«Ἐλέησόν με, Κύριε, υἰέ Δαυϊδ. Ἠ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»

το σημερινό ευαγγέλιο που διαβάσαμε αγαπητοί μου αδελφοί, βλέπουμε και ένα άλλο θαύμα του Κυρίου, το οποίο έγινε έξω από την Ιουδαία, στα περίχωρα της Τιβεριάδος θαλάσσης, στη Τύρο και στην Σιδώνα. Μόλις έμαθε εκεί μια δυστυχισμένη γυναίκα της οποίας η κόρη της ήταν δαιμονισμένη, ότι περνούσε από τα μέρη της ο Χριστός δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Βγήκε να συναντήσει το Χριστό και να τον παρακαλέσει να θεραπεύσει το παιδί της.

Ήθελε να βγάλει ο Χριστός τα δαιμόνια από τη κόρη της και να ελευθερωθεί από αυτά. Αυτός ήταν ο πόνος της δυστυχισμένης αυτής μάνας. Αλλά, τι παράξενο! Ο Χριστός φαίνεται να μένει ασυγκίνητος, ο Χριστός φαίνεται να μην ακούει και να είναι απαθής στο πόνο και στη θλίψη της μητέρας. Όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για να φανερώσει μια μεγάλη αρετή που κρυβόταν μέσα στη ψυχή αυτής της γυναίκας. Και αυτή είναι η ταπεινοφροσύνη. Ναι, η ταπεινοφροσύνη. Γιατί η γυναίκα αυτή, αν και μη Ιουδαία, αν και ειδωλολάτρισσα, αφού ήταν Χαναναία, εν τούτοις ήταν πολύ ταπεινόφρων γυναίκα.

Γιατί όταν ο Χριστός δεν απαντούσε στα αιτήματά της αυτή επέμενε περισσότερο. Και αυτό μας διδάσκει, αγαπητοί μου αδελφοί, μας διδάσκει ότι και εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να επιμένουμε στη προσευχή μας. Να μη λέμε γιατί ο Θεός δεν μας ακούει αλλά να επιμένουμε. Η προσευχή μας πρέπει να συνδέεται με την ταπείνωση και να είναι εκτενής και επίμονη, όπως μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Γιατί ο Θεός μπορεί πολλές φορές να αργεί αλλά ποτέ δεν ξεχνά τα αιτήματά μας.

«Τί ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Άρωμα πνευματικής ανησυχίας αγαπητοί μου αδελφοί, αποπνέει το ερώτημα του «νεανίσκου» της σημερινής ευαγγελικής περικοπής και συγχρόνως μεταφυσική αναζήτηση, αλλά και της ελπίδος επιβεβαίωση. Θέλει, ποθεί να εισέλθη στην ζωή. Ο πόθος της τελειότητας και της εισόδου στην αιώνιο ζωή ταιριάζει, αρμόζει στο νέο αυτό άνθρωπο, ο οποίος τα έχει όλα. «Ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά». Με αγαθή προαίρεση και καλοπροαίρετη διάθεση απευθύνεται στον Ιησού «γονυπετῶν» αφήνοντας την επιθυμία του για την άλλη ζωή να εκφρασθεί.

Ο Ιησούς έχει μπροστά του την περίπτωση ενός συμπαθέστατου νέου ανθρώπου, που εκτελεί επακριβώς τα θρησκευτικά του καθήκοντα σύμφωνα με το νόμο, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει την απόλυτη και καθολική απαίτηση του Θεού για τον όλο άνθρωπο και όχι για ορισμένες μόνο εκδηλώσεις του. «Τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον; » Ερώτημα που προϋποθέτει την αντίληψη των Ιουδαίων ότι η αιώνιος ζωή αποκτάται με τα έργα που κάνει ο άνθρωπος, αντίληψη που απέχει πολύ από την αλήθεια που αποκαλύπτεται δια του Χριστού, ότι η ζωή αποτελεί δώρο του Θεού που προσφέρεται σε όσους πιστεύουν στο Χριστό. «Ζωὴ αἰώνιος» σύμφωνα με την ιουδαϊκή αντίληψη είναι η ζωή του μέλλοντος αιώνος που αρχίζει δια της αναστάσεως.

«Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε»

Ο νοικοκύρης φυτεύει και περιφράζει αμπέλι, σκάβει στον βράχο ληνό, πατητήρι, ανεγείρει οίκημα για να κατοικήσουν οι καλλιεργητές, νοικιάζει το αμπέλι του σε κάποιους γεωργούς και πηγαίνει στην πόλη που μένει συνήθως. Περιμένει τον καιρό της συγκομιδής, όπου θα λάβη, θα εισπράξη το συμφωνηθέν με τους γεωργούς μερίδιό του. Γι’ αυτὸ το σκοπό στέλνει προς τους συνεταίρους του απεσταλμένους «λαβεῖν» το ενοίκιο και «τοὺς καρποὺς αὐτοῦ».

Οι γεωργοί όμως ποικιλοτρόπως κακοποίησαν τους απεσταλμένους. Αντί να τηρήσουν αυτά που είχαν συμφωνήσει, τους λιθοβολούν, τους φονεύουν. Ο νοικοκύρης όμως, αγαπητοί μου αδελφοί, επιμένει, γι’ αυτό στέλνει περισσότερους υπηρέτες τούτη τη φορά, για να εισπράξουν τα οφειλόμενα. Και έτυχαν και αυτοί της ίδιας εχθρικής συμπεριφοράς και αντιμετωπίσεως.

Ο νοικοκύρης, ο οικοδεσπότης, παρά ταύτα, μακροθυμεί. Δεν οργίζεται, δεν αγανακτεί αλλά και δεν υποχωρεί. Στέλνει αυτή τη φορά «τὸν υἱὸν αὐτοῦ, λέγων ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου». Και η κακοπιστία των γεωργών, των ενοίκων, γίνεται θράσος μεγάλο, ώστε «ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς.

Δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ» και εφόνευσαν αυτόν. Αμπελώνας εικόνα γνωστή, που δηλώνει τον περιούσιο λαό του Θεού, τον Ισραήλ. Γεωργοί ομάδα ανθρώπων, που είναι οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και οι άρχοντες αυτού, που αποτελεί το θείο αμπελώνα.

«Δοῦλε πονηρέ, οὐκ ἔδει καὶ σὲ ἐλεῆσαι τὸν σύνδουλόν σου, ὡς καὶ ἐγὼ σὲ ἐλέησα;»

γαπητοί μου αδελφοί μου, συγχώρησις και ανεξικακία αναδεικνύονται σήμερα από την σχετική ευαγγελική διήγηση. Ο Κύριος φιλάνθρωπος και πολυέλεος, μακρόθυμος και συμπαθής απλόχερα παρέχει την συγχώρηση και επισφραγίζει την άφεση σε όσους το ζητούν με ειλικρίνεια. Και επειδή ακριβώς συγχωρεί τόσο πολύ και τόσους πολλούς, απαιτεί από μας να μιμούμεθα την δική Του μακροθυμία και συγχωρητικότητα και να επιδικνύουμε προς όσους μας έχουν πταίση ανοχή, ανεξικακία και συγχώρηση. Είναι Θεός αγάπης, ευσπλαγχνίας και οικτιρμών, ο γλυκύς Ιησούς και απέραντος ωκεανός του θείου ελέους. Αρκεί σ Αυτόν η αναγνώριση της αστοχίας μας, της αμαρτίας μας και η επίκλιση της αγαθότητός Του, για να σβήση το χρέος και να μας απαλλάξη από την ευθύνη και την ενοχή. Όσοι τολμήσουν να γευθούν τους καρπούς της ανεξικακίας και συγχωρητικότητος, όσοι έκαναν αυτή τη θεάρεστη υπέρβαση, έγιναν Ναός του Θεού και μέτοχοι της αγάπης και της ειρήνης του Χριστού. Όπλα ακαταμάχητα η αγάπη και η ειρήνη του Χριστού, ως καρπός του Αγίου Πνεύματος και ως συνέπεια της συγχωρητικότητος και της ανεξικακίας.

Ο Απόστολοςς Παύλος μας πληροφορεῖ «λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν», και τούτο το δύσκολο με το ανθρώπινο κριτήριο γίνεται κατορθωτό ως αποτέλεσμα της ανεξικακίας και της συγχωρητικότητος. Ακούσατε την ευαγγελική διήγηση, ακούσατε την παραβολή του σκληρού και αχάριστου δούλου. Μήπως τάχα δεν καταλάβατε ότι η παραβολή δείχνει την μεγάλη φιλανθρωπία του Θεού μα και την εξίσου μεγάλη απανθρωπία του ανθρώπου; Ο Θεός χαρίζει χρέος μεγάλο, ο άνθρωπος «πνίγει» τον συνάνθρωπό του για ασήμαντη οφειλή.

Ο αχάριστος και σκληροκάρδιος οφειλέτης καθόλου δεν συγκινείται από την δωρεά του Θεού, την διαγραφή του δανείου, το χάρισμα της οφειλής. Καθόλου δεν τον ευαισθητοποιεί η ευσπλαγχνία του Θεού προς αυτόν και γι αὐτὸ δεν επιδεικνύει συμπεριφορά επιεικείας και ανοχής, συγχωρητικότητος και ανεξικακίας στον συνάνθρωπό του και κινδυνεύει να γνωρίση την οργήν του Θεού. Εις την του «Δεσπότου φιλανθρωπία» απαντά προκλητικά η του «δούλου απανθρωπία» γι αὐτὸ παραδίδεται εις τους «βασανιστάς» προς τιμωρία.