ζησε κατά τόν 9ο αἰῶνα στά χρόνια τοῦ βασιλιά Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου καί καταγόταν «ἐκ τοῦ θέματος τῶν Ὀπτιμάτων» (Ὀψικίου).
Οἱ γονεῖς της ὀνομάζονταν Κωνσταντῖνος καί Ἀναστασία, καί ἦταν ἀρκετά πλούσιοι καί πρό πάντων εὐσεβεῖς χριστιανοί. Ἀνάλογη ἀνατροφή ἔδωσαν καί στήν κόρη τους Θεοκλητῶ, πού ἦταν πιστή, εὐσεβής, σεμνή καί μελετοῦσε ἀκατάπαυστα τόν θεῖο Λόγο.
Ὅταν παντρεύτηκε (τόν Ζαχαρία, ἄνδρα εὐσεβῇ καί ἐλεήμονα), ὑπῆρξε πρότυπο χριστιανῆς συζύγου. Τό σπίτι της ἦταν συνεχῶς ἀνοικτό γιά τούς δυστυχεῖς, γιά τίς χῆρες, τά ὀρφανά καί τούς φτωχούς οἰκογενειάρχες. Συχνά πήγαινε ἡ ἴδια στά φτωχόσπιτα καί μοίραζε ἁπλόχερα ἐλεημοσύνη καί περιποίηση στούς ἀρρώστους.
Ὁ θάνατος τήν βρῆκε νά ἐκτελεῖ τέτοια θεάρεστα ἔργα. Τό δέ λείψανό της, ἀξιώθηκε νά γίνει ὄργανο πολλῶν ἰαμάτων.
(Στόν κώδικα 73 τῆς Μονῆς Παναγίας τῆς Χάλκης, καλεῖται Θεόκλητη καί ἡ μνήμη της ἀναφέρεται τήν 21η Αὐγούστου).