«Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὑτῷ ἵνα σιωπήσῃ»
Ο Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, έκανε αμέτρητα θαύματα όσο καιρό έζησε πάνω στη γη. Ένα από τα πολλά αυτά θαύματα είναι και το σημερινό. Σήμερα βλέπουμε το Χριστό να θεραπεύει ένα τυφλό της Ιεριχώ. Ο Κύριός μας, άλλωστε, ήρθε στο κόσμο για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία του σατανά και να του ανοίξει τα μάτια της ψυχής. Γιατί όσο καιρό βρισκόταν στην ειδωλολατρεία σίγουρα πορεύονταν σε πνευματικό σκοτάδι. Γι’ αυτό όταν οι μαθητές του Ιωάννη ρώτησαν τον Χριστό τι απόκριση να δώσουν στον διδάσκαλό τους σχετικά με τον Χριστό είπε να του πούν ότι είναι Αυτός, ο Χριστός δηλ., που δίδει στους τυφλούς ανάβλεψιν, στους χωλούς πόδια να περπατούν, στους λεπρούς κάθαρση, στους κωφούς τα αυτιά τους και στους νεκρούς ζωή. Στην πύλη, λοιπόν, της πόλεως έγινε μια πολλή μεγάλη συνάντηση. Ο τυφλός άκουσε ότι από κεί θα περνούσε ο Χριστός και έτρεξε να τον συναντήσει. Μόλις δε πέρασε ο Χριστός άρχισε να φωνάζει ο τυφλός και να λέει: «Ιησοῦ, υἰέ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Και «οἱ προάγοντες», ο υπόλοιπος κόσμος, τον διέταζε να σιωπήσει. Τον διέταζαν να πάψει να φωνάζει νομίζοντας ότι ενοχλεί το Χριστό. Νόμιζαν ότι ο τυφλός φώναζε για να λάβει ελεημοσύνη από το Χριστό. Αυτός όμως δεν ήθελε χρήματα αλλά τη θεραπεία του. Πίστευε ακράδαντα ότι μόνον ο Χριστός είχε τη δύναμη, ως ο Δυνατός των δυνατών και Κύριος των κυρίων, να του ανοίξει τα μάτια. Γιατί ο Χριστός είναι Αυτός που ήρθε να δώσει σ’ όσους βρίσκονται στο πνευματικό σκοτάδι το φως της σωτηρίας. Ο τυφλός αυτός βρισκόταν σε πολλή δεινή κατάσταση. Εμείς έχουμε το φως των ματιών μας, βλέπουμε τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τους συγχωριανούς και συμπολίτες μας, αντικρύζουμε τη φύση που δημιούργησε ο Θεός. Βλέπουμε τα πουλιά και τα ωραία και πολύχρωμα άνθη της φύσεως. Αυτός όμως δεν μπορούσε να τα δεί και ήλπιζε μόνον στο Θεό.
Πίστευε ότι ο Θεός θα τον θεράπευε. Και στο πρόσωπο του Κυρίου έβλεπε με τα μάτια της ψυχής του το Θεό. Γι’ αυτό και ο Χριστός επιβράβευσε την πίστη του λέγοντας ένα και μόνο λόγο: «ἀνάβλεψον». Ο Χριστός δεν άφησε το τυφλό να φύγει, αλλά σταμάτησε και ρώτησε το τυφλό τι ζητά. Γνώριζε βεβαίως ο Χριστός αλλά για να επιβραβεύσει δημοσίως τη πίστη του ανθρώπου αυτού τον ρώτησε. Πίστευε ο τυφλός ότι ένας και μόνον θα μπορούσε να του δώσει τη γιατρειά. Κι αυτός ήταν ο Χριστός. Και η πίστη αυτή επιβραβεύτηκε με τη θεραπεία. Και η θεραπεία του δεν έγινε με θεραπευτικά μέσα. Ο Χριστός δεν είναι σαν τους ιατρούς της εποχής μας, και κάθε άλλης εποχής, που στέλνουν τους ασθενείς τους να θεραπευτούν σε διάφορα ιατρικά κέντρα του εξωτερικού ή όπου αλλού. Ένας λόγος του Χριστού, όπως το «ανάβλεψον», ήταν ικανός να ανοίξει τα μάτια του τυφλού. Πως όμως φάνηκε η πίστη του ανθρώπου αυτού; Με το ότι μετά το θαύμα του Χριστού ο πρώην τυφλός άρχισε να ακολουθεί το Χριστό όπου κι αν πήγαινε.
Έτσι πλέον στην ομάδα των μαθητών του Κυρίου και στη συνοδεία Του προστέθηκε και ο άνθρωπος αυτός από την Ιεριχώ. Αυτά μας λέει το ιερό μας κείμενο, αδελφοί μου. Πρέπει όμως να προσέξουμε γιατί δεν υπάρχει μονάχα η σωματική τύφλωσις. Εκτός απ’ αυτή είναι εξίσου και ακόμα χειρότερη η πνευματική τύφλωση. Και αυτή είναι η απιστία. Αναντίρρητα οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν δίνουμε μεγάλη σημασία στους κινδύνους που κρύβει η απιστία. Έτσι, όμως, απομακρυνόμαστε από το Χριστό. Και μακριά από το Χριστό η ζωή μας κινείτε μέσα σε ένα βαθύ πνευματικό σκοτάδι. Είναι κρίμα να γίνετε κάτι παρόμοιο με αυτό που έκαναν οι Ιουδαίοι της Ιεριχώ. Ο τυφλός έψαχνε και αυτοί τον επετιμούσαν να σιωπήσει. Του έκλειναν το δρόμο προς το Χριστό. Ποιοι όμως νάνε άραγε αυτοί που εμποδίζουν τους ανθρώπους να γνωρίσουν το Χριστό στις ημέρες μας; Κατ’ αρχάς είναι η σημερινή οικογένεια. Κλείνει το δρόμο προς το Χριστό ο σύζυγος για τη σύζυγο, η γυναίκα για τον άνδρα, οι γονείς για τα παιδιά.
Ο πατέρας αν δεν πολεμά φανερά το Θεό και την Εκκλησία, αν δεν βλασφημά τα Θεία, αν δεν ξέκοψε ολοκληρωτικά από την εκκλησιαστική ζωή, στέκεται ψυχρός, αδιάφορος, απορροφημένος από τις επαγγελματικές του ασχολίες. Η μητέρα δε, αν δεν γελά, αν δεν ειρωνεύεται και δεν θεωρεί ξεπερασμένο κάθε τι το χριστιανικό, αν δεν είναι στρατευμένη φεμινίστρια, χειραφετημένη, όπως λέει, από θρησκευτικές προκαταλήψεις, στέκεται αδιάφορη, ξεχασμένη μέσα στις ατέλειωτες βιοτικές μέριμνες. Που καιρός τώρα για εκκλησιασμό; Για ποιο λόγο, σου λένε, να νηστεύσω; Τώρα είναι η νηστεία των Χριστουγέννων και οι περισσότερες μητέρες αντί να μάθουν στα παιδιά τους τη νηστεία τα απωθούν απ’ αυτήν. Κι άλλοι πάλι λένε: Τι να πάω Εκκλησία; Θα κοιμηθώ, θα πάω εκδρομή, θα δουλέψω σκληρά ακόμα και την Κυριακή για να εξοικονομήσω τα χρήματα που απαιτεί η μόδα.
Κι αυτές οι απόψεις είναι, δυστυχώς, ανθρώπων που λένε ότι πιστεύουν στο Χριστό. Χριστιανός, όμως, που είναι δεμένος στο υλιστικό άρμα και γαλουχεί τα παιδιά του με το πνεύμα της υλιστικής μας εποχής απομακρύνεται από το Χριστό. Δεν είναι, όμως, μόνο η οικογένεια που παρεμβάλλει εμπόδια στο Χριστό. Είναι και το σχολείο. Δίνουμε τα παιδιά μας στους εκπαιδευτικούς για να τα κάνουν όχι μονάχα μορφωμένους ανθρώπους, αλλά και να τους διδάξουν τη πίστη στο Χριστό. Αλλοίμονο, όμως! Ακόμα και στα σχολεία της ορθοδόξου Ελλάδος υπάρχουν εκπαιδευτικοί που οδηγούν τα παιδιά μας μακριά από το Χριστό. Και τους λένε: Μην πιστεύετε σ’ αυτά που σας λέει η Εκκλησία. Ο Χριστός πέθανε.
