Κυριακή θ΄ Ματθαίου

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε»

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αδελφοί μου, ακούσαμε για το θαύμα της καταπαύσεως της τρικυμίας της θαλάσσης, καθώς επίσης βλέπουμε και την ειρηνική κατάπαυση της τρικυμίας των λογισμών των μαθητών του Χριστού που ήταν φοβερότερη. Έτσι την αξιολόγησε ο Κύριος, γι αὐτὸ πρώτα κατέπαυσε την τρικυμία της ολιγοπιστίας του Αποστόλου Πέτρου λέγοντας: «Ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας;». Έπειτα ανέβηκε στο πλοίο και αμέσως εκόπασε ο άνεμος. Ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την περίπτωση του Αποστόλου Πέτρου που, ενώ βάδιζε πάνω στα κύματα όσο είχε τα μάτια του εστραμμένα προς τον Ιησού, έπειτα βυθιζόταν, λέγει ότι «ο Κύριος την στιγμή εκείνη δεν κατέπαυσε τον άνεμο αλλά άπλωσε το χέρι Του και τον έπιασε λέγοντας; «ὀλιγόπιστε εἰς τί ἐδίστασας».

Με τον τρόπο αυτό ο Κύριος έδειξε ότι την μεταβολή στον Πέτρο δεν την έκανε η δύναμη του ανέμου αλλά η ολιγοπιστία του. Αν η πίστη του δεν ασθενούσε, τότε εύκολα θα μπορούσε να αντιμετωπίση τον άνεμο. Γι αὐτὸ ο Κύριος τον έπιασε από το χέρι και αφήνει τον αέρα να πνέη, δείχνοντας ότι ο άνεμος δεν μπορεί να κάνη κανένα κακό, όταν η πίστη είναι σταθερή. Αδελφοί μου, τα στοιχεία της φύσεως «ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος» σε κίνδυνο μεγάλο το πλοίο και τους επιβαίνοντες μαθητές υποβάλλουν. Ο Χριστός όμως δεν αφήνει για πολύ μόνους τους μαθητές και χωρίς βοήθεια.

Εμφανίζεται σε αυτούς περιπατών επί της θαλάσσης, διαλύει την ταραχή και την υποψία τους ότι βλέπουν φάντασμα και τους ενθαρρύνει λέγοντας «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι• μὴ φοβεῖσθε». Η ενθαρρυντική αυτή προσφώνηση του Ιησού δημιουργεί βαθειά αίσθηση και συγκίνηση στους μαθητές και το βίωμα αυτό μας οδηγεί στη βεβαιότητα ότι ο Κύριός μας ευρίσκεται συνεχώς στο πλευρό του σκάφους η καλύτερα επάνω σε αυτό, τόσο μεν της Εκκλησίας όσο και στο σκάφος ενός εκάστου μέλους της Εκκλησίας, και δεν πρέπει να φοβούμαστε η να χάνουμε το θάρρος μας, όταν τα κύματα και οι τρικυμίες της ζωής μας ταράζουν και θέλουν να μας κλονίσουν.

Αν πάλι συμβεί να κλονισθούμε, να βυθισθούμε, μη διστάσουμε να πούμε: «Κύριε σῶσόν με» και όπως, παρ ότι εχαρακτήρισε «ὀλιγόπιστον» τον Πέτρο, ο Κύριος του έδωκε χείρα βοηθείας, έτσι θα κάνει και σε εμάς λέγοντας «θαρσεῖτε ἐγώ εἰμι». Με το επεισόδιο αυτό, που οφείλεται βέβαια στον αυθόρμητο χαρακτήρα του Πέτρου και στην ελλιπή πίστη του προ του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, συνειδητοποιεί κανείς την παρουσία του Κυρίου δίπλα του, λαμβάνει ενίσχυση και σταθεροποείται στην πίστη του. Αδελφοί μου, και εμείς είμαστε μέσα στο σκάφος, το πλοίο της Εκκλησίας, που είναι εκτεθειμένο στην τρικυμία του παρόντος κόσμου.

Όποιος προς στιγμήν τρομοκρατηθή από τον ισχυρό άνεμο των φθοροποιών δυνάμεων του κόσμου, κινδυνεύει να καταποντισθή. Όποιος όμως βεβαιωθή ότι με την προσευχή «Κύριε σῶσόν με» ο Κύριος θα σπεύση αμέσως ως βοηθός και σωτήρ, ως νικητής των αντιθέτων δυνάμεων, ως Υιός του Θεού και αρχηγός της Εκκλησίας, αυτός σωθήσεται. Εἰς τὸ «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι, μὴ φοβεῖσθε» της ευαγγελικής περικοπής, πρέπει να αναγνωρίσουμε τη ρητή υπόσχεση του Κυρίου μας προς τα μέλη της Εκκλησίας Του, ότι εν μέσω των τρικυμιών του βίου, των διωγμών, των θλίψεων, των αντιθέτων δυνάμεων και των λοιπών εμποδίων.

Εκείνος θα ευρίσκεται στο πλευρό μας «πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Φίλοι μου, αν με μεγαλύτερη προσοχή μελετήσουμε την ευαγγελική περικοπή, θα διαπιστώσουμε ότι οι μαθητές μαζί με τον αγώνα τους, διακατέχονται και από το αίσθημα της αγωνίας. Έχουν βεβαίως τη δικαιολογία τους. Δεν ήταν μόνο ότι η θύελλα μαινόταν, αλλά απουσίαζε και ο Χριστός, στον οποίο είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους. Μάλλον τον είχαν λησμονήσει μέσα στην ταραχή και το φόβο τους. Ο Κύριος όμως προσευχόταν και σε λίγο απήλθε προς αυτούς περιπατών επί των κυμάτων.

Ο Πέτρος, όταν είδε τον άνεμο ισχυρό, εφοβήθη. Να λοιπόν η αγωνία, ο φόβος ως αποτέλεσμα της ολιγοπιστίας. Η αντιμετώπιση της τρικυμίας συνδέεται με τον Χριστό. Η του ανέμου κατάπαυση και ειρήνευση δεν είναι αποτέλεσμα καλών και ευσεβών σκέψεων αλλά προϊόν της θείας χάριτος. Εφοβήθη ο Πέτρος. Σε μία έξαρση λυρισμού και ψυχικής ανατάσεως προς τον Θεό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διδάσκει «φόβος οὐκ ἔστι ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει». Πηγή του φόβου είναι η ενοχή η οποία αποκλείει το συναίσθημα της προς τον Θεόν αγάπης, άρα και της ασφαλείας.

Είναι φρόνιμο και απαραίτητο να είναι η συνείδησή μας τακτοποιημένη απέναντι του Θεού, γιατί μόνο τότε νιώθουμε ειρήνη και χαρά και έχουμε την βεβαιότητα ότι ο Χριστός μας είναι η ισχύς, το στερέωμα, η καταφυγή και ο ρύστης μας. Αμήν