Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανός καταγόταν ἀπό τήν Ἔμεσα, πόλη τῆς Κοίλης Συρίας καί ἔζησε κατά τά τέλη τοῦ 3ου αἰῶνα μ.Χ. Διακρινόταν γιά τήν εὐσέβειά του πρός τόν Θεό καί γιά τήν ἀγάπη του πρός τούς ἀδελφούς του. Ἀσκοῦσε τό ἐπάγγελμα τοῦ ἰατροῦ καί φρόντιζε γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς σωματικῆς καί ψυχικῆς ὑγείας τῶν συνανθρώπων του, εἴτε Χριστιανῶν εἴτε εἰδωλολατρῶν.
Κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Νουμεριανοῦ, τό ἔτος 284 μ.Χ., συνελήφθησαν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες ὁ Ἐπίσκοπος Ἐμέσης Σιλουανός, ὁ διάκονος Λουκᾶς καί ὁ ἀναγνώστης Μώκιος, οἱ ὁποῖοι ὁμολόγησαν μέ θάρρος καί ἀνδρεία τήν πίστη τους στόν Χριστό. Τότε ὁ ἡγεμόνας διέταξε νά κατασπαραχθοῦν οἱ Ἅγιοι ἀπό τά ἄγρια θηρία.
Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανός δέν εἶχε παρασταθεῖ στήν καταδίκη τους, ἀλλά ἄκουσε ὅμως περί αὐτῆς. Ἔτρεξε, λοιπόν, μέ ὅλες του τίς δυνάμεις, γιά νά τούς προφθάσει, ἀλλά ὅταν ᾖλθε στό κριτήριο, πληροφορήθηκε ὅτι τούς μετέφεραν ἤδη στό ἀμφιθέατρο, γιά νά βροῦν τόν θάνατο ἐκεῖ. Στή θέα τῶν Ἁγίων τά μάτια του δάκρυσαν ἀλλά ἡ ψυχή του φλογίσθηκε. Οἱ τρεῖς ἐκεῖνοι Ἅγιοι Μάρτυρες ἦταν ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ, καυχήματα τῆς Ἐκκλησίας, στηρίγματα τῶν ψυχῶν. Καί ἀμέσως ἔτρεξε κοντά τους, χωρίς νά προλάβουν νά τόν ἐμποδίσουν οἱ στρατιῶτες καί τούς ἀσπάσθηκε ἀδελφικά. Ἡ πράξη του αὐτή θεωρήθηκε ἔγκλημα καί κρίθηκε ὅτι οἱ ἀσπασμοί ἐκεῖνοι ἔπρεπε νά ἐπισύρουν τόν θάνατο.
Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανός δέν φοβήθηκε ἀπό τήν κρίση τῶν διωκτῶν. Ἔμεινε ἕως τέλους ἀπτόητος καί ἄσειστος. Οἱ δήμιοι τοῦ διαπέρασαν καρφιά στό κεφάλι, στά χέρια καί τά πόδια, κατόπιν δέ καί στήν κεφαλή. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανός ἀκολούθησε τούς ἄλλους Ἁγίους Μάρτυρες καί ἔλαβε τό ἔνδοξο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.