αταγόταν ἀπό τήν Παραμυθιά τῆς Ἠπείρου. Κατά τήν ἐποχή τοῦ θέρους, βρισκόταν μαζί μέ τήν ἀδελφή του καθώς καί μέ ἄλλους χριστιανούς στούς ἀγρούς. Ἐκεῖ λοιπόν, ἦλθε σέ συμπλοκή μέ κάποιους Τούρκους, πού ἐπιτέθηκαν μέ κακό σκοπό στήν ἀδελφή του.
Τότε οἱ Τοῦρκοι, προσβληθέντες ἀπό τήν συμπλοκή αὐτή, συκοφάντησαν τόν Ἀναστάσιο στόν πασᾶ, ὅτι δῆθεν ἔδωσε λόγο νά ἀλλάξει τήν πίστη του. Ὁ πασᾶς τόν συνέλαβε καί τόν πίεζε νά ἀλλαξοπιστήσει. Στίς προτάσεις τοῦ πασᾶ ὁ Ἀναστάσιος ἀπάντησε: «Ποτέ δέν ἔδωσα τέτοιο λόγο. Χριστιανός γεννήθηκα, χριστιανός καί θά πεθάνω μέ τήν βοήθεια τοῦ Χριστοῦ μου. Ὅσο γιά τά ἀγαθά πού μοῦ ὑπόσχεσαι δέν ἐνδιαφέρομαι καθόλου, διότι ἔχω πολλά ἀγαθά αἰώνια, πού βρίσκονται στούς οὐρανούς καί δέν ἔχουν καμιά σύγκριση μέ τά παρόντα». Μέ τά λόγια αὐτά ὁ Ἀναστάσιος, κατόρθωσε καί ἔκανε χριστιανό τόν γιό τοῦ πασᾶ, Μούσα ὀνομαζόμενο (κάποιες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι μετονομάστηκε Δημήτριος καί μάλιστα μαρτύρησε γιά τόν Χριστό).
Ὁ δέ Ἅγιος, ἀφοῦ βασανίστηκε μέσα στήν φυλακή μέ τόν πιό φρικτό τρόπο, τελικά ἀποκεφαλίστηκε ἔξω ἀπό τήν Παραμυθιά κοντά σ’ ἕνα Μοναστήρι στίς 18 Νοεμβρίου 1750.
Τό ἱερό λείψανό του ἐνταφίασαν μέ τιμές οἱ μοναχοί του Μοναστηριοῦ αὐτοῦ.