«Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον µέγα»

να Σάββατο ο Κύριος προσκλήθηκε και κάθισε στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου για φαγητό. Κι ένας απ’ αυτούς που ήταν στο τραπέζι, του είπε: Μακάριος είναι εκείνος που θα φάει γεύμα στη Βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος τότε πήρε αφορμή για να μιλήσει για την αιώνια ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού με την παραβολή του Μεγάλου Δείπνου. Κάποιος άνθρωπος, είπε, έκανε μεγάλο βραδινό συμπόσιο και κάλεσε πολλούς. Κι έστειλε το δούλο του για να πει στους προσκεκλημένους: Ελάτε, όλα πλέον είναι έτοιμα για το μεγάλο δείπνο. Μας προκαλεί εντύπωση ότι, ενώ ο Κύριος ρωτήθηκε για γεύμα, μιλάει για δείπνο. Γιατί λοιπόν ονομάζει την ουράνια Βασιλεία του δείπνο και μάλιστα μέγα δείπνο;

Ο Κύριος προτιμά να αναφερθεί σε δείπνο, διότι ένα δείπνο έχει μεγαλύτερη διάρκεια από ένα μεσημεριανό τραπέζι και έχει μεγαλύτερη ευφροσύνη. Θέλει έτσι να δείξει ότι το πανηγύρι της Βασιλείας του θα είναι ατελεύτητο και λαμπρό. Μη φαντασθούμε βέβαια με τη λέξη «δείπνο» κάποιο υλικό βραδινό συμπόσιο που κάποτε τελειώνει ή δημιουργεί κορεσμό, αλλά δείπνο πνευματικό, όπου θα απολαμβάνουμε τα πλούσια πνευματικά αγαθά που ετοίμασε ο Θεός για μας. Και ποια είναι τα αγαθά του ουρανίου δείπνου; Ούτε μπορούμε να φαντασθούμε. Πώς να καταλάβουμε τι σημαίνει ότι αιωνίως θα συναναπαυόμαστε με τους δικαίους και όλες τις αγγελικές θείες δυνάμεις και θα γευόμαστε τις άπειρες πνευματικές δωρεές του Θεού;

Πώς να κατανοήσουμε τι σημαίνει αιώνια αναψυχή και ευφροσύνη, τι σημαίνει πνευματικός χορτασμός των πτωχών ψυχών μας στην επουράνια Βασιλεία του; Ο Θεός λοιπόν ετοίμασε για μας άπειρα και απερίγραπτα αγαθά, που δεν μπορούμε να σκεφθούμε και να συλλάβουμε. Και απευθύνεται στον καθένα μας και μας καλεί στη Βασιλεία του για να μας καταστήσει αιώνια ευτυχισμένους. Μας καλεί μέσα από τις περιστάσεις της ζωής μας, με διάφορα πρόσωπα δικά του που στέλνει στη ζωή μας, μας καλεί με την Εκκλησία του και τα Μυστήριά της, με τη μελέτη και την ακρόαση του θείου λόγου, με τις θείες επισκέψεις στο νου και στην καρδιά μας, με θεία σκιρτήματα και νεύσεις.

«Καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὑτῷ ἵνα σιωπήσῃ»

Ο Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, έκανε αμέτρητα θαύματα όσο καιρό έζησε πάνω στη γη. Ένα από τα πολλά αυτά θαύματα είναι και το σημερινό. Σήμερα βλέπουμε το Χριστό να θεραπεύει ένα τυφλό της Ιεριχώ. Ο Κύριός μας, άλλωστε, ήρθε στο κόσμο για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία του σατανά και να του ανοίξει τα μάτια της ψυχής. Γιατί όσο καιρό βρισκόταν στην ειδωλολατρεία σίγουρα πορεύονταν σε πνευματικό σκοτάδι. Γι’ αυτό όταν οι μαθητές του Ιωάννη ρώτησαν τον Χριστό τι απόκριση να δώσουν στον διδάσκαλό τους σχετικά με τον Χριστό είπε να του πούν ότι είναι Αυτός, ο Χριστός δηλ., που δίδει στους τυφλούς ανάβλεψιν, στους χωλούς πόδια να περπατούν, στους λεπρούς κάθαρση, στους κωφούς τα αυτιά τους και στους νεκρούς ζωή. Στην πύλη, λοιπόν, της πόλεως έγινε μια πολλή μεγάλη συνάντηση. Ο τυφλός άκουσε ότι από κεί θα περνούσε ο Χριστός και έτρεξε να τον συναντήσει. Μόλις δε πέρασε ο Χριστός άρχισε να φωνάζει ο τυφλός και να λέει: «Ιησοῦ, υἰέ Δαυίδ, ἐλέησόν με». Και «οἱ προάγοντες», ο υπόλοιπος κόσμος, τον διέταζε να σιωπήσει. Τον διέταζαν να πάψει να φωνάζει νομίζοντας ότι ενοχλεί το Χριστό. Νόμιζαν ότι ο τυφλός φώναζε για να λάβει ελεημοσύνη από το Χριστό. Αυτός όμως δεν ήθελε χρήματα αλλά τη θεραπεία του. Πίστευε ακράδαντα ότι μόνον ο Χριστός είχε τη δύναμη, ως ο Δυνατός των δυνατών και Κύριος των κυρίων, να του ανοίξει τα μάτια. Γιατί ο Χριστός είναι Αυτός που ήρθε να δώσει σ’ όσους βρίσκονται στο πνευματικό σκοτάδι το φως της σωτηρίας. Ο τυφλός αυτός βρισκόταν σε πολλή δεινή κατάσταση. Εμείς έχουμε το φως των ματιών μας, βλέπουμε τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τους συγχωριανούς και συμπολίτες μας, αντικρύζουμε τη φύση που δημιούργησε ο Θεός. Βλέπουμε τα πουλιά και τα ωραία και πολύχρωμα άνθη της φύσεως. Αυτός όμως δεν μπορούσε να τα δεί και ήλπιζε μόνον στο Θεό.

ον κίνδυνο να πέσουµε σε ένα πολύ σοβαρό λάθος µας επισηµαίνει το σηµερινό Ευαγγέλιο, αγαπητοί αδελφοί. Να κόψουµε και να ράψουµε το Ευαγγέλιο στα µέτρα µας! Αυτό έκανε ο νεαρός που πλησίασε σήµερα τον Χριστό και τον ρώτησε «Τι καλό πράγµα πρέπει να κάνω για να κερδίσω την Βασιλεία του Θεό και να ζήσω αιώνια;» Και ο Ιησούς του απάντησε «Να τηρήσεις τις εντολές που σου έδωσε ο Θεός δια του Μωϋσέως και δια των Προφητών». Να εφαρµόζεις δηλαδή στη ζωή σου τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Το «οὐ φονεύσεις, οὐ µοιχεὔσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδοµαρτυρήσεις, τίµα τόν πατέρα σου καί τήν µητέρα σου, ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» και γενικά ότι σε διδάσκει η Αγία Γραφή. Ο νεαρός απάντησε ότι «όλα αυτά τα τηρώ από µικρό παιδί, σε τι άλλο υστερώ;»

Ο Χριστός που γνώριζε καλά το βάθος της ψυχής του και το αδύνατο σηµείο του, του είπε: «Πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου, µοίρασέ τα στους φτωχούς και έλα να µε ακολουθήσεις, να γίνεις µαθητής µου». Δεν άρεσε στον νεαρό αυτό που του είπε ο Χριστός και έφυγε λυπηµένος. Είχε σχηµατίσει µέσα του την γνώµη ότι µε αυτά που έκανε µέχρι τώρα, ήταν τέλειος. Έτοιµος για τον Παράδεισο. Είχε σταµατήσει την προσπάθειά του µέχρι εκεί που ήταν εύκολα και νόµιζε ότι αυτό ήταν αρκετό.

Ο Χριστός όµως του είπε ότι είχε ακόµη αρκετό δρόµο να διανύσει και µάλιστα αρκετά ανηφορικό, γιατί αγαπούσε τα υπάρχοντά του και δεν ήθελε µε κανένα τρόπο να τα αποχωριστεί. Καλό ήταν αυτό που έκανε µέχρι τώρα, αλλά δεν ήταν το όλο. Ήταν µέρος και µε το µέρος δεν µπορούσε να έχει θέση στην Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή, αγαπητοί αδελφοί, ο νέος του Ευαγγελίου είχε κόψει και ράψει την Αγία Γραφή στα µέτρα του.

«Ἐζήτει ἰδεῖν τον Ἰησοῦν»

Είναι πράγματι, αγαπητοί μου αδελφοί, θαυμαστό το έργο της Θείας Χάριτος. Πώς κυνηγάει τους ανθρώπους να τους λύτρωση από τα δεσμά των παθών και του διαβόλου, πως τους παρακολουθεί με συμπάθεια και αγάπη μάνας. Και αυτούς, που τα δικά μας ανθρώπινα μάτια, τους βλέπουν ασώτους, αμαρτωλούς και τελώνες. Ένα τέτοιο αμαρτωλό τελώνη, αρχιτελώνη μάλιστα, τον κέρδισε η Θεία Χάρις, ο Χριστός. Αυτό μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο. Ζακχαίος ονομαζόταν. Κάτοικος Ιεριχούς. Βαρκελώνης. Μεγάλο αξίωμα είχε. Μεγάλος πλούσιος, μεγάλος αμαρτωλός. Αλλά η Θεία Χάρις είναι μεγαλύτερη και από την πιο μεγάλη αμαρτία.

Και «όπου πλεόνασαν ἡ αμαρτία - κατά τον Απόστολο Παύλο - ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις». Είχε ακούσει πολλά για τον Χριστό. Αλλά είχε μεγάλη επιθυμία να Τον δή, να Τον γνωρίση. Τώρα, λοιπόν, που ο Κύριος ήλθε στην πόλη του, δεν χάνει την ευκαιρία. Και επειδή ήταν κοντούλης στο ανάστημα, παίρνει μία πρωτότυπη απόφαση. Πηδάει σαν μικρό παιδί πάνω σε ένα δένδρο, που το έλεγαν συκομουριά, χωρίς να λογαριάσει τις κρίσεις και τις επικρίσεις και τα σχόλια του κόσμου (που πολλές φορές τόσο τα λογαριάζουμε εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί). Και περιμένει να πέραση από τον δρόμο εκείνον ο Ιησούς.

Πράγματι, σε λίγο φθάνει ό αναμενόμενος. Ό Ζακχαίος εκπληρώνει τον πόθο του. Τον βλέπει από κοντά, Τον γνωρίζει, Τον κοιτάζει αχόρταγα. Ξαφνικά, ό Χριστός σταματάει κάτω από την συκομουριά. Ανασηκώνει το βλέμμα και τον, φωνάζει με το όνομά του: Ζακχαίε, κα-τέβα γρήγορα κάτω. Σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου. Ό Ζακχαίος κατεβαίνει με μιας από το δένδρο. Ή χαρά του ήταν απερίγραπτη. Θα είχε την τιμή να φιλοξενήσει στο σπίτι του τον Ιησού. Όσοι άκουσαν και είδαν τα γεγονότα, κατά το πλείστον Φαρισαίοι, άρχισαν να γογγύζουν και να κατακρίνουν τον Κύριο, πού πήγε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού.