Ἅγιοι Χρύσανθος καὶ Δαρεία οἱ Μάρτυρες (19 Μαρτίου)

15ι Άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία έζησαν τον 3ο αιώνα μ. Χ. Ο άγιος Χρύσανθος ήταν γιος του ειδωλολάτρη άρχοντα Πολέμωνα. Κατηχήθηκε, όμως, στην πίστη του Χριστού και βαπτίσθηκε από κάποιον Επίσκοπο. Ο πατέρας του, που δεν άργησε να πληροφορηθεί το γεγονός, προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τον μεταπείσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε ο διάβολος τον οποίο λάτρευε, αφού δια των ειδώλων ενεργούν τα δαιμόνια, τον συμβούλευσε να κάνη για τον γιο του ό,τι έκανε και εκείνος για τον Αδάμ. Δηλαδή, τον παρέσυρε στην ανυπακοή και τον έβγαλε από τον Παράδεισο δια της Εύας.
Απεφάσισε, λοιπόν, ο Πολέμωνας να νυμφεύσει τον Χρύσανθο με ειδωλολάτρισσα, με την ελπίδα να τον μεταπείσει εκείνη να επιστρέψει στην ειδωλολατρία, και του έδωσε δια της βίας ως σύζυγό του την Δαρεία, μια γυναίκα πολύ έξυπνη και δυναμική. Επαληθεύθηκε, όμως, η γνωστή παροιμία, που λέει ότι «το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται». Δηλαδή, αντί να πείσει εκείνη τον Χρύσανθο να αρνηθεί τον Χριστό, αντίθετα, την έπεισε αυτός να πάψη να αποδίδει λατρεία στα άψυχα είδωλα και να λατρεύει τον ζωντανό Θεό. Την κατήχησε και στην συνέχεια την οδήγησε στο βάπτισμα. Από τότε έγιναν μία ψυχή σε δύο σώματα και άρχισαν να εργάζονται μαζί ιεραποστολικά με ενθουσιασμό και ένθερμο ζήλο. Ο βίος τους ήταν όντως οσιακός, αλλά «ηξιώθησαν και μακαρίου τέλους». Δηλαδή, αξιώθηκαν την μαρτυρία τους για τον Χριστό να την σφραγίσουν με το αίμα του μαρτυρίου τους. Ο βίος και η πολιτεία τους μάς δίνουν την αφορμή να τονίσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτον. Στην καθημερινή μας ζωή τα πράγματα δεν έρχονται πάντοτε όπως εμείς τα θέλουμε ή τα προγραμματίζουμε, και γι’ αυτό στενοχωρούμεθα, μάλιστα δε κάποιες φορές μέχρις απελπισίας. Πρέπει, όμως, να γνωρίζουμε ότι τίποτε από αυτά που μας συμβαίνουν δεν είναι τυχαίο, αλλά είναι όλα μέσα στο σχέδιο της αγάπης του Θεού, ο οποίος διευθύνει τον κόσμο και την ιστορία και φροντίζει για την προκοπή και την σωτηρία μας.


