ζησε τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. καί καταγόταν ἀπό τήν Εἰρηνόπολη τῆς Δεκαπόλεως. Τήν χριστιανική ἀνατροφή του ὄφειλε πρῶτα στήν μητέρα του Μαρία, ἡ ὁποία μέ τή ζωντανή της πίστη στόν Χριστό, ἀνέθρεψε τό γιό της σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ Γρηγόριος ἔγινε μοναχός καί ἀγωνιζόταν ἔντονα γιά ἠθική τελειοποίηση. Ἐκεῖνο πού ἰδιαίτερα τόν διέκρινε, ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς ἐγκράτειας στόν ἑαυτό του. Τήν θεωροῦσε ἀπαραίτητη γιά τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τήν ἠθική κυριαρχία στή σάρκα. Καί σέ ὅσους τόν ρωτοῦσαν γιατί δίνει ἰδιαίτερη βαρύτητα σ’ αὐτήν τήν ἀρετή, ἀπαντοῦσε μέ τόν αἰώνιο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Πᾶς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μέν οὒν ἴνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δέ ἄφθαρτον». Καθένας, δηλαδή, πού ἀγωνίζεται, ἐγκρατεύεται σέ ὅλα, ἀκόμα καί στήν τροφή καί στό ποτό. Καί ἐκεῖνοι μέν, οἱ ἀθλητές τοῦ κόσμου, ἀγωνίζονται καί ἐγκρατεύονται γιά νά πάρουν στεφάνι πού φθείρεται. Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνιζόμαστε γιά ἄφθαρτο στεφάνι.
Ὁ Γρηγόριος ὅμως δέν ἀρκέσθηκε μόνο στή μοναχική ζωή. Μετεῖχε ἀπό κοντά στούς σκληρούς ἀγῶνες κατά τῶν εἰκονομάχων βασιλέων. Ἔκανε πολλά ταξίδια καί τελικά ἐγκαταστάθηκε στή Θεσσαλονίκη, στή Μονή τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.
Ἐπιδόθηκε σέ συγγραφές καί πέθανε ἀπό βαριά ἀρρώστια στήν Κωνσταντινούπολη τό 816 μ.Χ.