Κυριακή α΄ Λουκά

«Ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε»

evagelistis loykas19ον τρόπο µε τον οποίο πρέπει να πλησιάζουµε τον Χριστό, αν θέλουµε να αποσπάσουµε πλούσια την Θεία χάρη Του, µας δείχνει το σηµερινό Ευαγγελικό ανάγνωσµα αγαπητοί μου αδελφοί. Ο Χριστός µας κατέβηκε στην παραλία της λίµνης της Τιβεριάδος εκεί που ήταν ο Πέτρος και οι συνεργάτες του συµµαζεύοντας τα δίχτυα τους µετά από το αποτυχηµένο ψάρεµα όλης της νύχτας. Επειδή συγκεντρώθηκε πολύς κόσµος για να ακούσει τη διδασκαλία του, ο Χριστός ζήτησε από τον Πέτρο να χρησιµοποιήσει το ψαράδικο καΐκι του σαν άµβωνα, για να τον βλέπει και να τον ακούει καλύτερα ο κόσµος.

Όταν τελείωσε τη διδασκαλία του ο Χριστός, φώναξε τον Πέτρο και του είπε να βάλει τα δίχτυα στο καΐκι και να πάνε µαζί να τα ρίξουν στα βαθειά νερά της λίµνης Γεννησαρέτ. Ο Πέτρος έκανε υπακοή, αν και ήξερε σαν έµπειρος ψαράς ότι την ηµέρα δεν πιάνονται τα ψάρια. Και το θαύµα έγινε! Όταν άρχισαν να σηκώνουν τα δίχτυα, διαπίστωσαν ότι ήταν γεµάτα ψάρια, τόσα που δεν άντεχε το καΐκι και αναγκάστηκαν να φωνάξουν και το άλλο ψαράδικο για να µπορέσουν να τα πάρουν όλα!

Βλέποντας το µεγάλο θαύµα ο Πέτρος γονάτισε µπροστά στο Χριστό και του είπε «Αποµακρύσου από µένα Κύριε, γιατί είµαι αµαρτωλός άνθρωπος», «ἰδων δε Σίµων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ' ἐµοῦ, ὅτι ἀνήρ ἀµαρτωλός εἰµι, Κύριε». Ντροπιάστηκε ο Πέτρος που µπήκε στο καΐκι του ο Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, γιατί αισθάνθηκε ότι ήταν ακάθαρτος, βρόµικος, αµαρτωλός. Μόλις είδε το θαύµα κατάλαβε πως αυτός που ήταν µπροστά του ήταν ο Μεσσίας. Ο Υιός του Θεού. Ο Σωτήρας του κόσµου. Και ένοιωσε ανάξιος να είναι µέσα στο ψαράδικό του ο Θεός! Θυµήθηκε τότε όλη τη ζωή του.

Πέρασε αστραπιαία από το µυαλό του όλη η συµπεριφορά του. Συναισθάνθηκε την ελεεινότητά του και δεν άντεχε την παρουσία του Δηµιουργού του κοντά του. Γι’ αυτό παρακάλεσε τον Χριστό να πάει λίγο πιο µακριά του, να βγει από το καΐκι του, γιατί φοβήθηκε να µήν ενοχλήσει τον Χριστό η βρωµιά της αµαρτωλότητάς του. Και ο Χριστός τι έκανε; Έφυγε; Αποµακρύνθηκε; Έδειξε ότι τον ενόχλησε το αµαρτωλό παρελθόν του Πέτρου; Όχι. Αντίθετα αγάπησε τον Πέτρο περισσότερο. Τον καθησύχασε «Μή φοβοῦ» του είπε. Και όχι µόνο αυτό, αλλά τον βράβευσε κιόλας.

Του υποσχέθηκε ότι θα τον κάνει συνεργάτη Του. Θα τον στείλει στον κόσµο να κηρύττει, να φέρνει στην αγκαλιά του Θεού κι’ άλλους ανθρώπους. «Από δω και πέρα θα ψαρεύεις ανθρώπινες ψυχές. Μέχρι τώρα τα ψάρια που έπιανες, µόλις τα έβγαζες από το νερό πέθαιναν, από δω και στο εξής οι ψυχές που θα πέφτουν στα δίχτυα σου θα κερδίζουν την αιώνια ζωή». « ... ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν». Γιατί απέσπασε την αγάπη του Χριστού ο απόστολος Πέτρος, αγαπητοί αδελφοί; Γιατί αξιώθηκε να γίνει απόστολος και µάλιστα Πρωτοκορυφαίος; Γιατί πλησίασε το Χριστό µε ταπείνωση.

