Ὅσιος Ξενοφῶν κτήτορας τῆς φερωνύμου μονῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους (24 Απριλίου)

15 Ὅσιος Ξενοφῶν ἔζησε κατά τά τέλη τοῦ 10ου αἰῶνος μ.Χ. καί ἀσκήτεψε στό Ἅγιον Ὄρος. Καταγόταν ἀπό περιφανή καί πλούσια οἰκογένεια καί εἶχε σπουδαία μόρφωση. Ὑπῆρξε σύγχρονος τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου, τοῦ δομήτορος τῆς Μεγίστης Λαύρας, στό δέ βίο του μαρτυρεῖται ὅτι ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος θεράπευσε τόν ἀδελφό τοῦ Ὁσίου Ξενοφῶντος, Θεόδωρο, ὁ ὁποῖος ἔπασχε ἀπό τήν ἀνίατη νόσο τοῦ καρκίνου.
Ὅταν ἦλθε ὁ Ὅσιος Ξενοφῶν στόν χῶρο ὅπου σήμερα ὑπάρχει ἡ ἐπ’ ὀνόματί του φερομένη μονή, βρῆκε κατά τήν παράδοση μικρό ναΐσκο τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου καί τή θαυματουργή εἰκόνα τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Ἡ εἰκόνα αὐτή βρισκόταν στήν Κωνσταντινούπολη κατά τήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, ὅταν οἱ ἅγιες εἰκόνες κατακαίγονταν ἀπό τούς ἀσεβεῖς καί αἱρετικούς. Τότε ἡ Ἁγία αὐτή εἰκόνα, μαζί μέ ἄλλες, ρίχθηκε στή φωτιά. Ἀλλά, ὢ τοῦ θαύματος!, ἡ φωτιά σβήστηκε καί ἡ εἰκόνα βρέθηκε σῶα καί ἀβλαβής πρός καταισχύνην τῶν ἀσεβῶν. Τότε ἕνας ἀπό αὐτούς, ὁ θρασύτερος καί τολμηρότερος ἀπό ὅλους, ἀφοῦ ἔλαβε μάχαιρα χτύπησε τήν μορφή τοῦ Ἁγίου στόν πώγωνα καί ἀμέσως τό αἷμα πού ἔτρεξε ἀπό τήν πληγή παρέστησε τόν Ἅγιο ζωντανό καί θαυμαστό, νά ἐλέγχει δέ τρανῶς τήν πλάνη τῶν αἱρετικῶν. Αὐτό δέ, φαίνεται μέχρι σήμερα.

Μετά ἀπό ὅτι συνέβη, οἱ ἀσεβεῖς ἐκεῖνοι ἄνθρωποι τράπηκαν σέ φυγή. Ἕνας δέ εὐσεβής καί φιλόθεος Χριστιανός πῆρε τήν εἰκόνα μέ φόβο καί εὐλάβεια καί τήν ἔφερε στήν παραλία. Ἐκεῖ, ἀφοῦ προσευχήθηκε θερμά στόν Πανάγαθο Θεό, γιά νά διασώσει τήν εἰκόνα, τήν ἔριξε στή θάλασσα. Ἔτσι ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἔφθασε στή μονή Ξενοφῶντος, γιά νά καταστεῖ στήριγμα καί παρηγοριά τῶν μοναστῶν, ὁροθέτης καί φύλακας τοῦ εὐλογημένου ἐκείνου τόπου.
Ὅταν ὁ Ὅσιος Ξενοφῶν εἶδε τήν ἁγία εἰκόνα καί ἔμαθε περί τῆς παραδόξου ἐπελεύσεως αὐτῆς διά τῆς θαλάσσης, ἀνήγειρε μέ δικά του ἔξοδα καί πολύ κόπο νέα μεγαλοπρεπέστατη μονή, τήν ὁποία ἀφιέρωσε στόν Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο καί κατέστησε αὐτήν ἀρετῆς φροντιστήριο, ἀσκήσεως γυμναστήριο, ὑπακοῆς καί ταπεινοφροσύνης θεῖο ἐνδιαίτημα, σωφροσύνης κατοικητήριο, μάλιστα δέ ἐλεημοσύνης καί ἀγάπης οἶκο.
Ὁ Ὅσιος διά τῆς διακρίσεως καί τῆς πλήρους ἀγάπης καρδίας αὐτοῦ, ἐφείλκυε πάνω του τή Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Γι’ αὐτό τόν βλέπουμε νά ἔρχεται εἰρηνοποιός στίς διενέξεις καί στίς προστριβές μεταξύ ὁρισμένων μονῶν τοῦ Ἄθω, πού συνέβησαν κατά τίς ἀρχές τοῦ 11ου αἰῶνος μ.Χ., μέ ἀφορμή ἐδαφικές διαφορές καί καταπατήσεις, στίς ὁποῖες ἔδινε τή λύση ἐπιτυγχάνοντας τήν ἐφαρμογή τοῦ δικαίου καί τήν τακτοποίηση ὅλων τῶν ἐνδιαφερομένων πλευρῶν. Βρίσκουμε δέ καί τίς περίφημες «ἀσφάλειες» αὐτοῦ, δηλαδή τά συμβόλαια ἢ συμφωνητικά, στά ὁποῖα καί σκιαγραφεῖται γλαφυρά τό σοφότατο τοῦ νοῦ του, τό πραότατο τῆς καρδιᾶς του, τό εἰρηνοποιό τῆς διαθέσεώς του, τό δικαιότατο τῆς γνώμης του, ἡ πλούσια καί βαθύτατη μόρφωση καί καλλιέργειά του. Καί ἀπό ὅλους τούς πατέρες ἀπεκλήθη «ὁ δίκαιος».
Ὁ Ὅσιος Ξενοφῶν, περί τό τέλος τοῦ βίου του, παραιτήθηκε ἀπό τήν ἡγουμενία ὑπέρ τοῦ ἀδελφοῦ του Θεοδώρου καί ἐφησύχαζε ἀναμένοντας εἰρηνικά τήν ὥρα τῆς ἐκδημίας του πρός τόν Κύριο. Ὁ Κύριος τόν ἀνέπαυσε μέ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐτῶν 1018 – 1035.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx