Ἁγία Θωμαΐς ἡ Μάρτυς (14 Απριλίου)

7 Ἁγία Μάρτυς Θωμαΐς γεννήθηκε καί ἔζησε στήν Ἀλεξάνδρεια καί διακρινόταν γιά τήν εὐσέβεια καί τήν πνευματική της μόρφωση. Ἀπό μικρή ἡλικία εἶχε ἐπιδοθεῖ στά ἔργα τῆς φιλανθρωπίας καί τοῦ ἐλέους, συνοδεύοντας τήν μητέρα της. Τή διακονία αὐτή ἐξακολούθησε νά τήν ἀσκεῖ ἀκόμα καί ὅταν νυμφεύθηκε.
Ἡ Ἁγία εἶχε μία κατά πάντα εὐλογημένη οἰκογένεια. Μέ τόν σύζυγό της συνδεόταν μέ ἀληθινή καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη. Τήν εἰρηνική τους ὅμως συνύπαρξη τήν φθόνησε ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας, διάβολος καί θέλησε νά τούς χωρίσει, μάλιστα δέ μέ τραγικό τρόπο.
Κάποτε πού ἡ Θωμαΐδα ἦταν μόνη της στό σπίτι, ἐπειδή ὁ σύζυγός της ἔλειπε σέ δουλειές, δέχθηκε ἀνήθικη ἐπίθεση ἀπό τόν πατέρα τοῦ συζύγου της, δηλαδή τόν πεθερό της, ὁ ὁποῖος κυριευμένος ἀπό τό δαίμονα τῆς πορνείας καί ὑποδουλωμένος στό πάθος τῆς ἀκολασίας, ἤθελε νά ἔχει μαζί της ἐρωτική σχέση. Ἡ Ἁγία, ἡ ὁποία εἶχε πάντοτε ζωντανή στή μνήμη της τήν αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί ζοῦσε μέ ἁγνότητα καί σωφροσύνη, ἀντιστάθηκε μέ σταθερότητα καί παρρησία. Προσπάθησε νά τόν πείσει ὅτι κάτι τέτοιο δέν πρέπει νά γίνει, ἐπειδή εἶναι ἀντίθετο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἦταν γι’ αὐτήν τρόπος ζωῆς καί πηγή ἐμπνεύσεως. Τυφλωμένος ὅμως ἐκεῖνος ἀπό τό πάθος, ἐπέμενε ἀπειλώντας την μέ θάνατο. Ἡ Ἁγία Θωμαΐς συνέχισε νά ἀντιστέκεται καί προτίμησε τόν θάνατο ἀπό τήν ὑποδούλωση στό κράτος τῆς ἁμαρτίας καί τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου. Γιατί ἡ ἔξοδος μέ μαρτυρικό τρόπο ἀπό τήν παρούσα σύντομη ζωή γιά τήν δόξα τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι θάνατος, ἀλλά μετάβαση ἀπό τόν θάνατο στή ζωή. Εἶναι νίκη τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου.

Ὁ δυστυχής ἐκεῖνος τήν μαχαίρωσε θανάσιμα καί μετά τό τραγικό αὐτό περιστατικό ἔχασε τό φῶς του καί γύριζε μέσα στό σπίτι σάν χαμένος. Στήν κατάσταση αὐτή τόν βρῆκαν κάποιοι γείτονες πού ἔψαχναν γιά τόν υἱό του, καί τόν παρέδωσαν στίς ἀρχές γιά νά δικαστεῖ. Ἐνῷ ἡ Θωμαΐδα, ὅπως γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «ἔλαβε στέφανον μάρτυρος διά τήν σωφροσύνην».
Ὁ προϊστάμενος τῆς σκήτης τῆς Ἀλεξανδρείας, μοναχός Δανιήλ, μόλις πληροφορήθηκε τό μαρτυρικό τέλος τῆς Θωμαΐδος, κατέβηκε ἀμέσως στήν πόλη μέ μερικούς μοναχούς καί παρέλαβε τό ἱερό λείψανο τῆς Ἁγίας. Τό μετέφερε μέ εὐλάβεια στή Σκήτη καί τό ἐνταφίασε μέ τιμές στό κοιμητήριο τῶν Πατέρων. Τότε συνέβη καί τό ἑξῆς θαυμαστό. Κάποιος μοναχός, ὁ ὁποῖος ἐπολεμεῖτο ἀπό τόν δαίμονα τῆς πορνείας καί εἶχε ταλαιπωρηθεῖ γιά μεγάλο χρονικό διάστημα, προσευχήθηκε στόν τόπο πού ἐνταφιάσθηκε τό λείψανο τῆς Μάρτυρος, ζητώντας τήν βοήθειά της. Καί ἀφοῦ ἄλειψε τό σῶμα του μέ λάδι ἀπό τό καντήλι πού ἔκαιγε στόν τάφο της, ἀπαλλάχθηκε ἀπό τόν πειρασμό καί εἰρήνευσε. Ἀλλά κατά καιρούς καί ἄλλοι πιστοί, μοναχοί καί λαϊκοί, πού βασανίζονταν ἀπό σαρκικούς πειρασμούς, προσεύχονταν στήν Ἁγία καί μέ τίς πρεσβεῖες της ἐνισχύονταν στόν ἀγώνα τους ἢ καί ἀπαλλάσσονταν ἀπό τό πάθος.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Σωφροσύνης τῇ χάριτι διαπρέπουσα, ὑπέρ ταύτης νομίμως ἐτύθης πάνσεμνε, καί Μαρτύρων κοινωνός ἀξίως γέγονας· ὅθεν ἀπάλλαξον ἡμᾶς, Θωμαΐς νύμφη Χριστοῦ, ἐκ πάσης ἡδυπαθείας, τῇ σῇ θερμῇ ἀντιλήψει, καί προσβολῶν αἰσχρῶν τοῦ ὄφεως.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τήν τοῦ ἐχθροῦ ἐπιβουλήν κατανοήσασα
Τήν σωφροσύνην σου ἀμίαντον ἐτήρησας
Καί τόν θάνατον ὑπέστης ἀνδρειοφρόνως.
Ἀλλά ῥῦσαι μολυσμῶν σαρκός καί πνεύματος
Καί παντοίων προσβολῶν τοῦ πολεμήτορος
Τούς βοῶντάς σοι, Θωμαΐς χαῖρε πάνσεμνε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις σωφροσύνης στήλη λαμπρά, Θωμαΐς θεόφρον, ἡ τοῦ δράκοντος τήν ὁρμήν, ῥεῖθροις σῶν αἱμάτων, ποντίσασα τελείως, καί γῆν πρός ἀφθαρσίας, κατασκηνώσασα.