Ὅσιος Αὐξέντιος καταγόταν ἀπό τήν Συρία. Ἔζησε στήν Κωνσταντινούπολη ἐπί αὐτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ (408 – 450 μ.Χ.) καί κατεῖχε τό ἀξίωμα τοῦ σχολαρίου τοῦ στρατηλάτου.
Ἡ φιλήσυχη καί φιλομόναχη διάθεσή του καί ἡ ἀγάπη του γιά τόν ἀσκητικό βίο, τόν ὁδήγησε στό νά γίνει μοναχός. Ἐγκατέλειψε λοιπόν τίς τιμές καί τά ἀξιώματά του καί ἀποσύρθηκε σέ ὄρος πετρῶδες τῆς Χαλκηδόνος, τήν Ὀξεῖα Πέτρα, ὅπου καί ἀσκήτευε, ἐνῷ παράλληλα ἀσχολήθηκε μέ τήν μελέτη καί σπουδή τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τόση δέ ἦταν ἡ φήμη του γιά τίς σπάνιες ἀρετές καί τήν βαθιά θεολογική μόρφωσή του, ὥστε προσκλήθηκε στήν Δ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συνεκλήθη τό ἔτος 451 στήν Χαλκηδόνα γιά νά καταδικάσει τίς κακοδοξίες τοῦ Εὐτυχοῦς.
Στό ἀσκητήριό του καθημερινά προσέρχονταν πολλοί, γιά νά λάβουν τήν εὐλογία του, μεταξύ τῶν ὁποίων καί πολλοί πλούσιοι πού τοῦ ἔφερναν τροφές καί δῶρα.
Ἀλλά ἐκεῖνος χρησιμοποιοῦσε γιά τόν ἑαυτό του λίγο ψωμί γιά τή συντήρησή του καί κερί γιά τό παρεκκλῆσι του. Τά ὑπόλοιπα τά διαμοίραζε στούς πτωχούς. Ὁ σεβασμός πρός τόν Ὅσιο ἔγινε αἰτία νά ἱδρυθεῖ στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ γυναικεία μονή.
Ὁ Ἅγιος Θεός ἀξίωσε τόν Ἅγιο Αὐξέντιο τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας καί ἔτσι ἐπιτέλεσε πολλά θαύματα. Ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐτῶν 470 – 472 μ.Χ. Στό Συναξάριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀναφέρεται ὅτι τό τίμιο λείψανο τοῦ Ἁγίου κατατέθηκε στόν εὐκτήριο οἶκο τῆς γυναικείας μονῆς πού ἵδρυσε καί ἡ ὁποία ὀνομαζόταν Τριχιναρία. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στή μονή τοῦ Καλλιστράτου ἐντός τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Βίοι Αγίων Φεβρουαρίου
Ὅσιος Ἀβραάμης ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (395 – 408 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπό τήν πόλη Κύρρο τῆς Συρίας καί ἀνατράφηκε μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Ὅταν ἔμαθε ὅτι σέ κάποιο χωριό τοῦ Λιβάνου οἱ κάτοικοι ἦταν ὅλοι εἰδωλολάτρες, μετέβη ἐκεῖ καί μέ τή διδασκαλία, τήν ἁγία βιοτή του καί τή φιλανθρωπική του δράση, ἀφοῦ πλήρωσε ὁ ἴδιος τούς φόρους στούς εἰσπράκτορες πού πίεζαν τόν λαό, προσείλκυσε στή χριστιανική πίστη πολλούς ἐθνικούς. Οἱ Χριστιανοί ἔκτισαν ναό στό χωριό τους καί εἶχαν τόν Ἅγιο ὡς ἱερέα τους.
Ὁ Ὅσιος Ἀβραάμης, μετά ἀπό τριετή δράση, ἐπέστρεψε στό κελί του καί ἀπό ἐκεῖ μετέβη στήν πόλη τῶν Καρρῶν τῆς Παλαιστίνης, στήν ὁποία ἔγινε Ἐπίσκοπος ἀγωνιζόμενος νά ὁδηγήσει στήν ἀληθινή πίστη τούς εἰδωλολάτρες κατοίκους αὐτῆς.
Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητας καί τῆς ἀποστολικῆς δράσεως αὐτοῦ ἔφθασε μέχρι τήν Κωνσταντινούπολη, ὁ δέ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος, πού ἐπιθυμοῦσε νά τόν δεῖ προσωπικά, τόν κάλεσε στήν Βασιλεύουσα. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε εἰρηνικά. Τό τίμιο λείψανό του, κατά βασιλική προσταγή, τό προέπεμψαν μέ μεγάλες τιμές στήν πόλη τῶν Καρρῶν, ὅπου καί ἐνταφιάσθηκε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ὅσιος Μάρων ἔζησε πρίν τόν 5ο αἰῶνα μ.Χ. καί ἐπειδή ἀγαποῦσε τόν μοναχικό βίο καί τήν ἡσυχία εἶχε στήσει τό ἀσκητήριό του σέ κορυφή βουνοῦ τῆς πόλεως Κύρρου τῆς Συρίας. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἐρειπωμένος εἰδωλολατρικός ναός, τόν ὁποῖο ὁ Ὅσιος τόν μετέτρεψε σέ τόπο λατρείας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου του καί τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό ὁδήγησαν καί προσείλκυσαν κοντά του πολλούς μοναχούς, χάριν τῶν ὁποίων ὁ Ὅσιος ἔκτισε μονές καί ἀσκητήρια στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Κύρρου. Ὁ Ὅσιος Μάρων, μετά ἀπό ἀσθένεια, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
Ὅσιος Ἰσαάκιος (Τοροπτσάνιν) γεννήθηκε στή Ρωσία ἀπό πλούσιους καί ἐπιφανεῖς γονεῖς. Ἡ κύρια ἐνασχόλησή του ἦταν τό ἐμπόριο. Κάποτε ὅμως ἡ ἀγαθή διάνοιά του σκέφθηκε ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι μάταια. Μοίρασε τότε ὅλη τήν περιουσία του στούς πτωχούς καί ᾖλθε στό σπήλαιο τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου († 10 Ἰουλίου), στή Λαύρα τοῦ Κιέβου, ποθώντας νά ἀφιερωθεῖ στόν Κύριο. Ἐκεῖ ἐκάρη μοναχός καί ἄρχισε τόν σκληρό του πνευματικό ἀγῶνα. Μέ τήν εὐλογία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου κλείσθηκε στό βάθος τῶν Σπηλαίων, στό πιό σκοτεινό κελί.
Ὁ Ὅσιος προσευχόταν ἀδιάλειπτα στόν Κύριο μέ δάκρυα, χωρίς νά γνωρίζει πότε ἦταν νύκτα καί πότε ἡμέρα. Δέν εἶχε στρῶμα καί ποτέ δέν ξάπλωνε γιά ὕπνο. Κοιμόταν ἐλάχιστα καθισμένος σέ ἕνα κούτσουρο. Ἔτρωγε μόνο λίγο πρόσφορο καί ἔπινε λίγο νερό πού τοῦ ἔφερνε ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος.
Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος δοκιμάσθηκε σκληρά ἀπό τόν πειρασμό τῆς κενοδοξίας. Ὅμως τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀγάπη τῶν Πατέρων τόν διαφύλαξαν σῶο καί ἀβλαβή. Ἀφοῦ ἔζησε μέ σκληρή ἄσκηση καί νηστεία καί πρόκοψε στήν ὑπακοή καί τήν ἁπλότητα, κοιμήθηκε ὁσίως μέ εἰρήνη. Ὁ ἡγούμενος Ἰωάννης καί οἱ ἀδελφοί κήδευσαν μέ μεγάλη τιμή τό ἱερό λείψανό του στόν ὑπόγειο τόπο, ὅπου ἀναπαύονταν τά σεπτά λείψανα καί τῶν ἄλλων Ἁγίων Ἀσκητῶν τῆς Λαύρας.
Νεομάρτυς Νικόλαος καταγόταν ἀπό τό χωριό Ψάρι τῆς Κορινθίας. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Ἰωάννης καί Καλή καί ἦταν εὐσεβεῖς καί φιλόθεοι. Ὁ Ἅγιος, σέ ἡλικία 12 ἐτῶν, ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα. Ἔτσι ἔφυγε στή Σηλυβρία, ὅπου ἀργότερα νυμφεύθηκε καί ἀπέκτησε παιδιά. Ἀπό ἐκεῖ μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη καί ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ πλανόδιου παντοπώλη. Κατηγορήθηκε ἀπό Ἀγαρηνούς συναδέλφους του ὅτι ἐξύβρισε τή θρησκεία τοῦ Μωάμεθ. Γι’ αὐτό συνελήφθη, ἐπί τῆς βασιλείας τοῦ σουλτάνου Σουλεϊμᾶν Α’ (1520 – 1566) καί ὁδηγήθηκε στόν κριτή. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό καί ἔλεγξε τή θρησκεία τῶν Τούρκων ὡς ψευδή. Δέν ὑπέκυψε στά βασανιστήρια καί τίς κολακεῖες. Ἔτσι τόν ἔριξαν πρῶτα στήν πυρά καί ὕστερα τόν ἀποκεφάλισαν. Ἦταν τό ἔτος 1554. Ἀκολουθία τοῦ μάρτυρος συνέγραψε ὁ Ἱερομόναχος Δαμασκηνός, ὁ μετέπειτα Ἐπίσκοπος Λιτῆς καί Ρενδίνης, τήν ὁποία ἀργότερα ἐξέδωσε καί ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καί Φαναριοφερσάλων Ἰεζεκιήλ.
Ἅγιος Δαμιανός γεννήθηκε στό χωριό Μυρίχοβο Ἀγράφων (σήμερα Ἁγία Τριάδα) περί τό 1510 μ.Χ. ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀπό τήν παιδική ἀκόμη ἡλικία ἀγάπησε τόν μοναχικό βίο καί θέλησε νά ἐνδυθεῖ τό ἀγγελικό σχῆμα τοῦ μοναχοῦ. Ἔτσι ἄφησε τή γενέτειρά του καί μετέβη στό Ἅγιον Ὄρος, στή μονή Φιλοθέου, ὅπου ἐκάρη μοναχός.
Μετά ἀπό λίγο καιρό ἀφήνει τή μονή καί ἀναχωρεῖ, γιά νά μονάσει σέ ἀσκητήριο καί νά ἀφιερωθεῖ περισσότερο στήν προσευχή. Πῆγε, λοιπόν, κοντά σέ κάποιον ἀσκητή πού τόν ἔλεγαν Δομέτιο. Ἔμεινε πλησίον του σχεδόν τρία χρόνια καί ὁ μοναχός Δαμιανός πρόκοψε σέ ὅλες τίς ἀρετές καί τά πνευματικά ἀγαθά. Μάλιστα δέ, ἀξιώθηκε κάποτε νά ἀκούσει τή φωνή τοῦ Κυρίου πού τοῦ ἔλεγε: «Δαμιανέ, δέν πρέπει νά ζητᾶς μόνο τό δικό σου πνευματικό συμφέρον, ἀλλά καί τῶν ἄλλων».
Μετά ἀπό αὐτό ὁ Μοναχός Δαμιανός ἐγκαταλείπει τό Ἅγιον Ὄρος καί πηγαίνει στήν περιοχή τοῦ Ὀλύμπου. Ἐκεῖ κήρυττε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, παρακινοῦσε τούς Χριστιανούς νά μετανοήσουν, νά ἀποφεύγουν τίς ἀδικίες καί τίς κακίες καί τούς προέτρεπε νά ἐφαρμόζουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος του ὅμως ἐνόχλησε κάποιους, οἱ ὁποῖοι τόν κατηγόρησαν ὅτι εἶναι λαοπλάνος καί ψεύτης. Ὁ Ὅσιος δέν ἔδωσε σημασία στίς κατηγορίες αὐτές καί ἀναχωρεῖ γιά τήν περιοχή τῆς Λάρισας καί τοῦ Κισσάβου. Μετά ἀπό ἐκεῖ φθάνει στά Ἄγραφα. Ἐκεῖ, στήν Καρύτσα Δοπόλων, ἱδρύει τή μονή τῆς Παναγίας Πελεκητῆς, πού ἦταν τό ἱεραποστολικό ὁρμητήριό του. Οὐσιαστικά ἀνακαίνισε τή μονή πού εἶχε ὑποστεῖ μεγάλες καταστροφές καί ἔτσι πέρασε στή συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὡς κτήτορας αὐτῆς. Δυστυχῶς, καί ἐκεῖ, ἄνθρωποι δυσσεβεῖς τόν κατηγόρησαν ὡς λαοπλάνο καί ψευδοκαλόγερο. Ἔτσι φεύγει καί πηγαίνει στόν Κίσσαβο καί δίπλα στό χωριό Ἀνατολή, κτίζει ἕνα νέο μοναστήρι πρός τιμή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Πλῆθος πιστῶν τόν ἐπισκέπτεται, γιά νά ἀκούσει τό κήρυγμά του καί τίς πνευματικές του νουθεσίες.
