Ὁσία Μαρία πού ἀντιπροσωπεύει ἴσως τό πιό διαδεδομένο παράδειγμα τοῦ «ἱεροῦ θρύλου» τῆς γυναίκας πού ἀφιερώνεται στή μοναστική ἄσκηση κάτω ἀπό μία ἀνδρική μεταμφίεση καί πού μνημονεύεται στό Συναξάρι τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλά θεωροῦν ὅτι ἔζησε τόν 5ο αἰῶνα μ.Χ., μέ βάση οὐσιαστικά τή Μαρωνιτική παράδοση πού τοποθετεῖ τόν τόπο ἀσκήσεώς της στή σπηλιά Qanubin, στήν πεδιάδα τῆς Qadisa στό βόρειο Λίβανο, καί ἄλλοι τόν 7ο αἰῶνα μ.Χ. καί σέ Αἰγυπτιακή περιοχή.
Οἱ Συναξαριστές διηγοῦνται ὅτι ἡ Ὁσία, ἐπιθυμώντας τήν μοναστική ζωή, μεταμφιέσθηκε σέ ἄνδρα καί κατέφυγε μετά τοῦ πατρός της Εὐγενίου, πού εἶχε μείνει χῆρος, σέ μοναστήρι. Ὅταν κάποτε ἡ Ἁγία κατέλυσε, μέ ἄλλους μοναχούς, σέ πανδοχεῖο, τήν κατηγόρησαν ὅτι διέφθειρε τήν κόρη τοῦ ξενοδόχου, ἡ ὁποία ὅμως εἶχε διαφθαρεῖ ἀπό ἕναν στρατιώτη. Ἡ Ἁγία ὄχι μόνο ὑπέμεινε τό ὄνειδος, τίς προσβολές καί τίς διώξεις μέ σιωπή καί ὑπομονή, ἀλλά καί τό παιδί πού γεννήθηκε τό δέχθηκε ὡς δικό της καί τό διέτρεφε ἔξω ἀπό τή μονή ἐπί τριετία, ἀφοῦ οἱ μοναχοί τήν ἔβγαλαν ἔξω τῆς μονῆς ὡς ἁμαρτωλή. Ὅταν, μετά τήν ὀσιακή κοίμησή της, φανερώθηκε ὅτι ἦταν γυναῖκα, οἱ μοναχοί πού πρίν λίγο τήν ἀποκαλοῦσαν ἀθλία, τήν μακάρισαν γιά τήν ἀρετή καί τήν πνευματική της ἀνδρεία καί τήν θεώρησαν Ὁσία.
Στό μηναῖο ἀναφέρεται χαρακτηριστικά:
Στολή Μαρῖνον μαρτυρεῖ τήν Μαρίαν,
Ταφή Μαρίαν δεικνύει τόν Μαρῖνον.