Έτσι να προσεγγίζουµε και εµείς τον Κύριό µας. Όταν καταφεύγουµε στην προσευχή. Όταν εκκλησιαζόµαστε. Όταν πλησιάζουµε το Άγιο ποτήριο για να κοινωνήσουµε. Όταν στο µυαλό µας γεννιέται η επιθυµία της συνοµιλίας µε τον Χριστό, να θυµόµαστε τον Πέτρο. Αµέσως να φέρνουµε µπροστά στα µάτια µας, σαν σε κινηµατογραφική ταινία, όλη τη ζωή µας και κυρίως όλα τα λάθη και τις αµαρτίες µας. Να συναισθανόµαστε πόσο ανάξιοι και πόσο βρόµικοι ήµαστε. Ποιός είναι Εκείνος και ποιοί ήµαστε εµείς! Να τον ευχαριστούµε που καταδέχεται να µας ακούσει! Να τον ευγνωµονούµε που δεν µας αποστρέφεται και δεν µας διώχνει!

Όταν καταφεύγουµε στην προσευχή, να κάνουµε πρώτα την αυτοεξέτασή µας, τον αυτοέλεγχό µας, την αυτοµεµψία µας, µε τα λόγια του αποστόλου Πέτρου «ἀµαρτωλός εἰµι, Κύριε» Να ψελλίσουµε µε τον Τελώνη «ὁ Θεός, ἱλάσθητί µοι τῷ ἀµαρτωλῷ». Να οµολογήσουµε µε τον Άσωτο «Πάτερ, ἥµαρτον εἰς τον οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου». Το πρώτο µέρος της προσευχής µας να είναι πάντοτε εξοµολογητικό. Ας λέµε πρώτα την ευχή του Χριστού «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν µε τον ἀµαρτωλό» τονίζοντας την λέξη «τον ἀµαρτωλό» και µετά να αρχίζουµε την προσευχή µας.

Χωρίς εξοµολογητική προσευχή, να µην προχωράµε στη Δοξολογική, την παρακλητική και την ευχαριστιακή προσευχή. Η εξοµολογητική προσευχή είναι εκείνη που αποσπά την χάρη του Θεού. Η προσευχή αυτή εµπεριέχει ταπείνωση. Η ταπείνωση είναι που φέρνει κοντά τον Χριστό. Ο Χριστός αγαπάει τους ταπεινούς. Σ’ αυτούς στέλνει πλουσιοπάροχα τη χάρη Του. «Ταπεινοῖς δε δίδωσι χάριν». Ο πιστός που πλησιάζει τον Χριστό σαν το Πέτρο, µε την συναίσθηση της αναξιότητάς του, νοιώθει να τον περιλούει σαν αύρα δροσερή η Θεία Χάρις. Νοιώθει την ζεστασιά της αγκαλιάς του Θεού.

Όταν µε βαθειά ταπείνωση και ειλικρινή επίγνωση της πνευµατικής φτώχειας καταφεύγεις στην προσευχή, αισθάνεσαι ό,τι αισθάνεται το βρέφος στη µητρική αγκαλιά. Νοιώθεις αυτό που ένοιωσε ο άσωτος όταν δέχθηκε το φιλί του πατέρα του, που όταν επέστρεψε από την αµαρτία το παιδί του «δραµῶν ἐπέπεσεν ἐπι τον τράχηλον αὐτοῦ και κατεφίλησεν αὐτόν». Αγαπητοί μου αδελφοί, υπάρχουν πολλές χαρές σ’ αυτή τη ζωή που µπορούµε να τις αναζητήσουµε και να τις απολαύσουµε. Καµία όµως από τις χαρές του κόσµου δεν είναι τόσο µεγάλη και δεν αντέχει τόσο στον χρόνο, όσο η χαρά που νοιώθει ο Χριστιανός όταν προσεύχεται σωστά. Όταν συνοµιλεί µε τον Χριστό, µε ταπείνωση και µε επίγνωση της αµαρτωλότητάς του. Όταν επαναλαµβάνει µαζί µε τον απόστολο Πέτρο «ἀμαρτωλός εἰμι Κύριε». Αμήν