ήμερα Κυριακή των Βαΐων, παίρνουμε τα βάγια στα χέρια μας και εορτάζουμε την ένδοξη και θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Έχουμε όμως κατανοήσει τί είναι και τί έκανε για εμάς ο Χριστός; Γιατί η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί το εγκόσμιο τέλος και την κορύφωση του έργου Του, του σωτηρίου έργου Του για εμάς; Ο Χριστός πορεύεται προς το θάνατο, θυσιάζοντας τον εαυτό Του και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του.

Βιώνοντας αυτή την πραγματικότητα, αναλογιζόμαστε τί θα μπορούσε να κάνει περισσότερο για εμάς απ’ αυτή τη θυσία; Τί άλλο τρόπο θα εύρισκε, για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είναι η σωτηρία μας; Γιατί ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας και ο λυτρωτής μας. Αυτός που έδωσε ολόκληρη την ύπαρξή Του για τον άνθρωπο. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον επιπόλαιο και χαζό να  αφήσουμε όλη αυτή τη θυσία να πάει χαμένη.

Μιλώντας για το δικό Του Σώμα, δηλαδή για την ύπαρξή Του, εννοούμε τη θεία Ευχαριστία, όπου εκτελείται το μυστήριο της μεγάλης δωρεάς Του και καλεί όλους μας να μετέχουμε. Είναι η θεία κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του, και παρέχεται για συγχώρηση των αμαρτιών και για την αιώνια ζωή. Έτσι, καθώς αρχίζει η Mεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, καλούμαστε να πορευτούμε μαζί Του με καθαρότητα και ετοιμότητα. Και αυτή είναι η ιερά εξομολόγηση, δηλαδή η απεμπλοκή του εαυτού μας από  ότι κακό και αισχρό υπάρχει μέσα μας.

θες, αγαπητοί μου, μιλήσαμε για το θαύμα της ξηρανθείσης συκής, πού είναι σύμβολο του ανθρώπου ή του λαού πού δεν έχει να παρουσίαση καρπούς. Συνεχίζουμε τώρα.  Ο Χριστός τη νύχτα της Μεγάλης Δευτέρας βγήκε πάλι έξω από τα Ιεροσόλυμα, βρήκε ένα τόπο έρημο, και εκεί διανυκτέρευσε με τους μαθητές του. Το πρωΐ της Τρίτης επέστρεψε στην πόλη.

Ανέβηκε στο ναό του Σολομώντος και στάθηκε στο προαύλιο. Εκεί τον περίμενε λαός, που διψούσε να ακούσει τα θεϊκά του λόγια. Τον περίμεναν όμως και εχθροί. Εχθροί του Χριστού ήταν τα τρία μεγάλα κόμματα που κυριαρχούσαν τότε στην δημοσία ζωή. Το ένα κόμμα ήταν οι Ηρωδιανοί, το δεύτερο οι Σαδδουκαίοι, και το τρίτο οι Φαρισαίοι. Όπως σήμερα έχουμε κόμματα που διαιρούν το λαό, έτσι και την εποχή εκείνη. Και δυστυχώς τα κόμματα δεν θα εκλείψουν όσο διαρκεί αυτή ή ζωή.

Οι Ηρωδιανοί ήταν οι άνθρωποι του Ηρώδου, του βασιλέως της Ιουδαίας τον οποίο είχε εγκαταστήσει η ρωμαϊκή εξουσία ήταν φίλοι του Καίσαρα. Οι Σαδδουκαίοι ήταν τρόπον τινά οι υλιστές της εποχής εκείνης δεν παρεδεχόντουσαν  την αθανασία της ψυχής και την ανάσταση των νεκρών, και έλεγαν ότι ό άνθρωπος ψοφάει όπως το ζώο. Οι δε Φαρισαίοι καυχόντουσαν για τις αρετές τους θεωρούσαν τον εαυτό τους ως την αφρόκρεμα της κοινωνίας, και περιφρονούσαν τους άλλους ως αμαρτωλούς.

«Θάρσει τέκνον αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου»

ετά τη θεραπεία, αδελφοί μου, των δύο διαμονισμένων, της περασμένης Κυριακής, στη χώρα των Γεργεσηνών, ο Κύριος με πλοιάριο μαζί με τους μαθητές Του επέστρεψε εις την Καπερναούμ, «εις την ιδίαν πόλιν» όπως την χαρακτηρίζει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Όταν έφθασε εκεί, έφεραν μπροστά Του έναν παράλυτο σε φορείο, έναν ζωντανό νεκρό! Μία αξιοδάκρυτη ύπαρξη!

