Ὅσιος Τίτος ὁ Θαυματουργός εἶχε ἔνθεο ζῆλο πρός τήν μοναχική πολιτεία ἀπό νεαρή ἡλικία. Ἔτσι προσῆλθε σέ κοινόβιο καί ἐπιδόθηκε στήν ἄσκηση, στήν ὁποία διέπρεψε μεταξύ τῶν συνασκητῶν του γιά τήν ἐγκράτεια, τήν καθαρότητα τοῦ βίου καί τίς ἀρετές του, πού τόν ἀνέδειξαν καί ἡγούμενο τῆς μονῆς. Ἀξιώθηκε δέ νά λάβει ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ἔτσι ἀφοῦ ἔζησε ὁ Ὅσιος Τίτος καί διέλαμψε στήν ἐνάρετη πολιτεία, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
Πηγή: http://www.parembasis.gr/index.htm
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀνατεθείς ἀπό παιδός τῷ Κυρίῳ, ἀγγελικῶς ἐπολιτεύσω ἐν κόσμῳ, καί τῶν θαυμάτων εἴληφας τήν χάριν ἐκ Θεοῦ· ὅθεν ἐχρημάτισας, Μοναζόντων ἀλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, καί σοφός οἰκονόμος· ἀλλά μή παύσῃ Πάτερ ἐκτενῶς, ὑπέρ τοῦ κόσμου, Θεόν ἱλεούμενος.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐγκρατείας ἄνθραξι, σαυτόν καθάρας, ἀρετῶν ἐξήστραψας, φωτοειδεῖς μαρμαρυγάς, καταφαιδρύνων τούς ψάλλοντας· χαίροις ὦ Τίτε, Πατέρων ἀγλάϊσμα.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Πατέρων ὑπογραμμός, καί τῶν Μοναζόντων, προμηθέστατος ὁδηγός· χαίροις εὐσεβείας, ἑδραίωμα καί στῦλος, θαυματοφόρε Τίτε, Τριάδος τέμενος.