Κυριακή δ΄ Λουκά

παραβολή του Σπορέως, που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας. Ο Κύριος μιλά για το γεωργό εκείνο που πήγε στο χωράφι του για τη σπορά, και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και πήγαν χαμένοι, αφού καταπατήθηκαν από τους περαστικούς και έγιναν τροφή των πουλιών, άλλοι έπεσαν επάνω στις πέτρες, και μόλις φύτρωσαν λίγο, αμέσως ξεράθηκαν, επειδή δεν υπήρχε ούτε χώμα ούτε υγρασία. Άλλοι πάλι έπεσαν σε μέρος γεμάτο αγκάθια, τα οποία έπνιξαν τα νεόφυτα βλαστάρια, και εκείνοι τέλος που έπεσαν στην εύφορη γη, και αναπτύχθηκαν τα φυτά και απέδωσαν καρπό εκατονταπλάσιο.

Την ερμηνεία αυτής της παραβολής την δίνει ο ίδιος ο Χριστός στη συνέχεια της ευαγγελικής περικοπής. Μας λέει ότι ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, και ο γεωργός επομένως είναι ο ίδιος ο Θεός. Τα δε διάφορα είδη της γης στα οποία έπεσε ο σπόρος, είναι οι διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, οι οποίοι ανάλογα με την προαίρεση και την πνευματική τους κατάσταση, δέχονται τον λόγο του Θεού και είτε αυτός καρποφορεί στην ζωή τους, είτε μένει άκαρπος και ατελέσφορος.

Έτσι, ο δρόμος της παραβολής αντιστοιχεί στους ανθρώπους εκείνους που ακούν μεν τον λόγο του Θεού, αλλά ευθύς αμέσως έρχεται ο διάβολος και παίρνει από την καρδιά τους τα θεϊκά λόγια, ώστε να μην πιστέψουν και να μην σωθούν. Οι πέτρες πάλι, είναι εκείνοι οι άνθρωποι μου με χαρά ακούν και δέχονται τον λόγο του Θεού, αλλά δεν έχουν πνευματικές ρίζες και με τον πρώτο πειρασμό εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια και μαραζώνουν πνευματικά. Τα αγκάθια, μάς λέει ο Χριστός, είναι οι βιοτικές μέριμνες, οι ηδονές και ο πλούτος, που απασχολούν την καθημερινότητά μας και αντλούν όλη την ενεργητικότητά μας, με αποτέλεσμα να ξεχνάμε και να παραθεωρούμε το λόγο του Θεού, ο οποίος τελικά καταπνίγεται μέσα μας και δεν καρποφορεί.

Μνήμη Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (11 Οκτωβρίου)

ορτάζεται την Κυριακή Δ΄ Λουκά

Αὐτή ἔγινε στή Νίκαια τό 787, ἐπί βασιλέως Κωνσταντίνου καί Εἰρήνης, τῆς μητέρας του, καί ἐπί Ἀδριανοῦ Πάπα Ρώμης, Ταρασίου Κωνσταντινουπόλεως, Πολιτιανοῦ Ἀλεξανδρείας, Θεοδωρήτου Ἀντιοχείας καί Ἠλία Ἱεροσολύμων.
Συνολικά οἱ Πατέρες πού ἔλαβαν μέρος στή Σύνοδο αὐτή ἦταν 365 καί ἀναθεμάτισαν τήν αἵρεση τῶν εἰκονομάχων. Διατύπωσαν, ὅτι ἡ τιμή καί ἡ προσκύνηση τῆς Εἰκόνας διαβαίνει στό πρωτότυπο (δηλαδή στόν εἰκονιζόμενο Ἅγιο) καί ὄχι στά καθ’ αὐτό ξύλο καί χρῶμα τῆς εἰκόνας.
Ἡ μνήμη τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τιμᾶται τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν 11η Ὀκτωβρίου.

Ἅγιος Φίλιππος ὁ Ἀπόστολος (11 Οκτωβρίου)

αταγόταν ἀπό τήν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καί ἦταν διάκονος μεταξύ τῶν ἑπτά διακόνων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας στήν Ἱερουσαλήμ (Πράξ. στ’).

Ἐπίσης, ἦταν ἔγγαμος καί εἶχε τέσσερις θυγατέρες, προικισμένες μέ προφητικό χάρισμα. (Πράξ. κα’ 8 – 9). Ὁ Φίλιππος, ὅμως, δέν στάθηκε μόνο στήν Ἱερουσαλήμ. Πῆγε στή Σαμάρεια καί κήρυξε τό Εὐαγγέλιο, σάν γνήσιος καί αὐτός «Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά πίστιν ἐκλεκτῶν Θεοῦ καί ἐπί γνῶσιν ἀληθείας τῆς κατ’ εὐσέβειαν». Δηλαδή Ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά νά διδάξει μεταξύ ἐκείνων πού ἐξέλεξε ὁ Θεός, τήν πίστη καί τήν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας, πού ὁδηγεῖ στήν εὐσέβεια.
Ἐκεῖ στήν Σαμάρεια, διά τοῦ κηρύγματός του βάπτισε χριστιανό τόν Σίμωνα τόν μάγο. Ἔπειτα, ὁ Φίλιππος συνάντησε στό δρόμο του τόν Εὐνοῦχο τῆς βασίλισσας Κανδάκης, καί ἀφοῦ τόν κατήχησε, βάπτισε καί αὐτόν Χριστιανό. Κατόπιν, πῆγε στίς Τράλλεις τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου μέ τή διδασκαλία του ἔπεισε ὅλους σχεδόν τούς κατοίκους τῆς πόλης νά πιστέψουν στόν Χριστό.
Ὁ Φίλιππος στήν πόλη αὐτή, ἀφοῦ ἔκτισε καί χριστιανικό ναό, παρέδωσε στόν Θεό τήν ψυχή του.

Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ὁμολογητής ὁ Γραπτός, Ἐπίσκοπος Νίκαιας (11 Οκτωβρίου)

ταν ἀδελφός τοῦ Θεοδώρου τοῦ Γραπτοῦ καί διακρινόταν γιά τή μάθηση τῶν ἁγίων γραφῶν καί τῆς ἱερῆς θεολογίας, ἀλλά καί γιά τήν ἀκριβή γνώση τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν συγγραφῶν.
Ὁ Θεοφάνης τό 838, ἔθαψε μέ μεγάλη λύπη τόν ἀδελφό του Θεόδωρο, ὅταν αὐτός πέθανε στήν ἐξορία. Κατόπιν ὁ Θεοφάνης ἐξορίστηκε στή Θεσσαλονίκη.
Ὅταν πέθανε ὁ εἰκονομάχος βασιλιάς Θεόφιλος, ἀνέλαβε τή διαχείριση τῆς βασιλικῆς ἀρχῆς. Ὁ δέ Πατριάρχης Μεθόδιος, ἔκανε τόν Θεφάνη Μητροπολίτη Νικαίας. Ἐπιτέλεσε τά ποιμαντικά του καθήκοντα μέ μεγάλη ἀκρίβεια καί πέθανε ἥσυχος μέ τή συνείδησή του, ὅτι ἐκπλήρωσε ἄρτια τά καθήκοντά του πρός τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία καί σάν ἁπλός Ἱερομόναχος καί σάν ἐπισκοπικός κυβερνήτης.
Ὁ Θεοφάνης ὁ Γραπτός εἶναι ἀπό τούς μεγαλύτερους Ἕλληνες θρησκευτικούς ποιητές καί ὑμνογράφους τοῦ 8ου αἰῶνα, ἀφοῦ συνέγραψε πολλούς κανόνες.

Ἁγίες Ζηναΐδα καὶ Φιλονίλλα (11 Οκτωβρίου)

ἱ Ἅγιες Ζηναΐδα καί Φιλονίλλα ἦταν ἀδελφές. Κατάγονταν ἀπό τήν Ταρσό τῆς Κιλικίας καί ἦταν συγγενεῖς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Ἀφοῦ ἄφησαν τήν πατρίδα τους καί ἐγκατέλειψαν ὅλα τους τά ὑπάρχοντα, περιόδευαν καί ἀσκοῦσαν τήν ἰατρική ἐπιτελώντας ταυτόχρονα ἔργο ἀποστολικό, κηρύττοντας τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
Κάποτε ἔφτασαν στήν πόλη Δημητριάδα, ὅπου καί διέμειναν σέ ἕνα σπήλαιο. Κατά τήν διαμονή τους στό σπήλαιο αὐτό ἡ Ζηναΐδα θεράπευε ἀπό κάθε ἀσθένεια ὅσους προσέτρεχαν σέ αὐτήν γιά βοήθεια. Ἡ Φιλονίλλα ἔκανε μακροχρόνιες νηστεῖες καί πραγματοποίησε πολλές θαυματουργές θεραπεῖες καί ἀλλά θαύματα.
Καί οἱ δυό Ἁγίες ἐκοιμήθηκαν ἐν εἰρήνῃ στό σπήλαιο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx