι μόνο νά διδαχθεῖ ὁ ἴδιος, ἀλλά καί νά διδάσκει τίς αἰώνιες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας. Γρήγορα ἡ εὐσεβής ψυχή του δέχθηκε τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά θαυματουργεῖ. Ὅμως ὁ Ἅγιος θεράπευε ὄχι μόνο κάθε ἀσθένεια ἀλλά καί ἐλευθέρωνε τίς μολυσμένες ἀπό τά δαιμόνια ψυχές.
Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Γορδιανός πληροφορήθηκε γιά τίς θαυματουργικές ἱκανότητες τοῦ Τρύφωνος, τόν ἀναζήτησε γιά νά θεραπεύσει τήν ἄρρωστη θυγατέρα του πού ἔπασχε ἀπό δαιμόνιο. Οἱ στρατιῶτες τόν βρῆκαν στήν κωμόπολη τῆς Σαμψάκου νά φροντίζει τίς χῆνες στήν παρακείμενη λίμνη καί ἀμέσως τόν πῆραν μαζί τους. Τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου ἀναφέρει ὅτι μόλις ὁ Ἅγιος πλησίαζε στήν Ρώμη τό δαιμόνιο πού εἶχε ἡ θυγατέρα τοῦ Γορδιανοῦ, κραύγαζε ὅτι δέν μπορεῖ πιά νά κατοικεῖ μέσα της. Οἱ ἔπαρχοι Πομπιανός καί Πρετεξτάτος τόν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καί ἐκεῖνος παρακάλεσε τόν Ἅγιο γιά τή θεραπεία τῆς θυγατέρας του. Καί πράγματι, μέ τήν προσευχή τοῦ Ἁγίου, ἡ θυγατέρα τοῦ ἡγεμόνος ἀπηλλάγη ἀπό τό δαιμόνιο. Ὁ Ἅγιος μετά ἀπό ἕξι ἡμέρες προσευχῆς ἀποκάλυψε τά κακά ἔργα τοῦ διαβόλου καί πολλοί ἀπό τούς Ἕλληνες πού ἤσαν παρόντες δόξασαν τόν Θεό καί πίστεψαν σέ Αὐτόν.
Ἅγιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητής καταγόταν ἀπό τήν Ἀθῆνα. Ἦταν ἀρχικά Ἐπίσκοπος Κρήτης καί μετετέθη στόν ἀρχιεπισκοπικό θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης. Ὅπως μαρτυρεῖται ἀπό τόν Νικήτα Παφλαγόνα ὁ «Βασίλειος οὗτος ὁ πρότερον μέν Κρήτης ἐπίσκοπος γενόμενος, διά τήν τῶν Ἀγαρηνῶν ἔξοδον εἰς Θεσσαλονίκην μετατεθείς». Ἡ χειροτονία τοῦ Ἁγίου Βασιλείου πρέπει νά συνέβη κατά τήν πρώτη πατριαρχία τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰγνατίου (846 – 858 μ.Χ.) καί ἡ μετάθεσή του στό θρόνο τῆς Θεσσαλονίκης πολύ σύντομα. Τό πιθανότερο εἶναι νά μήν πρόλαβε νά ἐγκατασταθεῖ καθόλου στήν Κρήτη καί νά μετατέθηκε σχεδόν ἀμέσως στήν Θεσσαλονίκη.
Πρός τόν Ἅγιο Βασίλειο Α’, Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης ἀπευθύνεται ἡ βοῦλα τῆς 25ης Σεπτεμβρίου 860 μ.Χ. τοῦ Πάπα Νικολάου Α’ (858 – 867 μ.Χ.), μέ τήν ὁποία ἐπικυρώνεται ὁ διορισμός του ὡς βικαρίου τῆς Ρώμης στό ἀνατολικό Ἰλλυρικό.
Τό ἔτος 862 μ.Χ. ὁ Ἅγιος Βασίλειος ἐναντιώθηκε κατά τοῦ δυσεβούς αὐτοκράτορα Μιχαήλ Γ’ (842 – 867 μ.Χ.). Οἱ κακοποιήσεις καί οἱ διώξεις πού ἐπακολούθησαν, τοῦ χάρισαν τό στέφανο τοῦ Ὁμολογητοῦ τῆς πίστεως.
Ἁγία Μάρτυς Βίβια Περπέτουα, νέα 22 ἐτῶν, νυμφευμένη καί ἔχουσα τέκνο σέ θηλασμό, καταγόταν ἀπό ἐπιφανή οἰκογένεια τῆς Καρχηδόνος. Συνελήφθη τό ἔτος 203 μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορα Σεπτιμίου Σεβήρου (193 – 211 μ.Χ.), ἀπό τόν ἀνθύπατο τῆς Ἀφρικῆς Ἰλαριανό μαζί μέ ἄλλους κατηχούμενούς της Ροβεκάτο καί Φιλικητάτη, πιθανῶς συζύγους, Σατουρνίνο καί Σεκοῦνδο καί ὅλοι τους ὁδηγήθηκαν στόν χιλίαρχο, στόν ὁποῖο καί ὁμολόγησαν μέ παρρησία τήν πίστη τους στόν Χριστό. Ὁ διδάσκαλός τους Σάτυρος, μήν ἀντέχοντας νά βλέπει τούς μαθητές του νά ὑποφέρουν ἀπό τά βασανιστήρια καί τή φυλακή, προσῆλθε οἰκειοθελῶς στή φυλακή.
Ὁ πατέρας τῆς Περπέτουας, ἄλλοτε μέ ἤπιους λόγους καί ἄλλοτε μέ ἀπειλές ἐπιχείρησε μάταια νά τήν μεταπείσει καί σέ μία στιγμή ὀργῆς θέλησε νά τῆς ἐξορύξει τούς ὀφθαλμούς. Λίγες ἡμέρες μετά τήν σύλληψή τους βαπτίσθηκαν, ἔπειτα δέ ρίχτηκαν σέ σκοτεινή φυλακή, ἀλλά οἱ διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ δωροδόκησαν τούς φύλακες, πέτυχαν τήν μεταφορά τους σέ καλύτερα κελιά, ὅπου ἡ Περπέτουα μποροῦσε νά βλέπει τούς συγγενεῖς της καί νά τρέφει τό παιδί της. Κατά παράκληση τοῦ ἀδελφοῦ της ζήτησε ἀπό τόν Θεό ὅραμα, γιά νά πληροφορηθεῖ περί τῆς τύχης τους. Τῆς δείχθηκε λοιπόν κλίμακα ὀρειχάλκινη, πού ἔφθανε μέχρι τόν οὐρανό, μέ ἑκατέρωθεν μπηγμένα ξίφη, δόρατα, ἄγκιστρα, μαχαίρια, ὀβελίσκους, ὥστε κάθε ἀμελής ἀναβάτης νά σκίζεται, ἐνῷ κάτω ἀπό αὐτήν παραμόνευε ὑπερμεγέθης δράκοντας, πού ἐκφόβιζε αὐτούς πού ἐπιχειροῦσαν νά ἀνέλθουν. Ὁ Κατηχητής Σάτυρος, πού εἶχε ἤδη ἀνέλθει τήν σκάλα, στράφηκε πρός αὐτήν καί τήν παρακάλεσε νά περπατήσει, αὐτή δέ μέ θάρρος πάτησε τήν κεφαλή τοῦ δράκοντος καί ἀνέβηκε. Εὑρεθεῖσα σέ μεγάλο κῆπο, εἶδε ὑπερμεγέθη πολιό ἄνδρα πού ἄρμεγε πρόβατα καί περιστοιχιζόταν ἀπό χιλιάδες λευκοφορούντα πρόσωπα. Τῆς ἀπηύθυνε τόν λόγο λέγοντάς της «καλῶς ἦλθες τέκνον», τῆς ἔδωσε τυρί «ὡς ψωμί», αὐτή δέ συνέπλεξε τά χέρια καί ἔφαγε, ἐνῶ οἱ παριστάμενοι εἶπαν «Ἀμήν». Ὁ ἦχος αὐτοῦ τοῦ ἐπιφωνήματος τήν ξύπνησε, ὁπότε διηγηθεῖσα τό ὅραμα στόν ἀδελφό της, ἔδωσε τήν ἐξήγηση ὅτι θά μαρτυρήσουν.
Ἅγιος Νεομάρτυς Ἀναστάσιος γεννήθηκε στό Ναύπλιο καί ἦταν Ζωγράφος. Ἐξισλαμίσθηκε ἀπό τούς Τούρκους καί ἀφοῦ ἦλθε στόν ἑαυτό του, ἀποκήρυξε τόν Ἰσλαμισμό καί ὁμολόγησε μέ παρρησία καί γενναιότητα τήν πίστη του στόν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν ἀρχικά νά τόν δελεάσουν καί ἐν συνεχεία τόν ἀπείλησαν μέ τήν ζωή του. Ἐκεῖνος ὅμως παρέμεινε ἀκλόνητος στή χριστιανική ὁμολογία του καί ὑπέστη μαρτυρικό θάνατο διά διαμελισμοῦ, τό ἔτος 1655 μ.Χ.
