ολλές καί σοφές ἅγιες μορφές παρελαύνουν ἀπό τίς σελίδες τῆς ἱστορίας τῆς μεγάλης μας Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Μιά τέτοια μορφή καί ἐξαιρετική προσωπικότητα εἶναι κι ὁ Ἅγιος Μεγαλομάρτυς Ἀρτέμιος πού ἔζησε καί μαρτύρησε περί τά μέσα τοῦ τέταρτου αἰώνα μ.Χ. (361 – 363). Γιά τόν Μεγαλομάρτυρα τοῦτον Ἅγιον ἀξίζει νά μιλήσουμε κάπως ἐκτενέστερα. Γι’ αὐτόν λοιπόν καί οἱ γραμμές πού ἀκολουθοῦν.
Νέος, νεότατος ὁ Ἅγιος χάρη στή χριστιανική μόρφωση πού πῆρε ἀπό τούς πιστούς γονεῖς του ἄρχισε νά ξεχωρίζει ἀνάμεσα στούς συνομήλικους τῆς πόλεώς του μέ τά χαρίσματα καί τά προσόντα του. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού γνώρισε τόν εὐσεβή καί σοφό τοῦτο νέο, τόν ἐξετίμησε ἰδιαίτερα καί ἔσπευσε νά τόν ἀναδείξει δούκα καί αὐγουστάλιον τῆς μεγάλης πόλεως τῆς Ἀλεξανδρείας. Δηλαδή τόν διόρισε ἀνώτερο διοικητή ὅλης τῆς Αἰγύπτου. Στήν ἐπίσημη αὐτή καί τιμητική θέση ὁ Ἀρτέμιος σάν πιστός χριστιανός ἀσκοῦσε τά καθήκοντά του μέ πολλή προσοχή καί σύνεση, ὥστε ὅλοι νά θαυμάζουν τά ὑπέροχα πολιτιστικά καί ἠθικά του χαρίσματα.
Οἱ εὐτυχισμένες καί εὐλογημένες ἐκεῖνες μέρες δέν κράτησαν δυστυχῶς γιά πολύ. Ὁ γιός καί διάδοχος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, πού μετά τόν θάνατο τοῦ πατέρα του ἀνέλαβε τήν διοίκηση τῆς Ἀνατολῆς ἀπό τό Ἰλλυρικόν πέλαγος μέχρι τήν Προποντίδα, τήν Ἀσία, Συρία, Παλαιστίνη, Μεσοποταμία, Αἴγυπτο καί ὅλες τίς νήσους, κατά τήν περίοδο πού εἶχε πάει στήν Ἀντιόχεια ἀρρώστησε βαριά καί ἀπέθανε. Τότε τήν ἐξουσία τῆς μεγάλης αὐτῆς αὐτοκρατορίας ἀνέλαβε ὁ Ἰουλιανός, πού εἶναι γνωστός στήν ἱστορία ὡς παραβάτης καί ἀποστάτης. Ὁ νέος αὐτός βασιλιάς, σέ κάποιο ταξίδι του στήν Αἴγυπτο εἶχε συναντήσει καί γνωρίσει τόν ἄρχοντα Ἀρτέμιο, γιά τόν ὁποῖον εἶχε ἀκούσει καί πολλά καλά λόγια γιά τίς ἱκανότητές του, ὅπως καί γιά τήν χριστιανική του ἰδιότητα. Τό χάρισμα ὅμως τοῦτο τῆς ἐκλεκτῆς αὐτῆς προσωπικότητος ὄχι μόνο δέν ἐξετιμήθηκε ἀπό τόν ἀποστάτη βασιλιά, πού εἶχε ἤδη κινήσει καί τόν διωγμό ἐνάντια στούς χριστιανούς, ἀλλά καί θεωρήθηκε μεγάλο μειονέκτημα καί ἁμάρτημα. Μέ πάθος μάλιστα κάθε φορά προσπαθοῦσε νά κατακρίνει καί νά δείχνει γι’ αὐτόν τήν περιφρόνησή του. Τοῦτο ἔκαμε καί σέ μία ἐπίσκεψη τοῦ ἄρχοντα Ἀρτεμίου σ’ αὐτόν, ὅταν βρισκόταν στήν Ἀντιόχεια. Ὁ ἀποστάτης βασιλιάς, σάν εἶδε τόν ἄρχοντα τῆς Αἰγύπτου Ἀρτέμιο, τρελλός ἀπό θυμό τόν κάλεσε κοντά του καί ἄρχισε μέ περιφρόνηση νά τοῦ ὁμιλεῖ καί νά τόν ὑβρίζει. Ὅσην ὥρα ὁ ὑβριστής ἀπευθυνόταν στόν Ἅγιο, τόν κατηγοροῦσε καί τόν ὕβριζε, ὁ ἐνάρετος Ἀρτέμιος σιωποῦσε καί εἶχε σκυφτό τό κεφάλι. Μπροστά στά μάτια του εἶχε τά λόγια τοῦ Κυρίου: «Μακάριοι ἔστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ρῆμα καθ’ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιάσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοίς οὐρανοίς» (Ματθ. ε’ 11 – 12). Μακάριοι γίνεσθε σεῖς οἱ μαθητές μου, ὅταν σᾶς χλευάσουν καί σᾶς καταδιώξουν καί σᾶς κακολογήσουν μέ κάθε ψεύτικη κατηγορία ἐξ αἰτίας μου. Χαίρετε καί ζωηρά ἐκδηλῶστε τή χαρά σας, γιατί ἡ ἀνταμοιβή σας στούς οὐρανούς θά εἶναι μέ τό παραπάνω.
