Ἅγιοι Ἀλέξανδρος καὶ Ἀντωνίνα οἱ Μάρτυρες (10 Ιουνίου)

ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀλέξανδρος καί Ἀντωνίνα κατάγονταν ἀπό τήν πόλη τῶν Κοδράμων ἢ Κροδάμων ἢ Καρδάμων καί εἶναι ἄγνωστο πότε ἄθλησαν. Ἀπό αὐτούς ἡ Ἀντωνίνη, ἀφιερωθείσα στόν Χριστό, διῆγε βίο σώφρονα, λατρεύουσα τόν Θεό καί καταγινομένη σέ ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες, ἑλκύοντας διά τῶν ἔργων καί τῶν λόγων της εἰδωλολάτριδες γυναῖκες πρός τόν Χριστιανισμό. Γιά τή θεοφιλή αὐτή δράση της καταγγέλθηκε στόν ἡγεμόνα Φῆστο καί ἐκλείσθηκε σέ οἶκο ἀνοχῆς πρός διαφθορά, ἐπειδή ὁμολόγησε τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου. Ἐκεῖ παρέμεινε ἐπί τρεῖς ἡμέρες νηστική καί στή συνέχεια ὁδηγήθηκε ἐκ νέου ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος. Ἐμμένουσα ὅμως στήν ὁμολογία της, ἀφοῦ ἐμαστιγώθηκε σκληρά, ἐκλείσθηκε καί πάλι στό διαφθορεῖο. Πληροφορηθείς τό γεγονός αὐτό ὁ νεαρός Χριστιανός Ἀλέξανδρος, ὁ ὁποῖος ἔτρεφε μεγάλη ἐκτίμηση πρός τήν Ἀντωνίνη γιά τόν ὅσιο βίο καί τά θεῖα χαρίσματά της, προσῆλθε στό διαφθορεῖο καί ὑπό τό πρόσχημα ἀκολάστου δῆθεν πράξεως, εὑρῆκε τήν Ἀντωνίνη. Ἀμέσως τήν ἔντυσε μέ τό χιτῶνά του, ἐκάλυψε τήν κεφαλή της καί τήν ἐφυγάδευσε. Μετά ἀπό λίγο ὅμως προσῆλθαν μεθυσμένοι στρατιῶτες, πού ἐστάλησαν ἀπό τόν ἡγεμόνα, γιά νά ἐπιτύχουν βίαια τήν ἀτίμωση τῆς Ἀντωνίνης. Ἀντ’ αὐτῆς ὅμως εὑρῆκαν τόν Ἀλέξανδρο. Ἐξοργισθέντες οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ ἐκακοποίησαν τόν Ἀλέξανδρο, τόν ὁδήγησαν δεμένο ἐνώπιον τοῦ Φήστου, πρός τόν ὁποῖο ὁ Μάρτυς ὁμολόγησε τή φυγάδευση τῆς Ἀντωνίνης ἀπό αὐτόν καί τοῦ ἐξήγησε τούς λόγους οἱ ὁποῖοι τόν ὁδήγησαν στήν πράξη του. Ἔξαλλος ἀπό θυμό ὁ ἡγεμόνας διέταξε τή σκληρή μαστίγωση τοῦ Ἀλεξάνδρου καί τήν πάσῃ θυσίᾳ ἀνεύρεση τῆς Ἀντωνίνης, ἡ ὁποία συνελήφθη καί ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ Φήστου. Ὁ ἄρχοντας διέταξε καί τούς ἀπέκοψαν τά ἄκρα τῶν χειρῶν καί τῶν ποδῶν. Στήν συνέχεια ἄλειψαν τούς Μάρτυρες μέ πίσσα καί ἔρριψαν αὐτούς μέσα σέ λάκκο μέ φωτιά, ὅπου καί εὑρῆκαν μαρτυρικό θάνατο.
Τά λείψανά τους μεταφέρθηκαν ἀργότερα στήν Κωνσταντινούπολη καί κατετέθησαν στή μονή Μαξιμίνου, ὅπου καί ἐτελεῖτο ἡ Σύναξις αὐτῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ξυνωρίς ἡ ἁγία τῶν Μαρτύρων ὑμνείσθω μοι, σύν τῷ εὐκλεεῖ Ἀλεξάνδρῳ, Ἀντωνίνα ἡ πάνσεμνος· ἀγάπη γάρ καί πίστει εὐσεβεῖ, ἐκλάμψαντες ἐν ἄθλοις ἱεροῖς, ἰαμάτων ἐφαπλοῦσι μαρμαρυγάς, τοῖς πόθῳ ἀνακράζουσι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τούς ἀσφαλεῖς.
Τούς ἐν Χριστῷ, πνευματικούς ὁμαίμονας, καί ἐν ὁδοῖς, τῆς εὐσεβείας σύμφρονας, τόν θεόφρονα Ἀλέξανδρον, σύν Ἀντωνίνῃ μακαρίσωμεν· τούς ἄθλους γάρ ἐκείνων καί τά στίγματα, ὡς μύρον εὐωδίας προσεδέξατο, ὁ τούτους δοξάσας ὡς ηὐδόκησε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ὦ Ἀλέξανδρε Ἀθλητά· χαίροις Ἀντωνίνα, νύμφη ἄμωμε τοῦ Χριστοῦ· γνώμῃ γάρ τελείᾳ, ἐχθροῦ τάς μεθοδείας, ἀθλητικῇ δυνάμει, κατηδαφίσατε.