ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΛΟΥΚΑ

• Κυριακή Α΄ Λουκά
• Κυριακή Β΄ Λουκά
• Κυριακή Γ΄ Λουκά
• Κυριακή Δ΄ Λουκά (Παραβολή Σπορέως)
• Κυριακή Ε΄ Λουκά (Πλουσίου & Φτωχού Λαζάρου)
• Κυριακή ΣΤ΄Λουκά
• Κυριακή Ζ΄ Λουκά
• Κυριακή Η΄ Λουκά (Καλού Σαμαρείτου)
• Κυριακή Θ΄ Λουκά (Άφρονος Πλουσίου)
• Κυριακή Ι΄ Λουκά (Συγκυπτούσης)
• Κυριακή ΙΑ΄Λουκά (Πρωπατόρων)
• Κυριακή ΙΒ΄Λουκά (10 Λεπρών)
• Κυριακή ΙΓ΄Λουκά
• Κυριακή ΙΔ΄Λουκά (Τυφλού Ιεριχούς)
• Κυριακή ΙΕ΄Λουκά (Ζακχαίου)
• Κυριακή ΣΤ΄Λουκά

ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

• Κυριακή Α΄ Ματθαίου
• Κυριακή Β΄ Ματθαίου
• Κυριακή Γ΄ Ματθαίου
• Κυριακή Δ΄ Ματθαίου
• Κυριακή Ε΄ Ματθαίου
• Κυριακή Αγίων Πατέρων Δ' Οικ. Συνόδου
• Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου (Παραλύτου Καπερναούμ)
• Κυριακή Η΄ Ματθαίου (Χορτασμού πεντακισχιλίων)
• Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (Επί των υδάτων)
• Κυριακή Ι΄  Ματθαίου
• Κυριακή ΙΑ΄Ματθαίου
• Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου
• Κυριακή ΙΓ ΄Ματθαίου
• Κυριακή ΙΕ΄Ματθαίου
  Κυριακή ΙΖ΄Ματθαίου (Χαναναίας)
  Κυριακή ΙΣΤ΄ Ματθαίου (Ταλάντων)

ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

• Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου
• Κυριακή Του Ασώτου
• Κυριακή Των Απόκρεω
• Κυριακή Της Τυρινής
• Κυριακή Α΄των Νηστειών
• Κυριακή Β΄των Νηστειών
• Κυριακή Γ΄των Νηστειών
• Κυριακή Δ΄των Νηστειών
• Κυριακή Ε΄των Νηστειών
• Κυριακή Σάββατο του Λἂζάρου
• Κυριακή των Βαϊων

ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΑΡΙΟΥ

• Κυριακή Του Θωμά (Αντιπάσχα)
• Κυριακή Των Μυροφόρων
• Κυριακή Του Παραλύτου
• Κυριακή Της Σαμαρείτιδος
• Κυριακή Του Τυφλού
• Κυριακή Αγίων Πατέρων Α' Οικ. Συνόδου
• Κυριακή Της Πεντηκοστής

«Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα»

κτακόσια χρόνια πριν γεννηθεί ο Κύριος ο πέμπτος Ευαγγελιστής, ο Προφήτης Ησαΐας, αγαπητοί μου αδελφοί, προφήτευσε με καταπληκτική ακρίβεια την ζωή του Χριστού μας. Είδε πώς ο Κύριος θα άρχιζε το κήρυγμά του από τα όρια Ζαβουλών και Νεφθαλείμ. Και είπε: «Γῇ Ζαβουλών και γῆ Νεφθαλείμ, ὁδόν θαλάσσης πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τών Ἐθνῶν, ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα». Ποιό είναι αυτό «το φώς το μέγα»; Είναι ο Χριστός. Μας το είπε και εκείνος : «Εγώ είμαι το φώς του Κόσμου όποιος με ακολουθεί δεν θα περπατήση μέσα στό σκοτόδι».

Φώς είναι και ο Πατήρ, φώς και το Άγιο Πνεύμα. Φώς όλη η Αγία Τριάδα, καθώς λέει ο υπέροχος ύμνος: «Φῶς ὁ Πατήρ, Φῶς ὁ Λόγος, Φῶς καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπερ ἐν γλώσσαις πυρίναις τοῖς ἀποστόλοις ἐπέμφθη, καί δι’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται, Τριάδα σέβειν Ἁγίαν». Το Φώς της Θεότητός Του ο Χριστός άφησε να εκδηλωθεί πάνω στο όρος Θαβώρ με την Θεϊκή μεταμόρφωσή Του. Αυτό το γλυκό, το άκτιστο, το Θαβώριο φώς του Θεού αξιώθηκαν να το βλέπουν, αγαπητοί μου Χριστιανοί, πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας.

Ένας τέτοιος άγιος, ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, που ζούσε την ολόφωτη παρουσία του Θεού ζωντανό μέσα του, γράφει: «Αυτό το φώς ευθύς όπου φανή αφανίζει κάθε λογισμό εμπαθή και αποδιώχνει κάθε πάθος τής ψυχής». Τότε καθαρίζονται τα μάτια της ψυχής, δηλαδή ο νους και ή διάνοια και βλέπουν εκείνο, που είναι γραμμένο στους μακαρισμούς «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδία ὅτι αὐτοὶ τόν Θεόν ὄψονται» δηλαδή τον Θεό.

«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ...»

ε λίγες ημέρες, αγαπητοί μου αδελφοί, θα εορτάσουμε την εορτή των Θεοφανείων. Μετά την εορτή των εορτών, το Πάσχα, και τα Χριστούγεννα, έρχεται ή εορτή των Θεοφανείων, κατά την οποία φανερώθηκε ο Θεός. Ολόκληρη ή Θεότης, ή Παναγία και Ομοούσιος και Αδιαίρετος και Ζωοποιός Τριάς, ο Πατήρ, ο Υιός και Λόγος του Πατρός. Φως εκ φωτός, Θεός άληθινός, έκ Θεού αληθινού και το Άγιο Πνευμα, το εκπορευόμενον εκ του Πατρός. Μεγάλη εορτή, μεγάλη χαρά των Χριστιανών. Και η χαρά της εορτής, όπως κάθε εορτής, αρχίζει ορισμένες ημέρες πιό νωρίς με τα προεόρτια, με την Υμνογραφία της Εκκλησίας μας και με το Ιερό Ευαγγέλιο.

Σήμερα η ημέρα σημειώνεται στο ημερολόγιο ως Κυριακή προ των Φώτων. Φώτα ή Θεοφάνεια είναι ή εορτή της Βαπτίσεως του Χριστού μας στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη, τον Πρόδρομο και Βαπτιστή. Φώτα, διότι είδαμε το Φως το Αληθινόν, που είναι ή Αγία Τριάς. Φώτα, διότι ή Τρισήλιος και Προσκυνητή Θεότης είναι τρία φώτα: Φως ο Πατήρ, Φώς ο Υιός, Φως και το Άγιο Πνεύμα. Το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου Ιησού και του κηρύγματος του Προδρόμου το προφήτευσαν οι Προφήται, όπως όλα τα ευαγγελικά γεγονότα, αιώνες πριν να έλθη ο Λυτρωτής στη γη.

Με το στόμα των προφητών ο Ουράνιος Πατήρ λέγει: «Ιδού εγώ αποστέλλω τον αγγελιοφόρο μου μπροστά από σ’ ένα για να κατασκευάση τον δρόμο σου μπροστά σου. Φωνή βοώντος στην έρημο που κηρύττει και διαλαλεί. Ετοιμάσατε τον δρόμο τού Κυρίου. Κάνετε ίσια τά μονοπάτια Του...». Και τί εκήρυττε ο Ιωάννης, ο Μέγας Ασκητής και ερημίτης, ο ουράνιος άνθρωπος, «ὁ λύχνος τοῦ Φωτός, ὁ ἑωσφόρος», του Ηλίου της Δικαιοσύνης Πρόδρομος; Εκήρυττε βάπτισμα μετανοίας, αδελφοί μου. Αυτό το βάπτισμα που έχουμε και εμείς ανάγκη σήμερα. Μετάνοια αδελφοί μου, μετάνοια.

ήμερα αγαπητοί μου αδελφοί βρισκόμαστε στην παραμονή της μεγάλης και οικουμενικής εορτής των Χριστουγέννων. Μεθαύριο εορτάζουμε την εγκόσμια παρουσία, τη γέννηση του Χριστού, στη Βηθλεέμ, και είμαστε μάρτυρες της επιφανείας του Θεού. Ολόκληρη η ανθρωπότητα με διάφορους τρόπους, είτε άμεσα είτε έμμεσα, εορτάζει τα Χριστούγεννα. Ανατρέχοντας στο ιερό κείμενο του ευαγγελιστού Ματθαίου στο σημερινό Ευαγγέλιο, στεκόμαστε ακριβώς στο σημείο που ο ιερός συγγραφέας μας περιγράφει το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού.

Να τι αναφέρει: «Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο». Ο ευαγγελιστής Ματθαίος ξεκινάει να καταγράφει το γεγονός με ένα λιτό και απλό τρόπο. Τόσο λιτό και τόσο απλό, λες και περιγράφει κάτι συνηθισμένο και καθημερινό, κάτι ανθρώπινο. Λες και τέτοια γεγονότα συμβαίνουν πολλές φορές. Ετούτος όμως ο λιτός και απλός τρόπος εκφράζει το γνήσιο και το αυθεντικό. Χωρίς την ανθρώπινη επέμβαση και χωρίς προσπάθεια αλλοιώσεως της αλήθειας. Δεν έχει τα φτιασιδώματα τα ανθρώπινα ούτε τα παραγεμίσματα και τα παχιά και ανούσια λόγια.

Γιατί όλα αυτά είναι ψεύτικα και απατηλά. Ανεπιτήδευτος η περιγραφή γνήσια και αυθεντική η παρουσίαση ελάχιστη ως και μηδαμινή η ανθρώπινη επέμβαση, χωρίς αλλοίωση του περιεχομένου των γεγονότων. Αλλά, ας παρακολουθήσουμε την περιγραφή του ευαγγελιστού Ματθαίου παρά κάτω: «όταν η μητέρα του Χριστού, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ, προτού συγκατοικήσουν ως σύζυγοι, βρέθηκε η Μαρία έγκυος με τη δημιουργική επενέργεια του αγίου Πνεύματος».

«Ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν µητέρα αὑτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον».

νας στίχος από κάποιον υπέροχο ψαλµό λέει, αγαπητοί µου: «Ἐπί τῷ Θεῷ ἤλπισα καί οὐ φοβηθήσοµαι τί ποιήσῃ µοι ἄνθρωπος». Αυτός, που ελπίζει στο Θεό δεν έχει κανένα απολύτως φόβο. Διότι, η προστασία του Κυρίου, γνωρίζει πώς εκδηλώνεται στη ζωή του µε άπειρους και ποικίλους τρόπους και η Θεία Πρόνοια τον σκεπάζει στοργικά. Η παραπάνω ωραία προσευχή για τον πιστό αυτό Χριστιανό έχει γίνει βίωµα, την κρατάει πάντα στην καρδιά και στα χείλη του: Εὐπρόσδεκτον ποίησον τήν δέησιν ἡµῶν. Δώρησαι ἡµῖν τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωµάτων ἡµῶν' σκέπασον ἡµᾶς ἐν τῇ σκέπει τῶν πτερύγων Σου. Ἀποδίωξον ἀφ' ἡµῶν πάντα ἐχθρόν καί πο-λέµιον. Εἰρήνευσον ἡµῶν τήν ζωήν. Κύριε ἐλέησον ἡµᾶς καί τόν κόσµον Σου.

Αυτή, την παντοδύναµη προστασία του Κυρίου, αυτή την θερµή πρόνοια για τους δικούς Του, την βλέπουµε ολοκάθαρα στην περιπέτεια της Αγίας Οικογένειας, στην φυγή στην Αίγυπτο και στην σωτηρία του Θείου Βρέφους από την θηριώδη επιβουλή του Ηρώδου. Ο Ηρώδης προετειμάζει σατανικό σχέδιο προκειµένου να εξοντώση, να εξαφανίσει το Θείο Βρέφος, διότι φοβάται πώς θα του πάρει την βασιλεία. Δεν γνώριζε ο ανόητος, ότι ή βασιλεία του Χριστού µας δεν είναι εκ του κόσµου τούτου, δεν είναι κοσµική και εφήµερη. Δεν είναι βασιλεία όπλων, στρατών και ισχύος ανθρώπινης, αλλά είναι βασιλεία αγάπης και θυσίας και δυνάµεως Θεϊκής.

«Χριστῷ συναισταύρωμαι, ζῶ δὲ ἐουκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς»

ην Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Χριστός καλεί όλους τους πιστούς να σηκώνουμε με πίστη τον δικό μας σταυρό λέγοντας: Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει τη σταθερή απόφαση να σηκώνει καθημερινά τον σταυρό του, και τότε ας με ακολουθεί.

Διότι, όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα. Τι νόημα έχουν τα λόγια αυτά του Χριστού; Γιατί ο Χριστός ζητά από όλους τους μαθητές του να σηκώνουν διαρκώς ένα σταυρό; Για να κατανοήσουμε το νόημα των λόγων αυτών του Χριστού θα πρέπει να δούμε πότε ο Χριστός είπε τα λόγια αυτά.

Τα είπε ακριβώς μετά από την ώρα εκείνη που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να αρνηθεί το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Χριστός μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο και του είπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ».

Διότι ο Πέτρος δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Χριστού δεν θα σωζόταν το ανθρώπινο γένος. Αμέσως λοιπόν μετά ο Χριστός προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό και Τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, όπως ο δούλος τον κύριό του, όπως ο στρατιώτης τον βασιλέα, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο. Αλλά τί σημαίνει να σηκώνουμε τον σταυρό μας;

έ κατάνυξη καί δέος ἡ  Ἐκκλησία µἄς ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ Τιµίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί καλεῖ τά πνευµατικά τῆς παιδιά νά προσέλθουν µἐ εὐλάβεια νά ἀσπασθοῦν τό Τίµιο Ξύλο πάνω στό ὁποῖο ἔχυσε τό αἴµά Του γιά τίς ἀµαρτίες µἄς ὁ Θεάνθρωπος. Χαρά καί φόβο αἰσθανόµαστε στήν καρδιά καθώς προσεγγίζουµε τόν Τρισµακάριστο Σταυρό. Χαρά γιά τή σωτηρία ποῦ ἔφερε στόν κόσµο, φόβο γιά τίς ἁμαρτίες ποῦ ἀκόµα φωλιάζουν στό εἶναι µἄς.

Ἀλήθεια πῶς νά πλησιάσει κανείς τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ χωρίς δέος; Αὐτόν ποῦ οἱ ἄγγελοι εὐλαβοῦνται ἐµεῖς οἱ ἄνθρωποι πῶς νά ἀγγίζουµε; 'Ὅμως µἔ τήν πίστη, ὅτι ὁ Τίµιος Σταυρός εἶναι «Χριστιανῶν ἡ ἐλπίς» δειλά-δειλά πλησιάζουµε τό Μυστήριό του καί µἐ γνήσια εὐλάβεια γονατιστοί µπροστά τοῦ ψελίζουµε: «Σύ µοὐ σκέπη κραταιά ὑπάρχεις ... ἁγίασον µἐ τήδυναµεί σου». Ἡ σηµερινή ἑορτή τήν ὁποία ἐορτάζουµε µἐ τόση λαµπρότητα εἶναι ἀναµνηση ἑνός µἐγάλου γεγονότος πού ἔγινε τό 326.

Στό Συναξαριστή τῆς Ἐκκλησίας µἄς διαβάζουµε ὅτι ὅταν ὁ πρῶτος χριστιανός βασιλεύς ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐξεστράτευσε κατά τοῦ Μαξεντίου, βρισκόµενος σέ δύσκολη θέση καί κινδυνεύοντας νά νικηθεῖ ἀπό τά πολυάριθµα στρατεύµατα τοῦ ἐχθροῦ, ἐκεῖ στόν Τίβερη ποταµό, µἔρα µἐσηµέρι, εἶδε στόν οὐρανό τό σχηµα τοῦ Τιµίου Σταυροῦ µἐ τήν ἐπιγραφή στά Ρωµαϊκά «Ἐν τούτω νίκα». Θεωρώντας τό σηµεῖο αὐτό εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί προµήνυµα νίκης διέταξε τούς στρατιῶτες του νά ἀναρτήσουν στά πολεµικά λάβαρα τό σχχήµα τοῦ Σταυροῦ µἐ τίς θεϊκές λέξεις.

 ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση, σηματοδοτεῖ τό τέλος τῆς ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἄνοδό Του στούς οὐρανούς, πλησίον του Θεοῦ καί Πατρός.Τοῦτο ἀποτυπώνεται στίς τελευταῖες φράσεις τοῦ Ἀπολυτικίου πού ψάλλουμε στήν ἑορτή: «βεβαιωθέντων αὐτῶν – τῶν μαθητῶν- διά τῆς εὐλογίας, ὅτι σύ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου». Ἐπί σαράντα ἡμέρες ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐμφανίζεται στούς μαθητές Του. Συνομιλεῖ μ’ αὐτούς. Συντρώγει. Ἐπιλύει τίς τελευταῖες ἀπορίες τους. Ποιεῖ σημεῖα. Τούς φανερώνει τήν ἀγάπη Του. Τούς καλεῖ νά ἀναμένουν τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Τούς ὑπόσχεται ὅτι δέν θά τούς ἀφήσει ὀρφανούς.

