αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος (1259 – 1282), γιά νά ἐπιτύχει τήν παρέμβαση τοῦ Πάπα Γρηγορίου Ι’ (1271 – 1276) καί ἀργότερα τοῦ Ἰωάννου Κ’ (1276 – 1277) πρός τόν Κάρολο τόν Ἀνδεγαβικό, προκειμένου νά σταματήσει τίς ἐπιθέσεις του κατά τοῦ Βυζαντίου, προσχώρησε στήν ἕνωση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, πού διακηρύχθηκε στίς 6 Ἰουνίου τοῦ 1274 στή Σύνοδο τῆς Λυών τῆς Γαλλίας. Ἡ πράξη ὅμως αὐτή τοῦ αὐτοκράτορα, ἐξήγειρε ἐσωτερικό πόλεμο πού κράτησε μέχρι τό 1281, διότι τόσο ὁ κλῆρος, ὅσο καί ὁ λαός, ἀντιτάχθηκαν σθεναρά κατά τῆς ἑνωτικῆς αὐτῆς πολιτικῆς. Ὁ αὐτοκράτορας μεταχειρίσθηκε ἐναντίον τῶν ἀντιφρονούντων αὐστηρά μέτρα: βαριές φορολογίες καί κατασχέσεις, δημόσιες τιμωρίες καί περιυβρίσεις.
Βοηθούμενος δέ καί ἀπό τόν λατινόφρονα Πατριάρχη Ἰωάννη ΙΑ’ Βέκκο (1275 – 1282), ἐπιχείρησε νά ἐπιβάλει τήν ἕνωση βίαια. Θύματα τῆς βίας αὐτῆς ὑπῆρξαν οἱ Ἰβηρίτες μοναχοί, οἱ ὁποῖοι, δέν ὑπάκουσαν στίς πατριαρχικές καί αὐτοκρατορικές διαταγές περί ἀποδοχῆς τῆς ἑνώσεως, ἀλλά μέ πνευματική ἀνδρεία, τούς ἔλεγξαν γιά τήν ἀνορθόδοξη πολιτική τους, συνελήφθησαν καί ρίχθηκαν στή θάλασσα, ὅπου βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx