Ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ (11 Σεπτεμβρίου)

αταγόταν ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια στά χρόνια τοῦ βασιλιά Ζήνωνος (474 – 490) καί ἦταν συνεζευγμένη μέ εὐσεβή ἄνδρα, τόν Παφνούτιο. Ἡ ζωή τῆς Θεοδώρας ἦταν τίμια, ἐνάρετη καί ἀφοσιωμένη στόν σύζυγό της. Ὅμως, ὁ μισόκαλος διάβολος, σέ κάποια στιγμή ἀδυναμίας τῆς Θεοδώρας, τήν ἔσπρωξε κρυφά στήν μοιχεία. Κανείς δέν τήν εἶδε. Κανείς δέν τό ἔμαθε. Μποροῦσε, ἑπομένως, νά συνεχίσει ἁρμονικά τήν ζωή της μέ τόν σύζυγό της. Ὅταν, ὅμως, ἄκουσε τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, μέ τά ὁποία ὁ Κύριος διδάσκει ὅτι «οὐκ ἐστί κρυπτόν, ὁ οὐ φανερόν γενήσεται», δέν ὑπάρχει, δηλαδή, κρυφό, τό ὁποῖο δέν θά γίνει φανερό στό μέλλον, σκέφθηκε τό βάθος τῆς ἁμαρτίας της καί ἔκλαψε πικρά.
Ντύθηκε ἔπειτα ἀνδρικά, πῆγε σέ μοναστῆρι καί ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Θεόδωρος. Ἐκεῖ, μέρα – νύκτα μετανοοῦσε καί ἔκλαιγε τήν ἁμαρτία της. Μετά, ὅμως, ἀπό δυό χρόνια, συκοφαντήθηκε ὅτι πόρνευσε μέ γυναῖκα, ὅταν ἔφεραν ἕνα νεογέννητο μωράκι ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ. Τότε ἡ Θεοδώρα, γιά να μήν ἀποκλαλυφθεί τό φύλο της καί φανερωθεί τό μυστικό της, δέν ἀντέκρουσε τήν κατηγορία, πῆρε τό βρέφος ἔξω ἀπό τό μοναστῆρι καί γιά ἑπτά ὁλόκληρα χρόνια, μέ διάφορες κακουχίες, τό ἀνέθρεψε σάν δικό της.
Ὅταν ἐπανῆλθε στό μοναστῆρι, τό ταλαιπωρημένο σῶμά της δέν ἄντεξε καί μετά ἀπό λίγο καιρό ξεψύχησε. Τότε μόνον οἱ μοναχοί, ὅταν διαπίστωσαν τό φῦλο της, κατάλαβαν τήν πλάνη τους καί θαύμασαν τήν ταπείνωση καί τήν ἁγία ὑπομονή της, δοξάζοντας ὅλοι μαζί τόν Θεό.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δῶρον ἔνθεον, ἡγιασμένον, Θεῷ ἤνεγκας, τήν βιοτήν σου, Θεοδώρα Ὁσία πανεύφημε· τῆς μετανοίας τό πῦρ γάρ ἐμφαίνουσα, μέσον ἀνδρῶν φιλοσόφως διέλαμψας· ὅθεν πρέσβευε, ἀπαύστως τῷ σέ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορός Ἀγγελικός.
Τήν νύκτα τῶν παθῶν, ἐκφυγοῦσα θεόφρον, προσῆλθες νοητῶς, τῷ Ἡλίῳ τῆς δόξης, ἀσκήσει νεκρώσασα, τῆς σαρκός τά σκιρτήματα· ὅθεν γέγονας, ὑπογραμμός Μοναζόντων, καί ἀνόρθωσις, τῶν πεπτωκότων ἐν βίῳ, Θεοδώρα πάνσεμνε.

Μεγαλυνάριον.
Τίς σου τῆς ἀσκήσεως τό στερρόν, καί τῆς μετανοίας, ἀνυμνήσει, τό καρτερόν; Σύ γάρ Θεοδώρα, ὑπερφυέσι πόνοις, τόν παλαμναῖον ὄφιν, κατετραυμάτισας.