κόμα καί στό σχολεῖο, ἦταν πρότυπα ἀδελφωμένων συμμαθητῶν. Εἶχαν ἀνατραφεῖ ἀπό παιδιά στήν χριστιανική πίστη, καί διακρίνονταν στήν ἐπιμέλεια, τήν εὐταξία, στήν πρόοδο τῶν γραμμάτων καί στόν ζῆλο πρός τά θεία.
Ἔζησαν καί οἱ δύο ἐπί Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου, τοῦ εἰκονομάχου. Ὁ Ὑπάτιος μέ τόν χρόνο χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος στή Λυδία, ἀπ’ ὅπου καί καταγόταν. Καί ὁ Ἀνδρέας ἀπό διάκονος, προχειρίστηκε ἱερέας.
Τά ἀξιώματά τους διαχειρίστηκαν μέ ὅλη τήν συνείδηση τῶν μεγάλων εὐθυνῶν πού ἔχουν. Κοπίασαν ἐν λόγῳ καί ἔγιναν πρότυπα ἐν ἔργῳ. Ἀγωνίστηκαν μέ αὐταπάρνηση γιά τήν Ὀρθοδοξία, πού τότε ἀπειλοῦσε ἡ ἐπικίνδυνη αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, πού τόσο ἔβλαψε τήν Ἐκκλησία καί ἐξασθένισε τό κράτος.
Ὁ Ὑπάτιος καί ὁ Ἀνδρέας συνελήφθησαν, γιά τήν ἀντίσταση καί πολεμική τους, ἐνάντια στά βασιλικά διατάγματα, πού εὐνοοῦσαν τούς εἰκονομάχους. Τούς ἔσυραν λοιπόν δεμένους κατά γῆς μέσα στούς δρόμους, κατόπιν τούς ἔσφαξαν καί ἔτσι ἔπεσαν τίμια καί ἀτρόμητα ὁλοκαυτώματα γιά τήν ἀλήθεια.