Ὅταν ὅμως ὁ ἐγωιστής καί ἀσεβῆς βασιλιάς ἄρχισε νά ἐπεκτείνει τίς ὕβρεις του στά ἱερά καί ὅσια τῆς ἀμώμητης χριστιανικῆς μας πίστεως, τότε ὁ Ἅγιος μέ θάρρος σήκωσε τό κεφάλι, ὕψωσε τή φωνή του καί μέ παρρησία εἶπε στόν παραβάτη ἄρχοντα.
– Βασιλιά μου, ἐπιδείξατε, σᾶς παρακαλῶ λίγο σεβασμό πρός τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Τοῦτο μαρτυροῦν περίτρανα τά λόγια του καί τά ἔργα του. Ὅσο γιά τίς ὕβρεις σας ἐνάντια στούς χριστιανούς, πού ἀποτελοῦν τήν εὐγενέστερη καί πιό ἄξια μερίδα τῶν ὑπηκόων σας, δέν εἶναι καθόλου φρόνιμο καί συνετό οὔτε καί δίκαιο ἀπό μέρους σας νά τούς ὑβρίζετε καί νά τούς διώκετε. Ἐντροπή σας! Ἡ συμπεριφορά σας αὐτή σᾶς ἀδικεῖ καί σᾶς ἐξευτελίζει.
Τίς τελευταῖες λέξεις τοῦ Ἁγίου διέκοψαν οἱ γεμάτες μίσος καί εἰδωλολατρικό φανατισμό φωνές τοῦ μαινόμενου κυριολεκτικά βασιλιά Ἰουλιανοῦ.
– Πάψε, ἀνόητε, τοῦ φώναξε. Κι ἀφοῦ τόν ὕβρισε ξανά καί ξανά διέταξε νά τοῦ ἀφαιρέσουν τή ζώνη τοῦ ἀξιώματός του καί νά τόν ρίξουν στή φυλακή γιά νά συνέλθει.
Μέ τήν ψυχή γαληνεμένη ὁ πιστός καί ἄτρομος χριστιανός χωρίς ψωμί καί νερό γιά μέρες περνάει τίς ὦρές του γονατιστός εὐχαριστώντας τόν Κύριο γιά τό χάρισμα πού τοῦ δόθηκε. «Ἡμῖν ἐχαρίσθη τό ὑπέρ Χριστοῦ οὗ μόνον τό εἰς αὐτόν πιστεύειν ἀλλά καί τό ὑπέρ αὐτοῦ πάσχειν» (Φιλιπ. α’ 29), ἔλεγε καί ἐπαναλάμβανε μέ ἀνείπωτη χαρά. Δηλαδή σέ μᾶς δόθηκε σάν χάρισμα ὄχι μόνο νά πιστεύουμε στόν Χριστό, ἀλλά καί νά πάσχουμε γιά τό ὄνομά του.
Τά ἐπακόλουθα τῆς ὁμολογίας του εἶναι τρομερά. Ἀδούλωτος καί ἐλεύθερος ὁ Ἅγιος τά ἀντιμετωπίζει ὅλα μέ ζηλευτή ψυχραιμία καί ὑπομονή καί καρτερία.