Κάποια στιγμή ὁ Δαμιανός πηγαίνει γιά δουλειές τῆς μονῆς στό γειτονικό χωριό Βουλγαρινή. Ἐκεῖ συλλαμβάνεται ἀπό τόν Τοῦρκο διοικητή τῆς Λάρισας, μέ τήν κατηγορία ὅτι παρεμποδίζει τήν ἀγοραπωλησία ἐμπορευμάτων κατά τίς Κυριακές καί παρακινεῖ τούς Ἕλληνες νά μένουν σταθεροί στήν πίστη τους.
Τόν ὁδηγοῦν στήν φυλακή καί τόν βασανίζουν. Τοῦ δένουν τά πόδια καί τόν τράχηλο μέ βαριές ἁλυσίδες καί τόν ἀπειλοῦν γιά τή ζωή του. Μάταια ὅμως. Ὁ Ἅγιος ὁμολογεῖ τήν πίστη του στόν Χριστό καί ὁ Τοῦρκος διοικητής προστάζει νά θανατωθεῖ καί μετά νά ριχθεῖ στή φωτιά. Οἱ στρατιῶτες τόν πῆραν καί τόν κτύπησαν δυνατά στό κεφάλι μέ τόν πέλεκυ. Ὁ Ἅγιος, ἡμιθανής ὅπως ἦταν, ἔπεσε στό ἔδαφος. Τότε ἐβλήθη στήν κάμινο τοῦ πυρός καί ὅτι ἀπέμεινε ἀπό τό ἱερό λείψανό του τό ἔριξαν στόν Πηνειό ποταμό.
Ὁ Ὁσιομάρτυς Δαμιανός ἔλαβε τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου τό ἔτος 1568 μ.Χ.
Ἅγιος Μελέτιος γεννήθηκε περί τό 310 μ.Χ. στή Μελιτηνή τῆς Μικρᾶς Ἀρμενίας. Ἡ μαρτυρία περί τῆς πρώτης ἐμφανίσεώς του στό προσκήνιο τῆς ἱστορίας, λίγο μετά τό ἔτος 357 μ.Χ., τόν καταδεικνύει ὡς ἀντίπαλο τῶν αἱρετικῶν Ὁμοιουσιανῶν καί ὀπαδό τοῦ Ἐπισκόπου Καισαρείας τῆς Παλαιστίνης Ἀκακίου, ὁ ὁποῖος διά Συνόδου, τό ἔτος 358 μ.Χ., ἐκλέγει τόν Ἅγιο Μελέτιο ὡς Ἐπίσκοπο Σεβαστείας. Λόγω ὅμως τῆς σφοδρῆς ἀντιδράσεως τῶν ὀπαδῶν τοῦ προηγούμενου Ἐπισκόπου Σεβαστείας Εὐσταθίου, παραιτεῖται καί μεταβαίνει στή Βέροια τῆς Συρίας. Τό ἔτος 360 μ.Χ. ἐκλέγεται Πατριάρχης Ἀντιοχείας, μετατεθέντος τοῦ Πατριάρχου Εὐδοξίου στόν πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔφθασε στήν Ἀντιόχεια, ὅλοι οἱ πιστοί βγῆκαν στούς δρόμους, γιά νά τόν ὑποδεχθοῦν καί νά λάβουν τήν εὐλογία του. Στή νέα ὅμως ἕδρα ὁ Ἅγιος Μελέτιος παρέμεινε ἕνα μόνο μῆνα, ἀφοῦ οἱ αἱρετικοί Ἀρειανοί ἔπεισαν τόν αὐτοκράτορα Κωνστάντιο (337 – 361 μ.Χ.) νά τόν ἐξορίσει στήν Ἀρμενία καί νά ἐκλέξει στήν θέση του τόν παλαιό συνεργάτη τοῦ Ἀρείου, Εὐζώιο. Τά ὀρθόδοξα φρονήματα τοῦ Ἁγίου, ὡς καί ἡ ἐξορία του καί ἡ ἀντικατάστασή του, συνετέλεσαν στή δημιουργία μεγάλης παρατάξεως ὀπαδῶν του, πού ὀνομάσθηκαν «Μελετιανοί». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑξαιρεῖ τά ἀποτελέσματα τῆς ἐπιδράσεως τοῦ Ἁγίου Μελετίου στούς πιστούς τῆς Ἀντιόχειας σέ τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Καί ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὅτι ὁ Ἅγιος Μελέτιος θεμελίωσε τόσο καί ἐνέβαλε τέτοιο ζῆλο γιά τήν πίστη στούς Χριστιανούς, ὥστε, παρά τίς αἱρετικές δοξασίες καί τίς δυσκολίες πού ἀντιμετώπισαν ἀργότερα, ἡ διδασκαλία του παρέμεινε ἄσειστη. Ἐπίσης, ὁ ἱερός Χρυσόστομος διηγεῖται τό ἀκόλουθο ἐπεισόδιο, τό ὁποῖο συνέβη κατά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Ἁγίου ἀπό τήν Ἀντιόχεια:
Ὁσία Μαρία πού ἀντιπροσωπεύει ἴσως τό πιό διαδεδομένο παράδειγμα τοῦ «ἱεροῦ θρύλου» τῆς γυναίκας πού ἀφιερώνεται στή μοναστική ἄσκηση κάτω ἀπό μία ἀνδρική μεταμφίεση καί πού μνημονεύεται στό Συναξάρι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά θεωροῦν ὅτι ἔζησε τόν 5ο αἰῶνα μ.Χ., μέ βάση οὐσιαστικά τή Μαρωνιτική παράδοση πού τοποθετεῖ τόν τόπο ἀσκήσεώς της στή σπηλιά Qanubin, στήν πεδιάδα τῆς Qadisa στό βόρειο Λίβανο, καί ἄλλοι τόν 7ο αἰῶνα μ.Χ. καί σέ Αἰγυπτιακή περιοχή.
Οἱ Συναξαριστές διηγοῦνται ὅτι ἡ Ὁσία, ἐπιθυμώντας τήν μοναστική ζωή, μεταμφιέσθηκε σέ ἄνδρα καί κατέφυγε μετά τοῦ πατρός της Εὐγενίου, πού εἶχε μείνει χῆρος, σέ μοναστήρι. Ὅταν κάποτε ἡ Ἁγία κατέλυσε, μέ ἄλλους μοναχούς, σέ πανδοχεῖο, τήν κατηγόρησαν ὅτι διέφθειρε τήν κόρη τοῦ ξενοδόχου, ἡ ὁποία ὅμως εἶχε διαφθαρεῖ ἀπό ἕναν στρατιώτη. Ἡ Ἁγία ὄχι μόνο ὑπέμεινε τό ὄνειδος, τίς προσβολές καί τίς διώξεις μέ σιωπή καί ὑπομονή, ἀλλά καί τό παιδί πού γεννήθηκε τό δέχθηκε ὡς δικό της καί τό διέτρεφε ἔξω ἀπό τή μονή ἐπί τριετία, ἀφοῦ οἱ μοναχοί τήν ἔβγαλαν ἔξω τῆς μονῆς ὡς ἁμαρτωλή. Ὅταν, μετά τήν ὀσιακή κοίμησή της, φανερώθηκε ὅτι ἦταν γυναῖκα, οἱ μοναχοί πού πρίν λίγο τήν ἀποκαλοῦσαν ἀθλία, τήν μακάρισαν γιά τήν ἀρετή καί τήν πνευματική της ἀνδρεία καί τήν θεώρησαν Ὁσία.
Στό μηναῖο ἀναφέρεται χαρακτηριστικά:
Στολή Μαρῖνον μαρτυρεῖ τήν Μαρίαν,
Ταφή Μαρίαν δεικνύει τόν Μαρῖνον.
Ὅσιος Ἀντώνιος γεννήθηκε πρό τοῦ 830 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη. Σέ μικρή ἡλικία ἔγινε μοναχός καί ἀναδείχθηκε «ἀνήρ ὅσιος, ἐστεμμένος μέ ἀρετές καί ναός οἴκτου». Χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος καί μή θέλοντας νά ἐγκαταλείψει τόν μοναχικό βίο ἵδρυσε τή μονή τοῦ Καλλίου ἢ Καλλέως. Ὁ Ὅσιος ἐργάσθηκε πολύ γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν κατασίγαση τῶν παθῶν μεταξύ τῶν ὀπαδῶν τῶν Πατριαρχῶν Ἰγνατίου καί Φωτίου καί ἔγινε περιλάλητος γιά τήν φιλανθρωπία καί τήν ἐλεημοσύνη του. Τό ἔτος 893 μ.Χ. ἐξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί ἐξακολούθησε νά αὐξάνει στήν πνευματική προκοπή, τήν εὐσέβεια καί τή φιλαδελφία.
Κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 901 μ.Χ. Ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στή μονή, στήν ὁποία ἀνῆκε ὡς μοναχός.
