Ἅγιος Διονύσιος γεννήθηκε περί τό ἔτος 1500 στό χωριό Σκλάταινα τῆς ἐπαρχίας Φαναρίου Καρδίτσας, πού σήμερα ὀνομάζεται Δρακότρυπα, ἀπό γονεῖς πτωχούς ἀλλά εὐσεβεῖς, τόν Νικόλαο καί τή Θεοδώρα, οἱ ὁποῖοι τόν ἀνέθρεψαν μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Μετά τόν θάνατο τῶν γονέων του καί σέ νεαρή ἡλικία μετέβη στά Μετέωρα, ὅπου καί ἔγινε Μοναχός. Ἀργότερα κατέφυγε στό Ἅγιον Ὄρος καί χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος. Διακατεχόμενος ἀπό τόν πόθο τή ἐρημικῆς ζωῆς ἵδρυσε κοντά στή Μονή Καρακάλλου ἕνα μικρό κελί, στό ὁποῖο μόναζε καί κοντά σέ αὐτό ἔκτισε καί ἕνα μικρό Ναό ἀφιερωμένο στήν Ἁγία Τριάδα.
Στήν συνέχεια ἐπισκέφθηκε τά Ἱεροσόλυμα γιά νά προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ἐξετίμησε τόσο πολύ τήν πνευματικότητα τοῦ Ἁγίου ἀσκητοῦ, ὥστε τόν παρότρυνε νά μείνει κοντά του γιά νά τόν ἀναδείξει διάδοχό του. Παρά τίς προτροπές ὅμως καί τά δελεάσματα ἐκεῖνος ἐπέστρεψε στό ἡσυχαστήριό του. Χρημάτισε δέ καί γιά λίγο ἡγούμενος τῆς Μονῆς Φιλοθέου Ἁγίου Ὄρους, πρός ἐνίσχυση τῆς ὁποίας δέν δίστασε νά ταξιδέψει μέχρι τήν Κωνσταντινούπολη.
Κατά τήν διάρκεια τῆς ἡγουμενίας του στή Μονή Φιλοθέου ἄλλαξε τήν τάξη αὐτῆς ἀπό βουλγαρική σέ ἑλληνική. Τό γεγονός αὐτό δυσαρέστησε κάποιους, οἱ ὁποῖοι ζητοῦσαν συνέχεια ἀφορμές νά δημιουργοῦν ζητήματα καί νά προκαλοῦν σκάνδαλα. Γι’ αὐτό ὁ Ἅγιος θεώρησε καλό νά ἀπέλθει, περί τό 1524, σέ σκήτη πού ἦταν κοντά στήν Βέροια, ὅπου καί διοργάνωσε τή μοναστική ζωή. Ἀνακαίνισε τό Ναό τοῦ Τιμίου Προδρόμου καί ἀνέπτυξε πλούσια διδακτική καί φιλανθρωπική δράση. Ἐπισκέφθηκε ὡς προσκυνητής καί πάλι τά Ἱεροσόλυμα, μέ ἀφορμή τήν ἐκεῖ Σύναξη τῶν Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ἱεροσολύμων καί, ἀφοῦ δέχθηκε τίς εὐλογίες καί παραινέσεις τους, ἐπέστρεψε στήν Βέροια.
Κατ’ ἐκεῖνο τόν καιρό κοιμήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Βεροίας, οἱ δέ πρόκριτοι καί κάτοικοι τῆς περιοχῆς προσπάθησαν νά πείσουν τόν Ἅγιο νά γίνει Ἐπίσκοπός τους. Ἐκεῖνος ὅμως, ποθώντας τήν ἡσυχία καί τήν ἔρημο, ἔφυγε καί πῆγε σέ μία δυσπρόσιτη περιοχή τοῦ Ὀλύμπου, ὅπου ἵδρυσε τή Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Σέ κάποιο διωγμό τῶν Τούρκων ἐγκατέλειψε γιά λίγο τή Μονή καί κατέφυγε στό Πήλιο, κοντά στή Ζαγορά. Ἐκεῖ ἔκτισε Ἐκκλησία καί κελιά. Ἀπό ἐκεῖ, μέ τήν παράκληση τοῦ λαοῦ γιά τήν ἀνομβρία, πού ἀκολούθησε τήν φυγή του, ὁ Ὅσιος ἐπέστρεψε στόν Ὄλυμπο, περί τό 1542, γενόμενος δεκτός ὄχι μόνο ἀπό τόν λαό ἀλλά καί τόν Τοῦρκο ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος ἐγγράφως τοῦ ἔδωσε τήν ἄδεια νά ἀνεγείρει Ναό καί κελιά.
Ἡ ἁγιότητα τοῦ Ὁσίου καί τά παρ’ αὐτοῦ ἐπιτελούμενα θαύματα, διαθρυλούμενα εὐρέως σέ ὅλη τή γύρω περιοχή καί τή Μακεδονία, ὁδηγοῦσαν πολλούς μέχρι τῆς ἀπομακρυσμένης Μονῆς του, γιά νά λάβουν τήν εὐλογία του, νά ζητήσουν τή συμβουλή του, νά θεραπευθοῦν ἀπό ἀσθένειες καί νά ὠφεληθοῦν πνευματικά. Καί ὁ Ὅσιος στήριζε τήν πίστη τους, κράτυνε τήν ὑπομονή τους, θέρμαινε τήν ἀγάπη τους, ἀνταποκρινόμενος στίς ἀπαιτήσεις τῆς ψυχῆς τους ἀλλά καί στίς ὑλικές τους ἀνάγκες. Ἐδῶ ὁ Ἅγιος ἔζησε σάν ἐπίγειος ἄγγελος καί γρήγορα συγκέντρωσε γύρω του πλῆθος μοναχῶν, πού ἔκανε τήν Μονή πραγματική Λαύρα. Ὡστόσο, ὁ ἴδιος προτιμοῦσε νά μένει στά σπήλαια τῆς περιοχῆς καί νά ἀσκεῖται στό γνόφο τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Κάποιες φορές, ἐνῶ ἐρχόταν ἀπό τά σπήλαια, τόν εἶχαν δεῖ νά λάμπει ὁλόκληρος, λουσμένος μέσα στό ἀναστάσιμο φῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ὁ Θεός τόν προίκισε μέ ἔκτακτα καί ὑπερφυσικά χαρίσματα. Ὑπῆρξε προορατικός καί θαυματουργός, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη στή ζωή.
Ὁ Ἅγιος δέν παρέλειπε νά περιέρχεται τά γύρω χωριά, γιά νά κηρύξει, νά ἐξομολογήσει καί νά στηρίξει τούς σκλαβωμένους Ἕλληνες.
Ὁ Ὅσιος Διονύσιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἐνταφιάσθηκε ἀπό τούς μοναχούς στό κάτω μέρος τῆς βόρειας πτέρυγας τοῦ ἐσωτερικοῦ τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς. Ὁ τάφος του ἀπέπνεε εὐωδία καί χάρη καί ἀπό τότε ἀπέβη πηγή δυνάμεως καί ἰαμάτων γιά τούς πιστούς.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοῦ Ὀλύμπου οἰκήτωρ Πιερίας ἀγλάϊσμα, καί τῆς ἐπωνύμου Μονῆς σου ἱερόν περιτείχισμα, ἐδείχθης Διονύσιε σοφέ, βιώσας ὥσπερ Ἄγγελος ἐν γῇ, καί παρέχεις τήν σήν χάριν τοῖς εὐλαβῶς, προστρέχουσι τῇ σκέπῃ σου. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐγκρατείας σκάμμασι Πάτερ ἐκλάμψας, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὤφθης δοχεῖον καθαρόν, Πάτερ σοφέ Διονύσιε, πταισμάτων λύσιν ἡμῖν ἐξαιτούμενος.
Μεγαλυνάριον.
Λάμψας ἐν Ὀλύμπῳ ἀσκητικῶς, θαυμάτων ἀκτῖσι, καταυγάζεις ὡς ἀληθῶς, πᾶσαν Πιερίαν, πιστῶς ἀνευφημοῦσαν, θεόφρον Διονύσιε, τούς ἀγῶνας σου.
