Τί εἴναι αὐτό ποῦ καθιστά τήν ὀρθοδοξία μοναδική;

Ἄς δοῦμε κάποια ἱστορικά στοιχεῖα καί μία σύντομη ἀναδρομή τοῦ Χριστιανισμοῦ:

Ἱστορικά στοιχεῖα.
Ἡ ἱστορία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἀρχίζει ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος γύρω στό 1750 π.Χ. ὕστερα ἀπό ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖο ἦταν πιστός, ἐγκατέλειψε τό πολυθεϊστικό περιβάλλον τῆς Μεσοποταμίας καί ἐγκαταστάθηκε στή Γῆ Χαναᾶν. Ἀπό τόν Ἀβραάμ προῆλθε ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος μετανάστευσε στήν Αἴγυπτο καί τόν ὁποῖο ἀνέλαβε νά ἐπαναφέρει στή γῆ τῶν προγόνων τοῦ ὁ Μωϋσῆς τό 1220 π.Χ. Ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ μετά τόν 6. αἰώνα π.Χ. περιορίστηκε στή φυλή τοῦ Ἰούδα, ἀπό τήν ὁποία πῆρε καί τό ὄνομα τοῦ ὁ Ἰουδαϊσμός.

Διδασκαλία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.
Σταθμός στή διαμόρφωση τῆς Ἰουδαϊκῆς θρησκείας εἶναι οἱ προφῆτες, οἱ ὁποῖοι μετέφεραν στό λαό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί προανάγγειλαν τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία.
Ὁ νόμος τοῦ Μωϋσῆ καί ἡ ὑπόλοιπη διδασκαλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀποτελοῦν τό κύριο πλαίσιο τῆς πίστης καί τῆς λατρείας τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ. Τό πρῶτο καί βασικό σημεῖο τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ εἶναι ἡ πίστη σέ ἕνα μόνο Θεό τόν Ἀληθινό. Ὑπάρχουν ἱεροί τόποι γιά τή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ βασικό μέσο γιά τή συμφιλίωση τοῦ λαοῦ μέ τό Θεό. Γιά τήν καταπολέμηση τῶν ἁμαρτιῶν, ἔχουν καθιερωθεῖ ὁρισμένες τυπικές πράξεις, ὅπως εἶναι οἱ θυσίες, οἱ τελετές, ἡ νηστεία κ.λ.π. Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον προσφέρεται μόνο στούς συγγενεῖς καί στούς ὁμοεθνεῖς.
Ἕνα ἄλλο βασικό σημεῖο τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ εἶναι ὁ Μεσσιανισμός, ἡ ἀναμονή δηλαδή τοῦ Μεσσία ὁ ὁποῖος θά κατάγεται ἀπό τό γένος τοῦ Δαβίδ, θά εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ καί θά εἶναι προικισμένος μέ ἐξαίρετα χαρίσματα καί θεία δύναμη. Κατά τούς Ρωμαϊκούς χρόνους,ὁ Ἰουδαϊκός λαός παρουσίασε θρησκευτική κατάπτωση, μέ ἀποτέλεσμα νά παρερμηνεύσει τήν πνευματική καί παγκόσμια ἀποστολή τοῦ Μεσσία, ἀλλά συνεχίζει νά περιμένει κάποιο ἐπίγειο μεσσία πού θά καταστήσει τό Ἰουδαϊκό ἔθνος κυρίαρχο στόν κόσμο.

Συμπέρασμα.

Ὁ Ἰουδαϊσμός εἶναι μονοθεϊστική θρησκεία καί ἀποτελεῖ τήν πρώτη ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Ἔχει προπαρασκευαστικό χαρακτήρα. Ὑπῆρξε «παιδαγωγός εἰς Χριστόν» (Γάλ. 3, 24). Μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Χριστιανισμοῦ λήγει ἡ ἀποστολή τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.

β. Χριστιανισμός

Ἱστορικά στοιχεῖα. 
ἱδρυτής τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶχε προαναγγελθεῖ ἀπό ἱερά πρόσωπα τῆς Ἰουδαϊκῆς θρησκείας, τούς προφῆτες. Ἐπίσημη βεβαίωση καί ἐπαλήθευση τῶν προφητειῶν, γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία, ἔχουμε ἀπό τόν ἴδιο τό Χριστό στή συνομιλία Του μέ τή Σαμαρείτιδα. Ὅταν ἐκείνη τοῦ εἶπε «Οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται, ὁ λεγόμενος Χριστός», ὁ Ἰησοῦς τῆς φανέρωσε «Ἐγώ εἰμί ὁ λάλων σοί» (Ἰωάν. 4, 25 – 26).
Ὁ Χριστιανισμός ἀποδεσμεύτηκε ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό τό 49 μ.Χ. μέ ἀπόφαση τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων. Ἔτσι, ἐνῶ ὁ Ἰουδαϊσμός δέ δέχτηκε τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί συνεχίζει νά τόν ἀναμένει, ὁ Χριστιανισμός ὡς «καινή κτίσις» ἀκολούθησε τό δρόμο πού χάραξε ὁ Θεάνθρωπος Χριστός.
Ὁ ἀριθμός τῶν Χριστιανῶν ἀπό τά πρῶτα χρόνια του Χριστιανισμοῦ μέχρι σήμερα βρίσκεται σέ συνεχῆ ἀνοδική πορεία. Σύμφωνα μέ ὑπάρχοντα στοιχεῖα, τό 33 μ.Χ. τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς πίστεψαν στό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί βαπτίστηκαν Χριστιανοί τρεῖς χιλιάδες Ἰουδαῖοι. Τό 100 μ.Χ. οἱ Χριστιανοί εἶχαν γίνει πέντε ἑκατομμύρια, τό 1000 μ.Χ. εἶχαν φτάσει τά πενήντα ἑκατομμύρια καί σήμερα ξεπερνοῦν τό ἕνα δισεκατομμύριο.

Διαχωρισμός τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ἀπό τότε πού ἀποδεσμεύτηκε ὁ Χριστιανισμός ἀπό τόν Ἰουδαϊσμό (49 μ.Χ.) μέχρι τό ἔτος 858 μ.Χ. δέν ἀντιμετωπίστηκαν σοβαρά προβλήματα, ἄν καί ὑπῆρχαν ὁρισμένες ἀντιθέσεις λόγω τῆς νοοτροπίας τῶν διάφορων Χριστιανικῶν λαῶν. Τούς πρώτους αἰῶνες, ἐπειδή στή Δύση μιλοῦσαν τήν Ἑλληνική γλώσσα, οἱ ἀντιθέσεις τακτοποιοῦνταν. Ὅταν ὅμως στή Δύση ἐπικράτησε σάν Θεολογική καί Ἐκκλησιαστική γλώσσα ἡ λατινική, οἱ διαφορές ἔγιναν βαθύτερες, ἐπειδή τά ἔργα τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας (Βασιλείου, Χρυσοστόμου κ.λ.π.) ἔπαψαν νά μελετοῦνται ἀπό ἄγνοια τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἔτσι ἄρχισαν οἱ Δυτικοί νά ἀπομακρύνονται σιγά – σιγά ἀπό τούς Ἀνατολικούς. Ἡ ἕκτη Οἰκουμενική Σύνοδος ὑπέδειξε στή Δυτική Ἐκκλησία ὁρισμένες καινοτομίες της, ἀλλά αὐτή δέν ἔδωσε σημασία καί συνέχισε νά προχωρεῖ στό χωρισμό.
…
Τέλος τό 1054, ἔγινε ὁριστικά ὁ χωρισμός τῆς Ἀνατολικῆς καί Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ὅταν τριμελής ἀντιπροσωπεία τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας ὑπό τόν Καρδινάλιο Οὐβέρτο προσῆλθε στήν Κωνσταντινούπολη καί εἰσῆλθε στό ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας τήν ὥρα τῆς θείας Λατρείας καί ἄφησε πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα ἔγγραφο μέ τό ὁποῖο ἀναθεμάτιζε τόν τότε Πατριάρχη Κωνσταντῖνο Μιχαήλ Κηρουλάριο καί ὅλους τους Ὀρθοδόξους σάν αἱρετικούς. Ἡ Δυτική Ἐκκλησία ἔκτοτε ἔπαψε νά ἔχει ἐπικοινωνία μέ τήν Ἀνατολική καί μέ τά τέσσερα ἄλλα Πατριαρχεῖα.

Συμπέρασμα.
Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός εἶναι ἡ μοναδική ἀληθινή Θρησκεία στόν κόσμο, ἡ ὁποία ἀποκαλύφθηκε στόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ἴδιο τόν «ἐνανθρωπήσαντα» Θεό καί ἡ ὁποία ἔχει διατηρήσει τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ ἐντελῶς ἀναλλοίωτη καί ὅπως ἀκριβῶς τῆς παραδόθηκε ἀπό τούς Ἀποστόλους.

Ἡ Μοναδικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ

Ὁ Χριστιανισμός ἀντλεῖ τή Μοναδικότητά του, ἔναντι τῶν ἄλλων θρησκειῶν ἀπό τίς μεγάλες καί οὐσιαστικές διαφορές τοῦ ἀπ’ αὐτές. Μερικές τέτοιες διαφορές εἶναι:

α. Ὁ ἱδρυτής
Στά ἐξωχριστιανικά θρησκεύματα ἔχουμε συνήθως ἱδρυτή κάποιο ἄνθρωπο χωρίς θεῖο κύρος, ἤ κάποια ἀπρόσωπη παράδοση. Στό Χριστιανισμό ἱδρυτής εἶναι ὁ ἴδιος ὁ θεός στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ θεός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἀνεβάσει τόν ἄνθρωπο στό θεό.

β. Ἡ λύτρωση
Στά ἄλλα θρησκεύματα δέν ὑπάρχει λυτρωτής. Ἡ λύτρωση σ’ αὐτά ἀποτελεῖ ἀναζήτηση καί νοσταλγία τῆς ψυχῆς, πού δέν ἐκπληρώνεται. Ὑπόσχονται λύτρωση χωρίς νά εἶναι σέ θέση νά τήν προσφέρουν. Στό Χριστιανισμό ὑπάρχει λύτρωση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μοναδικός Λυτρωτής, γιατί ἑνώνει στόν ἑαυτό Του, τό Θεό καί τόν ἄνθρωπο. Ἔτσι συνδέεται καί πάλι ὁ ἄνθρωπος μέ τό Θεό καί σώζεται.

γ. Ἡ ἀντοχή στό χρόνο
Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ μόνη πού διατηρεῖται ἄφθαρτη, ἀναλλοίωτη καί ζωντανή χωρίς νά ἐπηρεάζεται ἀπό τό πέρασμα τῶν αἰώνων. Τοῦτο συμβαίνει, γιατί εἶναι ἡ μόνη πού προσφέρει τήν ἀληθινή γνώση τοῦ Θεοῦ. Στίς ἐξωχριστιανικές θρησκεῖες, οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τόν ἀληθινό Θεό, ἀλλά τόν νοσταλγοῦν καί γι’ αὐτό ἐπηρεάζονται ἀπό τό χρόνο καί ἀναπροσαρμόζονται συνήθως γιά νά ἐξυπηρετοῦν τίς τωρινές ἀνάγκες τῶν ὀπαδῶν τους.

δ. Ἡ ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης
Στό Χριστιανισμό ἡ ἀγάπη ἐκδηλώνεται χωρίς διάκριση πρός ὅλους τους ἀνθρώπους, φίλους καί ἐχθρούς. Στίς ἄλλες θρησκεῖες ἤ δέν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη οὔτε σάν λέξη, ἤ ἄν ὑπάρχει, ἐκδηλώνεται μόνο πρός συγκεκριμένα πρόσωπα.

ε. Οἱ Ἅγιοι
Στά ἄλλα θρησκεύματα δέ συναντοῦμε Ἁγίους. Ὁρισμένα ἔχουν νά παρουσιάσουν ἀνθρώπους μέ ἀρετές καί καλοσύνη, Ἁγίους ὅμως δέν ἔχουν. Στό Χριστιανισμό ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων ἐμπνεύστηκαν ἀπό τό Θεϊκό μεγαλεῖο του Χριστοῦ καί ἀφοῦ ἔφτασαν σέ μεγάλο βαθμό πνευματικότητας ἀνακηρύχτηκαν Ἅγιοι.

στ. Ἡ λατρεία
Στή Χριστιανική Θρησκεία, ἡ λατρεία εἶναι πνευματική καί ἡ ψυχή ἐπικοινωνεῖ μέ τό Θεό. Στίς ἄλλες θρησκεῖες ἡ λατρεία εἶναι ὑλική καί πραγματοποιεῖται μέ ἐξωτερικούς τύπους ὅπως εἶναι οἱ θυσίες ζώων κ.α.

ζ. Ὁ Τριαδικός θεός
Στά ἐξωχριστιανικά θρησκεύματα συναντοῦμε τό μονοθεϊσμό ἤ τόν πολυθεΐσμο, γιατί ἔτσι ὁ ἀνθρώπινος νοῦς φαντάστηκε τή θεία ἀλήθεια. Στό Χριστιανισμό ὑπάρχει κατ’ ἀποκάλυψη τοῦ Ἴδιου του θεοῦ, ὁ Τριαδικός θεός, ὁ Μόνος ἀληθινός θεός.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Μόνο στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό ἔχουμε πραγματική θεογνωσία γιατί εἶναι ἡ μοναδική «θρησκεία» ἡ ὁποία ἀποκαλύφθηκε στόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἐνανθρωπήσαντα θεό καί ἡ ὁποία διατηρεῖ τή διδασκαλία της, ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς μέχρι σήμερα, ἐντελῶς ἀναλλοίωτη καί ὅπως ἀκριβῶς μᾶς τήν παρέδωσε ὁ Χριστός μέσω τῶν Ἀποστόλων.

Ἀντισυνταγματάρχη (ΤΧ) ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΥΡΕΞΑΚΗ