ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀμφιανός καί Αἰδέσιος ἔζησαν κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Ἦταν ἀδελφοί ἀπό τήν ἴδια μητέρα καί κατάγονταν ἀπό τήν χώρα τῆς Λυδίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ὅταν βρίσκονταν στή Βηρυτό, διδάχθηκαν ἀπό τόν Μάρτυρα Πάμφιλο († 5 Νοεμβρίου) τήν πίστη στόν Χριστό. Γι’ αὐτό συνελήφθηκαν καί παρουσιάσθηκαν στόν ἄρχοντα τῆς πόλεως Οὐρβανό. Καί ὁ μέν Ἀμφιανός, ἀφοῦ διακήρυξε πρῶτος μέ παρρησία ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, δέχθηκε πληγές κατά τοῦ προσώπου καί κρεμάσθηκε. Ὑπέμεινε ὅμως καρτερικά τά βασανιστήρια καί ἔμεινε σταθερός καί ἀκλόνητος στήν πίστη του στόν Χριστό, μέχρι πού οἱ εἰδωλολάτρες τόν ἔριξαν στή θάλασσα, γιά νά κερδίσει τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου καί τῆς ἀθανασίας.
Ὁ Αἰδέσιος καταδικάσθηκε νά εργασθεῖ στά μεταλλεῖα χαλκοῦ καί ἀπεστάλη στήν Ἀλεξάνδρεια. Εκεί, ὅταν μία μέρα εἶδε τόν ἄρχοντα τῆς Ἀλεξάνδρειας, Ἱεροκλῆ, νά τιμωρεῖ τούς ἐκεῖ Χριστιανούς, ἔτρεξε καί τόν χτύπησε μέ τήν ράβδο. Ἀποτέλεσμα ἦταν νά βασανισθεῖ παραδειγματικά καί τέλος νά τόν ρίξουν στήν θάλασσα. Ἔτσι κέρδισε τό στέφανο τῆς ἀθανασίας καί τῆς οὐράνιας δόξας.