Με τα βογγητά του και τη θλιμμένη όψη του ήταν μία τραγική αντίθεση, μία πένθιμη και μελαγχολική παραφωνία στην ατμόσφαιρα του ενθουσιασμού και της χαράς του πλήθους, που υποδέχοταν τον Κύριο. Εναγωνίως, αλλά και με προσδοκία και ελπίδα, κοιτάζει ο παράλυτος τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων και περιμένει να ακούσει τον θεραπευτικό Του λόγο. Και αντ’ αυτού ακούει: «Θάρσει τέκνον αφεώνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Ο Κύριος, αδελφοί μου, ως καρδιογνώστης που είναι, δε βλέπει μόνον τον πόνον του ασθενούς. Βλέπει και την αιτία της ασθενείας του, που ήταν η αμαρτία. Και θέλει πρώτα – πρώτα να θεραπεύσει την ψυχή του παραλύτου.

Και τούτο γιατί, ο Κύριος θεωρεί πρώτιστη ανάγκη για τον παράλυτο, αλλά και για κάθε άνθρωπο, την υγεία της ψυχής και τη σωτηρία της. Η δε απαλλαγή της από την ενοχή της αμαρτίας είναι ο,τι απαραίτητο για τη σωτηρία την αιώνια. Γι’ αυτή τη λύτρωση των ψυχών από το κράτος και τις συνέπειες της αμαρτίας ήλθε στον κόσμο ο Υιός του Θεού. Και οφείλει κάθε Χριστιανός να συνειδητοποιήσει το «τι ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδίση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;».

Η Ανάσταση συνεχίζεται! Αυτό δείχνει και η γιορτή της Αποδόσεως του Πάσχα. Τα ίδια γράμματα της νύχτας της Αναστάσεως, ακούγονται και κατά την Απόδοση του Πάσχα. Τελείται μια μέρα πριν απ’ τη γιορτή της Αναλήψεως.

Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στη ζωή της Εκκλησίας, στη ζωή του πιστού.

Αλλά και για άλλο λόγο γίνεται ο επανεορτασμός μιας εορτής, δηλαδή η απόδοσή της. Για ν’ απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γιορτής.

Όταν ένα θέαμα είναι ωραίο, ποθούμε να το ξαναδούμε. Όταν ένα φαγητό είναι νόστιμο, θέλουμε να το ξαναγευτούμε. Ο εορτασμός κάποιου γεγονότος της ζωής του Χριστού ή της Θεοτόκου, προξενεί γλυκύτητα στη ψυχή, που θέλει να το ξαναγιορτάσει.

Τη γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την αισθανόμαστε για τη γιορτή του Πάσχα. Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανη­γύρεων». Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο τη νύχτα της Αναστάσεως. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.

Θρίαμβος της ζωής κατά του θανάτου. Του Χριστού κατά του Άδη. Της χαράς κατά της λύπης. Της αλήθειας κατά του ψεύδους. Αυτή η ευφροσύνη για την Ανάσταση του Χριστού είναι καθολική και αιώνια. Ουρανός και γη συγχορεύουν. Όχι μια φορά. Πάντοτε, αιώνια. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώ­νιος» (κανόνας Πάσχα).

Η Ανάσταση συνεχίζεται. Κάθε φορά, που τελούμε τη θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία ξαναζωντανεύει μπροστά μας όλα τα στάδια της ζωής του Χριστού. «Οδεύωμεν διά πασών των ηλικιών του Χριστού», όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος.

«Ἐλέησόν με, Κύριε, υἰέ Δαυϊδ. Ἠ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται»

το σημερινό ευαγγέλιο που διαβάσαμε αγαπητοί μου αδελφοί, βλέπουμε και ένα άλλο θαύμα του Κυρίου, το οποίο έγινε έξω από την Ιουδαία, στα περίχωρα της Τιβεριάδος θαλάσσης, στη Τύρο και στην Σιδώνα. Μόλις έμαθε εκεί μια δυστυχισμένη γυναίκα της οποίας η κόρη της ήταν δαιμονισμένη, ότι περνούσε από τα μέρη της ο Χριστός δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Βγήκε να συναντήσει το Χριστό και να τον παρακαλέσει να θεραπεύσει το παιδί της.

Ήθελε να βγάλει ο Χριστός τα δαιμόνια από τη κόρη της και να ελευθερωθεί από αυτά. Αυτός ήταν ο πόνος της δυστυχισμένης αυτής μάνας. Αλλά, τι παράξενο! Ο Χριστός φαίνεται να μένει ασυγκίνητος, ο Χριστός φαίνεται να μην ακούει και να είναι απαθής στο πόνο και στη θλίψη της μητέρας. Όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί ο Χριστός ό,τι έκανε το έκανε για να φανερώσει μια μεγάλη αρετή που κρυβόταν μέσα στη ψυχή αυτής της γυναίκας. Και αυτή είναι η ταπεινοφροσύνη. Ναι, η ταπεινοφροσύνη. Γιατί η γυναίκα αυτή, αν και μη Ιουδαία, αν και ειδωλολάτρισσα, αφού ήταν Χαναναία, εν τούτοις ήταν πολύ ταπεινόφρων γυναίκα.

Γιατί όταν ο Χριστός δεν απαντούσε στα αιτήματά της αυτή επέμενε περισσότερο. Και αυτό μας διδάσκει, αγαπητοί μου αδελφοί, μας διδάσκει ότι και εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να επιμένουμε στη προσευχή μας. Να μη λέμε γιατί ο Θεός δεν μας ακούει αλλά να επιμένουμε. Η προσευχή μας πρέπει να συνδέεται με την ταπείνωση και να είναι εκτενής και επίμονη, όπως μας λένε οι άγιοι Πατέρες. Γιατί ο Θεός μπορεί πολλές φορές να αργεί αλλά ποτέ δεν ξεχνά τα αιτήματά μας.

«Απήντησαν αυτώ δέκα λεπροί άνδρες, οι έστησαν πόρρωθεν...»

να θαύμα, αγαπητοί μου αδελφοί, ένα θαύμα βλέπουμε στο Ευαγγέλιο της ΙΒ' Κυριακής του Λουκά που διαβάσαμε σήμερα. Βλέπουμε ένα θαύμα, πούνε συγχρόνως και μία διδασκαλία. Είναι το θαύμα της θεραπείας των 10 λεπρών. Αλλά προς αυτούς τους 10 λεπρούς παραβάλλονται όλοι οι άνθρωποι. Πραγματικά λεπροί εκείνοι οι 10 δυστυχισμένοι άνθρωποι. Συμβολικά λεπροί όλοι οι άνθρωποι, ή μάλλον ψυχικά λεπροί. Λεπροί με λέπρα χειρότερη απ’ τη λέπρα τη σωματική, που είχαν οι άνδρες του σημερινού Ευαγγελίου και όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών. Οι δέκα λεπροί και ο Χριστός είναι τα πρόσωπα του θαύματος.

Ας δούμε όμως τη στάση των 10 λεπρών μπροστά στο Χριστό! Ποια ήταν αυτή η στάση; Δεν ήταν μία η στάση. Τέσσερις στάσεις βλέπουμε να αλλάζουν οι λεπροί. Αλλά και όλοι οι άνθρωποι μπροστά στο Χριστό παίρνουν, πρέπει να παίρνουν, αυτές τις στάσεις των 10 λεπρών. Ας δούμε αυτές τις τέσσερις στάσεις, όπως φωτογραφίζονται μέσα στο Ιερό Ευαγγέλιο. Η πρώτη στάση: Πού στέκουν οι 10 λεπροί; Στέκουν μακριά, πολύ μακριά. «Έστησαν πόρρωθεν». Βλέπουν το Χριστό από μακριά, απ’ τον έρημο τόπο που μένουν. Θέλουν να τον πλησιάσουν, να τον δουν από κοντά. Αλλά δεν μπορούν. Δεν τολμούν να πλησιάσουν κανένα άνθρωπο της κοινωνίας. Καταραμένη και κολλητική τότε η αρρώστια της λέπρας, τους υποχρέωνε να μένουν μακριά από τις πόλεις και τα χωριά, μακριά από τους υγιείς ανθρώπους.

Νόμοι αυστηροί τους καθήλωναν στην ερημιά. Αλλά και οι ίδιοι, ευγενικές υπάρξεις, αισθάνονται την αρρώστιά τους, έχουν συναίσθηση της καταστάσεως τους, και δεν θέλουν να κάνουν κακό στους άλλους ανθρώπους. Δεν θέλουν να μεταδώσουν την αρρώστια τους και στους υπολοίπους. Αυτοί είναι ακάθαρτοι. Δεν πρέπει να γίνουν και οι άλλοι άνθρωποι λεπροί και ακάθαρτοι. Αυτοί είναι ακάθαρτοι. Δεν θέλουν να πλησιάσουν τους καθαρούς. Ακάθαρτοι οι 10 λεπροί την εποχή εκείνη. Αλλά και σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, υπάρχουν οι ακάθαρτοι.

«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον µέγα»

να Σάββατο ο Κύριος προσκλήθηκε και κάθισε στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου για φαγητό. Κι ένας απ’ αυτούς που ήταν στο τραπέζι, του είπε: Μακάριος είναι εκείνος που θα φάει γεύμα στη Βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος τότε πήρε αφορμή για να μιλήσει για την αιώνια ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού με την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Κάποιος άνθρωπος, είπε, έκανε μεγάλο βραδινό συμπόσιο και κάλεσε πολλούς. Κι έστειλε το δούλο του για να πει στους προσκεκλημένους: Ελάτε, όλα πλέον είναι έτοιμα για το μεγάλο δείπνο. Μας προκαλεί εντύπωση ότι, ενώ ο Κύριος ρωτήθηκε για γεύμα, μιλάει για δείπνο. Γιατί λοιπόν ονομάζει την ουράνια Βασιλεία του δείπνο και μάλιστα μέγα δείπνο;

Ο Κύριος προτιμά να αναφερθεί σε δείπνο, διότι ένα δείπνο έχει μεγαλύτερη διάρκεια από ένα μεσημεριανό τραπέζι και έχει μεγαλύτερη ευφροσύνη. Θέλει έτσι να δείξει ότι το πανηγύρι της Βασιλείας του θα είναι ατελεύτητο και λαμπρό. Μη φαντασθούμε βέβαια με τη λέξη «δείπνο» κάποιο υλικό βραδινό συμπόσιο που κάποτε τελειώνει ή δημιουργεί κορεσμό, αλλά δείπνο πνευματικό, όπου θα απολαμβάνουμε τα πλούσια πνευματικά αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για μας. Και ποια είναι τα αγαθά του ουρανίου δείπνου; Ούτε μπορούμε να φαντασθούμε. Πώς να καταλάβουμε τι σημαίνει ότι αιωνίως θα συναναπαυόμαστε με τους δικαίους και όλες τις αγγελικές θείες δυνάμεις και θα γευόμαστε τις άπειρες πνευματικές δωρεές του Θεού;

Πώς να κατανοήσουμε τι σημαίνει αιώνια αναψυχή και ευφροσύνη, τι σημαίνει πνευματικός χορτασμός των πτωχών ψυχών μας στην επουράνια Βασιλεία του; Ο Θεός λοιπόν ετοίμασε για μας άπειρα και απερίγραπτα αγαθά, που δεν μπορούμε να σκεφθούμε και να συλλάβουμε. Και απευθύνεται στον καθένα μας και μας καλεί στη Βασιλεία του για να μας καταστήσει αιώνια ευτυχισμένους. Μας καλεί μέσα από τις περιστάσεις της ζωής μας, με διάφορα πρόσωπα δικά του που στέλνει στη ζωή μας, μας καλεί με την Εκκλησία του και τα Μυστήριά της, με τη μελέτη και την ακρόαση του θείου λόγου, με τις θείες επισκέψεις στο νου και στην καρδιά μας, με θεία σκιρτήματα και νεύσεις.

ον κίνδυνο να πέσουµε σε ένα πολύ σοβαρό λάθος µας επισηµαίνει το σηµερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί αδελφοί. Να κόψουµε και να ράψουµε το Ευαγγέλιο στα µέτρα µας! Αυτό έκανε ο νεαρός που πλησίασε σήµερα τον Χριστό και τον ρώτησε «Τι καλό πράγµα πρέπει να κάνω για να κερδίσω την Βασιλεία του Θεό και να ζήσω αιώνια;» Και ο Ιησούς του απάντησε «Να τηρήσεις τις εντολές που σου έδωσε ο Θεός δια του Μωϋσέως και δια των Προφητών». Να εφαρµόζεις δηλαδή στη ζωή σου τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Το «οὐ φονεύσεις, οὐ µοιχεὔσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδοµαρτυρήσεις, τίµα τόν πατέρα σου καί τήν µητέρα σου, ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» και γενικά ότι σε διδάσκει η Αγία Γραφή. Ο νεαρός απάντησε ότι «όλα αυτά τα τηρώ από µικρό παιδί, σε τι άλλο υστερώ;»

Ο Χριστός που γνώριζε καλά το βάθος της ψυχής του και το αδύνατο σηµείο του, του είπε: «Πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου, µοίρασέ τα στους φτωχούς και έλα να µε ακολουθήσεις, να γίνεις µαθητής µου». Δεν άρεσε στον νεαρό αυτό που του είπε ο Χριστός και έφυγε λυπηµένος. Είχε σχηµατίσει µέσα του την γνώµη ότι µε αυτά που έκανε µέχρι τώρα, ήταν τέλειος. Έτοιµος για τον Παράδεισο. Είχε σταµατήσει την προσπάθειά του µέχρι εκεί που ήταν εύκολα και νόµιζε ότι αυτό ήταν αρκετό.

Ο Χριστός όµως του είπε ότι είχε ακόµη αρκετό δρόµο να διανύσει και µάλιστα αρκετά ανηφορικό, γιατί αγαπούσε τα υπάρχοντά του και δεν ήθελε µε κανένα τρόπο να τα αποχωριστεί. Καλό ήταν αυτό που έκανε µέχρι τώρα, αλλά δεν ήταν το όλο. Ήταν µέρος και µε το µέρος δεν µπορούσε να έχει θέση στην Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή, αγαπητοί αδελφοί, ο νέος του Ευαγγελίου είχε κόψει και ράψει την Αγία Γραφή στα µέτρα του.

«Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὑτῷ ἵνα σιωπήσῃ»

Ο Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, έκανε αμέτρητα θαύματα όσο καιρό έζησε πάνω στη γη. Ένα από τα πολλά αυτά θαύματα είναι και το σημερινό. Σήμερα βλέπουμε το Χριστό να θεραπεύει ένα τυφλό της Ιεριχώ. Ο Κύριός μας, άλλωστε, ήρθε στο κόσμο για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία του σατανά και να του ανοίξει τα μάτια της ψυχής. Γιατί όσο καιρό βρισκόταν στην ειδωλολατρεία σίγουρα πορεύονταν σε πνευματικό σκοτάδι. Γι’ αυτό όταν οι μαθητές του Ιωάννη ρώτησαν τον Χριστό τι απόκριση να δώσουν στον διδάσκαλό τους σχετικά με τον Χριστό είπε να του πούν ότι είναι Αυτός, ο Χριστός δηλ., που δίδει στους τυφλούς ανάβλεψιν, στους χωλούς πόδια να περπατούν, στους λεπρούς κάθαρση, στους κωφούς τα αυτιά τους και στους νεκρούς ζωή. Στην πύλη, λοιπόν, της πόλεως έγινε μια πολλή μεγάλη συνάντηση. Ο τυφλός άκουσε ότι από κεί θα περνούσε ο Χριστός και έτρεξε να τον συναντήσει. Μόλις δε πέρασε ο Χριστός άρχισε να φωνάζει ο τυφλός και να λέει: «Ιησοῦ, υἰέ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Και «οἱ προάγοντες», ο υπόλοιπος κόσμος, τον διέταζε να σιωπήσει. Τον διέταζαν να πάψει να φωνάζει νομίζοντας ότι ενοχλεί το Χριστό. Νόμιζαν ότι ο τυφλός φώναζε για να λάβει ελεημοσύνη από το Χριστό. Αυτός όμως δεν ήθελε χρήματα αλλά τη θεραπεία του. Πίστευε ακράδαντα ότι μόνον ο Χριστός είχε τη δύναμη, ως ο Δυνατός των δυνατών και Κύριος των κυρίων, να του ανοίξει τα μάτια. Γιατί ο Χριστός είναι Αυτός που ήρθε να δώσει σ’ όσους βρίσκονται στο πνευματικό σκοτάδι το φως της σωτηρίας. Ο τυφλός αυτός βρισκόταν σε πολλή δεινή κατάσταση. Εμείς έχουμε το φως των ματιών μας, βλέπουμε τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τους συγχωριανούς και συμπολίτες μας, αντικρύζουμε τη φύση που δημιούργησε ο Θεός. Βλέπουμε τα πουλιά και τα ωραία και πολύχρωμα άνθη της φύσεως. Αυτός όμως δεν μπορούσε να τα δεί και ήλπιζε μόνον στο Θεό.