ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

«Εὐλογηµένος ὁ ερχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου»

ήμερα Κυριακή των Βαΐων, παίρνουμε τα βάγια στα χέρια μας και εορτάζουμε την ένδοξη και θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Έχουμε όμως κατανοήσει τί είναι και τί έκανε για εμάς ο Χριστός; Γιατί η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί το εγκόσμιο τέλος και την κορύφωση του έργου Του, του σωτηρίου έργου Του για εμάς; Ο Χριστός πορεύεται προς το θάνατο, θυσιάζοντας τον εαυτό Του και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του. Βιώνοντας αυτή την πραγματικότητα, αναλογιζόμαστε τί θα μπορούσε να κάνει περισσότερο για εμάς απ’ αυτή τη θυσία; Τί άλλο τρόπο θα εύρισκε, για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είναι η σωτηρία μας; Γιατί ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας και ο λυτρωτής μας. Αυτός που έδωσε ολόκληρη την ύπαρξή Του για τον άνθρωπο. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον επιπόλαιο και χαζό να αφήσουμε όλη αυτή τη θυσία να πάει χαμένη.

Μιλώντας για το δικό Του Σώμα, δηλαδή για την ύπαρξή Του, εννοούμε τη θεία Ευχαριστία, όπου εκτελείται το μυστήριο της μεγάλης δωρεάς Του και καλεί όλους μας να μετέχουμε. Είναι η θεία κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του, και παρέχεται για συγχώρηση των αμαρτιών και για την αιώνια ζωή. Έτσι, καθώς αρχίζει η Mεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, καλούμαστε να πορευτούμε μαζί Του με καθαρότητα και ετοιμότητα. Και αυτή είναι η ιερά εξομολόγηση, δηλαδή η απεμπλοκή του εαυτού μας από ότι κακό και αισχρό υπάρχει μέσα μας. Μόνο έτσι καθαροί και έτοιμοι μπορούμε να συμπορευτούμε μαζί Του στο Πάθος και να έχουμε κοινωνία Αναστάσιμη.

Διαφορετικά θα μοιάζουμε με τον Ιούδα και τους άρχοντες του Ισραήλ και θα ξαναπροδίδουμε και θα ξανασταυρώνουμε τον Χριστό. Όλοι αυτοί, που έτσι πορεύονται, «είναι τάχα στην Εκκλησία αυτές τις ημέρες, αλλά δεν είναι με τον Χριστό». Μπορεί να κάνουν το σταυρό τους, όπως τον κάνουν, αλλά δεν καταλαβαίνουν το νόημα της Σταυρώσεως. Ανάβουν κεριά, αναστάσιμα μεγάλα και φανταχτερά, αλλά τίποτε μέσα τους δεν φωτίζει· μένουν στο σκοτάδι και στην καταχνιά της δικής τους ζωής. Ακόμη ετοιμάζουν πλούσια τραπέζια και κάθονται να γευτούν τα αγαθά του Θεού και δεν αισθάνονται την ανάγκη να μετέχουν στο δικό Του τραπέζι, τη θεία Κοινωνία. Μπορεί να κρατούν βάγια στο χέρι σήμερα και να φωνάζουν το «ὡσαννά!» αλλά αύριο δεν θα διστάσουν να ταυτιστούν με τους άλλους και να φωνάξουν και εκείνοι το «σταυρωθήτω!». «Μπορεί βέβαια να μην το πούνε στο Χριστό, αλλά θα το πουν στον αδελφό τους, όπου γι’ αυτόν πέθανε ο Χριστός».

Γι’ αυτό, ξεκινώντας την Αγία και Mεγάλη Εβδομάδα, οφείλουμε να συμφιλιωθούμε πρώτα με τον εαυτόν μας και ύστερα με όλους τους αδελφούς μας όποιοι και αν είναι αυτοί. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να σηκώσουμε το σταυρό του Χριστού. Ας διώξουμε τη σκοτεινιά που φωλιάζει μέσα μας, για να μπορεί να λάμψει το φως της Αναστάσεως μέσα στις καρδιές μας. Να ξεκουράσουμε τον εαυτό μας με τη συγχώρηση, στο ιερό μυστήριο της εξομολόγησης, για να γευτούμε την προσφορά του Αναστάντος Χριστού. Αγαπητοί μου αδελφοί, τη Mεγάλη Εβδομάδα όλοι μας πρέπει να είμαστε θλιμμένοι. Τα μάτια μας να γεμίζουν δάκρυα και τα χείλη μας να ψελλίζουν τους ύμνους της Εκκλησίας.

Κάτω από το Σταυρό πλακώνεται η ψυχή μας και κλαίμε. Κλαίμε για τα πάθη του Χριστού· για τον πόνο Του· για τις κακουχίες Του. Και θλιβόμαστε για το ανθρώπινο έγκλημα... Όμως, αντί να κλαίμε για το Χριστό, ας κλάψουμε «για μας και για τις αμαρτίες μας· για εκείνες άλλωστε ο Χριστός ανέβηκε στο Σταυρό!». Κρατώντας τα βάγια στο χέρι, να ανοίξουμε τις καρδιές μας και ας πούμε στο Χριστό, που έρχεται να πάθει και να αναστηθεί για μας. «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Έξη ήµέρες πρίν από το Πάσχα µας λένε οι Ιεροί Ευαγγελιστές, ότι Χριστός βρισκόταν στήν Βηθανία, εκεί όπου είχε άναστήσει έκ νεκρων τόν φίλο του, τον Λαζαρο. Όταν ο κόσµος έµαθε τον ερχοµό του Χριστού στη Βηθανία, στο σπίτι τού Λαζά­ρου, της Μάρθας και της Μαρίας, ετρεξαν νά Τόν συναντήσουν καί συγχρόνως να δουν και τον αναστηµένο φίλο Του, Την άλλη ηµέρα ο Κύριος σκόπευε να µπη στα Ιερο­σόλυµα.

Όταν το πληροφορήθηκαν αυτό τα πλήθη, τού Λαού, που είχαν συγκεντρωθεί στην Αγία Πόλι, βγήκαν εξω, έκοψαν βαΐα φοινίκων, τα ανέµιζαν θριαµβευτικά στον αέ­ρα, έστρωναν στη γη τα ρούχα τους και φώναζαν µέ ενα άσυγκράτητο ένθουσιασµό: «Ὤσσανα, εὐλογηµένος ὁ ἐρχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου, ὅ Βασιλεύς τοῦ Ἴσραηλ». Και ο Ίησούς, µαζί µέ τούς µαθητές Του, καθι­σµένος σε ενα γαϊδουράκι, ερχόταν στην Ιερουσαλήµ, για να βασιλεύση αιω­νίως µε την πνευµατική Του Βασιλεία, στο νέο Ισραήλ, στην Εκκλησία Του. Πέρασε καιρός για να καταλάβουν οι µαθητές Του, ότι και την θριαµβευτική αυτή είσοδο του Κυρίου την είχε προαναγγείλει ο Προ­φήτης µε αυτά τα λόγια: «µή φοβοῦ θύγατερ Σιῶν, ἰδού ὁ Βασιλεύς σου ἔρχεται καθήµενος ἐπί πῶλον ὄνου». Αυτή η πάνδηµη πρoϋπάντηση του Κυ­ρίου στα Ιεροσόλυµα, µε τα κλαδιά των φοι­νίκων και τα «Ὠσσανά», ήταν µία προεικόνι­ση της νίκης του Θεανθρώπου και της Ανα­στάσεως. Έτσι υποδέχθηκαν οι Εβραίοι, αγαπητοί µου αδελφοί, το Χριστό έξη ηµέρες πρίν από το Πάσχα. Εµείς όμως πώς θα Τον υποδεχθούµε; Ας κάνουµε φέτος µια καλύτε­ρη υποδοχή, αξιώτερη, πιό πνευµατική.

Τώρα, που περιµένουµε τον Νικητή του θανάτο να µπει στα Ίε­ροσόλυµα του καθενός µας, να μπεί στην ψυχή µας µε τά άχραντα µυστήρια, να πετάξουµε τα παλιά ρούχα των αµαρτιών µας µε µία ειλικρινή µετάνοια. Να αποβάλουμε από μέσα μας κάθε παλιά συνήθεια του παλαιού ανθρώπου «σύν ταῖς πράξεσι καί ταῖς ἐπιθυµίαις». Και µε µία ολοκληρωτική αλλαγή της ζωής µας να πά­ρουµε στα χέρια µας τά βάγια της νίκης, τις αειθαλείς πνευµατικές αρετές, µε τις οποίες θα αγωνιστούμε για να νικήσουµε τους τρείς µεγάλους εχθρούς µας: Την σάρκα, τον κόσµο και τον διάβολο. Και έπειτα µε άρρητη χαρά και αγαλλίαση να πλησιάσουµε την Αγία Τράπεζα του Άρτου της Ζωής, λέγοντας, µαζί µέ τούς ανυµνουν­τας παίδες το «ὠσσανά, εὐλογηµένος ὁ ἐρχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου».

Αγαπητοί μου αδελφοί ας τρέξουμε όλοι να υποδεχθούµε τον Χριστό μας τις άγιες αυτές ηµέρες της Μεγάλης Εβδοµάδος, πηγαίνον­τας κάθε µέρα στον ιερό Ναό για να παρα­κολουθήσουµε τις ιερές ακολουθίες των Αγίων Πα­θών. Εδώ θα ήθελά όλοι μας να προσέξουμε. Δεν καλό για την ψυχή μας και δεν πρέπει αγαπητοί μου αδελφοί να φύγουµε από την Θεία Λειτουργία τής Άναστάσεως. Είναι, πολύ µεγάλη περιφρόνη­σις και κακή συνήθεια με το που ακούμε το πρώτο Χριστός ανέστη να φεύγουμε από την εκκλησία. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτή η κακή συνήθεια που είναι και αχαριστία και αγένεια πρός τόν Σωτήρα µας. Είναι καλύτερο και προτιμότερο να μην έρθουμε καθόλου, παρά να αφήσουμε την θεία λειτουργία και να φύγουμε χωρίς να υπάρχει σημαντικός λόγος λίγη υπομονή χρειάζετε. Ας υποδεχθούµε λοιπόν τον Κύριο µέ την χαρ­µολύπη, που είχαν και οι άγιοι Πατέρες µας.

Με τον πόνο και την λύπη για τα βάσανα πού φορτώθηκε καί γιά τίς άµαρτίες µας, πού σήκωσε έπάνω Του ό Άµνός του Θεού. Καί µέ χαρά γιά τήν σωτηρία µας τήν υίοθεσία τήν συµφιλίωσι καί τήν θεο­ποίησή µας, ας προσπαθήσουµε να συγκεν­τρώσουµε το νου και την καρδιά στα ευαγ­γέλια καί στους ύµνους των ηµερών αυτών, να µπούµε στο µυστικό τους βάθος και να τα κάνουµε προσωπικό µας βίωµα. Η καρδιά µας θα νιώση την επίσκεψι της Χάριτος, όταν συνειδητά Του πούµε καθένας µας: Χριστέ µου, «Χθές συνεθαπτόµην σοί, Χριστέ, συνεγείροµαι σήµερον ἀναστάντι σοί συνεσταυρούµην σoι χθές, αὐτός µἐ συνδόξασον, Σωτήρ, ἐν τή Βασιλεία Σου».

Και τέλος να παρακολουθήσουµε όλοι μας µέ ευλάβεια τις ιερές ακολουθίες αυτών των άγιων ημερών και όχι µε κουβεντολόϊ. Να τις παρα­κoλoυθήσoυµε µέ προσοχή και προσευχή πρός την «Ζωήν εν Τάφω» Είναι καλό και ωραίο να ζητήσουµε από τον ιερέα να μας προσφέρει και το σταυρό των βαΐων σήμερα αλλά και λoυλoύδια από τον Επιτάφιο και όχι να τα αρ­πάξουµε µόνοι µας, δημιουργώντας θόρυβο και αταξία. Έτσι θά έχουµε την ευλογία του «ὑπέρ ἠµῶν παθόντος καί ταφῆ δοθέντος Σωτῆρος ἠµῶν Χριστού». Αμήν