ζησε στά χρόνια τοῦ βασιλιά Λικινίου (307 – 323) καί ἦταν ἐπίσκοπος Νεοκαισαρείας. Ξακουστός όπως είχε γίνει γιά τήν ἀρετή του ὁ Παῦλος, τόν κάλεσε ὁ Λικίνιος μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά μετέστρεφε τό φρόνημά του.
Ἀφοῦ οὔτε μέ ἀπειλές, οὔτε μέ ὑποσχέσεις κατάφερε νά κλονίσει τήν πίστη του, διέταξε νά τόν κάψουν μέ πυρωμένα σίδερα στά χέρια.
Κατόπιν, τόν ἐξόρισε σέ κάποιο φρούριο, κοντά στόν ποταμό Εὐφράτη, ὅπου ἔμεινε μέχρι πού κατέβηκε ὁ Μεγάλος Κωνσταντῖνος στήν Ἀνατολή. Τότε ἀπελευθερώθηκε, μαζί μέ ἄλλους κρατούμενους καί ὁ Παῦλος ἐπανῆλθε στήν ἐπισκοπή του.
Στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἔγινε στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, ἔλαβε μέρος καί ἔδειξε τά τραύματά του, τά ὁποῖα ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀσπάστηκε. Κατόπιν γύρισε στήν ἐπαρχία του, ὅπου μετά ἀπό λίγα χρόνια ἀπεβίωσε εἰρηνικά.