αταγόταν ἀπό τήν δεύτερη ἐπαρχία τῶν Καππαδοκῶν καί ὑπῆρξε στά χρόνια τῶν βασιλέων Νικηφόρου Β’ Φωκᾶ (963 – 969) καί Ἰωάννη Α’ Τσιμισκή (969 – 976).
Ἀπό μικρός ἀφιερώθηκε στόν Θεό καί πῆγε στό Μοναστῆρι τοῦ Βαθέος Ρύακος (ἡ Μονή αὐτή βρισκόταν στήν Τρίγλια κοντά στά σημερινά Μουδανιά τῆς Μ. Ἀσίας). Ἐκεῖ ἔμαθε ὅλη τήν ἀσκητική ἀκρίβεια ἀπό τόν Ὅσιο Βασίλειο († 1 Ἰουλίου), ἡγούμενο καί κτήτορα τῆς Μονῆς αὐτῆς.
Ὁ Ἰγνάτιος, ἐπειδή ἔφτασε σέ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς, χειροτονήθηκε Ἀναγνώστης, κατόπιν Ὑποδιάκονος, Διάκονος καί Πρεσβύτερος. Ἔπειτα ἔγινε ἡγούμενος τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς καί ἐπέφερε μεγάλη πρόοδο σ’ αὐτήν, τόσο ὑλική ὅσο καί πνευματική.
Ὅταν κάποτε οἱ πολιτικοί ἄρχοντες θέλησαν νά μεταχειριστοῦν τά χρήματα τῆς Μονῆς, ὁ Ἰγνάτιος μέ τήν ἀποφασιστική του στάση, προστάτευσε τήν μοναστηριακή περιουσία.
Ἀπεβίωσε στόν δρόμο κοντά στό Ἀμόριο (κατ’ ἄλλους, πού εἶναι καί τό πιθανότερο, στό Ἀρμουτλῆ), ὅταν κάποτε ἐπέστρεφε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Μετά ἕνα χρόνο τό λείψανό του ἀνακομίστηκε στήν ἀγαπημένη του Μονή, γιά τήν ὁποία τόσο εἶχε μοχθήσει.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx