ον κίνδυνο να πέσουµε σε ένα πολύ σοβαρό λάθος µας επισηµαίνει το σηµερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί αδελφοί. Να κόψουµε και να ράψουµε το Ευαγγέλιο στα µέτρα µας! Αυτό έκανε ο νεαρός που πλησίασε σήµερα τον Χριστό και τον ρώτησε «Τι καλό πράγµα πρέπει να κάνω για να κερδίσω την Βασιλεία του Θεό και να ζήσω αιώνια;» Και ο Ιησούς του απάντησε «Να τηρήσεις τις εντολές που σου έδωσε ο Θεός δια του Μωϋσέως και δια των Προφητών». Να εφαρµόζεις δηλαδή στη ζωή σου τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Το «οὐ φονεύσεις, οὐ µοιχεὔσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδοµαρτυρήσεις, τίµα τόν πατέρα σου καί τήν µητέρα σου, ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» και γενικά ότι σε διδάσκει η Αγία Γραφή. Ο νεαρός απάντησε ότι «όλα αυτά τα τηρώ από µικρό παιδί, σε τι άλλο υστερώ;»

Ο Χριστός που γνώριζε καλά το βάθος της ψυχής του και το αδύνατο σηµείο του, του είπε: «Πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου, µοίρασέ τα στους φτωχούς και έλα να µε ακολουθήσεις, να γίνεις µαθητής µου». Δεν άρεσε στον νεαρό αυτό που του είπε ο Χριστός και έφυγε λυπηµένος. Είχε σχηµατίσει µέσα του την γνώµη ότι µε αυτά που έκανε µέχρι τώρα, ήταν τέλειος. Έτοιµος για τον Παράδεισο. Είχε σταµατήσει την προσπάθειά του µέχρι εκεί που ήταν εύκολα και νόµιζε ότι αυτό ήταν αρκετό.

Ο Χριστός όµως του είπε ότι είχε ακόµη αρκετό δρόµο να διανύσει και µάλιστα αρκετά ανηφορικό, γιατί αγαπούσε τα υπάρχοντά του και δεν ήθελε µε κανένα τρόπο να τα αποχωριστεί. Καλό ήταν αυτό που έκανε µέχρι τώρα, αλλά δεν ήταν το όλο. Ήταν µέρος και µε το µέρος δεν µπορούσε να έχει θέση στην Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή, αγαπητοί αδελφοί, ο νέος του Ευαγγελίου είχε κόψει και ράψει την Αγία Γραφή στα µέτρα του.

«Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὑτῷ ἵνα σιωπήσῃ»

Ο Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, έκανε αμέτρητα θαύματα όσο καιρό έζησε πάνω στη γη. Ένα από τα πολλά αυτά θαύματα είναι και το σημερινό. Σήμερα βλέπουμε το Χριστό να θεραπεύει ένα τυφλό της Ιεριχώ. Ο Κύριός μας, άλλωστε, ήρθε στο κόσμο για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία του σατανά και να του ανοίξει τα μάτια της ψυχής. Γιατί όσο καιρό βρισκόταν στην ειδωλολατρεία σίγουρα πορεύονταν σε πνευματικό σκοτάδι. Γι’ αυτό όταν οι μαθητές του Ιωάννη ρώτησαν τον Χριστό τι απόκριση να δώσουν στον διδάσκαλό τους σχετικά με τον Χριστό είπε να του πούν ότι είναι Αυτός, ο Χριστός δηλ., που δίδει στους τυφλούς ανάβλεψιν, στους χωλούς πόδια να περπατούν, στους λεπρούς κάθαρση, στους κωφούς τα αυτιά τους και στους νεκρούς ζωή. Στην πύλη, λοιπόν, της πόλεως έγινε μια πολλή μεγάλη συνάντηση. Ο τυφλός άκουσε ότι από κεί θα περνούσε ο Χριστός και έτρεξε να τον συναντήσει. Μόλις δε πέρασε ο Χριστός άρχισε να φωνάζει ο τυφλός και να λέει: «Ιησοῦ, υἰέ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Και «οἱ προάγοντες», ο υπόλοιπος κόσμος, τον διέταζε να σιωπήσει. Τον διέταζαν να πάψει να φωνάζει νομίζοντας ότι ενοχλεί το Χριστό. Νόμιζαν ότι ο τυφλός φώναζε για να λάβει ελεημοσύνη από το Χριστό. Αυτός όμως δεν ήθελε χρήματα αλλά τη θεραπεία του. Πίστευε ακράδαντα ότι μόνον ο Χριστός είχε τη δύναμη, ως ο Δυνατός των δυνατών και Κύριος των κυρίων, να του ανοίξει τα μάτια. Γιατί ο Χριστός είναι Αυτός που ήρθε να δώσει σ’ όσους βρίσκονται στο πνευματικό σκοτάδι το φως της σωτηρίας. Ο τυφλός αυτός βρισκόταν σε πολλή δεινή κατάσταση. Εμείς έχουμε το φως των ματιών μας, βλέπουμε τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τους συγχωριανούς και συμπολίτες μας, αντικρύζουμε τη φύση που δημιούργησε ο Θεός. Βλέπουμε τα πουλιά και τα ωραία και πολύχρωμα άνθη της φύσεως. Αυτός όμως δεν μπορούσε να τα δεί και ήλπιζε μόνον στο Θεό.

«Ἐζήτει ἰδεῖν τον Ἰησοῦν»

Είναι πράγματι, αγαπητοί μου αδελφοί, θαυμαστό το έργο της Θείας Χάριτος. Πώς κυνηγάει τους ανθρώπους να τους λύτρωση από τα δεσμά των παθών και του διαβόλου, πως τους παρακολουθεί με συμπάθεια και αγάπη μάνας. Και αυτούς, που τα δικά μας ανθρώπινα μάτια, τους βλέπουν ασώτους, αμαρτωλούς και τελώνες. Ένα τέτοιο αμαρτωλό τελώνη, αρχιτελώνη μάλιστα, τον κέρδισε η Θεία Χάρις, ο Χριστός. Αυτό μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο. Ζακχαίος ονομαζόταν. Κάτοικος Ιεριχούς. Βαρκελώνης. Μεγάλο αξίωμα είχε. Μεγάλος πλούσιος, μεγάλος αμαρτωλός. Αλλά η Θεία Χάρις είναι μεγαλύτερη και από την πιο μεγάλη αμαρτία.

Και «όπου πλεόνασαν ἡ αμαρτία - κατά τον Απόστολο Παύλο - ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις». Είχε ακούσει πολλά για τον Χριστό. Αλλά είχε μεγάλη επιθυμία να Τον δή, να Τον γνωρίση. Τώρα, λοιπόν, που ο Κύριος ήλθε στην πόλη του, δεν χάνει την ευκαιρία. Και επειδή ήταν κοντούλης στο ανάστημα, παίρνει μία πρωτότυπη απόφαση. Πηδάει σαν μικρό παιδί πάνω σε ένα δένδρο, που το έλεγαν συκομουριά, χωρίς να λογαριάσει τις κρίσεις και τις επικρίσεις και τα σχόλια του κόσμου (που πολλές φορές τόσο τα λογαριάζουμε εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί). Και περιμένει να πέραση από τον δρόμο εκείνον ο Ιησούς.

Πράγματι, σε λίγο φθάνει ό αναμενόμενος. Ό Ζακχαίος εκπληρώνει τον πόθο του. Τον βλέπει από κοντά, Τον γνωρίζει, Τον κοιτάζει αχόρταγα. Ξαφνικά, ό Χριστός σταματάει κάτω από την συκομουριά. Ανασηκώνει το βλέμμα και τον, φωνάζει με το όνομά του: Ζακχαίε, κα-τέβα γρήγορα κάτω. Σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου. Ό Ζακχαίος κατεβαίνει με μιας από το δένδρο. Ή χαρά του ήταν απερίγραπτη. Θα είχε την τιμή να φιλοξενήσει στο σπίτι του τον Ιησού. Όσοι άκουσαν και είδαν τα γεγονότα, κατά το πλείστον Φαρισαίοι, άρχισαν να γογγύζουν και να κατακρίνουν τον Κύριο, πού πήγε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού.

 Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, ενώ έχει μια αγάπη απέραντη για τον άνθρωπο, μισεί θανάσιμα την υποκρισία. Δηλαδή, δεν μισεί τίποτε πιο πολύ από την υποκρισία. Και αυτή την τακτική Του έδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής Του, όπως καταγράφεται στα ιερά Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Στάθηκε απέναντι στον αμαρτωλό και πεσμένο άνθρωπο με στοργή, συμπόνια και αγάπη. Συγχώρεσε τα λάθη του και τον βοήθησε να ανασηκωθεί. Μα έναντι της υποκρισίας στάθηκε με σκληρότητα και ήταν πάντα άτεγκτος. Μια τέτοια υποκριτική στάση στηλιτεύει ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο.

Όταν η συγκύπτουσα γυναίκα θεραπεύεται κατά την ημέρα του Σαββάτου, της αργίας των Ιουδαίων, ο αρχισυνάγωγος βρίσκει αφορμή, για να κατηγορήσει τον Χριστό πως θεραπεύει κατά την ημέρα αυτή της αργίας. Αυτήν την υποκριτική διάθεση με σκληρά λόγια ο Χριστός αποδοκιμάζει και ακολούθως θέτει την αλήθεια στη θεσή της. Να τι λέγει ακριβώς ο Ευαγγελιστή Λουκάς, μεταφέροντας τα λόγια του Χριστού.

«Υποκριτή, ο καθένας σας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του και τον όνο από το παχνί και τα ποτίζει; Και αυτή εδώ που είναι κόρη του Αβραάμ και την έδεσε ο σατανάς δεκαοκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από αυτό το δέσιμο την ημέρα του Σαββάτου;». Ξεσκεπάζεται η υποκρισία του αρχισυναγώγου, που δήθεν ενδιαφερόταν για την αργία του Σαββάτου, την εντολή δηλαδή του Θεού. Γιατί ετούτος ο άνθρωπος ήταν γεμάτος από φθόνο και κακότητα. Τηρούσε την αργία του Σαββάτου, μα δεν έκανε το καλό κατά την ημέρα αυτή. Έτσι άλλα αισθανόταν και άλλα διακήρυσσε άλλα είχε στο νου του και άλλα έδειχνε στους ανθρώπους.

Ἄφρον, ταῦτη τῇ νυκτι τῇ ψυχή σου ἀπαιτουσιν ἀπὸ σου. Ἅ δέ ἠτοίμασας τίνι ἔσται;»

 Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, περισσότερο απ’ όλες τις αμαρτίες απεχθάνεται την πλεονεξία. Γιατί, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία. Πράγματι! Όταν η αγάπη μας προς τα πλούτη είναι περισσότερη από την αγάπη των συνανθρώπων μας, και απ’ αυτόν τον Θεό, είναι ή δεν είναι ειδωλολατρία; Σωστά, λοιπόν, ο Απόστολος των εθνών Παύλος ονομάζει την πλεονεξία ειδωλολατρία. Γι’ αυτό σήμερα στο ευαγγέλιο, βλέποντας ο Χριστός δυο αδελφούς να αντιμάχονται για να λύσουν ένα πρόβλημα οικονομικής φύσεως, θέμα δηλαδή υλικό, αναγκάστηκε να ρωτήσει. «Τίς μέ κατέστησε μεριστήν ἡ δικαστήν ἐφ’ ὑμᾶς;». Και αυτό γιατί ένας από τους δυο αδελφούς, που και αυτός κατά βάθος ήταν πλεονέκτης, ζήτησε από το Χριστό να γίνει δικαστής της διαφοράς τους.

Ποιος με έκανε δικαστή ή μεριστή ανάμεσα στους ανθρώπους; ρωτά ο Χριστός. Ο λόγος που έγινα άνθρωπος είναι να δώσω στον άνθρωπο το φως της Θείας μου διδασκαλίας και να τον απομακρύνω από την ειδωλολατρία. Και επειδή ο Κύριός μας, ως καρδιογνώστης, γνώριζε, όπως προείπα, ότι και τα δυο αδέλφια ήταν πλεονέκτες, θέλοντας να τους θεραπεύσει απ’ αυτό το πάθος τους είπε την παραβολή που ακούσαμε, την παραβολή του άφρωνος πλουσίου. Και λέει ο Κύριός μας τον άρχοντα αυτό της παραβολής άφρονα, δηλαδή ανόητο και άμυαλο, γιατί πραγματικά είναι τρέλα να είσαι μακριά από το Θεό. Είναι τρέλα να λες ότι όλα τα αγαθά που έχεις είναι δικά σου. Λέει το ευαγγέλιο στην παραβολή του άφρονος πλουσίου ότι μια χρονιά τα χωράφια του πλουσίου αυτού ανθρώπου είχαν γεμίσει με τόσους καρπούς με αποτέλεσμα να σκέπτεται που θα τα βάλει.

ύο θαύματα του Κυρίου μας Ιησού χριστού περιγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αυτό της θεραπείας της αιμορροούσης και της θυγατέρας του Ιάειρου. Η μία ήταν μια απλή γυναίκα μέσα στο πλήθος, ο δεύτερος ήταν επιφανής, άρχοντας της συναγωγής. Προσεγγίζουν το Χριστό, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο: η αιμορροούσα δεν τολμά καν να ζητήσει από τον Κύριο να τη θεραπεύσει, απλά Τον πλησιάζει και ακουμπά την άκρη των ιματίων Του, και το θαύμα γίνεται. Ο αρχισυνάγωγος ζητά από τον Διδάσκαλο να έλθει στο σπίτι του και να θεραπεύσει τη μονάκριβη κόρη του και ο Χριστός έρχεται και ανασταίνει το κορίτσι, που στο μεταξύ είχε πεθάνει.

Και οι δύο όμως, και η αιμορροούσα και ο Ιάειρος, έχουν δύο κοινά στοιχεία: διαθέτουν πίστη και τόλμη. Πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να παράσχει την ίαση και τολμούν, ο μεν να το ζητήσει και η δε να αγγίξει τον Κύριο. Δεν ήταν μικρό πράγμα για έναν αρχισυνάγωγο το να μιλήσει με το Χριστό. Οι Γραμματείς και οι φαρισαίοι είχαν απαγορεύσει στο λαό να Τον πλησιάζει και να ακούει τη διδασκαλία Του. Ο Ιάειρος όχι μόνο τολμά να βρίσκεται ανάμεσα στο πλήθος που ακούει τους λόγους του Κυρίου, αλλά και συζητεί μαζί Του και Του ζητά να έλθει στο σπίτι του, γιατί πιστεύει ότι ο μόνος που μπορεί να σώσει το παιδί του είναι ο Χριστός. Η πίστη του λοιπόν υπερνικά τον οποιοδήποτε φόβο, όπως ακριβώς και η πίστη της γυναίκας, που απλά αγγίζει τα ρούχα του Κυρίου Ιησού, προσδοκώντας να λάβει την ίαση.

Την αναγκαιότητα της πίστης προκειμένου να πραγματοποιηθεί το θαύμα, την επισημαίνει και την τονίζει ο ίδιος ο Χριστός. Στην αιμορροούσα λέει: “θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε” και στον Ιάειρο, που τον ειδοποίησαν ότι η κόρη του πέθανε και να μην ταλαιπωρεί άλλο τον Διδάσκαλο, του απαντά: “μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται”. Τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που πιστεύει ότι ο Χριστός θα κάνει το θαύμα και σε εκείνους που δεν το πιστεύουν τη βλέπουμε στους συγγενείς του μικρού κοριτσιού, που γέλασαν με τον Χριστό, όταν τους είπε να μην κλαίνε, γιατί το κορίτσι δεν πέθανε. Η απελπισία τους είχε εξανεμίσει κάθε ελπίδα και πίστη προς τον Θεό, και θεωρούσαν πως όλα πια είχαν χαθεί. “Μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται”.

Τα λόγια του Χριστού είναι καταλυτικά, όχι μόνο για τον πατέρα του άρρωστου κοριτσιού, αλλά και για τον καθένα μας. Μέσα στο πέλαγος της βιοπάλης και της καθημερινότητας, συχνά αισθανόμαστε ανίσχυροι, αδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να κρατηθούμε, πού να στηριχτούμε και να πάρουμε δύναμη για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής. Συχνά μια ασθένεια, μια ανυπέρβλητη δυσκολία, μάς βυθίζει στην απόγνωση και την απελπισία. Κι όμως, ο Χριστός μάς προσκαλεί να πιστέψουμε, και η βοήθειά Του θα έλθει.

Τί σημαίνει να πιστέψουμε; είναι μια απλή λέξη, αλλά χρειάζεται τόλμη και απαιτεί υπέρβαση του εγώ μας, προκειμένου να γίνει πράξη στη ζωή μας. Είναι απαραίτητο πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, πως πέρα από τη δική μας προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία και η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, η προστασία Του και η ευλογία Του. Μέσα στις δυσκολίες, τις αστοχίες και τις αποτυχίες, δύο επιλογές μάς μένουν: ή να βυθιστούμε στην απόγνωση και να καταστραφούμε πνευματικά, ή να αποδεχτούμε τη δική μας ανεπάρκεια και να στραφούμε με πίστη στον Θεό.

Αν καταφέρουμε επομένως να κάνουμε τούτη την υπέρβαση του εγωισμού μας και αποδεχτούμε την παντοδυναμία αλλά και την αγάπη του Θεού προς εμάς, τότε μπορούμε με ταπείνωση πλέον να απευθυνθούμε προς Αυτόν και με πίστη να Του ζητήσουμε να έλθει σε βοήθειά μας. Ο Θεός δεν είναι χαιρέκακος, ούτε θέλει να μας βλέπει να ταλαιπωρούμαστε. Επειδή όμως μας έπλασε ελεύθερους, περιμένει από μόνοι μας, ελεύθερα να Τον βάλουμε στη ζωή μας. Και στο μεταξύ, διακριτικά μας σκεπάζει και μας προσφέρει τις ευκαιρίες να πιστέψουμε σε Αυτόν.

Και επειδή ο Θεός είναι αγάπη, μόλις προστρέξουμε με πίστη σπεύδει και πραγματοποιεί το θαύμα στην προσωπική μας ζωή, όχι πάντα σύμφωνα με τη δική μας επιθυμία, αλλά με γνώμονα το πνευματικό μας καλό και συμφέρον. Είναι όντως δύσκολο να στηρίξουμε την ελπίδα μας στο Θεό. Χρειάζεται ταπείνωση, χρειάζεται τόλμη, χρειάζεται πίστη. “Μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον”, μας προσκαλεί σήμερα ο Χριστός, προκειμένου να κάνει το θαύμα στη ζωή μας. Αρκεί να Τον εμπιστευτούμε, να του δώσουμε χώρο να σταθεί μέσα στην καρδιά μας. Αυτή είναι και η προσευχή μας, σε κάθε Λειτουργία και σε κάθε ακολουθία της Εκκλησίας: “ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”. Αμήν

εστή η διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου και γεμάτη διδάγματα. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους: φτάνοντας ο Κύριος σε μία πόλη, στη χώρα των Γεργεσηνών, συναντά έναν άνθρωπο δαιμονισμένο που δεν φορούσε ρούχα και περιφέρονταν σαν αγρίμι στις ερημιές. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνωρίζουν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, και ζητούν από αυτόν να μην τα εξορίσει στην άβυσσο, αλλά να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Έτσι και έγινε, και αμέσως οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν.

Όταν μαθεύτηκε το γεγονός στην πόλη, βγήκαν οι κάτοικοι να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια, και βρήκαν τον πριν δαιμονισμένο ήρεμο και ντυμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού και να ακούει ευλαβικά τους λόγους Του. Ωστόσο, αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, εκείνοι κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Μόνος ο πριν δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του, ο Ιησούς όμως του είπε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται σε όλους το θαύμα που του έκανε ο Θεός.

Ίσως η ιστορία να φαντάζει απόμακρη και ξένη προς εμάς, όμως δεν είναι λίγες οι φορές που η καρδιά μας κυριεύεται από τον πειρασμό και ταλαιπωρείται από την επήρεια των δαιμόνων. Και δεν είναι ανάγκη κανείς να βρεθεί στην δεινή κατάσταση του δαιμονισμένου της σημερινής περικοπής, μιας που όταν ο νους και η καρδιά του ανθρώπου κυριευτεί από τους πονηρούς λογισμούς, η πνευματική του πορεία είναι άκρως καταστροφική. Συχνά ακούμε για εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί «εν βρασμώ ψυχής», συχνά διαπράττουμε λάθη θολωμένοι από την ένταση του πάθους της στιγμής και του ψυχικού αναβρασμού που μάς κυριεύει.

ε αφορμή τη γνωστή παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου της σημερινής Ευαγγελικής παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός μας θυμίζει πως πρέπει, εάν είμαστε πλούσιοι στα χρήματα και τις περιουσίες, να μην είμαστε φτωχοί στην αγάπη. Και πάλι αν είμαστε φτωχοί στα χρήματα και τις περιουσίες, ας μην είμαστε πλούσιοι στις κακότητες. Αυτούς δε τους πλουσίους, τους χορτάτους, ο Χριστός τους ειδοποιεί με αυστηρότητα: «Αλλοίμονο σε σας τους χορτάτους, τους πλουσίους!». Γιατί όμως; Μήπως φταίει ο πλούτος; Όχι βέβαια, δεν φταίει ο πλούτος φταίει ο άνθρωπος.

Γι’ αυτό ο Χριστός εννοεί «τους κακούς και σκληρόκαρδους πλουσίους σαν και τον σημερινό πλούσιο της παραβολής». Και γι’ αυτούς τους φτωχούς είπε: «μακάριοι οι φτωχοί». Δηλαδή η φτώχεια μας κάνει καλούς ανθρώπους και καλά παιδιά του Θεού; Ασφαλώς και όχι! Γι’ αυτό ο Χριστός μιλάει για τους φτωχούς όχι από δική τους ασωτεία και οκνηρία, ούτε από κακοκεφαλιά. Αλλά γι’ αυτούς που σηκώνουν το πρόβλημά τους με υπομονή και καρτερία, όπως ετούτος ο φτωχός Λάζαρος της σημερινής παραβολής. Όλα αυτά είναι χρήσιμα και απαραίτητα με την προϋπόθεση πως πιστεύουμε στην άλλη ζωή, στην αιωνιότητα.

Διαφορετικά δεν μας κάνει και πολύ εντύπωση αυτό που ακούμε ότι «ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε». Εντούτοις οι άνθρωποι, που έτσι σκέπτονται και με αυτό τον τρόπο πορεύονται στη ζωή, έχουν εγκόσμιο φρόνημα και υλιστική νοοτροπία. Ασχολούνται με άγχος και αγωνία, να αυξήσουν την κινητή και ακίνητη περιουσία να φτιάξουν μεγάλα και πολυτελή σπίτια να αγοράσουν τα καλύτερα και ακριβότερα αυτοκίνητα να διασκεδάσουν όσο πιο πλούσια και άλλα πολλά. Γαντζώνονται με κάθε τρόπο στη ζωή, φοβούμενοι μη την χάσουν.

παραβολή του Σπορέως, που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας. Ο Κύριος μιλά για το γεωργό εκείνο που πήγε στο χωράφι του για τη σπορά, και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και πήγαν χαμένοι, αφού καταπατήθηκαν από τους περαστικούς και έγιναν τροφή των πουλιών, άλλοι έπεσαν επάνω στις πέτρες, και μόλις φύτρωσαν λίγο, αμέσως ξεράθηκαν, επειδή δεν υπήρχε ούτε χώμα ούτε υγρασία. Άλλοι πάλι έπεσαν σε μέρος γεμάτο αγκάθια, τα οποία έπνιξαν τα νεόφυτα βλαστάρια, και εκείνοι τέλος που έπεσαν στην εύφορη γη, και αναπτύχθηκαν τα φυτά και απέδωσαν καρπό εκατονταπλάσιο.

Την ερμηνεία αυτής της παραβολής την δίνει ο ίδιος ο Χριστός στη συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής. Μας λέει ότι ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και ο γεωργός επομένως είναι ο ίδιος ο Θεός. Τα δε διάφορα είδη της γης στα οποία έπεσε ο σπόρος, είναι οι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, οι οποίοι ανάλογα με την προαίρεση και την πνευματική τους κατάσταση, δέχονται τον λόγο του Θεού και είτε αυτός καρποφορεί στην ζωή τους, είτε μένει άκαρπος και ατελέσφορος.

Έτσι, ο δρόμος της παραβολής αντιστοιχεί στους ανθρώπους εκείνους που ακούν μεν τον λόγο του Θεού, αλλά ευθύς αμέσως έρχεται ο διάβολος και παίρνει από την καρδιά τους τα θεϊκά λόγια, ώστε να μην πιστέψουν και να μην σωθούν. Οι πέτρες πάλι, είναι εκείνοι οι άνθρωποι μου με χαρά ακούν και δέχονται τον λόγο του Θεού, αλλά δεν έχουν πνευματικές ρίζες και με τον πρώτο πειρασμό εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια και μαραζώνουν πνευματικά. Τα αγκάθια, μάς λέει ο Χριστός, είναι οι βιοτικές μέριμνες, οι ηδονές και ο πλούτος, που απασχολούν την καθημερινότητά μας και αντλούν όλη την ενεργητικότητά μας, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε και να παραθεωρούμε το λόγο του Θεού, ο οποίος τελικά καταπνίγεται μέσα μας και δεν καρποφορεί.