πό νεαρή ἡλικία ὁ Εὐμένιος ὑπέβαλλε τόν ἑαυτό του σέ πολλές σκληραγωγίες καί ἀσκήσεις. Ἡ ἐγκράτεια ἦταν ἐκείνη πού τόν διέκρινε περισσότερο. Διότι στό μυαλό του, εἶχε πάντα τήν συμβουλή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «πᾶς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται». Καθένας, δηλαδή, πού ἀγωνίζεται, ἐγκρατεύεται σέ ὅλα, ἀκόμα καί στήν τροφή καί στό ποτό, προκειμένου νά πετύχει τόν πνευματικό του σκοπό. Καί ὁ Εὐμένιος, ἀκολουθώντας τά λόγια τοῦ θεόπνευστου Ἀποστόλου, πέτυχε.
Ἀξιώθηκε νά ἱερωθεῖ καί νά γίνει Ἐπίσκοπος Γορτύνης στήν Κρήτη. Ἀπό τή νέα του θέση, ἡ ἀρετή του ἔλαμψε ἀκόμα περισσότερο καί ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε τήν χάρη καί τήν δύναμη νά θαυματουργεῖ. Καί ὅπως ἀναφέρει ἡ παράδοση, μιά φορά μέ ἀναμμένες λαμπάδες κατέκαυσε ἕναν δράκοντα, πού ὅρμησε ἐναντίον του.
Ἔπειτα ὁ Εὐμένιος πῆγε στήν Ρώμη, ὅπου μέ τή θεία του διδασκαλία καί μέ θαύματα στερέωσε τούς πιστούς. Ποθώντας, ὅμως, περισσότερη σκληραγωγία καί ἄσκηση, πῆγε στή Θηβαΐδα τῆς Ἄνω Αἰγύπτου, κοντά στούς μεγάλους ἀσκητές.
Ἐκεῖ παρέδωσε καί τό πνεῦμα του στόν Θεό. Τό δέ λείψανό του μεταφέρθηκε καί θάφτηκε μέ τιμές στήν ἕδρα τῆς ἐπισκοπῆς του, στήν Κρήτη.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ταχύν προμηθέα σε, καί ἀρωγόν εὐμενῆ, κεκτήμεθα Ὅσιε, ὡς τοῦ Χριστοῦ μιμητήν, Εὐμένιε ἔνδοξε· σύ γάρ ἀναβλυστάνων, συμπαθείας τά ῥεῖθρα, βρύεις τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἰαμάτων πελάγη. Ἀλλά καί τοῖς τιμῶσί σε, σκέπη γενήθητι.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὤφθης πλοῦτος ἄσυλος τῇ Ἐκκλησίᾳ, βλύζων πᾶσιν ἄφθονον, χάριν θαυμάτων τοῖς πιστοῖς· διό σε πάντες γεραίρομεν, θευματοφόρε Εὐμένιε Ὅσιε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ὁ τῆς Γόρτυνος ποδηγός, καί τῆς Κρήτης πάσης, ὁ ἀκοίμητος ὀφθαλμός· χαίροις τῶν θαυμάτων, ἀκένωτος χειμάρρους, Εὐμένιε τρισμάκαρ, πιστῶν ἀντίληψις.