Ὅταν ὕστερα ἀπό λίγες μέρες κατά διαταγή τοῦ Βασιλιά βγῆκε ἀπό τήν φυλακή καί παρουσιάστηκε μπροστά του, ὁ Ἰουλιανός τοῦ ζήτησε νά προσφέρει θυσία στούς μεγάλους θεούς, ἂν ἤθελε νά τοῦ χαρισθεῖ ἡ ζωή καί ἡ ἐλευθερία. Στήν πρόταση αὐτή τοῦ ἄρχοντα, ὁ ἀτρόμητος καί σταθερός στίς ἀρχές, τίς πεποιθήσεις καί τό φρόνημά του Ἅγιος, ἀπολογήθηκε μέ πολλή δύναμη καί παρρησία καί ἀπέδειξε ψευδή κι ἀνόητα ὅσα εἰπώθηκαν κατά τοῦ Χριστοῦ. Στό τέλος πρόσθεσε: Αὐτό πού μοῦ ζητᾶτε, ἄρχοντά μου, ν’ ἀρνηθῶ τόν Χριστό καί νά προσφέρω θυσία στά ξύλα καί τίς πέτρες τῆς πεθαμένης πιά εἰδωλολατρίας, μοῦ εἶναι ἀδύνατον ὄχι νά τό κάμω, ἀλλά ἀκόμη καί νά τό σκεφθῶ. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί δημιουργός πού ἔγινε ἄνθρωπος καί ἀπέθανε γιά τή σωτηρία μας. Πῶς μπορῶ ἐγώ νά τόν ἀρνηθῶ;
Ἡ τολμηρή αὐτή καί μέ τόση παρρησία εἰπωθεῖσα ὁμολογία τοῦ Μάρτυρος προκάλεσε τό μίσος καί τήν μανία τοῦ ἀποστάτη βασιλιά, πού σάν τρελός φώναξε:
– Νά ἀρχίσουν τά βασανιστήρια. Τά πιό σκληρά βασανιστήρια.
Στήν διαταγή τοῦ βασιλιά οἱ δήμιοι πού στέκονταν δίπλα ὄρμισαν, ἅρπαξαν τόν Μάρτυρα, τόν γύμνωσαν καί ἀφοῦ τόν ξάπλωσαν στήν γῆ ἄρχισαν νά τόν κτυποῦν μέ βούνευρα μέχρις αἵματος. Τό δέρμα ξεσχίσθηκε, μά οἱ δήμιοι ὄχι μόνο δέν σταματοῦν ἀλλά καί συνεχίζουν λές μεθυσμένοι μέ τό ἄνομο ἔργο τους. Στή συνέχεια καταξεσχίζουν τίς σάρκες του μέ μαχαίρια καί ὕστερα μέ λαμπάδες καῖνε τίς πληγές. Τό σῶμα τοῦ Μάρτυρος ἔγινε μία ἄμορφη μάζα ἀπό κρέατα καί κόκαλα σπασμένα. Σ’ αὐτή τήν κατάσταση τόν πῆραν καί τόν πέταξαν στή φυλακή. Σκέφθηκαν νά τόν ἀφήσουν ἐκεῖ νά πεθάνει μόνος του χωρίς καμιά βοήθεια.
Αὐτά οἱ ἄνθρωποι. Μά ἐκεῖνος, πού ὑποσχέθηκε καί εἶπε στόν κάθε πιστό ἀκόλουθό του, «οὗ μή σέ ἀνώ, οὗ δ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω» δηλαδή δέν θά σέ ἀφήσω, παιδί μου, ἀβοήθητο· ποτές δέν θά σέ ἐγκαταλείψω, κατά τά μεσάνυχτα ἔρχεται στό μισοπεθαμένο κορμί, τό ἀγγίζει, τό παρηγορεῖ καί τό θαῦμα γίνεται. Ἡ μάζα τῶν ξεσχισμένων κρεάτων καί τῶν σπασμένων κοκάλων ξαναβρίσκει τήν πρότερη κατάσταση. Θεραπεύεται. Καί ὁ Μάρτυρας μέ βαθιά συγκίνηση γονατίζει, εὐχαριστεῖ καί δοξολογεῖ τόν Θεό.
