Ἀπόστολος Ἰάκωβος ἦταν υἱός τοῦ Ζεβεδαίου καί τῆς Σαλώμης καί πρεσβύτερος ἀδελφός τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου. Καταγόταν καί αὐτός ἀπό τήν Βησθαϊδά τῆς Γαλιλαίας. Ἀσχολοῦνταν μέ τήν ἁλιεία στήν λίμνη τῆς Γεννησαρέτ μαζί μέ τόν Ἰωάννη, ἔχοντας καί οἱ δύο μαζί τους καί τόν πατέρα τους, καθώς καί πολλούς ἐργάτες. Εἶχαν δικό τους πλοῖο καί συνεργάτης τους ἦταν καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Παρόλα αὐτά ὅταν ἄκουσαν τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ «ἀφέντες τόν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετά τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ».
Ὁ Ἰάκωβος μαζί μέ τόν Πέτρο καί τόν Ἰωάννη ἐπέδειξαν μεγάλο ζῆλο ὡς Μαθητές τοῦ Κυρίου. Γι’ αὐτό καί κλήθηκαν υἱοί βροντῆς καί ἔγιναν μάρτυρες πολλῶν μεγάλων γεγονότων, πού δέν τά βίωσαν οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι. Ἔγιναν ἀποκλειστικοί μάρτυρες τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου. Εἶδαν τή θαυμαστή Ἀνάσταση τῆς θυγατέρας τοῦ ἀρχισυναγωγοῦ Ἰάειρου καί εἶχαν τήν εὐλογία νά προσκληθοῦν ἀπό τόν Ἰησοῦ κοντά Του κατά τίς ὧρες τῆς προσευχῆς καί τῆς ἀγωνίας Του στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ. Ἡ οἰκειότητα αὐτή ὁδήγησε προφανῶς τόν Ἰάκωβο μέ τόν ἀδελφό του Ἰωάννη νά ζητήσουν μέσῳ τῆς μητέρας τους ἀπό τόν Κύριο, πρωτοκαθεδρία στήν ἐγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας τήν ἀποστολή τοῦ Μεσσία. Οἱ δυό Μαθητές ζήτησαν ἀπό τόν Χριστό, δόξα μέ ἀνθρώπινα κριτήρια, ἔχοντας κατά νοῦ ὅτι ἡ Βασιλεία Του εἶναι αἰσθητή. Ὁ Χριστός ὅμως, διορθώνοντας τήν ἐσφαλμένη δοξασία τους, ὑποδεικνύει τήν πραγματική καί αἰώνια δόξα, ἡ ὁποία διέρχεται μέσα ἀπό τό «ποτήριον», πού εἶναι τά Πάθη καί ὁ Σταυρός. Γι’ αὐτό τούς λέγει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεῖν τό ποτήριον ὃ ἐγώ πίνω, καί τό βάπτισμα ὃ ἐγώ βαπτίζομαι;».
Μετά τήν Πεντηκοστή ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος κήρυξε τό Εὐαγγέλιο στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Παλαιστίνης. Μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων μεταστρεφόταν στή νέα πίστη καί ἄλλαξε τρόπο ζωῆς χάρη στό ἔργο τοῦ Ἰακώβου. Αὐτό θορύβησε ἰδιαίτερα τούς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι, τό ἔτος 44 μ.Χ., τόν συνέλαβαν καί τόν ἀποκεφάλισαν, ὡς ἀμνό, μέ διαταγή τοῦ Ἡρώδου τοῦ Ἀγρίππα.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Γόνος ἅγιος, βροντῆς ὑπάρχων, κατεβρόντησας, τῇ οἰκουμένῃ, τήν τοῦ Σωτῆρος Ἰάκωβε κένωσιν, καί τό ποτήριον τούτου ἐξέπιες, μαρτυρικῶς ἐναθλήσας Ἀπόστολε· ὅθεν πάντοτε, ἐξαίτει τοῖς σέ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμόν καί μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Φωνῆς θεϊκῆς, ἀκούσας προσκαλούσης σε, ἀγάπην πατρός, παρεῖδες καί προσέδραμες, τῷ Χριστῷ Ἰάκωβε, μετά τοῦ συγγόνου σου ἔνδοξε· μεθ’ οὗ ἠξιώθης ἰδεῖν, Κυρίου τήν θείαν Μεταμόρφωσιν.
Μεγαλυνάριον.
Ἡ τῶν ἀπορρήτων θεία βροντή, ὁ ἐν Θαβωρίῳ, ἐπακούσας φωνῆς Πατρός, καί βροντοφωνήσας, ἡμῖν τήν σωτηρίαν, Ἰάκωβος ὁ μύστης, Χριστοῦ ὑμνείσθω μοι.