Ὁσία Καλή ἔζησε πρίν τό 15ο αἰώνα μ.Χ. καί καταγόταν ἀπό τήν Ἀνατολή, δηλαδή τή Μικρά Ἀσία.
Ἡ ἀκροστιχίδα τοῦ Κανόνος τῆς Ἁγίας μᾶς πληροφορεῖ ὅτι αὐτός ἀποτελεῖ ποιήμα «τοῦ Κρήτης», δηλαδή κάποιου Ἀρχιεπισκόπου τῆς Κρήτης. Καί στά δύο χειρόγραφα πού διασώζουν τήν Ἀκολουθία τῆς Ὁσίας δέν ἀναγράφεται τό ὀρθόν «Τοῦ», ἁλλά ἡ ἑρμηνεία του, δηλαδή τό ὄνομα τοῦ συγκεκριμένου ὑμνογράφου «Ἀνδρέου Κρήτης». Ἄρα, σύμφωνα μέ τά χειρόγραφα, ποιητής εἶναι ὁ διάσημος γιά τόν Μέγα Κανόνα του, Ἅγιος Ἀνδρέας, Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης. Ἄν ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἀκολουθίας εἶναι ὄντως ὁ Ἀνδρέας Κρήτης, τότε καί ἡ Ὁσία πρέπει νά ἔζησε τουλάχιστον πρίν τήν κοίμηση τοῦ Ἁγίου, δηλαδή πρίν τό 740 μ.Χ. Βέβαια, πίσω ἀπό τήν φράση «Τοῦ Κρήτης» μπορεῖ νά κρύβεται κάποιος ἄλλος Ἀρχιερεύς τῆς Κρήτης. Γι’ αὐτό ἔχει προταθεῖ ὡς ὑμνογράφος τῆς Ἀκολουθίας τῆς Ὁσίας ὁ Νικηφόρος Μοσχόπουλος, Μητροπολίτης Κρήτης καί «κατ’ ἐπίδοσιν» Μηθύμνης καί Πρόεδρος Λακεδαιμονίας. Αὐτός ἔζησε πλησιέστερα στό χρόνο συντάξεως τῶν χειρογράφων (15ος – 16ος αἰώνας), δηλαδή τό 13ο αἰώνα μ.Χ. καί στίς ἀρχές τοῦ 14ου αἰῶνος μ.Χ. (τό 1285 εἶναι ἤδη Μητροπολίτης Κρήτης, ἐνῶ τά τελευταῖα ἴχνη του ἀναφαίνονται κατά τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1322) καί εἶχε σχέσεις τόσο μέ τή Λέσβο ὅσο καί μέ τό Σινᾶ. Σ’ αὐτή τήν περίπτωση ἡ Ὁσία θά πρέπει νά ἔζησε τό ἀργότερο μέχρι τό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 14ου αἰῶνος μ.Χ.
Ἡ οἰκογένεια τῆς Ὁσίας ἦταν πλούσια καί ἡ περιουσία της διατέθηκε ἀπό τήν Ἁγία σέ ἔργα φιλανθρωπίας καί εὐποιίας. Δέν πρέπει νά ἦταν μοναχή, διότι αὐτό δέν ἀναφέρεται πουθενά στήν Ἀκολουθία καί φιλοξενοῦσε τούς ἄστεγους καί ἐνδεεῖς στόν οἶκο της, ἀφοῦ ἦταν ἀφιερωμένη στή διακονία τῶν ἐλαχίστων καί πασχόντων ἀδελφῶν της.
Ἡ Καλή ἔζησε μέ σωφροσύνη, παρθενία, ἄσκηση, νηστεῖες καί ἀδιάλειπτη προσευχή. Χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ βίου της εἶναι ἡ φιλανθρωπία. Κίνητρό της ἦταν ὁ πόθος της νά τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, νά μιμεῖται τή θεϊκή εὐσπλαχνία καί φιλανθρωπία καί νά ἐκφράζει μέ κάθε τρόπο τήν ἀγάπη της πρός τούς συνανθρώπους της.
Στήν Ἀκολουθία της ἀναφέρονται καί θαύματα τῆς Ἁγίας. Κάποια φορά πού ζύμωσε ψωμί, γιά νά τό μοιράσει στούς φτωχούς, ὁ Θεός ἔκανε ὥστε νά μήν λιγοστεύει τό ψωμί πού τῆς ἀπόμενε, ὅπως στήν Παλαιά Διαθήκη δέν ἐλαττωνόταν τό ἀλεύρι τῆς χήρας στό Σαρεπτά, παρ’ ὅλο πού τρεφόταν μέ αὐτό ὁ Προφήτης Ἠλίας, ἡ χήρα καί τά παιδιά της.
Ἀλλά καί μετά τήν κοίμησή της ἡ Ἁγία συνέχισε ἀδιάκοπα νά εὐεργετεῖ τούς ἀνθρώπους, χαρίζοντας τήν θεραπεία στούς ἀσθενεῖς μέ τίς ἱκεσίες της πρός τόν Κύριο. Εἶναι τόσα πολλά τά θαύματα τῶν ἰάσεων, ὥστε ὁ ὑμνογράφος κάνει λόγο γιά «πέλαγος θαυμάτων» καί τήν ἀποκαλεῖ «θαυματόβρυτον». Θεραπεύει ποικίλα νοσήματα ψυχῶν καί σωμάτων, ἀλλά κυρίως ἀσθένειες ἐπώδυνες, χρόνιες καί δυσίατες, ρευματισμούς καί ἀρθρίτιδες, παραλύσεις τῶν ἀρθρώσεων καί παραμορφώσεις τῶν μελῶν τοῦ σώματος.
Ἡ μνήμη τῆς Ὁσίας Καλῆς ἀναφέρεται, ἐπίσης, στίς 15 Μαΐου καί τό Σάββατο τῆς Διακαινησίμου.