Ὅσιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης ἐγεννήθηκε στήν Αἴγυπτο περί τό 360 μ.Χ. ἀπό γονεῖς θεοφιλεῖς καί ἦταν συγγενής τῶν Πατριαρχῶν Ἀλεξανδρείας, Θεοφίλου (385 – 412 μ.Χ.) καί Κυρίλλου Α’ (412 – 444 μ.Χ.). Σέ νεαρή ἡλικία ἔλαβε μεγάλη καί θαυμαστή θεολογική καί φιλοσοφική γνώση. Στήν ἀρχή ἐργάσθηκε ὡς διδάσκαλος καί κατηχητής τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ἐπιζητώντας ὅμως τήν ἡσυχία, γιά νά δύναται νά ἀσχοληθεῖ μέ τό ἔργο τῆς ζωῆς του, τή μελέτη τῶν Ἁγίων Γραφῶν, ἀποσύρθηκε σέ κάποιο μοναστήρι στό ὄρος Πηλούσιο, γι’ αὐτό καί ἔλαβε τό ὄνομα Πηλουσιώτης. Ἀργότερα χειροτονεῖται πρεσβύτερος καί στή συνέχεια ἐκλέγεται ἡγούμενος στό μοναστήρι του.
Τό εὐγενές και ὑπέροχο ἦθος του, ὁ ὑποδειγματικός ἀσκητικός βίος καί ἡ τεράστια θεολογική κατάρτισή του συνετέλεσαν, ὥστε ταχέως νά ἀποκτήσει μεγάλο κύρος καί φήμη, νά ἀναδειχθεῖ κόσμημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πηλουσίου, νά καταστεῖ περίβλεπτος καί νά θεωρεῖται μοναδικός στίς ἑρμηνεῖες χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Κατά τήν Γ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συνῆλθε στήν Ἔφεσο τό ἔτος 431 μ.Χ. ἐπί αὐτοκράτορος Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ (408 – 450 μ.Χ.), ὁ Ἅγιος ἀναφαίνεται μέ μεγάλη ὑπόληψη καί σπουδαῖο κύρος στήν Ἐκκλησία. Ἔλεγχε μέ παρρησία τούς ἁμαρτάνοντες, ἐφώτιζε τούς πάντες μέ τό θεῖο του λόγο, ἐνουθετοῦσε τούς ἄρχοντες, ὑπεστήριζε τούς κλονιζόμενους καί ἦταν ἡ «μοῦσα τῆς ἡμετέρας αὐλῆς», ὅπως ἀποκαλοῦσε αὐτόν ὁ ἱερός Φώτιος. Συνέγραψε δέ ἀρκετές πραγματεῖες, ὡς καί πλῆθος ἐπιστολῶν, ἀπό τίς ὁποῖες σώζονται πολλές, μέ τίς ὁποῖες ἐνουθετοῦσε, συμβούλευε και συγχρόνως ἐξηγοῦσε τίς θεῖες καί σωτήριες Γραφές.
Ὁ Ὅσιος Ἰσίδωρος ἐκοιμήθηκε εἰρηνικά τό ἔτος 440 μ.Χ.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Σοφίᾳ κοσμούμενος, παντοδαπεῖ εὐκλεῶς, τοῖς λόγοις ἐκόσμησας, τήν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, Ἰσίδωρε Ὅσιε· σύ γάρ δι’ ἐγκρατείας, σεαὐτόν ἐκκαθάρας, πράξει καί θεωρίᾳ, διαλάμπεις ἐν κόσμῳ· δι’ ὧν μυσταγωγούμεθα, Πάτερ τά κρείττονα.
Κοντάκιο. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐωσφόρον ἄλλον σε ἡ Ἐκκλησία, εὑραμένη ἔνδοξε, ταῖς τῶν σῶν λόγων ἀστραπαῖς, λαμπρυνομένη κραυγάζει σοι· χαίροις παμμάκαρ θεόφρον Ἰσίδωρε.
Μεγαλυνάριον.
Ἔρωτι σοφίας διαπρεπής, ἀποδεδειγμένος, καταλάμπεις πᾶσαν τήν γῆν, ἐκ τοῦ Πηλουσίου, τῶν λόγων τάς ἀκτῖνας, ὥσπερ πυρσός ἐκπέμπων, Πάτερ Ἰσίδωρε.