Ἅγιος Ζωτικὸς ὁ Ὀρφανοτρόφος (31 Δεκεμβρίου)

εννήθηκε καί ἀνατράφηκε στήν Ρώμη, ἀπό εὐγενή οἰκογένεια, μέ πολλή εὐλάβεια καί παιδεία. Τόν στόλιζε πολλή φιλανθρωπία καί τόν διέκρινε ἡ εἰλικρινής προσπάθεια στό νά ὑπηρετεῖ τόν Χριστό, πράττοντας τίς ἐντολές Του. Γι’ αὐτά του τά χαρίσματα, ὁ Ζωτικός ἦταν πολύ ἀγαπητός στόν Μεγάλο Κωνσταντῖνο (330 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἔκτισε τήν Κωνσταντινούπολη καί τήν ἀνέδειξε πρωτεύουσα τοῦ κράτους του, προσκάλεσε σ’ αὐτήν τόν Ζωτικό μέ ἄλλους εὐσεβεῖς ἄνδρες, γιά νά τούς ἔχει ἐκεῖ πολύτιμους ἐργάτες τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης.
Ὁ Ἅγιος Ζωτικός, διακρίθηκε κυρίως στήν περιποίηση τῶν λεπρῶν. Τούς ὁποίους πλησίαζε χωρίς φόβο, δίνοντας σ’ αὐτούς βοηθήματα καί παρηγοροῦσε τήν δυστυχία τους μέ ἀδελφική ἀφοσίωση. Μετά τόν θάνατο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ γιός του Κωνστάντιος, ἀκολούθησε ἄλλους δρόμους καί κακομεταχειρίστηκε τόν Ζωτικό, μέ ἀποτέλεσμα ὁ φιλάνθρωπος αὐτός ἄνδρας, νά πεθάνει ἀπό τίς κακουχίες καί τίς ταλαιπωρίες.
Ἀλλά ὁ θάνατός του, κίνησε τήν μετάνοια τοῦ Κωνσταντίου. Ἀφοῦ μεταμελήθηκε, τίμησε τήν μνήμη του κτίζοντας ἕνα λεπροκομεῖο γιά τήν περίθαλψη τῶν λεπρῶν. Καί τό προίκισε μέ πολλά κτήματα καί εἰσοδήματα.
Ἀπό τότε, πολλοί αὐτοκράτορες, ὅπως ὁ Κωνσταντῖνος Ζ’ ὁ Πορφυρογέννητος (945), ὁ Ἰωάννης ὁ Τσιμισκής (963 – 976), ὁ Ρωμανός ὁ Γ’ (1028 – 1034), ἐξασφάλιζαν τήν καλή λειτουργία του καί ἐξυπηρετοῦσε πλῆθος λεπρῶν, χάρη στήν ἀρχική φιλανθρωπική ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Ζωτικοῦ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx