Ὁσία Θεοδώρα ἀπό νεαρή ἡλικία ἀσπάσθηκε τό μοναχικό βίο καί ἀσκήθηκε στόν ἀγώνα τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, τῆς ὑπακοῆς, τῆς φιλαδελφίας καί τῆς παρθενίας, ἀφοῦ εἰσῆλθε σέ μοναστήρι. Πολλά χρόνια μετά τήν ὁσιακή κοίμησή της, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος της γιά νά ἐναποτεθεῖ σέ αὐτόν καί τό σκήνωμα τῆς ἡγουμένης της. Τότε, μέ θαυμαστό τρόπο, «ἡ πρό πολλοῦ νεκρά κειμένη Θεοδώρα τῇ μητρί [ἐννοεῖ τήν ἡγουμένη] ὥσπερ ζῶσα, συνέσφιγξεν ἑαυτήν τόπον δοῦσα». Ἔκτοτε τό τίμιο λείψανο τῆς Ὁσίας Θεοδώρας δέν ἔπαυσε νά ἐπιτελεῖ ποικίλα θαύματα.
Πρέπει ὅμως νά ἀναφέρουμε ἕνα ἀκόμη Συναξάρι, τό ὁποῖο παραθέτει ὁ Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης μέ βάση τό Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70 καί τό ὁποῖο δέν ἐμφανίζει καμιά σύγκλιση μέ τά ἀνωτέρω.
Ἡ Ἁγία Θεοδώρα, σύμφωνα μέ αὐτό τό Συναξάρι, ἦταν ἀπό τή νεανική της ἡλικία πόρνη, ἀλλά μετά τήν παρέλευση ἀρκετῶν ἐτῶν μετανόησε. Διένειμε τήν περιουσία της στούς φτωχούς καί εἰσῆλθε σέ ἕνα βαθύ λάκκο ἀναμένοντας κάποια θεϊκή ἐντολή. Ἀφοῦ διέμεινε ἐντός τοῦ ὀρύγματος ἐπί πέντε ἔτη «προσκαρτεροῦσα ἐν νηστείᾳ καί προσευχῇ καί γυμνότητι σαρκός καί ταλαιπωρίᾳ», τῆς γνωστοποιήθηκε μέ ἀγγελικό ὅραμα ἡ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν της. Στήν συνέχεια ἔχτισε ἕνα μικρό κελί, ὅπου ἐγκαταβίωσε γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή της, ἐνῷ μετά τήν κοίμησή της ἐπιτέλεσε πλῆθος θαυμάτων. Ἴσως πρόκειται περί ἄλλης ὁμωνύμου ἐκ τῆς αὐτῆς πόλεως, περί τῆς ὁποίας ὅμως οἱ Συναξαριστές σιωποῦν.
Πρόσφατα, ἐν τούτοις, ἀποδείχθηκε ὅτι τά γλωσσικά δεδομένα τοῦ Συναξαρίου τῆς 5ης Ἀπριλίου συγκλίνουν μέ αὐτά τοῦ Βίου καί τῆς Διηγήσεως γιά τή μετακομιδή τοῦ λειψάνου τῆς Ὁσίας Θεοδώρας τῆς Μυροβλύτιδος († 29 Αὐγούστου). Ἐπιπλέον, ἐντοπίσθηκαν καί ἐσωτερικά στοιχεῖα τοῦ Συναξαρίου, πού καταδεικνύουν τή νοηματική σχέση του μέ τά δύο κείμενα τοῦ Γρηγορίου κληρικοῦ καί τήν ἐξάρτησή του ἀπό αὐτά, γεγονός πού ὁδηγεῖ στήν ἀνεπιφύλακτη ταύτιση τῆς Ὁσίας Θεοδώρας τοῦ Συναξαρίου μέ τήν Ὁσιομυροβλύτιδα Θεοδώρα.
Ἕνα, ἐπίσης, σοβαρό πρόβλημα πού συνδέεται μέ τήν ταύτιση ἢ τόν διαχωρισμό τῶν δυό ὁμωνύμων Ὁσίων εἶναι τό ὑμνογραφικό καί συγκεκριμένα ὁ Κανόνας πρός τιμήν τῆς Ὁσίας Θεοδώρας, πού ἀποδίδεται στή γραφίδα τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ τοῦ Ὑμνογράφου. Ὁ Κανόνας αὐτός, ὁ ὁποῖος ἀντλεῖ ἀπό τό Συναξάρι τῆς 5ης Ἀπριλίου, ἐπιγράφεται σέ ἕνα μεγάλο ὑμνογράφο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος διέμεινε καί στή Θεσσαλονίκη καί συνέγραψε Κανόνες πρός τιμήν ἀρκετῶν Θεσσαλονικέων Ἁγίων, ἀλλά κοιμήθηκε σύμφωνα μέ τήν ἐπικρατοῦσα ἄποψη τό ἔτος 886 μ.Χ., δηλαδή ἕξι χρόνια πρίν ἀπό τήν κοίμηση τῆς Ὁσίας Θεοδώρας τῆς Μυροβλύτιδος. Ἡ μοναδική ἀπάντηση πού μπορεῖ νά δοθεῖ στό σοβαρό αὐτό πρόβλημα, τό ὁποῖο παραμένει ἀνοικτό, εἶναι ἡ ἀπόδοση τοῦ Κανόνος σέ κάποιο μαθητή του, πιθανότατα τόν Θεοφάνη τόν Σικελό, πολλοί Κανόνες τοῦ ὁποίου, ὅπως ἔχει διαπιστωθεῖ ἀπό τήν ἔρευνα, φέρουν στήν ἀκροστιχίδα τους τό ὄνομα τοῦ Ἰωσήφ.