Άλλωστε, δεν υπάρχει τύχη και κανένα από τα γεγονότα της ζωής μας δεν είναι αποτέλεσμα συμπτώσεων. Για όλα έχουμε εμείς την ευθύνη, εφ’ όσον είμαστε ελεύθεροι, και όταν αφήνουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού για να τον διευθύνει, τότε διευθετεί Εκείνος τα πάντα κατά τον καλύτερο τρόπο. Επειδή ο Θεός δεν δημιούργησε τον κόσμο για να τον εγκαταλείψει στην συνέχεια, αλλά τον διευθύνει ο Ίδιος προσωπικά και φροντίζει για όλους τους ανθρώπους, και για τον καθένα ξεχωριστά, χωρίς, όμως, να παραβιάζει ποτέ την ελευθερία κανενός. Επομένως, τα πάντα διευθύνονται από την άκτιστη πρόνοια και την αγάπη του Θεού. Αρκεί εμείς να κάνουμε υπακοή στο θέλημά Του και να δεχόμαστε όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή μας με ευχάριστη και δοξολογική διάθεση, με ψυχραιμία και με την βεβαιότητα πώς ό,τι θέλει ή επιτρέπει ο Θεός είναι όλα για το καλό μας.
Όταν έχει κανείς υπομονή και κυρίως εμπιστοσύνη στην πρόνοια και την αγάπη του Θεού, τότε με το πέρασμα του χρόνου καταλαβαίνει ότι όλα εκείνα που φάνταζαν κάποτε ως αντιξοότητες, αναποδιές και αποτυχίες αποδεικνύεται πως είναι στην πραγματικότητα μεγάλες ευλογίες και ανεκτίμητα δώρα του Θεού. Δυστυχώς, όμως, κάποιες φορές η επιπολαιότητα και η ανυπομονησία μας δεν μάς επιτρέπουν να γευθούμε τα ευεργετικά αποτελέσματα των δωρεών του Θεού. Εάν ο άγιος Χρύσανθος δεν έκανε υπομονή με την Δαρεία, την οποία νυμφεύθηκε με τον τρόπο που είδαμε, τότε δεν γνωρίζουμε αν εκείνη θα σωζόταν και μάλιστα αν θα αναδεικνυόταν Οσία και μάρτυς.
Όταν ο τρόπος της ζωής μας είναι σύμφωνος με το θέλημα του Θεού, τότε είμαστε ανοικτοί στην Χάρη Του και έτσι γίνεται στην ζωή μας αυτό που θέλει ο Θεός. Στην αντίθετη περίπτωση, ενδεχομένως ο Θεός να μην θέλει να συμβούν στην ζωή μας κάποια γεγονότα, αλλά τα επιτρέπει, επειδή σέβεται απεριόριστα την ελευθερία μας, την οποία Εκείνος μας χάρισε. Στην πρώτη περίπτωση ο Θεός ευδοκεί, δηλαδή ευαρεστείται γι’ αυτό που γίνεται, ενώ στην δεύτερη περίπτωση παραχωρεί.
Δεύτερον. Η αγάπη μεταξύ των συζύγων δοκιμάζεται καθημερινά και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς να ανανεώνεται και να αυξάνει, για να μπορεί να αντέχει στις καθημερινές δυσκολίες του βίου. Ο τρόπος διατηρήσεως και αυξήσεώς της είναι η συνεχής επικοινωνία με τον Θεό δια της προσευχής, επειδή ο Θεός είναι ο χορηγός της τέλειας αγάπης. Η αγάπη στην αυθεντική της μορφή είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο κατοικεί στην καθαρή από τα πάθη καρδιά του ανθρώπου. Συνήθως, παραπονούμαστε για το ότι δεν μάς αγαπούν οι άλλοι. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι το αν μας αγαπούν, αλλά το αν εμείς αγαπάμε. Όταν κανείς αγαπά αληθινά τότε κάνει υπομονή και φροντίζει να λαμβάνει τις όποιες αποφάσεις του με ηρεμία και μετά από θερμή προσευχή.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να τονισθεί ότι μπορεί κανείς με την Χάρη του Θεού να αγαπά όλους τους ανθρώπους, αλλά είναι αδύνατο να είναι με όλους φίλος, επειδή η φιλία θέλει δύο. Δηλαδή, δεν μπορείς να είσαι φίλος με τον άλλον αν εκείνος δεν το θέλει, αλλά μπορείς να τον αγαπάς, φροντίζοντας, όμως παράλληλα, να παραμένεις ανεπηρέαστος από την ενδεχόμενη αρνητική συμπεριφορά του και έτσι να διασφαλίζεις την εσωτερική σου ειρήνη. Ο άγιος Νεκτάριος όταν πληροφορήθηκε, τότε που βρισκόταν στην Αίγυπτο, ότι κάποιοι τον συκοφαντούν με σκοπό να τον διώξουν, είπε τα εξής αξιομνημόνευτα: «Εγώ τους αγαπώ και είναι αρκετόν ίνα διατηρώ γαλήνην εντός μου».
Όποιος έχει εσωτερική πληρότητα και νόημα ζωής, αυτός είναι όντως μακάριος, αφού κατορθώνει να παραμένει ανεπηρέαστος από την αρνητική συμπεριφορά των άλλων, και επομένως ελεύθερος να αγαπά και να χαίρεται αληθινά την ζωή του.

Πρωτ. π. Γεώργιος Παπαβαρνάβας.

Πηγή: http://www.parembasis.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τῇ ἐπιγνώσει, πᾶσαν ἔλιπες, πατρῴαν πλάνην, καὶ Χριστῷ κατηκολούθησας Χρύσανθε, ᾧ καὶ προσάγεις Δαρείαν τὴν πάνσεμνον, καὶ σὺν αὐτῇ τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μεθ' ἧς πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς σὲ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Ὡς κρίνον χρυσαυγές, τὴν ὀσμὴν εὐσεβείας, ἐμπνεύσας δαχιλῶς, Χρύσανθε Ἀθλοφόρε, πρὸς γνῶσιν σωτήριον, τὴν Δαρείαν ἐφείλκυσας, μεθ’ ἧς ἤθλησας, καὶ τὸν ἀρχέκακον ὄφιν, τροπωσάμενος, πρὸς ἀκηράτους παστάδας, ἀξίως ἐπήρθητε.

Μεγαλυνάριον.
Σύμφρονες ὁμόζυγοι Ἀθληταί, οἱ τοῦ Ζωοδότου, πειθαρχήσαντες τῷ ζυγῷ, χαίρετε ἀπαύστως, Χρύσανθε καὶ Δαρεία, τῆς παγκαλοῦς ἁγνείας, τερπνὰ ἀλάβαστρα.