Κυριακή ε΄ Λουκά

ε αφορμή τη γνωστή παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου της σημερινής Ευαγγελικής παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός μας θυμίζει πως πρέπει, εάν είμαστε πλούσιοι στα χρήματα και τις περιουσίες, να μην είμαστε φτωχοί στην αγάπη. Και πάλι αν είμαστε φτωχοί στα χρήματα και τις περιουσίες, ας μην είμαστε πλούσιοι στις κακότητες. Αυτούς δε τους πλουσίους, τους χορτάτους, ο Χριστός τους ειδοποιεί με αυστηρότητα: «Αλλοίμονο σε σας τους χορτάτους, τους πλουσίους!». Γιατί όμως; Μήπως φταίει ο πλούτος; Όχι βέβαια, δεν φταίει ο πλούτος φταίει ο άνθρωπος.

Γι’ αυτό ο Χριστός εννοεί «τους κακούς και σκληρόκαρδους πλουσίους σαν και τον σημερινό πλούσιο της παραβολής». Και γι’ αυτούς τους φτωχούς είπε: «μακάριοι οι φτωχοί». Δηλαδή η φτώχεια μας κάνει καλούς ανθρώπους και καλά παιδιά του Θεού; Ασφαλώς και όχι! Γι’ αυτό ο Χριστός μιλάει για τους φτωχούς όχι από δική τους ασωτεία και οκνηρία, ούτε από κακοκεφαλιά. Αλλά γι’ αυτούς που σηκώνουν το πρόβλημά τους με υπομονή και καρτερία, όπως ετούτος ο φτωχός Λάζαρος της σημερινής παραβολής. Όλα αυτά είναι χρήσιμα και απαραίτητα με την προϋπόθεση πως πιστεύουμε στην άλλη ζωή, στην αιωνιότητα.

Διαφορετικά δεν μας κάνει και πολύ εντύπωση αυτό που ακούμε ότι «ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε». Εντούτοις οι άνθρωποι, που έτσι σκέπτονται και με αυτό τον τρόπο πορεύονται στη ζωή, έχουν εγκόσμιο φρόνημα και υλιστική νοοτροπία. Ασχολούνται με άγχος και αγωνία, να αυξήσουν την κινητή και ακίνητη περιουσία να φτιάξουν μεγάλα και πολυτελή σπίτια να αγοράσουν τα καλύτερα και ακριβότερα αυτοκίνητα να διασκεδάσουν όσο πιο πλούσια και άλλα πολλά. Γαντζώνονται με κάθε τρόπο στη ζωή, φοβούμενοι μη την χάσουν.

Και κάθε σκέψη και πράξη τους είναι γύρω από την καλοζωΐα, την καλοφαγία, την καλοπέραση. Αυτοί οι χορτασμένοι αυτής της ζωής! Δίπλα στο ίδιο τους το χωριό, στην ίδια την πόλη τους, μπορεί να υπάρχουν φτωχοί, πεινασμένοι, άστεγοι, άρρωστοι, γέροντες, ανήμποροι και μόνοι, ορφανές οικογένειες δίχως κάποιο αποκούμπι. Αυτοί οι άλλοι, που δείχνουν την εικόνα της αθλιότητας και της εξαθλίωσης του κόσμου μας. Θα αμπορούσε κάποιος αδελφοί μου να ρωτήσει και να πει μπορούμε εμείς να είμαστε οι χορτασμένοι που ζούμε και περνάμε πλουσιοπάροχα κι από την άλλη μεριά, δίπλα μας, να στέκονται οι άλλοι, δίχως ψωμί, δουλειά και στέγη;

Πως μπορεί μια τέτοια 8κατάσταση να δεχθεί η συνείδησή μας; Πάντως ο Χριστός δεν δίδαξε έναν τέτοιο Χριστιανισμό. Δεν δίδαξε για απληστία, μα για αυτάρκεια για αδιαφορία, αλλά για αδελφικό ενδιαφέρον, για τη θυσία και το δίκαιο, για την αγάπη! Όλα αυτά πέφτουν στους ώμους μας, αν θέλουμε να είμαστε αδελφοί του Χριστού. Μας ταρακουνούν συνειδησιακά προβάλλοντας επιτακτικά το καθήκον μας. Και ποιό είναι αυτό το καθήκον; Μήπως εγώ μπορώ να λύσω το πρόβλημα της φτώχειας; Μόνος μου; Τι μπορώ να κάνω; Τέτοιες φωνές ακούγονται συχνά και έχουν σκοπό μονάχα να καθησυχάσουν τους ανθρώπους.