Ὄρθιον νά βαδίζει ἐπάνω – κάτω καί νά ψάλλει τά λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου «μακάριος ἀνήρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν» (Ἰακ. α’ 12), δηλαδή μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού δέχεται μέ ὑπομονή τίς δοκιμασίες, τόν βρίσκει ὁ δεσμοφύλακας πού πῆγε τό πρωί νά ἰδεῖ ἂν εἶναι ζωντανός. Χωρίς νά χάσει καιρό, τόν παίρνει ἀπό τό χέρι καί τόν ὁδηγεῖ μπροστά στόν ἄρχοντα. Ὁ ἀποστάτης, ὅταν τόν εἶδε, τά ἔχασε. Δέν πίστευε στά μάτια του. Κάποια στιγμή συνῆλθε καί εἶπε, γιά νά διασκεδάσει τήν σιωπή καί τά ἐπιφωνήματα τοῦ θαυμασμοῦ τοῦ πλήθους.
– Μεγάλοι οἱ θεοί μας, Ἀρτέμιε. Αὐτοί σέ ἔκαμαν καλά. Σπεῦσε νά προσφέρεις θυσία σ’ αὐτούς καί νά τούς δοξάσεις. Μήν φανεῖς ἀχάριστος.
– Τήν ὑγεία μου, βασιλιά, μοῦ τήν χάρισε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός καί Σωτήρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τά εἴδωλά σας οὔτε αἰσθάνονται, οὔτε μιλοῦν.
– Πάψε, ἀλιτήριε. Τήν ἀχαριστία ἀκολουθεῖ πάντα ἡ ἀδιαντροπιά. «Τή ἀχαριστία ἕπεται ἡ ἀναισχυντία». Νά συνεχισθοῦν τά βασανιστήρια.
Τήν ἴδια στιγμή, κάποια δυνατά χέρια ἅρπαξαν τόν Μάρτυρα καί τόν ἔριξαν κάτω. Ὕστερα μερικοί ἄλλοι ἀφοῦ ἔσπασαν μία πελώρια μυλόπετρα, πῆραν τή μισή καί ἀφοῦ ἅπλωσαν ἐπάνω τόν Ἅγιο, ἄλλη ὁμάδα δυνατῶν κατά διαταγή τοῦ Ἰουλιανοῦ σήκωσαν τήν ἄλλη μισή καί τήν ἔριξαν ἐπάνω στόν Μάρτυρα. Σκοπός ἕνας. Νά τοῦ συντριβοῦν ὅλα τά κόκαλα. Ἀφόρητοι οἱ πόνοι. Ὁ Ἀρτέμιος ὅμως μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ διατηρεῖ ὅλη τήν καρτεροψυχία του. Ὑπομένει γιατί γνωρίζει τί λέγει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ στήν περίπτωση αὐτή. «Ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐάν κολασθώσιν, ἡ ἐλπίς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης καί ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται». (Σοφ. Σολομ. γ’ 4 – 5). Δηλαδή οἱ δίκαιοι, καί ἂν ἀκόμη στά μάτια τῶν ἀνθρώπων καί ἀπό μέρους τῶν ἀνθρώπων πάσχουν καί θλίβονται, αὐτοί ἔχουν σταθερά καί ἀκλόνητη τήν πεποίθησή τους στήν ἀθάνατη καί μακαρία ζωή. Κι ἂν ταλαιπωρηθοῦν καί βασανισθοῦν ὀλίγον στήν παροῦσα ζωή θά λάβουν μεγάλες ἀμοιβές καί βραβεῖα στήν αἰωνιότητα. Γιά τήν αἰωνιότητα προοριζόμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Τήν αἰωνιότητα πρέπει νά ἔχουμε πάντα στήν σκέψη μας. Γι’ αὐτήν πρέπει καί νά ἀγωνιζόμαστε. Τήν αἰωνιότητα ἔχει στήν σκέψη του καί ὁ Μεγαλομάρτυρας. Γι’ αὐτήν ἀγωνίζεται τώρα καί ὑποφέρει μέ καρτερία τά βασανιστήρια. Ἡ γαλήνια ματιά του συγκλονίζει κυριολεκτικά τόν ἀποστάτη, πού μηχανεύεται καί ἄλλα σκληρότερα βασανιστήρια. Ἕνα τέτοιο ἦταν καί ἡ ἐντολή μέ ἕνα ξίφος νά βγάλουν τά μάτια τοῦ Μάρτυρος. Ἡ ἐντολή ἐκτελεῖται τήν ἴδια στιγμή. Ἡ γαλήνη ὅμως δέν ξανάρχεται στήν καρδιά τοῦ Ἰουλιανοῦ. Ὁ Μάρτυρας δέχεται καί τοῦτο τό βασανιστήριο μέ ἰώβειο καρτερία καί ὑπομονή.
