ορφή μέ παγκύπρια πνευματική ἀκτινοβολία εἶναι ὁ Ἅγιος Σωζόμενος. Τήν ἀκτινοβολία του μαρτυροῦν τά πολλά θαύματά του πού μέ εὐλάβεια ἀναφέρονται ἀπό τόν λαό μας, μά καί οἱ ἱεροί ναοί πού εἶναι ἀφιερωμένοι στ’ ὄνομά του.
Καταγόταν ἀπό τήν Καρπασία καί ἔζησε στά τέλη τοῦ 17ου καί τίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰώνα. Πέρασε τό πιό μεγάλο μέρος τῆς ζωῆς του στήν ἐξορία (50 χρόνια).
Ἀπό τούς γονεῖς του πού ἤσαν ἄνθρωποι θεοσεβεῖς ὁδηγήθηκε ἀπό μικρός στή μελέτη καί τήν γνώση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί ἀγάπησε τά θεία λόγια. Ἡ προσεκτική μελέτη τῆς Γραφῆς καί τῶν διαφόρων θεολογικῶν συγγραμμάτων μέ τά ὁποῖα καταγινόταν καθημερινά, τόν βοήθησαν μέ τόν καιρό νά ἀποκτήσει μία σπάνια γιά τήν ἐποχή του μόρφωση καί γνώση καί νά ἐξελιχθεῖ σ’ ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καί ἕνα συνειδητό χριστιανό. Μέ τούς συνεχεῖς πνευματικούς ἀγῶνές του κατώρθωσε νά προχωρήσει καί νά πλησιάσει καί νά ὁμοιάσει κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, τό αἰώνιο πρότυπο, πού πρέπει νά ἔχει κάθε ἄνθρωπος, τόν Χριστό.
Ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ἐφηβικῆς καί ὕστερα τῆς νεανικῆς του ἡλικίας, ἀγωνίστηκε ἰδιαίτερα γιά νά κρατήσει τήν καρδιά του ἁγνή καί καθαρή, με νηστεία γιά νά τοῦ καταστέλλει τίς ὁρμές καί μέ προσευχή γιά νά τόν βοηθᾶ ν’ ἁπλώνει τίς φτεροῦγες τῆς διάνοιάς του καί νά ὑψώνεται κάθε στιγμή καί ὤρα γιά νά καταθέτει πρό τοῦ θρόνου τοῦ Μεγάλου Πατέρα σκέψεις καί αἰσθήματα.
Γιά νά εἶναι ἀπερίσπαστος στόν εὐγενικό του ἀγώνα πού χάραξε μονάχος του, προτοῦ ἀνδρωθεῖ, πῆρε τήν ἀπόφαση νά φύγει καί ἀπό τό σπίτι του καί νά τραβήξει στήν ἐρημιά. Ἐκεῖ ἐλεύθερος ἀπό κάθε γήϊνη φροντίδα ἕνα μόνο θά σκεφτόταν καί γιά ἕνα μόνο θά φρόντιζε: Πώς νά ἀρέσει στόν Θεό. Γιά τό σκοπό αυτό, ἐπέλεξε μία σπηλιά πού βρισκόταν στήν πρόσοψη ἐνός κρημνοῦ, βραχώδους καί ὑψηλοῦ.
Ὅμως, ἀκόμα καί σ’ ἕναν τόσο δύσβατο τόπο, ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του ἔφερνε πλήθος πιστῶν. Ἄλλοι ἀπό περιέργεια καί ἄλλοι ἀπό ἀνάγκη καί πόθο κάτι νά πάρουν καί κάτι ν’ ἀκούσουν, ξεκινοῦσαν ἀπό διάφορα μέρη καί ἔρχονταν στόν εὐλαβῆ ἀσκητή.
Καί αὐτός σάν ἄλλος Βαπτιστής ἅρπαξε τίς εὐκαιρίες γιά νά διδάξει, νά παρακαλέσει, νά ἐπιτιμήσει. Τό κήρυγμά του ἄρχιζε πάντα μέ τίς λέξεις:
«Μετανοήσατε καί ἀγαπήσατε τόν Θεόν. Ἀδελφοί μου! Μετανοιώσετε καί ἀφῆστε τήν ἁμαρτία. Ἀφῆστέ την, πού εἶναι κατάρα. Εἶναι θάνατος. Εἶναι νέκρωση. Ἀφῆστε τήν ἁμαρτία καί ἀγαπῆστε τόν Θεό. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό, ζεῖ μέ ἀναπαυμένο τόν νοῦ του. Ἡ ἀγάπη, ὅταν θρονιαστεῖ στόν ἄνθρωπο, εἶναι ἱκανή νά τοῦ θρέψει τήν ψυχή· αὐτή εἶναι τό κρασί πού εὐφραίνει τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτή τοῦ ξεκουράζει τήν ψυχή. Τοῦ γαληνεύει τό μυαλό. Τόν κάνει ἀληθινό παιδί τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη εἶναι τό κλειδί πού θά μᾶς ἀνοίξει μία μέρα καί τόν Παράδεισο».