Τούς δίδει πλέον τήν βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἐπάτησε τόν θάνατο, ἀλλά καί ὄτι προετοιμάζει γιά τόν καθένα τήν κοινή Βασιλεία.Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἐπιστρέφει ἀπό ἐκεῖ πού ξεκίνησε πρίν τήν Σάρκωσή Του, ὡς Θεός μόνο. Πλέον, ἀνεβάζει στούς οὐρανούς τήν ἀνθρώπινη φύση καί ξαναδίδει στόν ἄνθρωπο αὐτό πού τοῦ ἔλειπε:  τήν δυνατότητα συνεχοῦς κοινωνίας μέ τό Θεό, τή δυνατότητα ὑπερβάσεως τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως καί τῆς λυτρώσεως. Καί αὐτή ἡ σωτηρία δέν ὑπάρχει πλέον ὡς προσδοκία ἤ ὡς ἐπιθυμία, ἀλλά ὡς βεβαιότητα.

Ὅτι ὄχι μόνο θά ἀναστηθοῦμε, ἀλλά καί θά ζήσουμε σέ κοινωνία μέ τό Θεό. Γιατί τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά ζήσουμε αἰώνια. Ἀλλά τό νά ζήσουμε αἰώνια μέ τό Θεό καί μαζί Του, μέσα στήν Ἐκκλησία. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή καί ὄχι ὅταν πεθάνουμε. Ὁ Κύριός μας ἐπισφραγίζει τήν Ἀνάσταση, τήν διδασκαλία Του, τίς ὑποσχέσεις Του μέ τήν Ἀνάληψή Του. Συνοδευόμενος ἀπό τούς Ἀγγέλους, ἐν νεφέλη φωτεινή, ἀνεβαίνει εἰς οὐρανούς. Δείχνει στούς μαθητές Του, ἀλλά καί σέ κάθε χριστιανό ὅτι τά πάντα γι’ Αὐτόν εἶναι δυνατά. Τό ἐπίγειο ἔργο Τοῦ ἐτελείωσε. Τό ἀφήνει τώρα παρακαταθήκη στούς μαθητές, ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε σ’ Αὐτόν.

ξι Αὐγούστου ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, καὶ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν Θεία Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Προβαλλοντας  αὐτὸ τὸ γεγονός, ἐπιθυμεῖ να ἀποκαλύψει στα ματίᾳ τῶν ἀνθρώπων τὴν πραγματικὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ. Δόξα, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτεται στα ἀνθρώπινα μέτρα καὶ γίνεται γνωστὴ μὲ τὴν ἀνθρωπίνη δυνατότητα. Ἄρα λοιπόν, ἡ θεία Μεταμόρφωση στο Θαβώριο ὅρος ἤταν μερική, γιατὶ ἀπευθυνόταν στους ἀνθρώπους.

Γι’ αὐτὸ ὁ ἱερὸς ὑμνῳδὸς στο ἀπολυτίκιο τῆς ἡμέρας τονίζει πως ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ στῇ Μεταμόρφωση ἔγινε στο μέτρο που θὰ μπορούσαν οἱ Μαθητὲς να κατανοήσουν. «Ἔδειξες», λέει ὁ ὑμνῳδός, «τῇ δόξᾳ Σου στους Μαθητές, καθὼς μπορούσαν να τὴν καταλάβουν». Ὄχι περισσότερο. Γιατὶ περισσότερο θὰ ἤταν περιττό, ἀφοῦ θὰ ἔμενε ἀπροσέγγιστο καὶ ἀκατανόητο. Στο Εὐαγγέλιό του ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, περιγράφοντας τὸ γεγονὸς τῆς Μεταμορφώσεως, σημειώνει πως, «μεταμορφώθηκε μπροστὰ στους Μαθητὲς καὶ ἔλαμψε τὸ προσωπὸ Τοῦ σὰν τὸν ἥλιο, τὰ δὲ ἐνδύματά Του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς».

Γίνεται ἀντιληπτὸ ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πὼς ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς βρίσκεται μπροστὰ σὲ μία δυσκολία. Δυσκολία, ἡ ὁποία προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς ἀδυναμίας περιγραφῆς τοῦ γεγονότος. Ἡ λάμψη τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ λευκὸ χρῶμα τῶν ἐνδυμάτων Τοῦ εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο καὶ πλουσιότερο ἀπὸ τῇ σχετικῇ διηγήσῃ. Εἲναι κάτι ἀνώτερο, κάτι παρὰ πάνω. Ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ὅμως χρησιμοποιεῖ αὐτές τις ἀνθρώπινες ἐκφράσεις, γιατὶ ἀκριβῶς ὁ ἥλιος εἲναι τὸ μόνο γνωστὸ ἄστρο μὲ τόσο πολὺ λαμπρὸ φωτισμό. Δεν ὑπάρχει ἄλλο δυνατότερο καὶ λαμπρότερο.