«Καθώς ασπαζόµαστε «το Ζωοποιόν ξύλον». Ας αφήσουµε τη σκέψη µας να αγκαλιάσει τον Εσταυρωμένο και να μας θυµίζει κάθε λεπτό τα περιστατικά του αχράντου πάθους του Ιησού Χριστού. Και ακόµα, όπου ατενίζουµε τον Τίµιο Σταυρό ας φέρουµε στη µνήµη µας τα προστάγµατα και τις υποθήκες του Εσταυρωµένου Χριστού. Τότε ο Σταυρός δεν θα είναι για µας ένα άψυχο ξύλο, αλλά θα γίνει «ζωή καί ἀνάστασις», δεν θα είναι ένα πολυτιµο κειµήλιο, αλλά θα αποβεί η µοναδική αξία από την οποία θα παίρνει νόηµα η ζωή µάς...»