Μπροστά στό ἀλγεινό θέαμα τρέμει ὁ ἀποστάτης. Γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τίς τύψεις δίνει τήν τελευταία ἐντολή.
– Κόψτε τό κεφάλι του.
Ὁ δήμιος πιστόν ὄργανο τῆς ἐξουσίας σήκωσε τό σπαθί καί ἀποκεφάλισε τόν Ἅγιο. Ἔτσι τελείωσε μία ζωή πού σύνθημά της εἶχε τοῦ Ἀποστόλου τά λόγια:
«Τά ἄνω ζητεῖτε ... τά ἄνω φρονεῖτε μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολ. γ’ 1 – 2). Νά ἐπιδιώκετε δηλαδή τά ἀγαθά πού βρίσκονται στόν οὐρανό. Πρός αὐτά νά εἶναι στραμμένες οἱ σκέψεις σας καί ὄχι πρός τά γήινα πράγματα. Κάποια εὐγενικιά ψυχή πῆρε τό λείψανο τοῦ Ἁγίου καί ἀπό τήν Ἀντιόχεια τό μετέφερε στήν καρδιά τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τήν Κωνσταντινούπολη καί ἐκεῖ τό ἐνταφίασε σ’ ἕνα ἀπό τά νησιά τῶν Πριγκιποννήσων, τήν Ὀξειά, στήν ἐκεῖ ἐκκλησία τοῦ Προδρόμου.
Στή γῆ λοιπόν ἐναποτέθηκε ὁ Μάρτυρας. Ἡ ἁγία ψυχή του ὅμως δέν ἔπαυσε νά ἐνδιαφέρεται γι’ αὐτούς πού ζοῦν πάνω στή γῆ καί ὑποφέρουν σωματικά. Πολλά θαύματα ἔγιναν καί γίνονται σέ ὅσους μέ πίστη καί εὐλάβεια ἐκζητοῦν τήν μεσιτεία του. Ὁ Μεγαλομάρτυρας Ἅγιος Ἀρτέμιος εἶναι γιά τούς πιστούς χριστιανούς ὁ ἰατρός τῆς κήλης. Ἕνα ἀπό τίς χιλιάδες τῶν θαυμάτων εἶναι καί τοῦτο πού ἔγινε στό παιδί μιᾶς πνευματικῆς μας κόρης. Στό ἀγοράκι τῆς χριστιανῆς αὐτῆς παρουσιάστηκε στήν ἡλικία τῶν δεκαπέντε περίπου μηνῶν ὑδροκήλη βαριάς μορφῆς. Τό παιδί ἦταν πολύ ἀδύνατο. Ἐπέμβαση χειρουργική ἐθεωρήθηκε πολύ ἐπικίνδυνη νά γίνει. Ἡ πιστή μητέρα εἶχε ἀκούσει γιά τά θαύματα πού γινόντουσαν ἀπό τόν Ἅγιο Ἀρτέμιο στήν ἐκκλησία του ἐκεῖ στήν τουρκοκρατούμενη σήμερα Ἀφάνεια. Κατόπιν ὁδηγιῶν τοῦ πνευματικοῦ ἔκαμε ἕνα τάμα καί πῆγε στήν χάρη του. Ἑτοίμασε λειτουργία, ἐξομολογήθηκε, πῆγε στήν Ἐκκλησία του, παρακολούθησε μέ εὐλάβεια τήν Θεία Λειτουργία, κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καί αὐτή καί τό παιδί της, παρεκάλεσε τόν ἱερέα καί τῆς ἔκαμε παράκληση καί τό ἀπόγευμα ἐπέστρεψε. Τήν ἑπομένη τό πρωί τό παιδί της ἦταν τελείως καλά. Οἱ θεράποντες ἰατροί ἐβεβαίωσαν τήν θεραπεία. Ἡ ὑδροκήλη οὐδέποτε παρουσιάσθηκε ἀπό τότε στόν ἄρρωστο.
Μεγάλη ἡ δύναμη τῆς πίστεως, ἀδελφοί μου. Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔχουμε βοηθούς καί προστάτες σέ τοῦτο τόν κόσμο τούς φίλους τοῦ Χριστοῦ καί οἰκείους τοῦ Θεοῦ. Φτάνει μέ πίστη ζωντανή νά καταφεύγουμε στήν χάρη τους καί νά ἐκζητοῦμε τήν βοήθεια καί τίς πρεσβεῖες τους. «Ἔκλεξαι ἁγίους ὑπερασπιστάς σου καί ἀφιερώσου εἰς αὐτούς» μας συμβουλεύει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος. Ὅταν οἱ χριστιανοί δοκιμαζόμαστε, ἂς καταφεύγουμε στήν χάρη τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας καί στήν χάρη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἀρτεμίου καί ἂς ζητοῦμε μέ πίστη τήν θεραπεία τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς μας. Κι ἐφ’ ὅσον ἡ θεραπεία θά εἶναι γιά τήν ὠφέλειά μας, θά μᾶς τήν προσφέρει ὁ Κύριος μέ τήν μεσιτεία τοῦ Ἁγίου μας. Ἐκεῖ πού μιλοῦν τά γεγονότα δέν ὑπάρχει λόγος νά ἐπιμένουμε. Ἕνα μόνο στήν ἀνάγκη νά λέμε: Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Ἀρτέμιε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν. Ἀμήν.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Εὐσέβειας τοῖς τρόποις καλλωπιζόμενος, ἀθλητικῆς ἀγλαΐας ὤφθης σοφέ κοινωνός, πρός ἀγῶνας ἀνδρικούς παραταξάμενος· ὅθεν ὡς λύχνος φωταυγής, τῶν θαυμάτων τάς βολάς, ἐκλάμπεις τῇ οἰκουμένῃ, Ἀρτέμιε Ἀθλοφόρε, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον λόγον.
Εὐσεβείας ἐμπρέπων τοῖς κατορθώμασι, τῆς τῶν Μαρτύρων εὐκλείας ὤφθης σοφέ κοινωνός, ἐναθλήσας ἀνδρικῶς Μάρτυς Ἀρτέμιε· ὅθεν πηγάζων δαψιλῶς, ἰαμάτων δωρεάς, τό πάθος ἐντεροκήλης, ὡς συμπαθής θεραπεύεις, τῶν προστρεχόντων τῇ πρεσβείᾳ σου.
Κοντάκιοv. Ἦχος β’. Τούς ἀσφαλεῖς.
Τόν εὐσεβῆ, καί στεφηφόρον Μάρτυρα, τόν κατ’ ἐχθρῶν, νίκης ἀράμενον τρόπαια, συνελθόντες ἐπαξίως νῦν, ἐν ὑμνῳδίαις εὐφημήσωμεν, Ἀρτέμιον τόν μέγιστον ἐν Μάρτυσι, θαυμάτων τε δοτῆρα πλουσιώτατον· πρεσβεύει γάρ Κυρίῳ ὑπέρ πάντων ἡμῶν.
Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς ἀριστέα τοῦ Σωτῆρος πολυθαύμαστον, καί παροχέα ἰαμάτων πλουσιόδωρον,
ἀνυμνοῦμέν σε προφρόνως Μεγαλομάρτυς. Ἀλλ’ ὡς πέλων ἰατήρ τῆς κήλης ἄριστος,
Ἀσινῆ με ἐκ τῆς βλάβης ταύτης φύλαττε, ίνα κράζω σοι, χαίροις Μάρτυς Ἀρτέμιε.
Μεγαλυνάριον.
Δόξαν ὑπατείας ὑπεριδών, τό ὕπατον κλέος, ἐπορίσω τῶν ἀρετῶν, ὡς ἀνδραγαθήσας, Ἀρτέμιε ἐνδόξως· διό παντοίας βλάβης, ῥύου τούς δούλους σου.
Ἕτερον Μεγαλυνάριον.
Τόν μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ, καί τῶν ἰαμάτων, τόν πολύρρυτον ποταμόν, τῆς ἐντεροκήλης, τόν θεῖον ἰατῆρα, Ἀρτέμιον τόν μέγαν, ὕμνοις τιμήσωμεν.