Πουθενά δεν αποδεικνύεται ότι υπάρχει ο Χριστός. Ειρωνεύονται την ηθική του Ευαγγελίου. Δεν χρειαζόμαστε, λένε, το Θεό. Η επιστήμη μας, λύνει όλα τα προβλήματα του ανθρώπου. Κι έτσι δηλητηριάζονται οι παιδικές και εφηβικές ψυχές. Έτσι κλείνει ο δρόμος των παιδιών προς το Χριστό. Ευτυχώς, όμως, οι άνθρωποι της κατηγορίας αυτής είναι λίγοι στην Ορθόδοξο και ελπίζω να εκλείψουν ολοκληρωτικά. Υπάρχει, όμως, και ένα τρίτο εμπόδιο. Και αυτό είναι οι δημοσιογράφοι, οι λογοτέχνες και οι καλλιτέχνες. Όλος ο κόσμος της τέχνης. Πιάνει ο δημοσιογράφος τη πέννα του και μας παρουσιάζει το μαύρο ως άσπρο. Την κλοπή και τη διάρρηξη την ονομάζει κατόρθωμα. Το έγκλημα και τη διαφθορά ανδραγάθημα. Αντιθέτως όλα τα ζητήματα της πίστεως, τα θέματα της Εκκλησίας τον αφήνουν αδιάφορο.
Μόνο αν παρουσιαστεί κανένα σκάνδαλο, θα το πάρει και θα το μεγαλοποιήσει για να εκθέσει το Χριστό και την Εκκλησία μέσα από τα παράθυρα της τηλεοράσεως. Αλλά και ο λογοτέχνης, εν ονόματι της ελευθερίας της έκφρασης, προβάλλει την άρνηση, τη σύγχυση, την ανερμάτιστη ζωή, τον ηθικό ξεπεσμό, ακατανόμαστα αισχρά πάθη. Και ο Χριστός; άλλοτε είναι ο μεγάλος απών της ζωής μας και άλλες φορές εχθρικός στόχος. Τι πρέπει, τότε, να γίνει; Πως θα καλυτερέψει ο κόσμος και θα οδηγηθεί στο Χριστό; Πως θα φέρουμε τους ανθρώπους στην Εκκλησία; Με το παράδειγμά μας, πρώτα-πρώτα. Πρέπει η ζωή μας να είναι σύμφωνη με το Ευαγγέλιο. Να κοιτάξουμε μήπως και εμείς δεν προσέχουμε να παραμερίζουμε εμπόδια και φραγμούς που άλλοι παρεμβάλλουν.
Στην οικογένειά μας, στην εργασία μας, ανάμεσα στους φίλους και τους γνωστούς μας να δείξουμε το καλό μας παράδειγμα. Να προσέξουμε τα σκάνδαλα. Και αν μερικοί μας κοροϊδεύουν επειδή ερχόμαστε στην εκκλησία να μην δίνουμε σημασία. Οφείλουμε να μην καμφθούμε. Να μην αποκάμουμε. Να μην απογοητευθούμε αλλά αντίθετα, να προχωρούμε με πίστη και θάρρος. Όπως ο τυφλός του ευαγγελίου μας πίστευε στο Χριστό έτσι και εμείς να πιστεύουμε και να τους οδηγούμε στην Εκκλησία. Και να μην κάνουμε σαν τους Ιουδαίους που έκλειναν στον τυφλό το δρόμο προς το Χριστό. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος λέει στην Αποκάλυψή του ότι ο Χριστός «εξήλθεν νικών και ίνα νικήση». Γι’ αυτό, εύχομε, όλοι μας, να ζούμε κατά Χριστόν για να κερδίσουμε μαζί με τη χορεία όλων των αγίων της Εκκλησίας, τη βασιλεία των ουρανών. Αμήν
