ἱ Ἅγιοι Νίκανδρος καί Ἑρμαῖος ἦταν μαθητές τοῦ Ἀποστόλου Τίτου, τοῦ τόσο ἀγαπητοῦ συνεργάτη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Κήρυτταν τό Εὐαγγέλιο μέ περίσσιο ζῆλο καί ἀφοσίωση. Μέ τό κήρυγμά τους πολλοί εἰδωλολάτρες πίστεψαν τήν μία ἀληθινή πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν λόγο αὐτό καταγγέλθηκαν στόν ἄρχοντα τῆς πόλης, τόν Λιβάνιο. Παρουσιάστηκαν ὑπό τῆς βίας μπροστά του καί διακήρυξαν τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ Λιβάνιος ἐξοργισμένος διέταξε τόν βασανισμό τους. Συγκεκριμένα διέταξε νά τούς ξεσκίσουν τίς σάρκες τους, ὅμως μέ τήν βοήθεια τῆς Θείας Χάριτος οἱ Ἅγιοι θεραπεύτηκαν. Τό θαῦμα αὐτό ἀντί νά συνετίσει τόν ἄρχοντα, τόν θύμωσε περισσότερο. Ἔτσι διέταξε τό βασανισμό τους μέ πυρά καί τόν ἐνταφιασμό τους καθώς ἦταν ζωντανοί ἀκόμα.
Μέ αὐτό τό μαρτυρικό τρόπο παρέδωσαν τό πνεῦμά τους στόν Κύριο.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Γνῶσιν ἔνθεον, καρποφόρησας, ὡς ὁμότροπος τῶν Ἀποστόλων, ἐν ἱερεῦσι πιστός ἐχρημάτισας· καί μαρτυρίου τοῖς σκάμμασι Νίκανδρε, συγκοινωνόν τόν Ἑρμαῖον ἐκέκτησο· μεθ’ οὗ πρέσβευε, Κυρίῳ τῷ σέ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῶν ψυχῶν τήν ἄρουραν, γεηπονοῦντες τῷ λόγῳ, μυστικῶς ἠνέγκατε, Χριστῷ ἀθλήσεως στάχυν· Τίτῳ γάρ, τῷ θεηγόρῳ μεθητευθέντες, ὤφθητε, διδασκαλίας θεῖα πυξία, Νίκανδρε Ἱερομάρτυς, σύν τῷ Ἑρμαίῳ λαμπρῶς ἀθλήσαντες.
Μεγαλυνάριον.
Χάριν εἰληφότες τήν θεουργόν, ταῖς χερσί τοῦ Τίτου, τόν τῆς χάριτος φωτισμόν, τοῖς ἐσκοτισμένοις, πυρσεύετε τῷ λόγῳ, Νίκανδρε καί Ἑρμαῖε, Ἱερομάρτυρες.
