όνος εὐσεβέστατης καί ἀρχοντικής οἰκογένειας τῆς Ζακύνθου (πατρός Μωκίου Σηκούρου καί Παυλίνας), ἀνατράφηκε ἀπ’ αὐτήν μέ τά διδάγματα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἔτσι γρήγορα διακρίθηκε στά γράμματα καί τήν ἀρετή.
Νωρίς, μόλις ἐνηλικιώθηκε, ἀσχολήθηκε μέ τήν διδασκαλία τοῦ θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως νά συντρέχει στήν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν. Κατόπιν ἔγινε μοναχός στήν βασιλική Μονή τῶν Στροφάδων, ὅπου ἀσκήθηκε στήν ἀγρυπνία, τήν ἐγκράτεια καί τήν μελέτη τῶν Γραφῶν.
Ἔπειτα πῆγε στήν Ἀθήνα, γιά νά βρεῖ καράβι προκειμένου νά ταξιδέψει στά Ἱεροσόλυμα. Ἀλλά ὁ τότε ἀρχιερέας τῶν Ἀθηνῶν, ἄκουσε κάποια Κυριακή τό λαμπρό του κήρυγμα καί μετά ἀπό πολλές παρακλήσεις τόν ἔκανε ἐπίσκοπο Αἰγίνης, μέ τήν ἐπίσημη κατόπιν ἔγκριση τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως. Τά ποιμαντικά του καθήκοντα, ἐπιτέλεσε ἄγρυπνα καί ἄοκνα. Ἀναδείχτηκε διδάσκαλος, πατέρας καί παιδαγωγός τοῦ ποιμνίου του. Ἡ φήμη του εἶχε διαδοθεῖ παντοῦ, ἀλλά αὐτός παρέμενε ἁπλός καί ταπεινός. Ἀσθένησε ὅμως ἀπό τούς πολλούς κόπους καί παραιτήθηκε.
Γύρισε στήν Ζάκυνθο, ὅπου μέχρι τό 1579 ἦταν προσωρινός ἐπίσκοπος. Μετά ἀποσύρθηκε στή Μονή τῆς Θεοτόκου τῆς Ἀναφωνητρίας, ὅπου ἀσκήτευε καί μέ ἀγάπη κήρυττε καί βοηθοῦσε τούς κατοίκους τοῦ νησιοῦ. Ἦταν τόση ἡ ἀγάπη πού εἶχε, ὥστε προστάτεψε ἀκόμα καί τόν φονιά τοῦ ἀδελφοῦ του.
Ὁ Διονύσιος ἀπεβίωσε σέ βαθιά γεράματα, 17 Δεκεμβρίου 1624. Τάφηκε στή Μονή Στροφάδων καί κατά τήν ἐκταφή τό λείψανό του βγῆκε εὐωδιαστό καί ἀδιάφθορο. Ἔτσι παραμένει μέχρι σήμερα καί ἡ Ζάκυνθος τιμᾶ καί πανηγυρίζει τόν Ἅγιο, σάν προστάτη καί πολιοῦχο της.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῆς Ζακύνθου τόν γόνον καί Αἰγίνης τόν πρόεδρον, τόν φρουρόν Μονῆς τῶν Στροφάδων, Διονύσιον ἅπαντες, τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, βοῶντες πρός αὐτόν εἰλικρινῶς· σαῖς λιταῖς τούς τήν σήν μνήμην ἐπιτελοῦντας, σῶσον καί βοῶντάς σοι· δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρησαμένῳ σε ἡμῖν, πρέσβυν ἀκοίμητον.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, τῶν Ζακυνθίων ἡ νῆσος, ἑορτήν χαρμόσυvοv, σύν τῇ Μοvῇ τῶv Στροφάδωv, Αἴγιναν, τήν ἐv Κυκλάσι προσκαλουμένη, ᾄσμασιv, ἀξιοχρέως συνευφημῆσαι, καί φαιδρῶς πανηγυρίσαι, τό κοινόν κλέος, νῦv Διονύσιον.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῆς Ζακύνθου γόνος λαμπρός, πρόεδρος Αἰγίνης, καί Στροφάδων μέγας φρουρός· χαίροις Ἐκκλησίας, νέος φωστήρ τρισμάκαρ, Ἀρχιερέων δόξα, ὦ Διονύσιε.