Τά λόγια τοῦ Ἁγίου συνοδεύονταν πάντα μέ τό δικό του φωτεινό παράδειγμα. Σέ κανέναν δέν ἀρνιόταν τήν ἀγάπη καί τήν βοήθειά του. Τό κατάλυμά του ἦταν γιά ὅλους ἀνοικτό. Καί τό θεραπευτικό χάρισμα μέ τό ὁποῖο τόν χαρίτωσε ὁ Θεός, τό πρόσφερε πρόθυμα σέ ὅσους μέ πίστη καί μετάνοια εἰλικρινή κατάφευγαν στή χάρη του καί τοῦ τό ζητοῦσαν.
Μπροστά στή σπηλιά πού ἔμενε, κατέφθαναν συχνά ἀπό παντοῦ μορφές πονεμένες καί χλωμές ἀπ’ τήν ἀρρώστια καί τόν πόνο. Μητέρες μέ τά πυρέσσοντα παιδιά στήν ἀγκαλιά τους. Ἄνδρες καί γυναῖκες μέ ζωντανά τά σημάδια τῆς πίκρας στά πρόσωπά τους. Νέοι καί νέες μέ τά κορμιά μαραμένα ἀπ’ τῆς ἀσθένειας τά βαριά πλήγματα.
Τό θαῦμα δέν ἀργοῦσε νά γίνει. Ὁ πόνος σιγά – σιγά χανόταν ἀπ’ τό πονεμένο μέρος. Ἡ δύναμη ξαναγύριζε στό ἀρρωστημένο κορμί. Τά μάτια φωτίζονταν ἀπό τήν πίστη καί τήν πεποίθηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Τά πρόσωπα ξανάβρισκαν τό χρῶμα τῆς ὑγείας. Οἱ καρδιές φούσκωναν ἀπό τήν χαρά. Καί οἱ ἄρρωστοι, θεραπευμένοι πιά ξεσποῦσαν σέ μιά ὁλόψυχη δοξολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ καί σ’ ἕνα βαθύ ἐγκάρδιο εὐχαριστῶ στόν Ἅγιο, πού μέ τήν δύναμη τῆς προσευχῆς του, τούς εἶχε κάμει καλά. Καί αὐτός μέ ταπείνωση ἀληθινή, προτοῦ τούς κατευοδώσει γιά τά χωριά τους μέ πατρική στοργή καί ἀγάπη τούς καλοῦσε κοντά του καί τούς ἐπαναλάμβανε;
— Παιδιά μου! Ὁ ἅγιος Θεός σᾶς χάρισε τήν ὑγεία σας. Μή λησμονεῖτε τήν ὑπόσχεση πού τοῦ δώκατε. Ἀποφεύγετε στό ἑξῆς τήν ἁμαρτία. Μένετε πιστοί στό θέλημά του. Καί ἡ εὐτυχία καί ἡ χαρά πού ζητᾶτε, καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποθοῦμε, θά γίνει πιά κτῆμα σας. Καί θά ὁλοκληρωθεῖ κάποια μέρα στόν οὐρανό, στήν μακαρία ζωή πού ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἑτοίμασε γιά ὅλους μας.
Μέ ἕνα τέτοιο τρόπο ὁ Ὅσιος περνοῦσε τίς ἡμέρες του, μέχρι τήν στιγμή πού ἡ Ἁγία ψυχή του, ἀφῆκε τό κουρασμένο κορμί γιά νά ἑνωθεῖ μέ τόν Χριστό του καί Κύριό μας.
Τό Ἅγιο σκήνωμά του μέ εὐλάβεια τό ἔθαψαν οἱ χριστιανοί στό βάθος τῆς σπηλιᾶς. Ὁ τάφος του ἔγινε «ἰατρεῖον νοσημάτων» και σ’ αὐτόν καταφεύγουν μέχρι καί σήμερα ἄρρωστοι ἀπό διάφορα μέρη γιά νά λάβουν τήν θεραπεία τους.
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου γιορτάζεται σέ πολλά μέρη τοῦ νησιοῦ στίς 20 Νοεμβρίου καί σ’ ἄλλα στήν 21 μαζί μέ τήν ἑορτή τῶν Εἰσοδίων. Τήν ἡμέρα αὐτή χιλιάδες προσκυνητές ἀπό διάφορα μέρη συγκεντρώνονται στήν σπηλιά ὅπου ἀσκήτευσε, στόν Ἅγιο Σωζόμενο Ποταμιᾶς ἢ στό Ριζοκάρπασο (20 Νοεμβρίου) μά καί στούς Ναούς πού εἶναι ἀφιερωμένοι στ’ ὄνομά του, γιά νά τόν τιμήσουν καί νά δοξάσουν τόν Παντοδύναμο Θεό γιά τούς ἁγίους Του.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Τοῖς πίστει προστρέχουσι, Σωζόμενε τρισόλβιε, τῇ σορῷ τῶν λειψάνων σου, καί προσκυνοῦσι πιστῶς, τοῦ εἴδους ἐμφέρειαν, ἄφεσιν τῶν πταισμάτων, καί σωμάτων τήν ῥώσιν, δώρησαι, θεοφόρε, καί παντοίων κινδύνων, καί παθῶν ἀρρώστιας πάντας ἐκλύτρωσαι.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ὁ τῶν νοσούντων ταχεία παράκληση· Χαίροις τῶν εὐδρομούντων ταχεία ἀντίληψις· Χαίροις λαμπτήρ τῆς Κύπριας ἁπάσης· Χαίροις φωστήρ μοναστῶν ποδηγέτα· Χαίροις, πάτερ Σωζόμενε.
