Ὅσιος Νεῖλος ὁ Ἀσκητὴς (12 Νοεμβρίου)

Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στό Ἁγιολόγιό του γράφει γιά τόν Ὄσιο:

ὗτος ἣν διάσημος ἐν λόγοις καί ἐν ἀξιώματι, ἔπαρχος Κωνσταντινουπόλεως καί εὐσεβέστατος, ζῶν ἐπί τῆς ἐποχῆς Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379 – 395) εἰκάζω μᾶλλον ἐπί Θεοδοσίου τοῦ Β’ (408 – 450), κατά δέ τόν Συναξαριστήν Νικοδήμου (οὐχί ὀρθῶς) ἐπί Μαυρικίου (582 – 602). Συζευχθεῖς μετά γυναικός ἀπέκτησε τέκνα δύο, ἓν ἄρρεν καί ἓν θῆλυ, ἀλλά ἄσβεστον ζῆλον ἔχων πρός τήν μοναχικήν πολιτείαν, κατέπεισε τήν σύζυγον αὐτοῦ νά ἐγκαταλείψωσι τήν Κωνσταντινούπολιν καί ἦλθον εἰς Ἀλεξάνδρειαν. Εκεῖ διεχωρίσθησαν ἀπ’ ἀλλήλων, καί ἡ μέν γυνή ἔλαβε μεθ’ ἑαυτῆς τό θυγάτριον, ὁ δέ Νεῖλος τόν υἱόν αὐτοῦ Θεόδουλον, μεθ’ οὗ ἀπῆλθεν εἰς τό ὄρος Σινᾶ πρός ἄσκησιν. Ἀλλ’ ἐκεῖ, ἐπιπεσόντες βάρβαροι ἀπήγαγαν μεταξύ ἄλλων καί τόν υἱόν αὐτοῦ, διά τόν ὁποῖον ἔκλαιε καί ἐθρήνει πικρῶς (Ἀθβάδες τριάκοντα ὀκτώ οἱ ἐν Σινᾷ, Ἰανουάρ. 14).
Εἰς τήν ἐρημικήν ἐκείνην ἀνάπαυσιν ἠσχολήθη εἰς συγγραφᾶς ἀσκητικῶν ἔργων, μαρτυρούντων τήν σοφίαν αὐτοῦ καί τόν πρός ἄσκησιν ἔρωτα. Ἐν νηστείαις καί προσευχαίς διαβιώσας, ἐκοιμήθῃ ἐν εἰρήνῃ. Τά Ἱερά αὐτοῦ ὀστᾶ μετακομίσθησαν ὑπό τοῦ βασιλέως Ἰουστίνου (518 – 527) καί κατετέθησαν ἐν τῷ ναῷ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐν τῷ Ὀρφανοτροφείῳ, κάτωθεν τοῦ θυσιαστηρίου. Ἂν τοῦτο ἀληθεύη, ἡ τοῦ Συναξαριστοῦ πληροφορία, ὅτι ἐπί Μαυρικίου ἤκμασε, δέν στηρίζεται.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Σοφίας τῷ ἄνθρακι, ἀποκαθάρας τόν νοῦν, τό νᾶμα ἐξέπιες, τῆς αἰωνίου ζωῆς, βιώσας ὡς ἄγγελος· ὅθεν ἀεί βλυσταίνεις, τό ἁλλόμενον ὕδωρ, πράξει καί θεωρίᾳ, καταρδεύων τόν κόσμον. Διό σε ἀνευφημοῦμεν, Νεῖλε Πατήρ ἡμῶν Ὅσιε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τάς φρυγανώδεις τῶν παθῶν τῶν ἐκ τοῦ σώματος
Ἐπαναστάσεις τμητικῶς Νεῖλε μακάριε
Ἐν ἀγρύπνῳ σου συνέκοψας ἱκεσίᾳ.
Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρός τόν Κύριον
Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
Ἵνα κράζω σοι, χαίροις Πάτερ παγκόσμιε.

Μεγαλυνάριον.
Τῆς φιλοσοφίας τόν θησαυρόν, ἐκ τῆς πανολβίου, θησαυρίσας διαγωγῆς, λόγοις ψυχοτρόφοις, πλουτίζεις Πάτερ Νεῖλε, ψυχάς Θεόν πεινώσας, καθάπερ γέγραπται.