ήρωας αυτός της Ορθοδοξίας ήταν ένας νεαρός έφηβος βιοπαλαιστής από την Πρέβεζα, που έζησε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1668).
Το όνομά του ήταν Χρήστος (παρήχηση του ονόματος του Χριστού και της ελληνικής λέξεως (επίθετο) χρηστός = χρήσιμος, κατάλληλος)
Εργαζόταν ως ναυτικός, σ’ ένα εμπορικό πλοίο, μια καθημερινότητα κουραστική και ένας ρυθμός εξουθενωτικός. Μια ρουτίνα μονότονη και χωρίς ενδιαφέρον. Θάλασσα, λιμάνια και εμπορεύματα. Αυτό όμως, καθόλου δεν τον αποξένωσε από την χριστιανοπρεπή διαγωγή του.
Είχε ένα εσωτερικό περιεχόμενο με το οποίο μπορούσε να ζει και να αντισταθμίζει τις εξωτερικές δυσκολίες. Είχε με τι να «τραφεί» σ’ αυτή την «πείνα» της καθημερινής του ζωής. Σιγά-σιγά γνώρισε τον εαυτό του μέσα στον κόπο και μάθαινε να κρίνει τι αξίζει και τι δεν αξίζει στην ζωή του. Έτσι έγινε σοφός στις αξιολογήσεις.
Η ζωή έχει απρόοπτα και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε φανερώνει το περιεχόμενό μας.
Το πλοίο του έφθασε στο νησί της Κώ στα Δωδεκάνησα. Ήταν περίοδος ετοιμασίας εκκλησιαστικής για τις γιορτές της Μεταμορφώσεως του Χριστού και της Κοιμήσεως της Παρθένου Μαρίας (Παναγίας).
Αποφάσισε να εξομολογηθεί. Πήγε σε κάποιον Ναό και εξομολογήθηκε. Ο ιερέας που τον εξομολόγησε ήταν και ο «συγγραφέας» του βίου. Έγραψε το γεγονός στα εσώφυλλα ενός εκκλησιαστικού βιβλίου. Μαρτύρησε για την ποιότητα την εσωτερική του προσώπου («ευρέθη καθαρός») και για τα συμβάντα.
Φεύγοντας απ’ το Ναό, μια παρέα Τούρκων τον ενέπαιξε στην αρχή και στην συνέχεια απαίτησε να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Ο νεαρός έκανε απολύτως σαφές το ότι δεν πρόκειται να αρνηθεί τον Χριστό ό,τι και αν κοστίζει. Τότε οι Τούρκοι άρχισαν να τον χτυπούν με μαχαίρια και βγάζοντάς τον έξω από την πόλη τον θανάτωσαν καίγοντάς τον ζωντανό.
Οι άπιστοι άφησαν το σώμα του άταφο για ἐναν μήνα. Αλλά το λείψανο του Αγίου έμεινε αναλλοίωτο. Μάλιστα, στις πρώτες νύχτες το σκέπαζε κάποιο γλυκό φως, πού προερχόταν από τον ουρανό αυτό και έκανε πολλά θαύματα.
Όλα αυτά έγιναν στις 5 Αυγούστου 1668.
Οι άγιοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι οι Χριστιανοί που αγάπησαν με όλη τους την ύπαρξη (σώμα και ψυχή) τον Χριστό και την Βασιλεία Του.
Άνθρωποι σαν όλους, έχουν «διαφορετικό» την διάθεση της αγάπης για το πρόσωπο του Χριστού. Η αγάπη σε καμμιά σχέση δεν είναι λόγια και θεωρίες, πολύ περισσότερο στην σχέση με τον Θεό.
Αγαπώ «σημαίνει» εμπιστεύομαι και εμπιστεύομαι «σημαίνει» υπακούω. Και έτσι αγάπη και υπακοή (= πίστη), ταυτίζονται.
Ο άγιος για κανέναν λόγο δεν δέχεται να κάνει «αμαρτία» (δηλαδή να καταφρονήσει την υπόδειξη του Χριστού ως τρόπο ζωής) ό,τι και αν κοστίζει αυτό. Ακόμα και τον βιολογικό θάνατο.
Ξέρουν όλοι οι άγιοι και το μαθαίνουν σιγά-σιγά «κοντά» τους και οι Χριστιανοί κάθε εποχής διαβάζοντας τους βίους τους, ότι Ζωή πραγματική είναι ο Χριστός. Η βιολογική ζωή είναι επιβίωση και ούτως ή άλλως κάποια στιγμή τελειώνει (θάνατος). Μαθαίνουν ότι δεν είναι ζωή οι κτύποι της καρδιάς αλλά το να «χτυπάει» η καρδιά στον ρυθμό του θελήματος του Θεού.
Ο νεαρός Χρήστος δέχεται με χαρά τον όποιο βιολογικό θάνατο γνωρίζοντας ότι η Ζωή είναι ο Χριστός με τον οποίον μένοντας ενωμένος συνεχίζει να ζει, πράγμα που επιβεβαιώνεται στα μάτια όλων, όταν έχοντας μείνει μόνον τα απομεινάρια της σωματικής του παρουσίας μέσα στα αποκαΐδια της φωτιάς, φως από τον Χριστό (σαν το φως της Μεταμορφώσεως, κατά Ματθαίον 17,2... και κατά Μάρκον 9,2...) «κατασκηνώνει» πάνω στα Άγια Λείψανα. Οι Τούρκοι μαινόμενοι, πετούν στην θάλασσα κάθε τι.
Επαναλαμβάνεται και πάλι η κοινή διαπίστωση: καθένας βλέπει, ακόμα και τα προφανή, με τα δικά του «μάτια». Το φως στηρίζει τον ένα και «δαιμονίζει» τον άλλον αναλόγως με την διάθεση. Η αλήθεια είναι πάνω απ’ όλους και όλα, όμως καθένας την κάνει δική του (ή μάλλον ενώνεται μαζί της) ανάλογα με την ειλικρίνεια της καρδιάς του.
Εμείς ας παρακαλέσουμε τον μάρτυρα Χρήστο να ζητήσει από τον Χριστό για την αγάπη του οποίου μαρτύρησε-πέθανε να μας δώσει (ο Χριστός) ειλικρινή διάθεση ώστε να βλέπουμε καθαρά τι αξίζει απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας και να προσανατολίζουμε την καρδιά μας στην Αλήθεια. ΑΜΗΝ.
Υ.Γ. Η εικόνα δείχνει τις «ασχολίες» του νεαρού μάρτυρα! Το ένα χέρι έχει τον Σταυρό, που σημαίνει ότι ο Χριστός με τον Σταυρό Του είναι φως, οδηγός και «δέσμευση» των ενεργειών του και το άλλο χέρι είναι σηκωμένο σε αρνητικά (μόνιμη στάση) στις προτροπές να απορρίψει τον Χριστό και τον τρόπο ζωής που Εκείνος υποδεικνύει.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx και http://www.enoriako.info/index.php/