Όμως, εάν υπάρχει η αγάπη και αισθανόμαστε τον άλλον ως αδελφό, αυτό και μόνο θα μας δείξει το δρόμο και θα μας προτείνει τον τρόπο. Γιατί η αγάπη τελικά είναι η ατμομηχανή που θα κινήσει ολόκληρη την ύπαρξη να αγκαλιάσει τον άλλο, τον αδελφό. Με αυτό το τρόπο ο πλούτος όχι μόνο δεν είναι κατηγόρια και κατάρα, αντιθέτως είναι ευλογία. Όπως στην περίπτωση του Πατριάρχου Αβραάμ που ήταν πλούσιος, και όμως στέκεται πρώτος και καλύτερος ανάμεσα στους δικαίους. Έτσι λοιπόν δεν φταίει πως είμαστε πλούσιοι, με περιουσία που αποκτήσαμε με εντιμότητα και εργατικότητα.

Φταίει γιατί είμαστε κακοί πλούσιοι, άπληστοι και αδιάφοροι. Δείχνουμε ασπλαχνία και σκληροκαρδία στους ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας. Αντί δε να ανοίξουμε τις καρδιές μας, να φερθούμε σαν αδελφοί, να προσφέρουμε εφ’ όσον έχουμε, κλεινόμαστε ερμητικά στους εαυτούς μας και παύουμε να ακούμε εκείνους που μας παρακαλούν. Παγώνουμε τις καρδιές μας από αδιαφορία και δεν αφήνουμε να φυτρώσει ο σπόρος της συμπόνιας. Διστάζουμε να χαρίσουμε λίγο από τους εαυτούς μας. Να μοιραστούμε τη δική μας χαρά και ευτυχία. Να δωρήσουμε από τα δικά μας αγαθά.

Αγνοούμε πως με αυτό τον τρόπο τα αγαθά μας δεν λιγοστεύουν, δεν ξοδεύονται; Γιατί η χάρη του Χριστού και η ευλογία Του φέρνει σε εμάς και στο σπιτικό μας την πλουσιότητα και την αφθονία. Αγαπητοί αδελφοί, το έχουμε σκεφθεί πόσο πολύ και πόσο μεγάλο καλό μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που έχει πολλά αγαθά; Έχει στα χέρια του το ειδικό εργαλείο να ανοίξει πονεμένες καρδιές, να σφογγίσει το δάκρυ στην ορφάνια, να ταΐσει τον πεινασμένο, να ντύσει τον γυμνό, να δικαιώσει τον αδύναμο. Έτσι, χαρίζει το χαμόγελο εκεί που οι κακουχίες της ζωής το στέρησαν.

Προσφέρει χαρά σε αυτόν που η λύπη και η απόγνωση φώλιασαν μέσα του. Ενδυναμώνει την πίστη και φέρνει την ελπίδα, πως στη δική του μοναξιά και εγκατάλειψη υπάρχει τώρα σύντροφος, για να του συμπαρασταθεί στη ζωή. Όλα αυτά και άλλα πολλά μπορεί να τα προσφέρει. Έτσι, η δική του ευτυχία πολλαπλασιάζεται, όταν παρέχεται, αυξάνει όταν δωρίζεται. Εκείνο όμως που τελικά είναι και το σπουδαιότερο, είναι η χάρη και η ευλογία του Χριστού που θα γεμίζει την ύπαρξη και το σπιτικό του, γιατί αυτός γνωρίζει να δίνει τα αγαθά τους σε αυτούς τους φτωχούς και τους ασήμαντους, όμως αδελφούς του Χριστού. Αμήν